Η κατάρα του Γκαραμπάτο
Όσοι ζουν με λογική και ρεαλισμό ξέρουν ότι δεν υπάρχουν γούρια και μεταφυσικά φαινόμενα στο ποδόσφαιρο, οι υπόλοιποι ξέρουμε ότι αυτό είναι ψέμα. Έτσι και στην περίπτωση της Αμέρικα της Κάλι, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Κολομβίας μετά την Μπογκοτά. Η Αμέρικα είναι μια από τις πιο σπουδαίες ομάδες της χώρας, τρίτη σε τίτλους πίσω από την Ατλέτικο Νασιονάλ και την Μιγιονάριος και μπροστά από την τοπική αντίπαλό της Ντεπορτίβο Κάλι. Οι “κόκκινοι διάβολοι” γεννήθηκαν το 1918, αλλά παρά τη δημοφιλία τους δεν κατέκτησαν κάποιον τίτλο τα πρώτα χρόνια της ιστορίας τους.
Το 1948 η διοίκηση παίρνει την απόφαση να μετατρέψει την Αμέρικα σε επαγγελματική ομάδα ώστε να συμμετέχει στο πρώτο καινούριο επαγγελματικό πρωτάθλημα της Κολομβίας. Στο διοικητικό συμβούλιο της ομάδας υπάρχουν διαφωνίες. Ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές και από τα πρώτα μέλη του συλλόγου είναι ο οδοντίατρος Μπέντζαμιν Ουρέα γνωστός με το παρατσούκλι “Γκαραμπάτο” (που σημαίνει μουτζούρα, ορνιθοσκαλίσματα). Ο Γκαραμπάτο δεν ήταν απλά πρώην παίκτης και μέλος της ομάδας, ήταν και από αυτούς που πρότειναν να αλλάξουν τα χρώματα της ομάδας που αρχικά ήταν μπλε-άσπρα σαν της Ράσινγκ Κλουμπ από την Αργεντινή και τελικά το 1931 το κατάφερε. Ο Ουρέα ήταν κάθετα αντίθετος στο να χάσει η ομάδα τον ερασιτεχνικό της χαρακτήρα. Ο οδοντίατρος-ερασιτέχνης τερματοφύλακας (και άριστος χορευτής του τάνγκο) εξοργίστηκε όταν η απόφαση τελικά πέρασε και είπε τα περιβόητα λόγια: “Να την κάνουν επαγγελματική, να την κάνουν την Αμέρικα ό,τι θέλουν, αλλά ορκίζομαι στον Θεό ότι πρωταθλητές δεν θα γίνουν ποτέ“. [η ιστορία της κατάρας έχει ακόμα δυο εκδοχές, η μία ότι η ομάδα αρνήθηκε να πληρώσει κάποια έξοδα του Ουρέα και η τρίτη ότι όταν τον έδιωξαν από την ομάδα καταράστηκε όλους τους παίκτες έναν-έναν, επικρατέστερη θεωρείται η πρώτη]
Όπως σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις τα λόγια του οδοντιάτρου πέρασαν λίγο στην πλάκα, σε στιλ “έλα μωρέ με τον γραφικό”. Αλλά όπως όλοι οι σώφρονες προληπτικοί ξέρουμε, στην αρχή όλοι κοροϊδεύουν και στο τέλος καταλαβαίνουν (αλλά είναι αργά). Η Αμέρικα βγήκε 5η στο πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα Κολομβίας και στα επόμενα τερμάτισε σε μέτριες θέσεις, από 7η μέχρι 13η. Με τα χρόνια να περνούν, ο κόσμος άρχισε να παίρνει όλο και πιο σοβαρά την κατάρα του Γκαραμπάτο. Η άσχημη κατάσταση συνέπεσε με τα χρόνια του κολομβιανού “Ελ Ντοράντο”, όπου οι ομάδες της Κολομβίας μάζεψαν παικταράδες όπως ο ντι Στέφανο εξαιτίας των απεργιών σε άλλα πρωταθλήματα της Ν. Αμερικής. Η Αμέρικα δεν είχε τα χρήματα να φέρει τέτοιους παίκτες και όπως ήταν λογικό δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τις άλλες ομάδες. Η κατάρα όμως ήταν η κουβέντα που από στόμα σε στόμα παρουσιαζόταν ως αιτία για τις κακές πορείες και όχι κάτι άλλο.
Τη δεκαετία του 1960 με καλύτερο προπονητή και καλύτερους παίκτες η Αμέρικα βελτιώθηκε και κατάφερε για πρώτη φορά στην ιστορία της να κάνει αξιόμαχη ομάδα. Πάλι όμως ο τίτλος δεν ήρθε. Μια τρίτη και μια δεύτερη θέση ήταν οι μεγαλύτερες επιτυχίες και ο κόσμος πλέον είχε πειστεί ότι δεν θα πάρει ποτέ τίτλο. Το 1967 η Αμέρικα έκανε 22 παιχνίδια χωρίς ήττα, αλλά το πρωτάθλημα το πήρε η Ντεπορτίβο Κάλι. Τα χρόνια περνούσαν χωρίς καμία αλλαγή για την ομάδα, μέχρι που η διοίκηση αποφάσισε να πάρει το παιχνίδι στα χέρια της κάνοντας ότι θα έκανε οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος: έναν ποδοσφαιρικό εξορκισμό. Έτσι λοιπόν, το 1979 ο Ουρέα μαζί με άλλα γνωστά μέλη της “οικογένειας” της Κάλι (έναν δημοσιογράφο και έναν δημοφιλή τραγουδιστή) πάτησαν το χορτάρι του μαρτυρικού Εστάδιο Πασκουάλ Γκερέρο. Ο Ουρέα υπέγραψε σε ένα χαρτί (!!) ότι πρόκειται για μια καινούρια ομάδα και ότι η κατάρα του συλλόγου τελειώνει. Έτσι απλά, λύθηκε το πρόβλημα. Πού είναι η αλήθεια και πού ο μύθος σε αυτές τις ιστορίες της Ν. Αμερικής κανείς δεν ξέρει, το σίγουρο είναι όμως ότι η Αμέρικα πήρε το 1979 το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 31 χρόνια κατάρας, ενώ εκείνη την δεκαετία σήκωσε άλλες πέντε κούπες για να έχει σήμερα δεκατρείς.
Μπορεί όμως ο Ουρέα να υπέγραψε το τέλος της κατάρας, αλλά φαίνεται το χαρτί δεν είχε ισχύ στο… εξωτερικό. Η Αμέρικα Κάλι έφτασε σε τέσσερις τελικούς Λιμπερταδόρες και τους έχασε όλους, με αποτέλεσμα πολύς κόσμος πιστεύει ότι η κατάρα εξακολουθεί να ισχύει στις διεθνείς διοργανώσεις (προφανώς ήθελε χαρτί επικυρωμένο από κάποια πρεσβεία). Και όχι απλά τους έχασε, το έκανε και με επικό τρόπο όπως τον απίστευτο τελικό του 1987 με τον οποίο ασχοληθήκαμε πρόπερσι, έναν ύμνο στο ατσάλωμα του οπαδού. Αλλά και οι άλλες φορές ήταν ενδιαφέρουσες.
Λίγο άσχετο με το θέμα, αλλά είναι απίστευτο το θέαμα στο Ρίβερ-Αμέρικα
To 1985 απέναντι στους Αρχεντίνος Τζούνιορς οι δυο ομάδες έφεραν 1-0 και στα δυο παιχνίδια και οδηγήθηκαν έτσι σε τρίτο ματς, ήρθαν 1-1 και οι Αργεντίνοι κέρδισαν στα πέναλτι με 5-4, ενώ το 1996 με το 1-0 στην Κολομβία η Αμέρικα πήγε στο Μονουμεντάλ όπου έπεσαν τα περισσότερα χαρτάκια όλων των εποχών σε υποδοχή ομάδας και με δυο γκολ του Κρέσπο έχασε τον τίτλο από την Ρίβερ. Υπάρχει και ένας επικός ημιτελικός με τους Νιούελ’ς Ολντ Μπόιζ όπου οι Κολομβιανοί έχασαν με… 11-10 στα πέναλτι. Ο Ουρέα πέθανε το 2008, η ομάδα αντιμετώπισε πολλά προβλήματα και το 2011 υποβιβάστηκε στη Β’ Εθνική. Την πρώτη σεζόν έμεινε αήττητη, έκανε ρεκόρ κατηγορίας για να χάσει τελικά στα… πέναλτι από την Ουνιόν Μαγδαλένα την Απερτούρα, ενώ έχασε ξανά στα πέναλτι την άνοδο από την Αλιάνσα Πετρολέρα. Η μοίρα μιας ομάδας γεννημένη για πίκρες και με τον Ουρέα να μην μπορεί πλέον να κάνει καινούριο εξορκισμό από εκεί που βρίσκεται…
