Μέρα Μεσημέρι στου Καμπ Νόου τα Μέρη
Το να έχεις να πας 8 χρόνια να δεις την αγαπημένη σου ομάδα στην έδρα της είναι πολλά, αλλά η συχνή αλλαγή χωρών λόγω ανταποκρίσεων για το sombrero δεν μου το επέτρεπε. Η Βαρκελώνη όμως με προκαλούσε 4 μήνες τώρα, πόσο μάλλον όταν το σπίτι είναι λιγότερο από 15 λεπτά με τα πόδια από το Καμπ Νόου.
Καθότι τα εισιτήρια ήταν ελαφρώς τσιμπημένα, σαν να πηγαίνεις να δεις ομάδα του ΠΟΚ εκτός έδρας στη Λιβαδειά ένα πράγμα, το ματς με τη Ράγιο Βαγεκάνο είχε αρκετά πλεονεκτήματα. Ήταν φτηνά τα εισιτήρια, ήταν και η Ράγιο που αρνείται να κλειστεί σαν να’ταν ομάδα της Μπουντεσλίγκα, όλα καλά. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι το ματς παιζόταν στις 12:00 το μεσημέρι, τοπική ώρα. Είναι λίγο ξενέρωτο να πας γήπεδο μετά από τόσο καιρό και να μην είναι αναμμένοι οι προβολείς. Όπως και να ‘χει, το βραδινό έχει άλλη χάρη, ειδικά αν από το σπίτι σου μπορείς να δεις τα φώτα του γηπέδου όταν ανάβουν και εσύ μένεις απ’έξω όπως το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Ξεπερνώντας το μεσημεριανό, πήγαμε στο γήπεδο περίπου μισή ώρα πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Λόγω αντιπάλου και επειδή το clasico ήταν μόλις δύο αγωνιστικές μακρυά δεν περίμενα να γεμίσει το Καμπ Νόου, όμως στο ματς καταγράφηκε η μεγαλύτερη προσέλευση της χρονιάς, πιθανότατα λόγω των πιο φιλικών τιμών στα εισιτήρια. Ίσως να βοήθησε και η ήττα της Ρεάλ την προηγούμενη μέρα στο Σαν Μαμές που θα έφερνε σε περίπτωση νίκης τη Μπάρσα μόνη πρώτη στη βαθμολογία. Βρήκαμε τις θέσεις μας, χαμηλά στο 3ο διάζωμα στα σύνορα με το 2ο πίσω από την εστία στην οποία πήγε ο Κλαούντιο Μπράβο στο 1ο ημίχρονο, 5 λεπτά πριν τη σέντρα. Οι ομάδες βγήκαν με τον Μέσι να παίρνει το γιο του Τιάγο μαζί του στην ομαδική φωτογραφία.
Χρειάστηκαν μόλις 6 λεπτά ώστε ο «χοντρούλης» Σουάρες να ανοίξει το σκορ. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση που όλο το γήπεδο τον χαρακτήριζε «γορδίτο». Ο Λουίς όμως ήταν ο καλύτερος του παιχνιδιού. Και αν στο 1ο ημίχρονο δεν έγινε κάτι άλλο ήταν διότι ο Μέσι βαριόταν. Οι πάσες των Τσάβι και Ινιέστα (που στο γήπεδο φαίνονται ως ένας παίχτης, ο πρώτος ελέγχει το χώρο και ο δεύτερος με το πάτημα ξωτικού μοιράζει τη μπάλα) πήγαιναν στο βρόντο από τον τελείως ντεφορμέ Πέδρο και τον Μέσι που έξυνε το κεφάλι του σουλατσάροντας στο κέντρο μάλλον λέγοντας «μεσημεριάτικο γαμώ το φελέκι μου». Το μόνο ενδιαφέρον ήταν ότι το γήπεδο τήρησε την παράδοση και στο 17:14 άρχισε, χλιαρά, να φωνάζει «ανεξαρτησία» (ινδαπανδένσια σε άπταιστα Καταλανικά).
Στο 2ο ημίχρονο βέβαια ο Μέσι μάλλον συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι το ματς παιζόταν μεσημέρι και αποφάσισε να είναι ο εαυτός του. Η μία φάση διαδεχόταν την άλλη στο τέρμα που είχαμε μπροστά μας με τις κινήσεις σε μικρό χώρο να κάνουν το ματς φοβερά εντυπωσιακό. Ο τρόπος που κοντρολάρει ο Μέσι το σώμα του παράλληλα με την μπάλα είναι τρομακτικός. Στο δεύτερο γκολ που βάζει πετάγεται ανάμεσα σε δυο αμυντικούς και ρίχνει τον τερματοφύλακα με μια προσποίηση. Οι αμυντικοί βιδώνουν στο έδαφος για να αποφύγουν το πέναλντι πράγμα που δίνει στο Μέσι το μισό εκείνο δευτερόλεπτο που χρειάζεται να ντριπλάρει το τέρμα και να πλασάρει.
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τον Ντάνι Άλβες που λίγο πριν το 6ο γκολ μου θύμισε πόσο εντυπωσιακή φαίνεται μια ποδιά από τις εξέδρες. Άλλο ένα εντυπωσιακό στοιχείο είναι το πόσο κουραστικά μπορούν να γίνουν για μια άμυνα τα μικρά σπριντ των 10-12 μέτρων από τους επιθετικούς. Η διαρκής κίνηση των Σουάρες, Πέδρο, Μέσι σε συνδυασμό με τον παίχτη που έρχεται από τη δεύτερη γραμμή (Τσάβι, Ινιέστα, Ραφίνια) είναι μια διαρκής δοκιμασία για μια άμυνα ζώνης. Βέβαια, σε όλη την παράσταση, βοήθησε και η Ράγιο που αντίθετα με τις περισσότερες ομάδες όταν αγωνίζονται σε Καμπ Νόου και Μπερναμπέου, δεν κλείστηκε. Έπαιξε το ποδόσφαιρό της, πέτυχε ένα γκολ, δέχτηκε 6 και πάει παρακάτω.
Κλείνοντας την ανταπόκριση, να πω ότι όλοι οι υπάλληλοι στο γήπεδο μιλούσαν πρώτα Καταλανικά, μετά Αγγλικά και αν δε γινόταν διαφορετικά Καστιγιάνικα (Ισπανικά δηλαδή). Το γήπεδο σε δύο περιπτώσεις φώναξε το όνομα του Λουίς Ενρίκε, πράγμα που θα ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας πριν από 3 μήνες. Τέλος, έξω από το γήπεδο, μετά το ματς ήταν ο Νεϋμάρ, που είχε μείνει εκτός αποστολής. Ο Νέυ κάθισε αρκετή ώρα, μίλησε με κόσμο, έβγαλε φωτογραφίες, ειδικά με παιδιά, που έχει αποδείξει πως τους έχει αδυναμία, και αντίθετα με το καγκουροστυλάκι του, δεν είχε συμπεριφορά βεντέτας. Μεγάλη έκπληξη για όλους εμάς που τον θεωρούσαμε μικρό Ρομπίνιο πριν έρθει Ευρώπη.
Γυρίζοντας σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω πότε μπορώ να ξαναπάω. Διότι όταν βλέπεις και λίγο το τόπι να τσουλάει, η μπάλα είναι εξαρτησιογόνα.
