Όταν ο Ντίλαν έπαιξε ποδόσφαιρο στους δρόμους του Λίβερπουλ
Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν είχα ήρωες από το χώρο του αθλητισμού. Μπορεί να λάτρεψα τον Κριστόφ Βαζέχα και τον Νίκο το Λυμπερόπουλο, όταν αμφότεροι έπαιζαν ποδόσφαιρο με τη φανέλα του Παναθηναϊκού (τον δεύτερο μάλιστα τον χειροκροτούσα πάντα και όταν τον έβλεπα με τη φανέλα της ΑΕΚ). Τον “Θεό” Ρόμπι Φάουλερ και τον Στίβεν Τζέραρντ με τη φανέλα της Λίβερπουλ, και φυσικά τον αγαπημένο μου μπασκετμπολίστα τον Ρέτζι Μίλλερ της Ιντιάνα, αλλά κανέναν εξ αυτών δεν θα τον χαρακτήριζα ήρωα για εμένα. Όταν μιλάμε για ομάδες τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρχει συνολική προσπάθεια. Ο αρτίστας άλλωστε δεν μπορεί να φανεί αν δεν υπάρχει πίσω του ο εργάτης. Κάπως έτσι ήταν πολύ δύσκολο να ηρωοποιήσω κάποιον επειδή μου χάριζε μοναδικές – είναι η αλήθεια- αθλητικές στιγμές. Αν υπάρχει κάποιος που θα μπορούσα εύκολα να του δώσω τον χαρακτηρισμό του ήρωα -για τα δικά μου γούστα και τα δικά μου πιστεύω- αυτός δεν είναι άλλος απ’ τον σπουδαιότερο -κατ’ εμέ πάντα- τραγουδοποιό που γνώρισε η ανθρωπότητα. Αυτός δεν είναι άλλος απ’ τον Μπόμπ Ντίλαν.
Για να φτάσει κάποιος να θεωρεί ως δικό του ήρωα κάποιο μουσικό εννοείται πως δεν αρκούν μόνο τα τραγούδια του. Αν και ο Ντίλαν δεν έγραφε τραγούδια αλλά εξαιρετικής ποιότητας ποιήματα για σοβαρά κοινωνικά θέματα όπως ο ρατσισμός, τα ναρκωτικά, ο πόλεμος, η ισότητα κι άλλα πολλά. Φυσικά έγραφε και φανταστικά ερωτικά τραγούδια κι ας ήταν κάποιος που είχε μάθει να αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα ως τυπικός ροκ σταρ. Αρκετά περίεργο όλο αυτό, θα σκεφτείτε αρκετοί, μιας και ίσως δείχνει κάποιον που δεν μπορεί να αγαπήσει πραγματικά και δεν μπορεί να νιώσει τι σημαίνει αληθινός έρωτας αφού δεν μένει καιρό σταθερά με κάποιον. Για μένα -απ’ την άλλη- η αγάπη και ο έρωτας δεν μετριούνται απ’ τον χρόνο που πέρασες με κάποιον. Τα σπαρακτικά Just Like A Woman για την μούσα του Άντι Γουόρχολ, Έντι Σέντζγουϊκ και Sara για την πρώην γυναίκα του στα 70s, δείχνουν άλλωστε κάτι εντελώς διαφορετικό από ένα ψυχρό άνθρωπο που απλά έψαχνε στην γυναικεία συντροφιά μόνο τις σαρκικές απολαύσεις και φυσικά την καλλιτεχνική έμπνευση.
Τον Μάη του 1966 ο Ντίλαν αφού έχει προλάβει να προδώσει το folk κίνημα μπροστά στην δική του Μέκκα -το φεστιβάλ του Νιούπορτ το ’65- θα ξεκινήσει μια τεράστια -ηλεκτρική πλέον- παγκόσμια περιοδεία που θα τον φέρει και στο Λίβερπουλ. Σκιά του Ντίλαν σε όλη εκείνη την περιοδεία ήταν ο διάσημος φωτογράφος Μπάρι Φάινσταϊν που απαθανάτισε μερικές απ’ τις σπουδαιότερες στιγμές στην ιστορία της Ροκ μουσικής πριν μας αφήσει το 2011 στο Γούντστοκ. Στις 14 Μαΐου και ενώ το BBC κινηματογραφεί την καθημερινότητα του σπουδαίου Ροκ σταρ, ο Φάινσταϊν έχει τη φαεινή ιδέα να βγει με τον Ντίλαν στους δρόμους του Λίβερπουλ για να πάρουν μια ιδέα της πόλης, να βγάλουν φωτογραφίες και φυσικά να ξεφύγουν -έστω και για λίγο- απ’ τις βαρετές ερωτήσεις των Βρετανών δημοσιογράφων. Γι’ αυτό που κανείς τους δεν είχε ιδέα, ήταν πως την ίδια μέρα διεξάγονταν ο τελικός κυπέλλου Αγγλίας στο Γουέμπλεϊ και επίσης πως η μία εκ των δύο φιναλίστ ήταν η Έβερτον. Ομάδα που φυσικά εδρεύει στο Λίβερπουλ. Η σχέση του Ντίλαν με το ποδόσφαιρο και γενικά με τον αθλητισμό εννοείται πως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως παθιασμένη. Για την ακρίβεια, μάλλον το εντελώς αντίθετο.
Έχοντας ακούσει σχεδόν όλα τα τραγούδια του Ντίλαν και έχοντας διαβάσει την βιογραφία του μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά πως δεν αναφέρει πουθενά κάποιον αθλητή ή ένα σπουδαίο αθλητικό γεγονός που να του έκανε μεγάλη εντύπωση. Θα διαβάσεις για ποιητές. Για συγγραφείς. Για ερωμένες. Για μουσική. Aλλά όχι για σπορ. Σε επίσημή του ηχογράφηση -και παίρνω το ρίσκο γι’ αυτό- δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάτι τέτοιο. Το μόνο τραγούδι που ο Ντίλαν έγραψε για κάποιον αθλητή είναι το Catfish, το 1976. Για τον θρυλικό pitcher Κάτφις Χάντερ, της ομάδας Baseball των ΝΥ Yankees. Tραγούδι που τελικά δεν συμπεριλήφθηκε στην δισκάρα Desire, της ίδιας χρονιάς, και υπάρχει ηχογραφημένο μόνο σε μια bootleg συλλογή που είχε κυκλοφορήσει το 1991 και είναι αρκετά δύσκολο να βρεθεί, σε λογική τιμή, στις μέρες μας. Το εξαιρετικό αυτό κομμάτι υπάρχει ευτυχώς στο διαδίκτυο.
Ο Ντίλαν με τον Φάινσταϊν έφτασαν με τη λιμουζίνα του πρώτου στην Dublin Street, πολύ κοντά στην Dock Road, και σταμάτησαν στη μέση του δρόμου αφού το θέαμα που είχαν μόλις αντικρίσει, μόνο απαρατήρητο δεν θα μπορούσε να περάσει. Εκεί, στον τεράστιο άδειο δρόμο μια παρέα παιδιών από αγόρια και κορίτσια έπαιζαν ποδόσφαιρο. Αυτοσχέδια τέρματα από ρούχα και πέτρες, παιδικά γέλια και φωνές, τσακωμοί και αγκαλιές. Ένα υπέροχο οπτικοακουστικό τοπίο που δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο τον φωτογράφο αλλά ούτε και τον Ντίλαν. Ο διάσημος μουσικός περπάτησε στη μέση του δρόμου και αφού μίλησε με αρκετά παιδιά, προσπάθησε να παίξει για λίγο μαζί τους -με τεράστια αποτυχία- ποδόσφαιρο. Στον Φάινσταϊν έκανε μεγάλη εντύπωση πως σε καμία μεριά του δρόμου, κυριολεκτικά πουθενά, δεν υπήρχε κάποιος ενήλικος και αμέσως ρώτησε να μάθει γι’ αυτό. Η απάντηση που πήρε ήταν πως την ίδια μέρα, και εκείνη την ώρα, η μία εκ των δύο ομάδων της πόλης, η Έβερτον έπαιζε στον τελικό κυπέλλου κόντρα στην Σέφιλντ Γουένσντεϊ και πως όλοι οι μεγάλοι βρίσκονταν μπροστά από μια τηλεόραση για τον αγώνα. Εκτός φυσικά από μερικές δεκάδες χιλιάδες που είχαν ταξιδέψει μέχρι το Γουέμπλεϊ. “Τόσο σημαντικό είναι το ποδόσφαιρο για όλους εσάς” ρώτησε ο Ντίλαν, με το συγκαταβατικό χαμόγελο μερικών απ’ τους μικρούς να του δίνουν την καλύτερη απάντηση.
Την ώρα που ο Ντίλαν προσπαθούσε να κοντρολάρει τη μπάλα ανεπιτυχώς, η Έβερτον έφτανε στην επικότερη ανατροπή που έχει γίνει ποτέ σε τελικό κυπέλλου Αγγλίας, επικρατώντας της Σέφιλντ Γουένσντεϊ με 3-2, κι ενώ ήταν πίσω στο σκορ με 2-0 μέχρι το 59ο λεπτό της αναμέτρησης. Την επόμενη μέρα ο Μπομπ Ντίλαν συναντήθηκε με τα μέλη των θρυλικών Beatles και -όπως αναφέρει ο μύθος- είπε στον Τζον Λένον για την χθεσινή ιστορία και τον ρώτησε για το μεγάλο παιχνίδι. “Ήταν εξαιρετικό παιχνίδι Μπόμπ” του είπε ο Λένον, με τον Ντίλαν να του απαντά πως λογικά αυτός πέρασε καλύτερα παίζοντας, έστω και για λίγο, ποδόσφαιρο με μερικά πιτσιρίκια στους άδειους δρόμους της πόλης, πειράζοντας τον. “Ζήσαμε την κορυφαία στιγμή του θεσμού και ήμασταν στο γήπεδο, δεν συγκρίνεται με τίποτα αυτό” του απάντησε ο Λένον, με τον Ντίλαν να του ρίχνει ένα αφ’ υψηλού βλέμμα λέγοντάς του -και βάζοντας τέλος στην ποδοσφαιρική συζήτηση- πως “Τα πιτσιρίκια έζησαν ακόμα μεγαλύτερη στιγμή. Εμένα να τους πασάρω τη μπάλα στους άδειους δρόμους του Λίβερπουλ”.
6 σχόλια σχετικά με το “Όταν ο Ντίλαν έπαιξε ποδόσφαιρο στους δρόμους του Λίβερπουλ”
Α ρε Σομπρέρο. Μας ταξίδεψες και πάλι με την αρθράρα σου!
Άψογος!
Hurricane…anaferetai se athliti(Rubin Carter).
@YNWA
Έχεις δίκιο, υπάρχει και η εξαιρετική ταινία άλλωστε για τον Rubin Carter, απλά δεν μιλάει για τον αθλητή Carter αλλά για τον άνθρωπο Carter σε μια -μάλιστα- πολύ ιδιαίτερη στιγμή της ζωής του.
Έπρεπε να το διευκρινίσω αυτό.
Αυτό ήταν ένα τραγούδι διαμαρτυρίας απ’ τα πολλά του Dylan εκείνη την περίοδο.
Αμπαλο-Ντίλαν 😀
(φυσικά αναφέρομαι στη σχέση του με το ποδόσφαιρο)
Διαβάζω στην αρχή για Βαζέχα και Λύμπε, λέω εντάξει, είμαστε εκατομμύρια. Συνεχίζεις με Ρόμπι και Στίβι, λέω εντάξει, είμαστε χιλιάδες. Αλλά όταν το πήγες στον Νοσφεράτου και τον Ντύλαν, νόμιζα πως βρήκα τον δίδυμο αδελφό μου! Χαχαχαχα! Ωραίο άρθρο πάντως. Συνέχισε έτσι!!
9 χρονια πέρασαν απο το 1-4, σαν χθες μου φαινεται, το ματς ξεκινησε πριν 9 χρονια ακριβως, το ρολοι στο 14:45 οπως και το σχόλιο μου.
Σορυ ρε μαγκες, δν εχω fb δν εχω που αλλου να το γραψω, θα εσκαζα αν δεν το μοιραζομουν, σομπρερο γινε ο σακος μου για μια στιγμη, δωσε μου μια γωνια να το πω!
Ευχαριστω!