Το τελευταίο «σομπρέρο» του Μέσι στην Καταλονία

«Κι όταν η σφαίρα τον βρήκε και καρφώθηκε στο λαιμό του, εξακολουθούσε να πηγαίνει κορδωμένος, μόνο που είχε βουβαθεί και δάγκωνε την άκρη της γλώσσας του. Είχαν διώξει τους κυβερνητικούς από τις φωλιές τους και τους είχαν κυκλώσει. Τότε έπεσε το σομπρέρο απ’ το κεφάλι του Αμαδόρ Σαλασάρ και το αίμα άρχισε να γλιστράει από το στόμα πάνω στο βρώμικο πουκάμισό του, και το πτώμα έπεσε στο χώμα και τυλίχτηκε σ’ ένα σύννεφο σκόνης, λες και με τη βία είχε βγει εκείνη τη στιγμή η ψυχή του, οβίδα που έσκασε επιτέλους».

Ήταν 14 Αυγούστου του 2020 όταν η Μπαρσελόνα αγωνίστηκε απέναντι στη Μπάγερν, σε μονό παιχνίδι, για τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ήταν η μέρα που γνώρισε μια από τις πιο ντροπιαστικές της ήττες και φυσικά η μέρα που έπεσε το «σομπρέρο» του πληγωμένου, ως άλλος Σαλασάρ, Λιονέλ Μέσι σε μια μάχη που είναι από καιρό, για την ακρίβεια εδώ και μερικά χρόνια, χαμένη. Το 8-2 σόκαρε το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κοινό αν και ουσιαστικά οι βάσεις για να έρθει αυτή η καταστροφή έχουν μπει, ή καλύτερα έχουν φθαρεί, εδώ και καιρό. Τα καμπανάκια χτυπούν εδώ και χρόνια ελάχιστοι όμως έδειχναν πραγματικά να τους δίνουν σημασία και να τα αφουγκράζονται πραγματικά, προσπαθώντας να τα ερμηνεύσουν και να πιάσουν το μήνυμα. «Υπάρχει άλλωστε ο Μέσι, δεν μπορεί, κάτι θα γίνει. Είναι ο κορυφαίος». Μια φράση που την ακούγαμε ολοένα και περισσότερο από ανθρώπους που έβλεπαν μέσα σε ένα θολωμένο, σε ένα ομιχλώδες, τοπίο προσπαθώντας να εστιάσουν στα μαγικά ενός κοντούλη Αργεντινού και όχι εκεί που πραγματικά πρέπει. Στο σύνολο. Στο σύνολο μιας ομάδας που εδώ και τόσα χρόνια είχε αυτή τη λογική, του συνόλου, ως το Α και το Ω σε όλα της τα επίπεδα. Εντός των τειχών των γραφείων της διοίκησης, εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, και φυσικά εντός του γηπέδου, στις ευλογημένες εξέδρες του Καμπ Νου. Ενός γηπέδου που συνήθισε να παίζουν σε αυτό οι κορυφαίοι και φυσικά έμαθε τον κόσμο να βλέπει το ποδόσφαιρο όχι μόνο ως παιχνίδι. Η Μπαρσελόνα άλλωστε ήταν «κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ».

Τα λάθη της διοίκησης, η αλλαγή αγωνιστικής -και εμπορικής- νοοτροπίας και φυσικά η χρησιμότητα, και ο τρόπος, που λειτουργεί πλέον η Μασία είναι γνωστά στους πιο πολλούς και έχουν αναλυθεί, πολλάκις, από ανθρώπους που γνωρίζουν καλύτερα από εμένα τα διοικητικά θέματα της ομάδας. Προσωπικά τους βαριέμαι τους προέδρους, δεν διαβάζω, σχεδόν, ποτέ δηλώσεις τους και ειλικρινά δε με ενδιαφέρουν. Δυστυχώς όμως, και όσο μεγάλη και να είναι μια ομάδα, πάντα θα υπάρχει κάποιος που διοικεί και που πολλές φορές κάποιες δικές του λάθος συμπεριφορές, και αποφάσεις, θα επηρεάζουν την ομάδα και κατ’ επέκταση τον απλό οπαδό της, που ζει κι αναπνέει για να παίρνει χαρές από δαύτη. Αυτή η νοοτροπία, εξηγούμαι, δε με βρίσκει σύμφωνο, ξέρω όμως πως κάπως έτσι σκέφτεται μεγάλη μερίδα των οπαδών και λόγος δεν μου πέφτει σε αυτό. Αυτό άλλωστε που θέλω να σχολιάσω σε αυτό εδώ το κείμενο είναι κάτι άλλο. Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά η επέκταση του πεδίου της προσωπολατρίας, που θα έγραφε και ο Μισέλ Ουελμπέκ ως ακόμα μία περίπτωση κάποιου απογοητευμένου φίλου του ποδοσφαίρου Κάτι που, δυστυχώς, συμβαίνει εδώ και 2-3 χρόνια και στην Μπαρσελόνα. Εξηγούμαι: όταν διαθέτεις -ή καλύτερα- όταν έχεις την τύχη να διαθέτεις τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του πλανήτη (αγωνιστικά και εμπορικά) είναι λογικό τα πάντα -ή σχεδόν τα πάντα- να κινούνται γύρω του. Εντός κι εκτός γηπέδου. Όταν όμως ο αθλητής μπαίνει πάνω από τον σύλλογο τότε -και μιλώ καθαρά για το πως εγώ βιώνω όλο αυτό- κάπου έχουμε χάσει το δάσος και, όχι μόνο, δεν εστιάζουμε σε κάποιο δέντρο μα έχουμε ρίξει το βάρος του βλέμματός μας σε ένα μικρό πουρνάρι.

Η Μπαρσελόνα είναι μια εκ των σπουδαιότερων ποδοσφαιρικών ομάδων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κάτι που ισχύει, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, και για τα περισσότερα τμήματα του συλλόγου, όπως είναι φυσικά το μπάσκετ, το χάντμπολ και το βόλλεϊ. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στον Ισπανικό εμφύλιο και επηρέασε ένα σωρό γεγονότα της Ισπανικής και Καταλανικής σκηνής και φυσικά, μιας και μιλάμε για ποδόσφαιρο, είδε να φορούν τη φανέλα της μερικοί από τους σπουδαιότερους, εκτός Ισπανίας, που έχουν κάνει έρωτα με μια μπάλα. Απ’ τον Λάσλο Κουμπάλα και τον Γιόχαν Κρόιφ μέχρι τον Ντιέγκο Μαραντόνα, κι απ’ τον Μίκαελ Λάουντρουπ και τον Ρομάριο, στους Ρονάλντο, Ριβάλντο και Ροναλντίνιο, μέχρι να εμφανιστεί δηλαδή αυτός ο κοντούλης Αργεντίνος και να εξελιχθεί (και μαζί του η Μπάρσα) ως άπιαστες κορυφές για περίπου 13 σερί χρόνια. Σκεφτείτε κάτι εντελώς απλό. Οι παίκτες που προανέφερα έχουν κερδίσει συνολικά, μαζί με τις Χρυσές τους μπάλες ως παίκτες της ομάδας, με τους Μπλαουγράνα, σχεδόν τους ίδιους τίτλους που έχει ο Μέσι μόνος του. Θα μου πείτε πως έπαιξαν λίγα χρόνια στην ομάδα και πως ο Μέσι έχει αγωνιστεί όλη του τη ζωή στο Καμπ Νου, κάτι που ισχύει, και θα σας πω πως συγκρίνουμε οχτώ (8) εκ των κορυφαίων παικτών της ιστορίας με έναν, που πολλοί θεωρούν ως τον κορυφαίο της ιστορία. Η μάχη κανονικά θα έπρεπε να είναι άνιση – κι όμως δεν είναι.

Αυτό όμως που πραγματικά με ξεπερνά είναι τα πολλά σχόλια καταστροφολογίας που διαβάζουμε εδώ και μέρες από απλούς οπαδούς μέχρι fanboys και fangirls για την επικείμενη φυγή-πώληση του Μέσι από το κλαμπ. Αυτό που ειλικρινά με εκνευρίζει περισσότερο είναι πως μπορεί να υπάρχει αυτός ο τρόπος σκέψης για μια τεράστια ομάδα και πόσο και πως επηρεάζονται οι τύχες της ακόμα κι απ’ τον κορυφαίο που έχουν, και έχει, την τύχη να φορά τη φανέλα της; Ο Μέσι αγωνίζεται στην Μπαρσελόνα από το 2004, και από το 2008 αγωνίζεται σε αυτή ως ηγέτης. Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα διοικητικά προβλήματα των τελευταίων ετών, που έχουν αλλοιώσει, και έχουν κάνει τόσο άσχημο, και το αγωνιστικό της προφίλ, και όλα κυλούσαν υπέροχα, με ελκυστικό ποδόσφαιρο, χωρίς ντροπιαστικές στιγμές, και με σερί τίτλους εντός και εκτός συνόρων, η στιγμή που ο Μέσι θα έβγαζε τη φανέλα με το 10 δεν θα αργούσε, μιας και όλα, όσο καλά ή άσχημα κι αν είναι, κάποτε τελειώνουν. Δυστυχώς αυτό το «διαζύγιο» πάει να βγει εκκωφαντικά και με πολλά ξεσπάσματα λες και είναι γραμμένο από τον Νόα Μπάουμπαχ και όχι από δύο «εραστές» που μας χάρισαν για τόσα σερί χρόνια το τέλειο «πάντρεμα» με τόσες λαμπερές στιγμές και τόση πραγματική αγάπη που απλά αποφάσισαν πως «δεν πάει άλλο όσο κι αν σ’ αγαπώ». Έχει συμβεί σε όλους κάποτε, έτσι δεν είναι;

Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ήττα, για εμένα, που θα μπορούσε να υποστεί το κλαμπ. Αυτή η νοοτροπία πως δεν υπάρχει ζωή μετά τον Λιονέλ Μέσι, βάζοντας ουσιαστικά τον ποδοσφαιριστή πολύ πάνω από ολόκληρη την ομάδα. Μια ομάδα, και εδώ έρχεται και η λάθος νοοτροπία όλων αυτών των νέο-οπαδών που δηλώνουν τα τελευταία χρόνια οπαδοί της επειδή συνεχώς κέρδιζε και που λογικά θα την αφήσουν αν μπει σε μια περίοδο, δίχως τον Μέσι, αναδόμησης με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό (ακόμα και μιζέριας δηλαδή), που όσοι την αγαπήσαμε κάποτε, πριν πολλά-πολλά χρόνια, τότε που δεν κέρδιζε (σχεδόν) τίποτα και αποτελούσε μάλιστα σημείο αναφοράς για τους λάθος λόγους, την αγαπήσαμε επειδή ήταν αυτό το διαφορετικό που αντιστεκόταν στο ποδόσφαιρο των χορηγών. Που ήταν όντως «Mes Que Un Club». Που είχε πάντα, ή σχεδόν πάντα, τον κορυφαίο με το 10 στην πλάτη, κι ας μην κέρδιζε συνέχεια. Που έμαθε τους οπαδούς της, τους πραγματικούς οπαδούς της, να χαίρονται το ποδόσφαιρο και την ρομαντική του πλευρά, και που τα τελευταία χρόνια πολλοί εξ αυτών, συμπεριφέρονται με μεγαλύτερη, και χειρότερη, αλαζονεία ακόμα κι απ’ τη Ρεάλ των Γκαλάκτικος. Ελπίζω να καταλαβαίνετε το λάθος.

Ο Λιονέλ Μέσι γιγάντωσε, κι άλλο, την Μπάρσα και γιγαντώθηκε μαζί της. Ήταν το κορυφαίο γρανάζι στην πιο καλολαδωμένη ποδοσφαιρική μηχανή που είδαμε τα τελευταία 20 χρόνια και μαζί της κατέκτησε τα πάντα, χαρίζοντας σε όλους εμάς, τους απλούς φίλους του αθλήματος, ένα σωρό μαγικές στιγμές για να έχουμε να διηγούμαστε τα χρόνια που θα έχει αποσυρθεί και που τότε κάποιος νέος σούπερ σταρ θα φοράει το νούμερο 10 στην Μπάρσα και όλοι εμείς θα τον συγκρίνουμε μαζί του. Ο Λιονέλ Μέσι, και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι, δεν είναι η Μπάρσα. Η ομάδα θα τον βρει το δρόμο της, είτε με τον Αργεντινό, είτε όχι, σύντομα ή όχι και τόσο σύντομα, και εδώ που φτάσαμε ίσως τελικά  να είναι καλύτερο και για τις δύο πλευρές να χωρίσουν. Όλα τα πράγματα άλλωστε έχουν τα πάνω και τα κάτω τους και οι ποδοσφαιρικές ομάδες δε θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση. Όπως έγραψε κάποτε και ο  αγαπημένος Αλεσσάντρο Μπαρίκο, και με αυτό θα κλείσω και το κείμενο, «Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν ξέροντας πως ο ένας είναι πλασμένος για τον άλλον, κι όμως δεν έζησαν ποτέ μαζί».  Να είμαστε χαρούμενοι λοιπόν που η Μπάρσα και ο Μέσι περπάτησαν δίπλα-δίπλα μαζί για τόσα χρόνια, δίνοντας παράλληλα σε όλους εμάς τη δυνατότητα να περπατήσουμε δίπλα τους ως απλοί παρατηρητές και να βιώσουμε τόσα συναισθήματα μαζί τους. Κι ας τελείωσε η ιστορία άσχημα, όπως η ιστορία που έγραψα στην αρχή του κειμένου που δεν έχει σχέση με ποδόσφαιρο. Μπορεί να χαθεί ένας στρατηγός, μα η μάχη πάντα θα συνεχίσει, και η Μπάρσα έχει μάθει να αγωνίζεται εδώ και δεκάδες χρόνια. Ίσως έφτασε λοιπόν και πάλι να θυμηθεί τις πραγματικές της ρίζες και μαζί τους να βρει, ή ακόμα καλύτερα μιας και μιλάμε γι’ αυτό το σπουδαίο κλαμπ, να δημιουργήσει νέους ηγέτες.