Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Σε ένα παράλληλο σύμπαν

Θέμα: Το σομπρέρο ασχολείται με το ποδόσφαιρο και το ποδόσφαιρο απασχολεί μόνο τους άντρες. Είναι όμως όντως έτσι; Με αφορμή την γιορτή της γυναίκας, ενός πλάσματος που κανείς μας δεν έχει καταλάβει ποτέ ολοκληρωτικά, παραδίδουμε τα ηνία του μπλογκ για μια μέρα σε τέσσερις γυναίκες για να γράψουν για κάτι που αγαπάνε: το ποδόσφαιρο.
Περιορισμός λέξεων: Κανένας
Υπογραφή κειμένου: @fdelafraga

– Αύριο κανόνισα απογευματινό καφέ με τον Γιώργο και την Ελένη. Είπαμε να συναντηθούμε κατά τις 6.
– Ποιές 6, άνθρωπέ μου; Έχω κανονίσει να πάω στο γήπεδο. Ο πρόεδρος το είπε ξεκάθαρα. Η ομάδα θέλει στήριξη.
– Ποιό γήπεδο μού λες, ρε Μαρία;
– Ένα είναι το γήπεδο. Η Λεωφόρος. Μη κοιτάς που παίζουμε στο ΟΑΚΑ. Και αποκλείεται η Ελένη να συμφώνησε για τον καφέ. Αφού μαζί κανονίσαμε να πάμε γήπεδο.
– Θα έρθει η Ελένη μαζί σου; Θα με τρελάνεις;
– Η Ελένη έκλαιγε με μαύρο δάκρυ όταν έφυγε ο Λουκάς για Ισπανία.
– Λογικό. Δεν είναι λίγο να φεύγει ο αδερφός σου μετανάστης.
– Ποιός αδερφός και μετανάστης, ρε Πέτρο; Ο Λουκάς ο Βύντρα ο εργάτης της ομάδας. Πήγε στη Λεβάντε.
– Για διακοπές;
–  Ναι. Να ξεσκάσει. Κοίτα, δεν μπορώ να μιλήσω για μπάλα μαζί σου. Είναι κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα καταλάβεις.
– Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τραβιέσαι στα γήπεδα για να βλέπεις να κλωτσάνε μια μπάλα και όταν δεν πας, κάνεις κατάληψη στον καναπέ.
– Στο είχα πει να πάρουμε δεύτερη τηλεόραση και δεν ήθελες.
– Δεν ήξερα ότι είσαι τόσο άρρωστη.
– Πέτρο, πρόσεξε τα λόγια σου, αλλά εντάξει, δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο. Όταν δεν έχεις ματώσει τα γόνατα σου στις αλάνες, δεν μπορείς να καταλάβεις.
– Τι να καταλάβω,ρε Μαρία; Μου μαζεύεις εδώ ένα σωρό φίλες σου με κασκόλ, με μπύρες στα χέρια, φωνάζετε, κλαίτε, μαλώνετε, αγκαλιάζεστε, βρίζεστε… Τι από όλα αυτά είναι φυσιολογικό;
– Τίποτα. Τίποτα δεν ειναι φυσιολογικό. Τίποτα δεν εξηγείται σε ικανοποιητικό βαθμό, με τη λογική.
–  Πες μου, τουλάχιστον, τί σου αρέσει στο ποδόσφαιρο, μήπως και καταλάβω.
– Το μόνο που ξέρω είναι οτι με μάθανε να μου αρέσει. Ο πατέρας μου, συγκεκριμένα. Και μετά οι φίλες μου στο σχολείο, στη γειτονιά, που τις μάθανε οι δικοί τους πατεράδες κ.ο.κ Μετά έπαιξα, μετά χτύπησα και σταμάτησα, αλλά αν συνέχιζα θα έκανα μεγάλη καριέρα. Τώρα θα ‘χα, χρυσό παπούτσι.
– Καλά. Βολέψου με τις γόβες. Όλες οι φίλες σου τα ίδια λένε. Οι τραυματισμοί δεν τις άφησαν να μεγαλουργήσουν στα γήπεδα. Και τώρα το παίζετε προπονήτριες απ’ τον καναπέ.
– Ε, όχι και το παίζουμε, Πετράκη. Όχι, και το παίζουμε. Βάλε με, εμένα στο πάγκο της ομάδας και στη κάνω τρένο. Υπερταχεία.
– Ωχ, ξεκινάει η ανάλυση.
– Μα τα βλέπω και τρελαίνομαι, ρε Πέτρο. Έχεις Φιγκερόα και Σισσοκό παιχταράδες, φτιάξε ένα σύστημα να τους αξιοποιεί. Τί μού βάζεις τον Φορναρόλι και τον Τοτσέ. Ποιός είναι ο Τοτσέ, ρε Πέτρο; Σε ρωτάω. Παίξε ρόμβο,φτιάξε ένα συμπαγες κέντρο, έλεγξε εσύ την κυκλοφορία της μπάλας.
– Θα φύγω.
– Έχω άδικο; Έχεις τον Βιτόλο, το παλικάρι τρώει το γήπεδο. Βάλτον κόφτη, μπροστά από τα στόπερ. Έχεις και τον Σο, το σοκολατένιο αγόρι, μεταξύ μας τώρα έτσι; Μη ζηλεύεις. Βλέπεις, δεν κουράζεται με τίποτα, δαγκώνει λαιμούς. Πέτα τον Ζέκα αριστερά, βάλε και τον Μαυρία δεξιά που είναι νέος και έχει ακόμα πνευμόνια και φτιάξε ένα ισορροπημένο ρομβάκο εκεί, να τους ζαλίσεις, να μην παίρνουν ανάσα στο κέντρο, να χορεύουν ζεϊμπέκικα.
– Μαρία, φεύγω
– Κάτσε, ρε συ Πέτρο… Μείωσε τις αποστάσεις των γραμμών σου και -επιτέλους- στην άμυνα βάλε 4 στην ευθεία να μαζέψεις λίγο “το τσίρκο στη πόλη σας”.
– Είναι σιδερωμένο το πουκάμισο το μπλε;
– Κόψτου τον άερα του αντιπάλου στον άξονα και άσε τα μπακ σου να ανεβαίνουν, αλλά αυτό Πέτρο μου θέλει μαμούνια. Θέλει πόδια. Βάλε Σπυρόπουλο και Μαρίνο που είναι νέοι και άσε τον Σειταρίδη, που τον λυπάται η ψυχή μου τον λυπάται.
– Μη με περιμένεις απόψε.
– Και με τον Κουίνσι; Τί θα γίνει με τον Κουίνσι, Πέτρο; Ως πότε θα είναι παροπλισμένο το παλικάρι;
– Θα κοιμηθώ στη μάνα μου.
– Να δώσει ευκαιρία στον Κουίνσι, Πέτρο. Το έχει φάει η ναφθαλίνη τον άνθρωπο. Όπως μου τρώει τα πουλόβερ.
– Καληνύχτα, Μαρία.
– Πέτρο, πρέπει να τού ξαναπετάξουμε το τόπι του Κουίνσι. Δεν είναι αστεία αυτά. Πέτρο; Πέτρο; Πέτρο, έφυγες; Πέτρο, πού πας;

@fdelafraga είναι καρδιολόγος και πρώην Μις Γιανγκ, της αρέσουν το παστίτσιο και η όπερα και αγαπάει τον Μίμη)

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Σκέφτομαι και γράφω

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Barbie, η μπαλαρίνα με τις μαγικές πουέντ

Θέμα: Το σομπρέρο ασχολείται με το ποδόσφαιρο και το ποδόσφαιρο απασχολεί μόνο τους άντρες. Είναι όμως όντως έτσι; Με αφορμή την γιορτή της γυναίκας, ενός πλάσματος που κανείς μας δεν έχει καταλάβει ποτέ ολοκληρωτικά, παραδίδουμε τα ηνία του μπλογκ για μια μέρα σε τέσσερις γυναίκες για να γράψουν για κάτι που αγαπάνε: το ποδόσφαιρο. Περιορισμός […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η ωραία αλητεία του Ντάνι Οσβάλντο

«Να δίνεις στον κόσμο ό,τι θέλει, ακόμα κι αν αυτό σε σκοτώνει. Ακόμα και αν αυτό σε ξεζουμίζει. Ό,τι κι αν συμβεί, όσο κι αν πονάς, δεν σταματάς να χορεύεις και να χαμογελάς και -εννοείται- τους δίνεις ό,τι θέλουν». Η φράση που μόλις διαβάσατε δεν ανήκει σε κάποιο σπουδαίο, υπαρκτό, πρόσωπο αλλά στον πρωταγωνιστή της […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

2 σχόλια σχετικά με το “Σε ένα παράλληλο σύμπαν”

  1. Ο/Η panagos λέει:

    Θελεις ισορροπημενο ρομβακο με τετραδα βιτολο-σο-ζεκα-μαυρια,θελεις μαρινο και σπυροπουλο αντι σειταριδη και μετα απορεις γιατι εφυγε ο πετρος,του πεφτανε τα μαλλια του ανθρωπου με αυτα που ακουγε…

  2. Ο/Η Elaith λέει:

    Πανάγο μολόγα, είσαι φίλος του Πέτρου

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *