Κυνηγώντας μια μπάλα κι ένα όνειρο
Ήταν 15 Δεκεμβρίου του 2006, στο κρύο και υγρό Τορίνο. Η Γιουβέντους ζούσε την πιο μαύρη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της. Ατιμασμένη και τιμωρημένη, βρισκόταν στη Serie B και προσπαθούσε να ξεπεράσει το χάντικαπ των βαθμών για να ανέβει ξανά στην πρώτη κατηγορία. Οι παλιοσειρές που δεν προτίμησαν τα χρήματα, αλλά έμειναν πιστοί στη Βέκια Σινιόρα, ο Μπουφόν, ο ντελ Πιέρο, ο Τρεζεγκέ κι ο Νέντβεντ ετοιμάζονταν για ακόμα ένα ματς. Η Γιουβέντους υποδεχόταν στο Ολίμπικο του Τορίνο την Τσεζένα. Το παιχνίδι όμως αναβλήθηκε, μετά από αίτημα της Γιούβε και των παικτών του Ντεσάμπ. Η είδηση για τον λόγο δεν άργησε να κυκλοφορήσει.
Λίγες ώρες πιο πριν, τα παιδιά των Ακαδημιών της Γιουβέντους μαζεύονταν στο προπονητικό κέντρο του Βινόβο, 14 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Τορίνο. Το προπονητικό κέντρο κόστισε πάνω από 12 εκατομμύρια Ευρώ και μέχρι πρόσφατα (2018) ήταν προπονητικό κέντρο και της ανδρικής ομάδας. Κατά τις 5 το απόγευμα εκείνης της ημέρας, τα παιδιά με ηλικία 17 ετών συγκεντρώθηκαν για την καθιερωμένη τους προπόνηση. Υπήρχαν δύο απουσίες όμως. Ο Αλέσιο Φεραμόσκα, κεντρικός μέσος, Τορινέζος κι οπαδός της Γιούβε, κι ο Ρικάρντο Νέρι, τερματοφύλακας, γεννημένος στη Φλωρεντία και μέλος της Έμπολι μέχρι το 2004, έλειπαν από την προπόνηση. Οι δυο 17χρονοι ήταν φίλοι κι η απουσία τους ανησύχησε πολύ τα υπόλοιπα παιδιά.
Η μοιραία λίμνη
Η ώρα περνούσε, όλοι κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και έτσι άρχισαν να ψάχνουν. Η αναζήτηση δεν κράτησε πολύ και δυστυχώς δεν είχε ευχάριστο τέλος. Το θέαμα ήταν πολύ άσχημο. Τα δυο παιδιά βρέθηκαν αναίσθητα, μέσα σε μια τεχνητή λίμνη, ουσιαστικά μια δεξαμενή συγκέντρωσης βρόχινων υδάτων. Η “λίμνη” είχε διαστάσεις 50×30 μέτρα και βάθος 4-5 μέτρα. Τα παιδιά δεν είχαν καμία δουλειά να βρίσκονται εκεί και γι’ αυτόν τον λόγο ήταν και περιφραγμένη. Αλλά οι δύο 17χρονοι βρίσκονταν στο Βινόβο με ένα όνειρο. Να φορέσουν κάποτε τα ασπρόμαυρα, να κλωτσήσουν την μπάλα στο υψηλότερο επίπεδο. Το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή τους και ίσως βαθιά μέσα τους πίστευαν ότι καμιά μπαλιά δεν είναι χαμένη, ότι για να πετύχουν πρέπει να κυνηγάνε κάθε μπάλα. Ήταν δύο παιδιά που ήθελαν να παίζουν, όπως κι όλοι οι συνομήλικοί τους.
Έτσι κι εκείνο το απόγευμα. Μια μπάλα είχε καταλήξει στη λιμνούλα κι ο Αλέσιο με τον Ρικάρντο αποφάσισαν να προσπαθήσουν να τη βγάλουν. Είναι άγνωστο αν πρώτα έπεσε ο ένας κι ο δεύτερος πήγε για να τον σώσει ή αν έπεσαν κι οι δύο μαζί. Κανείς δεν το έμαθε ποτέ και στο τέλος δεν έχει και σημασία. Στα παγωμένα νερά η υποθερμία ήρθε γρήγορα, η δυνατότητα να βγει κάποιος έξω πολύ μικρή, καθώς δεν υπήρχε κάποιος τρόπο να πιαστείς και να βγεις. Τα δυο αγόρια έχασαν τη ζωή τους αβοήθητα. Οι γιατροί έκαναν ότι μπορούσαν, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Οι δυο ποδοσφαιριστές πέθαναν, κυνηγώντας μια μπάλα.
Η είδηση συγκλόνισε την οικογένεια της Γιούβε, αλλά και το ιταλικό ποδόσφαιρο. Ήταν μια απίστευτη τραγωδία. Μάλιστα, την ίδια ημέρα, ένας άλλος ποδοσφαιριστής, ο Φεντερίκο Κρεσεντίνι από το Σαν Μαρίνο (διεθνής με την άσημη μικρή χώρα) έχανε κι αυτός τη ζωή του με παρόμοιο τρόπο. Βρισκόταν για διακοπές στο Ακαπούλκο κι όταν μια φίλη του κινδύνευσε, αυτός βούτηξε για να τη σώσει, τα κατάφερε, αλλά έχασε τη ζωή του. Τα χρόνια από το 2006 έχουν περάσει, αλλά η Γιουβέντους δεν ξεχνάει ποτέ τα δύο φιλαράκια. Κάθε χρόνο τιμά τη μνήμη τους, διοργανώνει ένα τουρνουά προς τιμήν τους και έχει δώσει το όνομά τους σε ένα από τα γήπεδα του προπονητικού που συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τόσο οι πιτσιρικάδες της Γιούβε, όσο κι η αρκετά δυνατή γυναικεία ομάδα του συλλόγου. Ο σύλλογος 13 χρόνια μετά, τους θυμήθηκε και πάλι αυτές τις ημέρες δημοσιεύοντας την όμορφη εικόνα που βρίσκεται στην κορυφή αυτού του κειμένου. Η Γιούβε βγήκε από τα χρόνια της παρακμής και έχει γίνει ξανά απόλυτη κυρίαρχος στην Ιταλία. Αλλά ο Άλε κι ο Ρίκυ δεν το είδαν, δεν έπαιξαν κάποιο ρόλο σε όλο αυτό, όπως ονειρεύονταν.
