Οι φυλές του παιδικού ποδοσφαίρου
Όπου και αν έζησες, με όποιους και αν έζησες, αν έπαιζες ποδόσφαιρο μικρός σίγουρα έχεις γνωρίσει κι εσύ κάποιους αντιπροσώπους των παρακάτω κατηγοριών. Για λόγους συντομίας διαλέξαμε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις και κόψαμε κάποιες στο τελικό μοντάζ. Σας παρουσιάζουμε τις φυλές του ποδοσφαίρου της αλάνας, του σχολείου, ακόμα και του 5Χ5 πολλές φορές.
1. Το περίπτερο
Ένας από τους πιο αντιπαθείς παίκτες στον αγωνιστικό χώρο. Για κάποιον λόγο τα κατάφερνε πάντα και έπαιζε επίθεση. Ίσως δίκαια γιατί ήξερε μπάλα και ήταν καλός, ίσως άδικα γιατί πολύ απλά επέμενε πολύ να παίξει εκεί, τόσο που του έκανες το χατίρι. Το θέμα όμως ήταν η συμπεριφορά του στον αγωνιστικό χώρο που σε έκανε να το μετανιώνεις. Το περίπτερο δημιουργούσε φιλικές σχέσεις με τον αντίπαλο τερματοφύλακα γιατί σε ολόκληρο το ματς ήταν εκεί δίπλα του και τα λέγανε. Καμία προσπάθεια να κυνηγήσει την μπάλα, κανένα φιλότιμο, τελείωνε το ματς χωρίς ίχνος ιδρώτα με περιοχή δράσης μια ακτίνα πέντε-έξι μέτρων στο τσακίρ κέφι. Και το χειρότερο ήταν η φάτσα ικανοποίησης όταν σου έλεγε τα πόσα γκολ είχε βάλει στο τέλος του αγώνα. Γκολ για τα οποία εσύ είχες μοχθήσει, είχες τρέξει, είχες ματώσει τα γόνατά σου. Το περίπτερο σύμφωνα με σοβαρή έρευνα που έχω πραγματοποιήσει είχε 74,3% πιθανότητες να κάνει στρατιωτική θητεία δίπλα στο σπίτι του και να βολευτεί στο Δημόσιο.
2. Το αγοροκόριτσο
Ίσως όχι η πιο συχνή κατηγορία, αλλά νομίζω ότι οι περισσότεροι έχουμε συναντήσει (κυρίως στο σχολείο στο μάθημα της γυμναστικής) ένα κορίτσι που ήθελε να παίζει ποδόσφαιρο. Οι φίλες της την κοιτάνε με ένα μείγμα απέχθειας, ζήλιας και μίσους γιατί κερδίζει τα βλέμματα όλων των αγοριών της τάξης, κάτι που ποτέ δεν κατάφεραν αυτές. Ειδικά στα δικά μας χρόνια (παίρνει ύφος γέρου που κοιτάζει κάπου στο άπειρο και αναλογίζεται) που υπήρχαν ακόμα κάποια στεγανά μεταξύ των δύο φύλων, το αγοροκόριτσο κέρδιζε αρκετά λεπτά δημοσιότητας και η εκτίμηση στο πρόσωπό της ανέβαινε σε μεγάλο βαθμό ανάμεσα στον αρσενικό πληθυσμό. Συνήθως δεν ήταν καλή όπως είναι και λογικό, αλλά τα αγόρια πάντα έδειχναν το σεβασμό για τον εξωγήινο που ήθελε να γίνει κοινωνός της μαγείας του ποδοσφαίρου και έτσι κυρίως έπαιζαν άμυνα με τα μάτια και δεν έκραζαν για κάθε τραγική πάσα και τσουρουκιά. Σε αυτό ήταν σε καλύτερη μοίρα από την επόμενη κατηγορία:
3. Ο χοντρός
Για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν μιλάμε για όλους τους τύπους με παραπάνω κιλά. Στο σχολείο π.χ. είχα έναν θεόχοντρο που έπαιζε φοβερή μπάλα, τρομερό χαφ με ένα σουτ που αν σε πετύχαινε σε άφηνε με κάποια αναπηρία (επίσης έπαιζε συχνά ημίγυμνος και το ιδρωμένο του κορμί ήταν αμυνο-απωθητικό). Η συγκεκριμένη κατηγορία περιλαμβάνει τους υπέρβαρους που η μοίρα τους έφερε είτε από ανάγκη (δεν υπήρχαν αρκετά άτομα για να συμπληρώσουν ομάδα), είτε από υποχρέωση (γυμναστική) να παίζουν μαζί σου. Εννοείται ότι η κατάληξή τους ήταν να μπουν στην άμυνα, τη χωματερή του ποδοσφαίρου αλάνας. Ο χοντρός ήταν μετρ του τσαφ. Παντελώς άμπαλος μπορούσε να μην πετύχει μπάλα που ταξίδευε με ταχύτητα 2 χιλιομέτρων τη δεκαετία. Το χειρότερο όλων όμως ήταν η παντελής του αδιαφορία, την στιγμή που εσύ ίδρωνες για τη φανέλα (ή συχνά το κασκορσέ Μινέρβα), και αυτός έβαζε ένα αυτογκόλ το οποίο δεν τον πτοούσε καθόλου ψυχολογικά, ενώ έκανε εσένα να χάσεις τον ύπνο σου. Στα θετικά ότι δεν έχανε τη θέση του στο γήπεδο, κυρίως γιατί βαριόταν να περπατήσει και σκεφτόταν την τυρόπιτα στο διάλειμμα. Σε αντίθεση βέβαια με το αγοροκόριτσο που είχε ασυλία, ο χοντρός άκουγε κράξιμο από όλους, χωρίς να ιδρώνει το αυτί του.
4. Ο μικρός
Ο μικρός είχε συχνά την ομοιότητα με τον χοντρό στο ότι έπαιζε για να συμπληρώσουμε ομάδα. Με μια διαφορά όμως. Συνήθως ήταν κάποιος που οι μεγαλύτεροι ήξεραν. Τον είχαν δει να παίζει με τα παιδιά της ηλικίας του και ως πρωτόγονοι σκάουτερ τον είχαν συγκρατήσει. Έτσι, από όλα τα παιδάκια διάλεξαν αυτόν γιατί μπορούσε να ανταπεξέλθει στις δύσκολες συνθήκες. Ήταν πάντα ένα δείγμα τιμής και μια αναγνώριση για τον μικρό που μπορούσε να υπερηφανεύεται στους συνομήλικούς του ότι παίζει σε άλλο επίπεδο. Πολύ συχνά ο μικρός ήταν συγγενής κάποιου της παρέας. “Φέρε και το ξαδερφάκι σου ρε καλό είναι”. Ο μικρός έχανε πάντα σε μυϊκό όγκο και δύναμη, οπότε απαραίτητα προσόντα ήταν η αντοχή, η ντρίμπλα και η ταχύτητα. Εννοείται ότι πάντα αυτός έτρεχε να μαζέψει την μπάλα όταν πήγαινε σε κανένα χωράφι (αν ήσουν σε χωριό) ή κάτω από το αυτοκίνητο (αν ήσουν σε πόλη).
5. Ο μαμάκιας
Ο μαμάκιας είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία που δεν έχει να κάνει με τα αγωνιστικά προσόντα του αθλητού, αλλά με την εν γένει συμπεριφορά του. Ήταν αυτός που μόλις σκοτείνιαζε έπρεπε να φύγει. Βρε δεν πα να ήταν 5-5 το σκορ και το ματς να είχε αγωνία, η μαμά του είχε πει να γυρίσει σπίτι και αυτός το τηρούσε. Άρχισε να βρέχει; Ο μαμάκιας δεν μπορούσε να συνεχίσει γιατί υπήρχε κίνδυνος να αρρωστήσει. Πολύ συχνά η ίδια του η μαμά ερχόταν να τον ελέγξει, οπότε και εσύ ξενέρωνες και ας τη χαιρετούσες με ένα χαμόγελο αγγέλου λέγοντας “Γεια σας κυρία Σούλα”. Στην τσάντα της πάντα είχε μια αλλαξιά ρούχα γιατί όπως όλοι ξέρουμε αν ιδρώσεις στο ποδόσφαιρο και δεν αλλάξεις αμέσως οι πιθανότητες πνευμονίας είναι 95%. Μεγάλο ρόλο στην ψυχοσύνθεση του μαμάκια έπαιζε και το θέμα “λεκέδες”. Όσο πιο βρώμικα τα ρούχα όταν επέστρεφε σπίτι, τόσο μεγαλύτερη η κατσάδα. Σε περίπτωση δε τραυματισμού, αμυχής, στραμπουλήγματος, έπρεπε να καταφτάσουν τουλάχιστον δυο μεταγωγικά C-130 για να τον μεταφέρουν στην εντατική.
6. Ο μύτος
Μια αμφιλεγόμενη κατηγορία παίκτη, ο μύτος πάντα θεωρείται παιδί ενός κατώτερου θεού από τους πιο τεχνικά εξευγενισμένους παίκτες. Όπως λένε και στο χωριό μου είναι one-trick pony, ξέρει να σουτάρει μόνο με την μύτη του παπουτσιού με δύναμη, ευθύβολα σαν τον Στράτο τον Αποστολάκη. Αυτό έμαθε, αυτό κάνει. Η αλήθεια είναι πάντως ότι αυτό δεν τον κάνει κατ’ ανάγκη λιγότερο χρήσιμο. Δεν είναι λίγα τα ματς που ο μύτος έχει κερδίσει με το σουτ του και ειδικά σε περιπτώσεις που ο μύτος ήταν και λίγο γρήγορος σε στυλ Βασίλης Λάκης μπορούσε να είναι ο MVP του αγώνα. Στο τέλος όμως της ημέρας, πάντα κάποιος θα ανέφερε υποτιμητικά το γεγονός και ο μύτος βαθιά μέσα του θα πέθαινε λιγάκι.
7. Το φυτό
Μέσα στον παιδικό ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο ο σπασίκλας, το φυτό πάντα ήταν μια παρεξηγημένη μορφή. Η μοίρα δεν του έδωσε ποδοσφαιρικό ταλέντο, καταδικάζοντάς τον συνήθως σε αμπαλίαση, ενώ το γεγονός ότι ήταν καλός μαθητής έφερνε συχνά μια μορφή ζήλιας και κοινωνικής απομόνωσης. Το φυτό εξαιτίας της υψηλής νοημοσύνης του προσπαθούσε να βγει από το περιθώριο και να κερδίσει την συμπάθεια των υπολοίπων μέσω του ποδοσφαίρου. Η παντελής έλλειψη ταλέντου όμως συνήθως τον έφερνε ως παρτενέρ του χοντρού φτιάχνοντας ένα αμυντικό δίδυμο επιπέδου Φερούζεμ-Αμπονσά. Η διαφορά ήταν ότι το φυτό συνήθως ήταν πιο φιλότιμο και προσπαθούσε περισσότερο από τον αδιάφορο χαμογελαστό χοντρό. Πιθανώς μέσα του να έλεγε “είμαι τόσο έξυπνος, δεν γίνεται να μην μπορώ να κλωτσήσω μια μπάλα καλά”. Αυτό δεν αρκούσε όμως, καθώς το αποτέλεσμα συνήθως ήταν τραγικό και το αντίπαλο περίπτερο είχε εύκολη δουλειά απέναντί του.
25 σχόλια σχετικά με το “Οι φυλές του παιδικού ποδοσφαίρου”
Απλά έπος. Τα απεριοριστα ρησπεκτ μου άλλη μια φορά στο τιτανομεγιστο σομπρερο. Στον μαμάκια μου ρθε κατευθείαν όχι η φάτσα, η πλάτη του δικού μας να φεύγει με τη πρώτη στάλα. Φάτσα δε χρειάζεται να θυμάμαι, αρκεί η ανάμνηση να ξεκινάει από αριστερό μπακ να κάνει overlap που λέμε και στα χωριά μου και να σκάει η μπάλα μπροστά κι αυτός αριστερά κι έξω απ το γήπεδο με μίνι σάλτο πάνω απ τους θάμνους γιατι άστραψε. Πιο μοντυπαηθον σε πάνε για πνευματικα δικαιωματα.
Εμείς είχαμε και τον βιονικό, ο τύπος που παιζε ήδη σε ακαδημίες, έτρεχε πάνω κάτω με μισό ρεζερβουαρ και ξεχώριζε σα τη μύγα μες το γάλα σε όποια θέση και να παιζε. Ο δικός μας για κάποιο λόγο μέχρι και τέρμα ψηνότανε να μπει να κάνει κανένα πλονζον να τεντωθει και γενικώς μας έκανε να φαινόμαστε σα ξεκουρδισμένοι μαλάκες. Και μας την έσπαγε. Και από ένα σημείο και μετά του σπάγαμε και μεις τα ποδάρια. Μεγάλε Βάιε Καραγιάννη πόσο σε καταλαβαίνουμε. Για καλή μας τύχη είχαμε σχεδόν πάντα και το αντίπαλο δέος, το τσεκούρι. Τον τύπο που ούτως ή άλλως ξύλο γούσταρε να παίζει και είπε να το εφαρμόσει και σε ομαδικά σπορ. Απ τα μεγαλύτερα μαν-του-μαν που θα δω στη ζωή μου.
αμυντικο διδυμο επιπεδου Φερουζεμ Αμπονσα, κλαιω! κατα τα αλλα, με ταξιδεψες νοερα 15 χρονια πισω, και ακομα παραπερα. ωραια και ανεμελα χρονια, που το μονο που μας ενοιαζε ηταν να κερδισουμε την ομαδα της παραδιπλα γειτονιας.
Μια ακομη κατηγορια ειναι ο “τιμιος”: ετσι συνηθως μ’ ελεγαν λογω προφανους αμπαλιασης, αλλα κουβαδων ιδρωτα, σαν ενας Μιλος Μαριτς της αμυνας. Ο “τιμιος” συνηθως ειναι αμυντικος η αμυντικο γαβ, τρεχει 20 χιλιομετρα εκει που χρειαζονταν να τρεχει 2 μετρα, ειχε το φιλοτιμο να δεχεται τις θυελλωδεις επιθεσεις των αντιπαλων χωρις να βαρυγκομα, αφου συνηθως ο ελληνας θεωρει οικογενεικη ατιμωση και προσωπικη προσβολη να γυρισει στην αμυνα και καθεται σαν κουραδα σκυλου στην μεση του καταπρασινου κηπου, πηδωντας στεγνα και οποιαδηποτε υποψια επιθετικης αναπτυξης.
Ο “τιμιος” εχει συνηθως ευστοχια νεοσυλλεκτου με G3, αφου το σουτ που εξαπολυει μπορουσε να βρει απο το γκομενακι της ταξης μεχρι τον καφε του διευθυντη, σπανιοτατα επαιρνε κατευθυνση προς το τερμα. Ομως επειδη η ζωη ειναι σκληρη, σιγα σιγα η παιδικοτητα του “τιμιου” αρχισε να σβηνει και μαζι της και καθε υπονοια fair play. Ο “τιμιος” μεγαλωσε, αρχισε να πινει και καπνιζει, οποτε η αξιοζηλευτη φυσικη κατασταση πηγε περιπατο.
Ομως ο “τιμιος” ειναι πιστος χριστιανος και ως τετοιος εχει και τους αγιους που τον καθοδηγουν: Τον Αη Μπουγα τον Κλαδευτη, τον Προφητη Ηλια τον Θεριστη και τον Αγιο Μαρτινο τον εξ Ουρουγουαης. Ετσι αλλαζει αρδην αγωνιστικο προφιλ και απο Βεγγος με νεφτι και ξεχασμενο τον θερμοσιφωνα σπιτι, παιζει πλεον την τακτικη “σταυρος”: βημα δεξια-βημα αριστερα-βημα μπρος-βημα πισω. Μετα απο τοσα χρονια η κλωτσα του πλεον σταματαει και ΜΑΤατζη με πληρη εξαρτηση, ενω η εκφραση αποριας “μα πως εσπασε το κοκκαλο σε 4 σημεια? Ισα τον ακουμπησα” συναγωνιζεται σ’ αθωοτητα το βλεμμα γερμανιδας βοσκοπουλας την δεκαετια του ’60.
Παντως ο “τιμιος” με τον καιρο, απεχει απο τα αγωνιστικα δρωμενα. Συνηθως αραζει με παρεα, ρετσινα και τσιγαρο κι αν βρεθει κανας μικρος στην παρεα να δειξει ζηλο, αμεσως φροντιζει να του μαθει τα μυστικα της κλωτσας, σχηματιζοντας προχειρο γραφημα για τις ευπαθεις περιοχες του επιτιθεμενου, περιπου οπως ο χασαπης εχει χαρτη με τα φαγωσιμα μερη ενος ζωου.
Ξεχασες να αναφερεις τον ιδιοκτητη της μπαλας. Ποτε δεν επαιζε τερμα, σπανια αμυνα, σχεδον παντα επιθεση, ηθελε να ειναι στην καλυτερη ομαδα και οταν καποιος του φωναζε αυτος απειλουσε να παρει την μπαλα και να φυγει.
@Χοσέ έχω ΑΚΡΙΒΩΣ ίδιο φίλο βιονικό. Έπαιζε 5Χ5 κανά δύωρο και μετά 11Χ11 και στο τέλος μπορούσε να πάει να τρέξει για χαλάρωμα.
@Στόπερ, μου έρχονται στο μυαλό πολλοί με ακριβώς αυτή την περιγραφή
@Χρήστο, επίτηδες δεν μπήκε. Αν πατήσεις στο πρώτο λινκ που λέει για το ποδόσφαιρο των παιδικων μας χρόνων Μέρος Α’, έχουμε αναφερθεί εκεί. Και είπα να μην το ξαναβάλω, θα ήταν σαν το Χανγκόβερ 2.
Κλαιω ρε π…τη μου απο τα γελια.Ν’αναφερω κι εγω μια κατηγορια: ”Ο Ψηλος”
Υπερπροωρα ανεπτυγμενος,γιγας στα 15,κατι αναμεσα σε Φασουλα και Λατση στα νιατα τους,με παλαμες σα φουρνοξυλα,ατυχεστατα και συχνοτατα ολιγον ‘γκαου’ για να παιξει μεσα,αναγκαστικα και λογω σωματοδομης τερματοφυλακας.Ο ορισμος της λεξης απροβλεπτος,ικανος να δεχτει απιθανες φαβες με συρτο σουτ απο τα κοινοχρηστα του σπιτιου του,150μ. μακρυα ή να πιασει τα απιαστα.Κατα κακη μας τυχη,ο ιδανικοτερος για τερμα,βασικος και ανατικαταστατος,αφου απο τον χοντρο-ντουλαπα ή τον κοντο-αιλουροειδες ειχε περισσοτερες πιθανοτητες να πιασει και κανενα σουτ.
Κλασσικη περιπτωση ο Λακης απο την παλαια γειτονια μου που πρωτα επνιξε 4 ή 5 κουνελια σε αγωνα που εδειχνε τελειωμενος υπερ μας και στη ληξη ακριβως εσωσε πεναλτυ με θρυλικη εκτιναξη (οχι οτι χρειαζονταν,δυο μετρα μποι,αλλα τες πα),μας εδωσε τη νικη και κατοπι σαπισε και στο ξυλο 2-3 αντιπαλους που τον φωναζαν ‘Ψηλο κι αχρηστο’ καθ’ολο τον αγωνα.
‘Λαφτση’ ηθελα να γραψω κι οχι βεβαιως Λατση….
Εύγε και για αυτό το άρθρo! Επίσης εύγε για την φώτο του τιτανοτεράστιου Fimpen που εύχομαι να μην μπήκε απο τύχη.
Επίσης στο θέμα χοντρός όπως έγραψε και ο φίλτατος mitsmanen εμείς τους είχαμε για τέρμα, μιας και “γέμιζαν” τον χώρο.
Τέλος, αν μιλούσαμε για 5χ5 και μόνο, θα ήθελα να προσθέσω την κατηγορία “αντιανεμικοί”. Είναι οι τύποι εκείνοι που σκάνε ντυμένοι με αντιανεμικό και φόρμα πάνω απ’την οποία περνάει η κάλτσα ακόμα κι όταν έχει 45βαθμούς, προκειμένουν να κάνουν παράλληλα την καλύτερη δυνατή εφύδρωση.
Είναι καλό να αποφεύγεις να παίζεις αντίπαλος τους, καθώς συνήθως είναι απόγονοι του Ντιέγκο και μάλιστα φροντίζουν να βρίσκονται τουλάχιστον 2-3 σε μια ομάδα με αποτέλεσμα να μη προλαβαίνεις να μετράς εμετούς. Σπάνια σταματάνε να σκοράρουν (ακόμα και αν το σκόρ έχει γίνει NFL) και με την πάροδο του αγώνα απλά ψάχνουν πιο εντυπωσιακούς τρόπους να το κάνουν.
Και φυσικά ποτέ μα ποτέ, δεν ξεχνάς τον ήχο που κάνει το τρίψιμο του αντιανεμικού τους, όταν τρέχουν.
Στοπερχαιμερ κλαίω.. έτσι ακριβως!
Ναι ρε στοπερχαιμερ αυτοι ειμασταν γαμωτο. Και τωρα 15 χρονια μετα οταν στο 5χ5 πανε ολοι με πλασεδακια και τσαλιμακια να βαλουνε γκολ την μια φορα που θα ανεβουμε θα καρφωσουμε το μυτο το σωστο,το αντρικο, το μπαρουτοκαπνισμενο στο καπου να βρει τερμα. Ετσι για να τους δειχνουμε πως μπαινουν γκολ και χωρις πανηγυρια και φανφαρες θα γυρισουμε στην τιμια μας θεση
Φοβερος.. Θα ελεγα θεος αλλα το παιρνεις πανω σου αμεσως.. Εχω φιλους ειλικρινα απ΄ ολες τις κατηγοριες.. Δεν εβαλες ομως μεσα τον ‘τσαντηλιαρη’, που παντα εκλεβε, ειτε στο σκορ οταν αυτο ηταν καπου στο 13-9, ειτε στον αν περασε η μπαλα πανω απο το νοητο οριζοντιο η κατω.. και φυσικα στα κορνερ (3 κορνερ-πεναλτυ)και στα πλαγια,φαουλ κ.τ.λ. Θυμα του ηταν παντα ο “κλαψιαρης”.. Αυτος δεν μπορουσε ποτε να βρει το δικιο του αν και τις περισοτερες φορες ειχε δικιο.. Ακομα και οι δικοι του σε αδιαφορα ματς πηγεναν με την πλευρα του τσαντηλιαρη μονο και μονο για να τον δουν να δακρυζει.. Και φυσικα ξεχασες και τον “ηρωα”.. Αυτος ηξερε λιγη μπαλα αλλα προσπαθουσε να καλυψει τις αδυναμιες του με τραυματισμους, ετσι ή επαιζε παντα τραυματισμενος(συνηθως εδενε ποδι,αστραγαλο,χερι η και ολα μαζι) ή τραυματιζοταν κατα την διαρκεια αλλα παντα συνεχιζε.. ειναι αυτος που οταν σουταρε στον διαολο επιανε παντα το μερος που ειχε χτυπησει νωριτερα.. ΠΟΣΑ ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕΣ ΡΕ ΤΥΠΕ ΤΩΡΑ..
@ST καθόλου τυχαίος ο Φίμπεν, έχω γράψει γι’ αυτόν. Δυστυχώς το βιντεάκι που είχα βρει δεν υπάρχει πλέον:
http://www.sombrero.gr/2011/02/%cf%83%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%bd-%ce%b4%cf%85%ce%bf-%cf%84%ce%b1%ce%b9%ce%bd%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%af%cf%83%cf%89%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83%ce%b5%ce%be/
Elaith μιλάμε ο βιονικός είναι απ τις μεγάλες λατρείες. Έχω δει τον τύπο να τρώει απ το τσεκούρι καρατιά από πίσω σε συνδυασμό με λαβή στη μέση να εκτινάσσεται και να προσγειώνεται στο δέντρο με τη μούρη, να σηκώνεται γαμωσταυρίζοντας και να πηγαίνει καρφί να εκτελέσει το φάουλ. Οι λοιποί πέραν απ το “ωωωωωω” να πηγαίνουμε κατευθείαν να στήσουμε τοίχος και ο τέρμας να δείχνει μόνιμα αλα μπέημπ ρουθ ποιο θεωρεί ότι είναι το γάμα μη τυχόν και πάει προς τα κει. Κάπου εδώ θα πρεπε ν αρχίσει να εμφανίζεται ένα καραγκούνης trollface στην οθόνη αλλά μάλλον κολλάει το μηχάνημα
Επίσης φίλος είχα και επικό θεοχοντρο-εκπληξη στο ρόστερ, πλεμονάτος με φονικό αριστερό ο οποίος πήρε ματς μόνος του σε tie-break παιρνόντας όλη την αντίπαλη ομάδα που τον είχε τσακίσει στο δούλεμα. Αφού ξάπλωσε και το μπακότερμα και πλάσαρε έσκασε από πάνω του με μπλαζεδιά επιπέδου μπόγκαρντ και του πε απλά “χοντρός, τον τρως”. Κάπου εδώ θα πρεπε να εμφανίζεται μια σφραγίδα badass με τη μούρη του σάμιουελ του τζάκσον αλλά μάλλον ξανακολλάει το μαχάνημα
Αλλά ντάξει, το peak λατρείας το πιάνουμε σε κάτι τέτοια που πε ο μιτσμανεν. Είχαμε λελεκα-φυτο που μας τον μπαστάκωσαν για τέρμα, παιδί-φελιζόλ που έσκαγε σε κάθε επαφή με τη μπάλα κι είχε μόνωση απ τα μπινελίκια που μάζευε. Αφού ρουφάει καμμιά δεκαπενταριά και άνω σ όλο το ματς, με ηρωική απόκρουση μας δίνει το ματς στα πέναλτι και αποκτάει για πάντα το παρατσούκλι γκοιγκοετσέας. Απ τις λίγες φορές που θυμάμαι να πηγαίνουμε σηκωτό τύπο σε γύρο του θριάμβου. Η καβλάντα σ όλο της το μεγαλείο
Απίθανη αναρτηση. Για κάθε κατηγορια αναγνώρησα αμέσως και καποιον που του παει κουτι ο ρολος. Εγω μικρος ημουν ο εχων τη μπαλα ,αλλα ημουν κωλοπαιδο γιατι μεδοιαλεγα να παιζω με μεγαλυτερους λογω της μπαλας μου. Οι συμμαθητες μου με μισουσαν.
Ως ιδιοκτητης ιδρυτης ομαδος γειτονιας, ειχα πολλες περιπτωσεις στο ροστερ μου. Μια φορα καμια δεκετια αργοτερα, καποιος μου μιλησε για μια κοπελα απο τη γειτονια σκεφτοταν να της κανει προταση. Του απαντησα ναι βεβαια την ξερω. Την ειχα αριστερο μπακ! Τα παιδια σημερα ειναι παντρεμενα(μεταξυ μας τρωει και λιγο ξυλο καμια φορα ο καημενος!)
Επίσης ειχα τον μποτα. Δεξι μπακ αλλα επαιζε παντα με κοκκινες μποτες που μαλισταν εδιναν φοβερα φαλτσα!
Αλλη κατηγορια ηταν οι μισητοι αμπαλοι. Οχι αυτοι δεν ξερανε μπαλα- το αντιθετο καποιοι ηταν παιχταραδες, αλλα αυτοι που δεν εβλεπαν ποτε μπαλα και δεν ξεραν ουτε εναν παιχτη. Παιζαν μπαλα οταν βαριοταν το κυνηγιτό η το κρυφτο. Τους μισω ακομα!
Επισης οι μελαχρινοι. Τους λεγαμε σχεδον ολους ΙΛΟΥΓΚΑ! θα θυμαστε φανταζομαι ποιος ηταν. σσ να ενα κουιζ για αρχαριους!
Οι γαντακηδες. Θελανε να καθονται τερμα επιση ο μπαμπας τους τους πηρε υπεροχα γαντια που ολοι τα ζηλευαμε. Συνηθως δεν πιαναν ουτε αυτα που πιανει ο καρνεζης.
Οι χεστηδες αλλη περιπτωση. Δεν πλησιαζαν ποτε εστια μη τυχων και πεσουν πανω στις [ετρες που ειχαμε για δοακρια και ανοιξουν τα κεφαλια τους. για χαρη ενος τετοιου που ειχαπαρει μεταγραφη με κοστος ενα πλεημομπιλ Ινδιανο ειχα φερει παλια λαστιχα και τα εβαλα για σοκαρια αντι για πετρες Κινηση ματ!
Ηταν και ο ΒΟΥΠ. ΑΝ και ο ΚΑΠ-αλανας απαγορευε ρητα τα βουπ, αυτος ειχε δολοφονικη μανια. Εννοειται πως τον αφηναμε να σουταρει, αλλα σχεδον ποτε δεν εβρισκε εστια!(ελπιζω να μην υπαρχει καποιος που δεν ξερει τη ηταν το βουπ!)
Ειναι και αλλοι, αλλα βαριεμαι να γραψω αλλο!
@ Νικο – Ελα μωρη παιχτουρα Ιλουνγκα!!!!!!!!!!!!! Ο Τιγκανα του Νεου Φαληρου.
Αρρρρρρρρωστια.
Απλα επικο αρθρο! Παντως στην δικια μας ομαδα το αγοροκοριτσο ηξερε αρκετα καλη μπαλα σε σχεση με καποιους αλλους!
@Saint-Ex, μόλις τέλειωσα να διαβάζω την παράγραφο για τους ‘αντιανεμικούς’ ασυναίσθητα φώναξα δυνατά “ναι, ΝΑΙ” στο άδειο δωμάτιο.
Standing ovation από μένα.
Ειλικρινά τα κείμενα αυτά τα γράφω έχοντας στο μυαλό τα δικά σας σχόλια από κάτω.
Ρεσιτάλ έχετε δώσει πάλι. Και το καλύτερο είναι ότι έχουμε όλοι αυτά τα παράλληλα κοινά βιώματα.
Λείπει η χειρότερη κατηγορία,ο ατομιστής!
Magnum Opus το κείμενο. Επίσης, μια πολύ εξειδικευμένη φυλή, που δεν ξέρω αν είναι άξια αναφοράς, είναι ο “από άλλο άθλημα”, που είναι εντελώς άμπαλος, αλλά τρομερά γρήγορος, δυνατός, με αντοχή, λόγω ενασχόλησης πχ με στίβο, μπάσκετ κτλ και πάντα μπορεί να φανεί χρήσιμος. Αλληλοεπικαλύπτεται με βιονικό και ψηλό.
στην φωτογραφία για τον “μικρό” , είναι σκηνή από μια ταινία με έναν σουηδό πιτσιρικά που έιναι σούπερ ταλέντο και καλείται στην εθνική της χώρας του. Please ρε παιδιά, ποιά ταινία είναι; Έχω θολές εικόνες στη μνήμη μου, ήμουν πολύ μικρός.
@skyway, http://www.imdb.com/title/tt0071498/
@SirTasos ο ατομιστής κόπηκε στο μοντάζ γιατί θα μεγάλωνε πολύ το κείμενο. Ήταν σχεδόν έτοιμο το κομμάτι του.
@Hulk, σωστός… Αν και όχι τόσο συχνή κατηγορία ισχύει.
Αρθρο δακρυ. Περαν ολων αυτων που με μυθικο τροπο ανεφερες, υπηρχε και αυτος που μολις ξεκινουσε το παιχνιδι, επρεπε να παει δια το χοντρο του ή το ψιλο του, ο οποιος ακουγε τα γαλλικα του αλλα συνεχιζε απτοητος και επρεπε να τον περιμενουν ολοι.
Απλά ότι πιο γραφικό και αληθινό, ταυτόχρονα, που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια… εύγε, έυγε, εύγε….. και πολλά μπράβο σε όλους όσους πρόσθεσαν και επιπλέον ρόλους και παρατσούκλια…. όλοι σας είστε ολόσωστοι…. εγώ να προσθέσω τον λίγο σπάνιο , λόγω ότι προλάβατε όλοι τα πείτε τα περισσότερα, τον “κεφάλα”…. δεν είχε σημασία αν ήξερε ή όχι μπάλα, αν ήταν ψηλός ή τάπας, αλλά ήταν αυτός που δεν φοβόταν να κάνει την κεφαλιά στην θεοφουσκωμένη και θεόσκληρη μπάλα (εξερούνται οι πολύ φθαρμένες που ήταν μαλακές όσο και φουσκωμένες και να ήταν) είτε στην επίθεση είτε στην άμυνα… όπως θα θυμάστε όταν έκανες κεφαλιά ΠΑΝΤΑ βούιζαν τα αυτιά για λίγα δευτερόλεπτα, για αυτό και οι περισσότεροι δεν έβαζαν το κεφάλι…. υπήρχε και αυτός ο “ήρωας” που δεν μασούσε και, κατα βάθος, γούσταρε αυτό το βουητό μετά από γκολ ή απόκρουση με το κεφάλι, γιατί έπερνε για άλλη μία φορά τα μπράβο των συμπαικτών του…. ήμουν και εγώ ένας από αυτούς….