Η ιδιαίτερη θέση του τερματοφύλακα

Πριν λίγο καιρό προβλήθηκε σε επιλεγμένες αίθουσες η ταινία του Βιμ Βέντερς “Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι”. Μία από τις πρώτες ταινίες του σπουδαίου σκηνοθέτη, που καταπιάνεται με τον ψυχισμό ενός τερματοφύλακα και τον ακολουθεί σε μια -άσκοπη;- περιπλάνησή του μετά από μια άκρως άτυχη στιγμή την ώρα ενός αγώνα. Ιδιαίτερη ταινία σίγουρα, όπως και ο σκηνοθέτης της, όπως φυσικά και η θέση του τερματοφύλακα. Όλοι έχουμε παίξει ποδόσφαιρο (από το δρόμο μέχρι κάποια ερασιτεχνική ομάδα ή ένα φιλικό 5χ5) και σχεδόν κανείς (όσο κακός ή μέτριος και να είναι) δεν θέλει να κάθεται στο τέρμα. Για να γουστάρεις πραγματικά τη θέση υπάρχουν δύο τινά. Το πρώτο να είσαι χοντρούλης και να βαριέσαι να τρέξεις (αν και αυτοί τις περισσότερες φορές πιάνουν την κορυφή της επίθεσης) και το δεύτερο να μη θες να συμμετέχεις στο παιχνίδι της ομάδας και να τη βρίσκεις στη μοναξιά των δοκαριών. Υπάρχει και η τρίτη κατηγορία, να είσαι δηλαδή εξαιρετικά ταλαντούχος και να σε βρίζουν όλοι επειδή δεν τρως γκολ με τίποτα ούτε σε παιχνίδι reunion παλαιών συμμαθητών. Σε αυτή βέβαια την περίπτωση -λογικά- θα παίζεις και σε κάποια ομάδα.

Οι περισσότεροι τερματοφύλακες είναι λιγάκι “τρελοί”, αρκετά ιδιαίτεροι και σίγουρα -στο μυαλό τους- θεωρούν πως κανένας δεν γνωρίζει το παιχνίδι καλύτερα από δαύτους. Από τη μεριά τους άλλωστε μπορούν να δουν όλες τις κινήσεις των συμπαικτών και των αντιπάλων. Σε αυτό έχουν ένα δίκιο όπως και να έχει, άδικο δεν μπορείς να τους ρίξεις. Από την άλλη επειδή μιλάμε για μεγάλες περιπτώσαρες (οι περισσότεροι), μας έχουν χαρίσει μερικές σπάνιες και τρελές στιγμές που έχουν κάνει το όμορφο άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο ακόμα πιο όμορφο, ακόμα καλύτερο, ακόμα πιο τρελό. Παρακάτω θα δούμε μερικές από αυτές και ελπίζω (εσείς οι αναγνώστες) να στείλετε ακόμα περισσότερες. Γι’ αυτό υπάρχει άλλωστε αυτός ο χώρος, για να κάνουμε και να μας κάνετε καλύτερους. Ανάσα, αναπνευστήρας και βουτιά στα ύδατα της -ποδοσφαιρικής- γνώσης.

Ο Γάλλος Σπάιντερ-Μαν

Βρισκόμαστε στη Γαλλία και τη σεζόν 2004-2005. Η Σεντ Ετιέν έχει μια αρκετά καλή ομάδα και στο παιχνίδι κόντρα στην Ίστρ, του δικού μας Ιμπραχίμα Μπακαγιόκο, ο τερματοφύλακας της ομάδας Ζερεμί Ζανότ θα κάνει κάτι μοναδικό. Όταν οι ομάδες βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο οι πάντες θα εντυπωσιαστούν από τη στολή του παίκτη. Δεν είναι στα χρώματα της ομάδας (λογικό) αλλά κάτι θυμίζει. Κάτι που εκείνη την περίοδο κάνει μεγάλο πάταγο στους κινηματογράφους όλου του κόσμου. Ο Ζανότ έχει ντυθεί Σπάιντερ-Μαν και φοράει μάλιστα ακόμα και τη μάσκα του ήρωα της Marvel. Αφού θα βγάλει την καθιερωμένη ομαδική φωτογραφία, θα πλησιάσει στην εστία του και θα πετάξει τη μάσκα στους φανατικούς στο πέταλο. Θα αποθεωθεί και θα κάτσει κάτω από τα δοκάρια βλέποντας την ομάδα του να επικρατεί -εύκολα- με 2-0. Η Ιστρ δεν κατάφερε να τρυπήσει τον ιστό της εστίας του Ζανότ και κάπως έτσι βρέθηκε στη Λιγκ 2. Όχι πως αν κέρδιζε θα έμενε για να τα λέμε με το όνομά τους τα πράγματα.

O Χιγκίτα και η κίνηση του σκορπιού

Ο Ρενέ ο Χιγκίτα είναι μορφάρα. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας. Όσο θυμάμαι τη σκηνή στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του espn “Two Escobars” με τη μητέρα του να να τον κυνηγά (εντός του σπιτιού) και αυτός να φεύγει καβάλα σε μια τσόπερ (που είχε παρκάρει στο σαλόνι) γελάω μέχρι δακρύων. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1995 στο Γουέμπλεϊ, σε φιλική αναμέτρηση κόντρα στην Αγγλία, μας χάρισε τη φάση που έγινε σήμα κατατεθέν τόσο για τον ίδιο όσο και για όλους εμάς όταν παίζουμε με μια μπάλα στη θάλασσα (όλο και κάποιος θα προσπαθήσει να το κάνει). Ο Τζέιμι Ρέντκναπ σέντραρε από δεξιά -με το γλυκό αριστερό του πόδι- και ο Ρενέ ο Χιγκίτα αντί να πιάσει απλά και λιτά (που έγραφε και ο ποιητής) τη μπάλα, την έδιωξε με το δικό του μοναδικό τρόπο. Τον τρόπο (και την κίνηση) του σκορπιού. Ο επόπτης πάντως χάλασε τη φάση μιας και είχε σηκώσει το σημαιάκι για οφ-σάιντ. Εμάς φυσικά και δεν μας χάλασε καθόλου το διώξιμο του Κολομβιανού θρύλου. Το 2002 μάλιστα το Channel4 είχε ψηφίσει τη φάση στις 100 κορυφαίες στιγμές του αθλητισμού.

Ο Γκρόμπελαρ και η αιώνια πόλη

O Νοτιοαφρικανός τερματοφύλακας υπήρξε μέλος της Λίβερπουλ από το 1981 μέχρι και το 1994 κατακτώντας τα πάντα με το ιστορικό αγγλικό κλαμπ. Φωνακλάς, σαματαζής, ολίγον τρελός μα πάνω απ’ όλα εξαιρετικός τερματοφύλακας στη μέρα του (και γκαφατζής όταν δεν ήταν σε αυτή). Φυσικά και θα τον θυμόμαστε πάντα για τον τελικό του Πρωταθλητριών κόντρα στη Ρόμα στο Ολύμπικο όταν και οι κόκκινοι επικράτησαν των Ιταλών στα πέναλτι χάρις στις γκριμάτσες και τα “παιχνίδια” του Γκρόμπελαρ. Όπως είχαν παραδεχθεί οι παίκτες της Ρόμα, ο Γκρόμπελαρ τους έκανε να χάσουν τη συγκέντρωσή τους και τελικώς να γνωρίσουν την ήττα με 4-2 μέσα στο σπίτι τους. 21 χρόνια αργότερα η Λίβερπουλ -και πάλι με ήρωα ένα τερματοφύλακα- θα έφτανε στο 5ο της Πρωταθλητριών επικρατώντας της Μίλαν και πάλι στα πέναλτι. Πριν τη διαδικασία ο Τζέιμι Κάραχερ είχε θυμίσει τον Πολωνό Ντούντεκ τον Γκρόμπελαρ και τις κινήσεις του. Ο Ντούντεκ αυτοσχεδίασε και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε το Θαύμα της Πόλης.

O μασκοφόρος άσημος τερματοφύλακας του Γουέμπλεϊ

Ο Φρεντ Μπάρμπερ είναι ένας πρώην Άγγλος τερματοφύλακας της δεκαετίας του ’80 (κυρίως) και δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος να γνωρίζεις πράγματα γι’ αυτόν αν δεν έχεις μεγαλώσει στο Ντάρχαμ. Αγωνίστηκε κατά βάση σε μικρές κατηγορίες και ομάδες, αν και φόρεσε για ένα φεγγάρι και τη φανέλα της Έβερτον το 1986. Το 1992 ως παίκτης της Πητέρμπορο έφτασε να αγωνιστεί στο Γουέμπλεϊ για τον τελικό των πλέι-οφ της League Οne απέναντι στη Στόκπορτ. Εκείνη η μέρα έχει μείνει στην ιστορία  -εκτός της νίκης- και για ακόμη ένα λόγο. Όταν οι ομάδες έκαναν την είσοδό τους στο γήπεδο ο κόσμος στις κερκίδες άρχισε να αναρωτιέται ποιος ήταν αυτός ο γέρος που είχε πάρει τη θέση του αγαπημένου τους τερματοφύλακα. Φυσικά και δεν υπήρχε κάποιος γέρος απλά ο Μπάρμπερ είχε φορέσει μια αποκριάτικη (ή ληστείας;) μάσκα γέρου -λογικά- επειδή μπορούσε. O Μπάρμπερ είχε χαρακτηριστεί τρελός από μεγάλη μερίδα του φίλαθλου κοινού της εποχής και είχε φτάσει να συλληφθεί από την αστυνομία για επίθεση σε φιλάθλους πριν τη διεξαγωγή ποδοσφαιρικής αναμέτρησης. Οι φίλοι της Πητέρμπορο (και της Λίβερπουλ) θα τον θυμούνται και για την εξωπραγματική του εμφάνιση το 1991-και την πρόκριση- κόντρα στους κόκκινους για το Λιγκ Καπ. Ναι, η Λίβερπουλ το έχει καταφέρει και αυτό.

Για την ιστορία τερματοφύλακας υπήρξε επίσης ο Αλμπέρτ Καμύ και άλλες σπουδαίες μορφές των τεχνών και των γραμμάτων όπως ο Πασχάλης Τσαρούχας στην σειρά του ΑΝΤ1 “Το παιχνίδι της συγνώμης” και ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, με το ψευδώνυμο Σμιθ, για ένα φεγγάρι στην Πόρτσμουθ (πριν γίνει επαγγελματικό κλαμπ).