Η συγκινητική ανάμνηση μιας σπάνιας αποτυχίας

Το κύπελλο Αγγλίας έχτισε το μύθο του πάνω στις τεράστιες εκπλήξεις που έχουν γίνει από τα πρώτα χρόνια της διεξαγωγής του, ως ο πρώτος ποδοσφαιρικός θεσμός δηλαδή, πριν από σχεδόν 150 χρόνια. Αυτή η μαγεία του ενός αγώνα που δίνει το δικαίωμα στο όνειρο ακόμα και στον πιο αδύναμο να κερδίσει τον σπουδαίο, τον πλούσιο, τον δυνατό. Πόσες και πόσες φορές το έχουμε δει άλλωστε και πόσες, αν και οι «μικροί» τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να κερδίζουν όλο και λιγότερο, θα το δούμε ακόμα. Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση και να πω πως αν θέλει κάποιος να πάρει μια μικρή γεύση για τα πρώτα χρόνια του σπουδαίου αυτού θεσμού, σε ένα ωραίο τηλεοπτικό «πλέξιμο», και μπλέξιμο, πραγματικών γεγονότων και μυθοπλασίας υπάρχει η εξαιρετική μίνι σειρά του Netflix «The English Game» με υπέροχες πινελιές ποδοσφαίρου αλλά και ωραία σχόλια για την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της εποχής που δεν θα μπορούσε να αφήσει εκτός και το ποδόσφαιρο. Ένα ποδόσφαιρο που από τα εμβρυακά του χρόνια έμαθε να πορεύεται, να επηρεάζει, και φυσικά να επηρεάζεται από τέτοιες καταστάσεις. Δυστυχώς ή ευτυχώς.

Ψάχνοντας διάφορες παλιές ιστορίες ανακαλύπτεις συνεχώς νέα πράγματα. Το παρελθόν δεν γίνεται να υπάρξει άλλωστε δίχως το μέλλον, και τούμπαλιν, και φυσικά οι αναμνήσεις υπάρχουν για να βοηθούν να χτίζεται μια νέα, μια φρέσκια, ιστορία. «Ορισμένα πράγματα απλά δεν τα θυμόμαστε, κι ορισμένα δεν θυμόμαστε ούτε ότι δεν τα θυμόμαστε» έγραψε άλλωστε πολύ σοφά ο Ορχάν Παμούκ στο αριστούργημά του «Το Μαύρο Βιβλίο». Με αυτές λοιπόν τις περίεργες αναμνήσεις θα ασχοληθώ σήμερα κι εγώ. Αναμνήσεις όχι βιωματικές, μα αναμνήσεις που έχουν δημιουργηθεί, και έχουν ξεχαστεί μέχρι να γίνει αυτό το κάτι για να εμφανιστούν και πάλι στον σκληρό δίσκο της ανθρώπινης μνήμης για να ξετυλιχτεί το κουβάρι της κάθε ιστορίας. Ο τόπος είναι το Λιντς και ο χρόνος τα μέσα της δεκαετίας του 1950, με βασικούς πρωταγωνιστές δύο φίλους της ιστορικής ομάδας. Ο Πάτρικ και ο Ρόμπερτ. Εργένηδες στην αρχή της ιστορίας και λάτρεις της μπύρας, και της μπάλας, με τις Κυριακές τους αφιερωμένες μεταξύ Έλαντ Ρόουντ και της διάσημης παμπ της εποχής, και της περιοχής, The Old Cock & Bottle, γνωστότερη στους πιο παλιούς ως The Madhouse, όταν και λειτουργούσε δηλαδή ως τυπική βρετανική ταβέρνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις αρχές του 1910. Στις 11 Φεβρουαρίου του 1950 η Λιντς είχε υποδεχτεί για το κύπελλο την Κάρντιφ, και είχε κερδίσει το ματς με 3-1, με τους δύο φίλους να έχουν βρεθεί παρέα στο γήπεδο για τα αγαπημένα τους «παγώνια». Και εδώ αρχίζει η ιστορία.

Για να βρεθούν οι δύο ομάδες και πάλι αντιμέτωπες στο Κύπελλο, και οι δύο φίλοι στην κερκίδα σε ένα τέτοιο ματς, έπρεπε να περάσουν έξι χρόνια, όταν για τον τρίτο γύρο η Λιντς υποδέχτηκε τους Ουαλούς. Ο Πάτρικ συνέχιζε να είναι ορκισμένος εργένης μόνο που ο Ρόμπερτ είχε πλέον μια γυναίκα, και ένα γιο, τον Μπίλι, που ήταν δύο ετών. Εννοείται πως συνέχιζαν να πηγαίνουν τακτικά στο γήπεδο παρέα, και να συχνάζουν στην αγαπημένη τους παμπ. Το τελικό σφύριγμα βρήκε την Κάρντιφ νικήτρια με 1-2 σκορπώντας απογοήτευση στο κοινό των γηπεδούχων. Την επόμενη σεζόν η κληρωτίδα είχε τρελά κέφια και έφερε αντιμέτωπες και πάλι τις δύο ομάδες, και πάλι στο γήπεδο της Λιντς, και πάλι για τον τρίτο γύρο. Οι δύο φίλοι ήταν και πάλι εκεί μαζί με σχεδόν 30.000 οπαδούς που ήθελαν να πάρουν την εκδίκησή τους από την Κάρντιφ. Το αποτέλεσμα ήταν και πάλι το ίδιο, 1-2, και αποκλεισμός για την Λιντς. Το αστείο και παράδοξο είναι πως και στα δύο παιχνίδια, τόσο σε αυτό του 1956 όσο και σε αυτό του 1957, το σκορ ημιχρόνου ήταν το 0-0. «Να δεις που και του χρόνου θα κληρωθούμε και πάλι μαζί τους» είπε εμφανώς απογοητευμένος ο Πάτρικ πριν χαιρετίσει τον καλό του φίλο. «Ναι αλλά του χρόνου θα τους κερδίσουμε» απάντησε ο Ρόμπερτ και έφυγε σκασμένος για το σπίτι και την οικογένειά του.

Οι πιθανότητες να έβγαινε το ίδιο ζευγάρι, στην έδρα της Λιντς, για τον τρίτο γύρο του κυπέλλου, για τρίτη σερί χρονιά, αν και δεν είμαι μαθηματικός, φαντάζομαι πως ήταν απειροελάχιστες. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο του Ρόμπερτ, με τον Πάτρικ στην άλλη γραμμή, ο πρώτος κατάλαβε πως η κληρωτίδα είχε τα κέφια της και η Λιντς θα μπορούσε επιτέλους να πάρει εκδίκηση για τους δύο σερί αποκλεισμούς. Η Λιντς άλλωστε ανήκε πλέον στην πρώτη κατηγορία, και ήταν πιο δυνατή, και η Κάρντιφ στη δεύτερη, με το τελευταίο τους παιχνίδι, για τη μεγάλη κατηγορία, πριν ένα χρόνο ακριβώς, σε μια χρονιά που η Κάρντιφ χαιρέτησε τα σαλόνια, να έχει βρει νικήτρια τη Λιντς με 3-0. «Θα το ποντάρω 1-2» είπε ο Ρόμπερτ στον Πάτρικ «αν χάσουμε, ως συνήθως, θα έχω βγάλει χρήματα και αν κερδίσουμε θα το χαρώ και ας χάσω τα λεφτά μου». Στις 4 Ιανουαρίου του 1958 η Κάρντιφ ταξίδεψε για το Λιντς για τον τρίτο γύρο του Κυπέλλου, έχοντας με το μέρος της μόνο την παράδοση μιας και όλα τα προγνωστικά την έδιναν ως το πρόβατο που είχε χαθεί απ’ το κοπάδι και ξαφνικά έπεφτε σε ενέδρα πεινασμένων λύκων. Για ακόμα μια φορά τα προγνωστικά δεν έπαιξαν ποδόσφαιρο.

Η Λιντς μπήκε δυνατά και ήταν πολύ καλύτερη, αν και στο ’20 βρέθηκε πίσω στο σκορ με ένα δυνατό και μακρινό σουτ του Άλαν Χάρινγκτον. Ο Μπόμπι Φόρεστ ισοφάρισε με άπιαστη κεφαλιά για τη Λιντς αλλά λίγο πριν το ημίχρονο ο Κλιφ Νάτζεντ έδωσε εκ νέου προβάδισμα στην Κάρντιφ. Το 1-2 ήταν το αποτέλεσμα του ημιχρόνου αν και όλα έδειχναν πως δεν θα ήταν και το τελικό. Η Λιντς, εκείνη τη μέρα, ήταν πολύ καλύτερη και δεν γινόταν να μην σκοράρει τουλάχιστον ένα τέρμα. Ο Ρόμπερτ απ’ την άλλη, ευχόταν να χάσει το ποντάρισμα αν και γνώριζε πολύ καλά πως το κέρδος θα του έδινε μια αρκετά καλή, αν και προσωρινή, ανάσα. «Τουλάχιστον θα πιάσεις το στοίχημα ρε φίλε και θα κεράσεις καμιά μπύρα» του έλεγε συνεχώς ο Πάτρικ προσπαθώντας να μετριάσει, όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο όταν βλέπεις την ομάδα σου να χάνει, τη στεναχώρια του. Τελικά το παιχνίδι έληξε με 1-2 αν και ο διαιτητής, σύμφωνα με τους φίλους της Λιντς, δεν έδωσε πεντακάθαρο πέναλτι στην ομάδα τους ακριβώς στο 90′ στερώντας τους την ευκαιρία της ισοφάρισης. Όπως και να έχει η Κάρντιφ έφευγε για τρίτη σερί χρονιά νικήτρια, για τον τρίτο γύρο του Κυπέλλου, με το ίδιο σκορ, από το γήπεδο της Λιντς, σε μια μοναδική περίπτωση στα ποδοσφαιρικά χρονικά.

Σχεδόν 40 χρόνια αργότερα ο Πάτρικ είχε χάσει τον καλύτερό του φίλο αλλά συνήθιζε να πηγαίνει όποτε μπορούσε στο γήπεδο για να θαυμάσει τα μωρά του Ο’Λίρι, συνήθως με τον Μπίλι, τον γιο του Ρόμπερτ. Ήταν άλλωστε καλή εποχή για να είσαι με τη Λιντς. Μια μέρα και ενώ ο Μπίλι διάβαζε την εφημερίδα του, το τηλέφωνο χτυπούσε εκνευριστικά και αδιάκοπα. Όταν το σήκωσε άκουσε στην απέναντι γραμμή τον γέρο Πάτρικ. «Νεαρέ μου σου έχω πει για την ιστορία κυπέλλου με την Κάρντιφ; Αν όχι, ετοιμάσου να την ζήσεις και εσύ». Ήταν γεγονός. Η Λιντς είχε κληρωθεί για τον τρίτο γύρο του Κυπέλλου, και πάλι με την Κάρντιφ, μετά από τόσα χρόνια, αν και το παιχνίδι δεν θα ήταν εντός αλλά εκτός. Οι δύο άντρες δεν πήγαν στο γήπεδο. Ο Πάτρικ άλλωστε ήταν αρκετά μεγάλος, και ταλαιπωρημένος, για τέτοιες μετακινήσεις. Δεν μπορούσαν όμως να μη το απολαύσουν παρέα.

Ο Μπίλι βρέθηκε τελικά τη μέρα του αγώνα στο σπίτι του κολλητού του πατέρα του ξέροντας πως, ανεξάρτητα απ’ το αποτέλεσμα,  θα φύγει από εκεί γεμάτος συναισθήματα και αναμνήσεις. Αναμνήσεις που δεν είχε ζήσει. Αναμνήσεις όμως που υπήρχαν κάπου βαθιά μέσα του ως ιστορίες που είχε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια για την ομάδα που έμαθε να αγαπά. Όταν ο Μαρκ Βίντουκα άνοιξε το σκορ για τη Λιντς ο Πάτρικ γνώριζε πολύ καλά πως αυτό δεν θα μπορούσε να είναι το τελικό σκορ. Τα γκολ των Γκράχαμ Κάβαναγκ και Σκοτ Γιανγκ ανέτρεψαν τελικά το σκορ, σε 2-1, και έδωσαν στην Κάρντιφ ακόμα μία πρόκριση. Ο Μπίλι ήταν σκασμένος, και εμφανώς μεθυσμένος, αν και όταν είδε τον Πάτρικ να σηκώνει το ποτήρι του ψηλά, κοιτώντας προς το ταβάνι, κατάλαβε, και σταμάτησε αμέσως να τον απασχολεί το τελικό σκορ και ο αποκλεισμός. Έστω και για 90 λεπτά ο Πάτρικ είχε βρεθεί ξανά με το φίλο του ανάμεσα σε φανέλες της Λιντς και της Κάρντιφ. Ανάμεσα σε μπύρες. Σε ιαχές που έμαθε να του ανατριχιάζουν την ραχοκοκαλιά, και σε αυτό το εκνευριστικά ίδιο σκορ με τότε, που όμως όσο και αν πονούσε στο σήμερα, δεν είχε πλέον καμία σημασία.