Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Ας μιλήσουμε για το Μουντιάλ του Κατάρ

Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Γιατί γίνεται όλος αυτός ο χαμός για το Κατάρ;

Για πολλούς λόγους. Γιατί κέρδισε το δικαίωμα να διοργανώσει το Μουντιάλ με αθέμιτο τρόπο. Γιατί είναι μια χώρα που έχει ένα μεγάλο ιστορικό παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καταπάτησης των δικαιωμάτων της LGBT κοινότητας. Γιατί από τη στιγμή που παρέλαβε το χρίσμα για τη διοργάνωση στα έργα που έγιναν σε όλη τη χώρα σκοτώθηκαν πάρα πολλοί μετανάστες εργάτες, που δούλευαν κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Γνωρίζουμε πόσοι ακριβώς σκοτώθηκαν φτιάχνοντας τα γήπεδα του Μουντιάλ;

Όχι. Το Κατάρ δεν έχει επιτρέψει να γίνει μια διεξοδική έρευνα από κάποια ανεξάρτητη επιτροπή. Οι διοργανωτές ισχυρίζονται ότι κατά την κατασκευή των γηπέδων αυτά τα 11 χρόνια έχουν σκοτωθεί 37 άνθρωποι. Σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει τον πραγματικό αριθμό η Γκάρντιαν είχε επικοινωνήσει πέρσι με τις πρεσβείες της Ινδίας, του Πακιστάν, του Μπαγκλαντές και της Σρι Λάνκα, δηλαδή των χωρών που κατά κύριο λόγο προμηθεύουν το Κατάρ με εργατικό δυναμικό, και είχε ζητήσει να μάθει πόσοι υπήκοοι τους πέθαναν συνολικά στο διάστημα 2011-2020. Από εκεί προέκυψε και ο αριθμός των 6.500 νεκρών που χρησιμοποιείται στα περισσότερα αφιερώματα. Αυτοί δεν ήταν όλοι εργάτες στην κατασκευή των γηπέδων. Στον αριθμό αυτό συμπεριλαμβάνονται όλοι οι υπήκοοι αυτών των χωρών, ανεξαρτήτως ηλικίας, τοποθεσίας στην οποία πέθαναν ή τομέα εργασίας, καθώς δεν είναι γνωστές αυτές οι πληροφορίες. Οι περισσότεροι πιθανόν εργάζονταν σε συνοδευτικά έργα, όπως η κατασκευή δρόμων, ξενοδοχείων, κατοικιών, αεροδρομίου και νοσοκομείου. Κάποιοι ίσως να μην έχουν καμία σχέση με το Μουντιάλ, κάποιοι να δούλευαν σε άσχετες εταιρείες σε άλλους εμπορικούς τομείς και κάποιοι να πέθαναν από φυσικά αίτια, κάποια ασθένεια ή από ατυχήματα εκτός εργασίας. Κανείς δεν ξέρει σίγουρα από τη στιγμή που δεν έχει επιτραπεί να γίνει διεξοδική έρευνα. Το πραγματικό νούμερο μπορεί κάλλιστα να είναι μεγαλύτερο (γιατί υπάρχουν και μετανάστες εργάτες από κάποιες αφρικανικές χώρες που δεν προσμετρήθηκαν) ή και μικρότερο (γιατί η συγκεκριμένη σούμα περιλαμβάνει τους πάντες χωρίς σαφή διαχωρισμό).

Θύμισε μου λίγο, γιατί δώσαν το Μουντιάλ σε μια τέτοια χώρα;

Γιατί… λεφτά. Πολλά λεφτά. Τόσο απλά. Η διαδικασία επιλογής της χώρας δεν γίνεται με ποδοσφαιρικά κριτήρια εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Γι’αυτό και δεν επηρεάζεται από την άποψη της κοινής γνώμης ή από ηθικούς φραγμούς. Το “FIFA Mafia” δεν έχει βγει τυχαία, ούτε προέκυψε ξαφνικά πρόσφατα. Όπως έχει αποδειχθεί πλέον, σχεδόν όλα τα Μουντιάλ από το 1994 και μετά έχουν από πίσω περιπτώσεις δωροδοκίας (ναι, ακόμα κι αυτά που διοργανώθηκαν στην Ευρώπη) ενώ τα περισσότερα από τα “εκλεκτά” μέλη της ΦΙΦΑ που αποφασίζουν είτε έχουν τρεχάματα με το Νόμο λόγω εμπλοκής σε κάποιο σχετικό σκάνδαλο, είτε έχουν καταδικαστεί ήδη.

Το Κατάρ δεν είχε καμία ελπίδα να αναλάβει τη διοργάνωση καθώς πέρα από αντιεμπορικό, δεν είχε την εποχή της ψηφοφορίας ούτε ένα γήπεδο ικανό να φιλοξενήσει ένα τέτοιο τουρνουά. Κι όμως, κατάφερε να κερδίσει τις ΗΠΑ που είχαν την υποστήριξη ακόμα και του ίδιου του Μπλάτερ! Πώς; Αρχικά μοιράζοντας λεφτά κατ’ευθείαν στις τσέπες των ανθρώπων που θα ψήφιζαν και στη συνέχεια με ακόμα πιο μεγάλες επενδύσεις σε χώρες που είχαν εκπρόσωπο στην ψηφοφορία. Η ΦΙΦΑ δεν έδωσε το Μουντιάλ στο Κατάρ γιατί πιστεύει πως θα αποδειχτεί ποδοσφαιρική ή εμπορική επιτυχία. Η ΦΙΦΑ το έδωσε γιατί οι άνθρωποι της (όπως ο περιβόητος Τσακ Μπλέιζερ) πλούτισαν εύκολα και γρήγορα και γιατί στο κόλπο μπλέχτηκαν χώρες, πολιτικοί (πχ. Σαρκοζί) και τεράστιες εμπορικές συμφωνίες που ξεφεύγουν από τα ποδοσφαιρικά δεδομένα. Για να κερδίσει συγκεκριμένες ψήφους το Κατάρ επένδυσε πολλά λεφτά στην Παρί και στο γαλλικό ποδόσφαιρο γενικότερα, σε αφρικανικές χώρες, έκανε μπίζνες για το αέριο μέσω Ταϊλάνδης, χώθηκε σε τράπεζες της Βραζιλίας κτλ.

Ακόμα κι έτσι, είναι δυνατόν να κάνουμε Μουντιάλ το χειμώνα, με τέτοιες θερμοκρασίες εκεί, σε μια χώρα χωρίς ποδοσφαιρική κουλτούρα που δεν σέβεται όλους τους ανθρώπους και καταπατά με το χειρότερο δυνατό τρόπο τα εργασιακά δικαιώματα;

Κανονικά δεν είναι. Αλλά αυτό δεν πτόησε ποτέ στο παρελθόν τη ΦΙΦΑ όχι μόνο να το κάνει αλλά και να το επαναλάβει παρά την όποια αρνητική αποτίμηση των προηγούμενων προσπαθειών. Το Μουντιάλ του 1934 δόθηκε στη φασιστική Ιταλία και μέχρι και σήμερα ο τίτλος που κέρδισε χάρη και στις ενέργειες κάτω από το τραπέζι του Μουσολίνι θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά σκάνδαλα. Το 1978 δεν είχε κανένα πρόβλημα να δώσει τη διοργάνωση στη δικτατορία της Αργεντινής που φυλάκιζε και σκότωνε αντιφρονούντες μερικά μέτρα μακριά από τα γήπεδα ακόμα και την ώρα των αγώνων. Και τότε υπήρχαν σοβαρές αντιδράσεις. Η Διεθνής Αμνηστία καλούσε τις ομάδες να απέχουν, σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες αναπτύχθηκε ένα κίνημα υπέρ του μποϊκοτάζ ενώ κάποιοι παίκτες των ευρωπαϊκών ομάδων συναντήθηκαν με τις μητέρες εξαφανισμένων σε μια προσπάθεια να μάθουν περισσότερα. Παρά το στίγμα που έμεινε μόνιμα στη διοργάνωση η ΦΙΦΑ δεν έκανε ούτε πριν, ούτε μετά δεύτερες σκέψεις. “Είμαι σίγουρος ότι θα γίνει ένα εξαιρετικό Μουντιάλ καθώς υπάρχουν όλες οι σωστές συνθήκες” έλεγε ο τότε πρόεδρος της και μέντορας του Μπλάτερ, Ζοάο Χαβελάνζε. 

Μάιος 1978: Πορεία στο Παρίσι κατά του Μουντιάλ

Ακόμα και σε κάποιες πιο φυσιολογικές περιπτώσεις, οι οργανωτικές παραξενιές δεν έλειπαν. Το 1994 το Μουντιάλ πήγε στις ΗΠΑ παρ’ότι αυτό σήμαινε ότι οι αγώνες έπρεπε να γίνουν μεσημεριάτικά μέσα στην τρελή ζέστη για να μπορεί να τους δει η Ευρώπη. Κάποιοι αγώνες έγιναν ακόμα και με θερμοκρασίες που ξεπερνούσαν τους 35° με αποτέλεσμα να υπάρχουν παράπονα από τις ομάδες, αρκετά περιστατικά ηλίασης στις κερκίδες ενώ κάποιοι θεατές κατέληξαν στο νοσοκομείο. Προσπερνώντας στα γρήγορα και την περίπτωση του 2002, που (εκτός από σφαγιαστικές διαιτησίες) είδαμε για πρώτη φορά αγώνες τρώγοντας μπουγάτσα με την τσίμπλα στο μάτι και Ασιάτες να χωρίζονται, να κάνουν “ειδικά μαθήματα οπαδισμού” και να παριστάνουν με κωμικοτραγικό αποτέλεσμα τους παθιασμένους οπαδούς ξένων εθνικών ομάδων απλά για να δείξουν ότι έχουν κι αυτοί ποδοσφαιρικό κλίμα (όπως πιθανόν συμβαίνει και φέτος στο Κατάρ), φτάνουμε στα πιο πρόσφατα.

Στη Βραζιλία το 2014 υπήρχαν τα γνωστά εσωτερικά ζητήματα που είχαμε καταγράψει κι εμείς χάρη σε έναν αναγνώστη μας Έγιναν πορείες, μαζικές διαμαρτυρίες, ακόμα και επεισόδια από διαφωνούντες Βραζιλιάνους που σήκωναν πανό “FIFA Go Home” γιατί θεωρούσαν πως η χώρα είχε πολύ πιο βασικές ανάγκες και είχαμε την καταναγκαστική έξωση πολλών χιλιάδων φτωχών οικογενειών από τα σπίτια τους, σε περιοχές που “έπρεπε” να σουλουπωθούν και να μετατραπούν σε σύγχρονα γήπεδα. Στη Ρωσία το 2018 τα σοβαρά ζητήματα ήταν ακόμα περισσότερα, καθώς μιλάμε για μια χώρα που είχε εμπλακεί σε πόλεμο με την Ουκρανία, που βρίσκεται σταθερά στις χαμηλότερες θέσεις παγκοσμίως στην αντιμετώπιση της LGBT κοινότητας (μερικές μόνο θέσεις πάνω από το Κατάρ) και που επίσης κατηγορήθηκε για τον τρόπο που χειρίστηκε τους εργάτες στα έργα ανακατασκευής των γηπέδων. Ούτε εκεί όμως έγινε ποτέ κάποια μεγάλη έρευνα για να έχουμε μια αξιόπιστη εικόνα. Επίσημα 21 εργάτες σκοτώθηκαν σε ατυχήματα στους χώρους των γηπέδων αλλά υπάρχουν καταγγελίες πως αρκετοί θάνατοι αποσιωπήθηκαν καθώς και δημοσιογραφικές έρευνες που μιλάνε για κανονικές συνθήκες σκλαβιάς ξένων εργατών, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του γηπέδου στην Αγ. Πετρούπολη στο οποίοι δούλευαν κάτω από τραγικές συνθήκες εκατοντάδες Βορειοκορεάτες. Όπως όλες τις υπόλοιπες φορές, κανένας από τη ΦΙΦΑ δεν προβληματίστηκε ενώ οι εκκλήσεις που έγιναν στις εθνικές ομάδες για μποϊκοτάζ (ειδικά στην Αγγλία όπου το ζήτησαν ακόμα και βουλευτές), δεν έφεραν αποτέλεσμα. 

Μα, δεν υπάρχει κάποιος τρόπος αντίδρασης;

Καλή ερώτηση. Δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ πώς μπορεί να καθαρίσει γενικότερα η ΦΙΦΑ ως οργάνωση ή, έστω, πώς μπορεί να αλλάξει αυτή η διαδικασία επιλογής των χωρών που θα φιλοξενήσουν τα επόμενα Μουντιάλ. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη, που λέει και ο (λέμε τώρα) σοφός λαός. Όσον αφορά το συγκεκριμένο τουρνουά, με το δικό μου το φτωχό μυαλό η μόνη σοβαρή αντίδραση μπορούσε να προέλθει από τις ομάδες. Ένα οργανωμένο μποϊκοτάζ από κάποιες μόνο εθνικές, κατά βάση από κάποιες μεγάλες ευρωπαϊκές μιας και δυστυχώς μόνο σε αυτές υπάρχουν αυτοί οι προβληματισμοί (στον υπόλοιπο κόσμο δεν υπάρχει καν η κουβέντα για, έστω, τηλεοπτικό μποϊκοτάζ), πιθανόν να προκαλούσε μεγάλες αλυσιδωτές αντιδράσεις. Ή και να μην προκαλούσε, θα κατέστρεφε την αποδοχή και την νομιμοποίηση της διοργάνωσης. Ένα Μουντιάλ χωρίς τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αγγλία που αποσύρονται αυτοβούλως από αυτό δεν είναι Μουντιάλ, ό,τι κι αν γίνει εκεί μετά. Καταγράφεται αυτόματα σαν αποτυχημένο ακόμα κι αν η τηλεθέαση δεν πέσει αισθητά. Για λόγους που μπορούμε να φανταστούμε, τέτοιο θέμα δεν τέθηκε τελικά ποτέ σε καμία ομοσπονδία.

Αυτή τη στιγμή παραμένει ανοιχτή ως επιλογή μόνο η περίπτωση να αποζημιωθούν με κάποιο τρόπο οι οικογένειες των εργατών (η Διεθνής Αμνηστία το ζητάει, η ΦΙΦΑ του, υποτιθέμενου, αναμορφωτή Ινφαντίνο δεν το δέχεται) και να υπάρξουν κάποιες πρωτοβουλίες από τους συμμετέχοντες την περίοδο της διοργάνωσης. Κάποιο μήνυμα σε μπλουζάκι, κάποιο πανό, κάποια δήλωση στήριξης προς τους ντόπιους που αντιμετωπίζουν διώξεις εξαιτίας της διαφορετικότητας τους, κάποια αποκαλυπτική δημοσιογραφική ανταπόκριση; Οτιδήποτε μπορεί να υπενθυμίσει σε όλους ότι εκτός από τους αγώνες υπάρχουν κι άλλα θέματα που πρέπει να προβληθούν. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές, παλαίμαχοι που θα πάνε να σχολιάσουν παιχνίδια και δημοσιογράφοι που έχουν δηλώσει πως θα προσπαθήσουν να μεταφέρουν όλα όσα θα δουν και θα μάθουν για τη ζωή στο Κατάρ αδιαφορώντας για τις προτροπές της ΦΙΦΑ “να εστιάσουμε μόνο στο ποδόσφαιρο και να αφήσουμε έξω την πολιτική”. (Προσπερνώντας το ότι η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παρουσιάζεται ως πολιτικό θέμα, να υπενθυμίσουμε ότι αυτά τα λέει η ΦΙΦΑ που πριν λίγους μήνες απέκλεισε από τη διοργάνωση τη Ρωσία εξαιτίας της εισβολής της στην Ουκρανία). Θα δείξει. Η εμπειρία και η έμφυτη απαισιοδοξία μας έχει δείξει ότι καλό είναι να κρατάμε πολύ μικρό καλάθι σε τέτοιες περιπτώσεις και να μην περιμένουμε πολλά από τους παίκτες. Η ανοιχτή και αναλυτική κουβέντα που γίνεται εδώ και καιρό στην Ευρώπη δείχνει τουλάχιστον ότι δεν πρόκειται να καταγραφεί σε μεγάλο μέρος του κοινού το τουρνουά ως μια “μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου”, όπως προσπαθούσε να το προωθήσει η ΦΙΦΑ και οι εμίρηδες αποσιωπώντας τα υπόλοιπα ζητήματα.

Κι εμείς τώρα τι κάνουμε;

Δυστυχώς αυτή δεν είναι μια περίπτωση όπου μια εταιρεία (πχ. πώλησης παιχνιδιών) κατηγορείται για εργασιακό μεσαίωνα και οι καταναλωτές μποϊκοτάρουν τα προϊόντα της σε μια προσπάθεια να την αναγκάσουν να αλλάξει πολιτική. Όπως έχουμε δει είναι σχεδόν αποδεδειγμένο ότι η ΦΙΦΑ δεν ενδιαφέρεται για το αν υπάρχουν ιδεολογικές αντιδράσεις ή αν η τηλεθέαση θα παρουσιάσει κάποια πτώση και από τα 3,5 δις του 2018, για παράδειγμα, κατέβει στα 2,9 δις. Τα κριτήρια επιλογής της βρίσκονται χωμένα κάπου στην τσέπη των μελών της και οι σχετικές διαβουλεύσεις παίζουν σε άλλα επίπεδα, όπως είναι οι συμφωνίες εκατομμυρίων μεταξύ χωρών για πώληση αεροσκαφών (όπως έγινε στην περίπτωση του Κατάρ που ήθελε απεγνωσμένα την ψήφο της Γαλλίας). Οπότε, ο καθένας από εμάς πράττει ό,τι θεωρεί καλύτερο.

Αν κάποιος θέλει να δει κανονικά, όλα τα παιχνίδια, ας τα δει χωρίς κάποιο αίσθημα ενοχής. Ούτε εσύ κάνεις κάποιο έγκλημα, ούτε αυτοί που παρακολουθείς να παίζουν μπάλα είναι υπεύθυνοι για τα όσα προηγήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στη συγκεκριμένη χώρα. Οι περισσότεροι εξ αυτών ονειρεύονταν μια ζωή να δώσουν το παρών σε ένα Μουντιάλ. Κάποιοι δεν θα έχουν ποτέ ξανά την ευκαιρία. Αν κάποιος πιστεύει πως θα νιώσει καλύτερα αν δεν δει τίποτα, καλά θα κάνει να μη δει τίποτα.

Για μένα η μετατόπιση της συζήτησης σε αυτό το σημείο λίγες μέρες πριν τη σέντρα είναι λανθασμένη. Δεν θα έπρεπε ο απλός τηλεθεατής να βρίσκεται σε αυτό το ενοχικό δίλημμα. Το πρόβλημα είναι πολύ συγκεκριμένο και μεγαλύτερο, οι ένοχοι ξεκάθαροι και γνωστοί σε όλους και σε αυτούς πρέπει με κάποιο τρόπο να στοχεύσει ο ποδοσφαιρικός κόσμος. Η ιστορία μου θυμίζει λίγο τη φάση με το “ατομικό αποτύπωμα άνθρακα” και την ευθύνη του μέσου ανθρώπου στο θέμα της μόλυνσης του πλανήτη, όπου καταλήγουμε να συζητάμε, να προβληματιζόμαστε και να νιώθουμε τύψεις για το αν θα χρησιμοποιήσουμε πλαστικό καλαμάκι στον καφέ μας όταν αποδεδειγμένα υπάρχει μια ελίτ ανθρώπων και επιχειρήσεων που αδιαφορούν προκλητικά για το όλο πρόβλημα και καταστρέφουν με αδιανόητους ρυθμούς τον πλανήτη στην προσπάθεια τους να γίνουν ακόμα πιο πλούσιοι.

Κοιτώντας λίγο πιο μακριά στο μέλλον, σε κάτι που ίσως μπορούμε πράγματι να επηρεάσουμε καλό θα ήταν να ξεκινήσει κάποια στιγμή μια συζήτηση/ενημέρωση/αντίδραση/βάλτε ό,τι λέξη θέλετε εδώ σε εθνικό επίπεδο για την σοβαρή πλέον πιθανότητα να καταθέσει η Ελλάδα πρόταση συνδιοργάνωσης του Μουντιάλ του 2030 μαζί με τη Σαουδική Αραβία. Εκεί που, μεταξύ πολλών άλλων, οι μετανάστες εργάτες πεθαίνουν κατά χιλιάδες κάθε χρόνο χωρίς καν να έχουν αναλάβει το Μουντιάλ.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

παγκόσμιο ποδόσφαιρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ο αμφιλεγόμενος Ίγκορ Ακινφέεφ

Αρχές του δευτέρου ημιχρόνου στο τελευταίο παιχνίδι του 1ου ομίλου του Confederations Cup. Ρωσία και Μεξικό είναι στο 1-1, ένα σκορ που δεν βολεύει τους οικοδεσπότες Ρώσους, που θέλουν μόνο τη νίκη και γι’αυτό πιέζουν. Στο 52ο λεπτό ένας μέσος των Μεξικάνων σε μια προσπάθεια να διώξει τη μπάλα όσο πιο μακριά γίνεται από την […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Βουλγαρία ’93-’94: Ωδή στην πιο καλτ ομάδα όλων των εποχών

Ο Χρίστο Στόιτσκοφ, γνωστός θεολόγος-ποδοσφαιριστής στον οποίο χρωστάμε το δόγμα «Υπάρχουν δυο Χριστοί, ο ένας στον ουρανό, εγώ παίζω στην Μπαρτσελόνα», θα επαναλάβει πολλές φορές την άποψή του για την εθνικότητα του Μεγαλοδύναμου στη διάρκεια των εννιά μηνών που σημάδεψαν την ιστορία της Εθνικής Βουλγαρίας: «Ο Θεός είναι Βούλγαρος». Ένα βράδυ του Ιουλίου του 1994 θα […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

11 σχόλια σχετικά με το “Ας μιλήσουμε για το Μουντιάλ του Κατάρ”

  1. Ο/Η Ραφαήλ λέει:

    Τι σχεση εχει το lgbt με το μουντιαλ ρε φιλε; υπαρχει λογος να αναφερεται το οτι η Ρωσσια και Καταρ δεν τους πανε; Δικο τους προβλημα αν δεν τους πανε και δικαιωμα τους. Δεν θα ακυρωσουμε και μουντιαλ γιατι δεν πανε συγκεκριμενη κοινοτητα.

    Απο την αλλη, λες για ΗΠΑ, βραζιλια, ασια, ρωσια για το οτι διοργανωθηκε μουντιαλ εκει προσφατα και ειχε αυτα και αυτα. Δηλαδη τι; μονο οι Λατινικες και Ευρωπαϊκες χωρες πρεπει να εχουν δικαιωμα να διοργανωνουν μουντιαλ; καλως ή κακως, οταν σε μια χωρα διοργανωνεται μουντιαλ, γιουρο ή ολυμπιακοι αγωνες, εχουν και τα καλα τους και τα κακα τους.

  2. Ο/Η Θωμάς Ραβέλλης λέει:

    @Ραφαήλ ..ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση άνθρωπος με τις δικές σου απόψεις να αλλάξει γνώμη επειδή κάποιος του απάντησε σε ένα σχόλιο, όποτε ειλικρινά δεν βρίσκω νόημα να ξεκινήσουμε την οτιδήποτε συζήτηση. Ο μόνος λόγος που σχολιάζω κάτω από εσένα είναι επειδή αγαπάω το σομπρέρο πολλά χρόνια και δεν του αξίζουν κείμενα που θα υπάρχουν σχόλια «.. Δικο τους προβλημα αν δεν τους πανε και δικαιωμα τους..»

  3. Ο/Η Δημήτρης Μπάλας λέει:

    @Θωμάς, σχόλιο μιας γραμμής/πρότασης, απλά για να “πω” ότι συνυπογράφω όσα έγραψες.

  4. Ο/Η thanosleeds λέει:

    Γενικότερα δεν είναι απαραίτητα κακό να δίνονται διοργανώσεις που δεν έχουν μεγάλη ποδοσφαιρική παράδοση, πχ Ιαπωνία-Νότια Κορέα το 2002. Ναι οι διαιτησίες ήταν γτπ, αλλά μπορείς να πεις πως η διοργάνωση πέτυχε να αυξήσει τη δημοφιλία του σπορ στην περιοχή και έκτοτε οι δύο χώρες έχουν βγάλει πάρα πολύ καλούς παίκτες, έχουν κάνει αρκετά καλά πρωταθλήματα κλπ.

    Αυτό με το Κατάρ όμως δεν έχει κανένα προηγούμενο από όπου και να το πιάσεις. Είναι αδιανόητο πως ακόμα και μετά την αποκάλυψη για τις δωροδοκίες τους άφησαν τη διοργάνωση. Έχουμε πιάσει πάτο.

  5. Ο/Η balkou λέει:

    “Ένα Μουντιάλ χωρίς τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αγγλία που αποσύρονται αυτοβούλως…”

    Μιλάμε για τη Γερμανία που το 2006 “έκλεψε” το Μουντιάλ από τη Ν. Αφρική χάρις στον Νεοζηλανδό εκλέκτορα (εκπρόσωπος την Ωκεανίας), που άλλαξε την ψήφο του ή για την Αγγλία που όποιος Ασιάτης, Ρώσος, Αμερικανός δισεκατομμυριούχος τους κουνήσει ένα πάκο δολάρια του δίνουν και ένα σύλλογο; (16/20 έχουν ξένους ιδιοκτήτες στην Πρέμιερ πλέον)
    Δυστυχώς το χρήμα κινεί το ποδόσφαιρο και δεδομένου ότι όλες οι ομοσπονδίες, που εκλέγουν και αυτούς σε ΟΥΕΦΑ / ΦΙΦΑ, είναι Μητρόπουλογκαγκατσομπαλτάκοι, δεν πρόκειται να δούμε προκοπή σύντομα.

  6. Ο/Η duendes λέει:

    @balkou
    Προφανώς και συμφωνώ στο πνεύμα του σχολίου (και σκέψου ότι δεν ανέφερες τη Γαλλία που ουσιαστικά χάρη στη δική της ψήφο γύρισε όλο το παιχνίδι υπέρ του Κατάρ στην ψηφοφορία). Τυχαία ήταν τα ονόματα των ομάδων σε ένα παράδειγμα του πως πιθανόν να μπορούσαμε να γλιτώσουμε τη σημερινή κατάσταση.

    @thanosleeds

    Σωστό. Να διευκρινίσω ότι δεν έχω κανένα θέμα με το να μοιράζονται τα Μουντιάλ παντού στον πλανήτη. Ιδανικά αυτό θα έπρεπε να γίνεται ακόμα πιο συχνά (πχ. έπρεπε με κάποιο τρόπο κάποια στιγμή να ζήσουν από κοντά ένα Μουντιάλ και οι άνθρωποι στη Μ. Ανατολή) αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όπως βλέπουμε και φέτος. Μακάρι να βρεθεί κάποια άλλη λύση. Το Μουντιάλ της Ασίας αναφέρθηκε σαν εξτρά πληροφορία για όσους δεν πρόλαβαν την εμπειρία των πρωινών αγώνων και νομίζουν πως είναι πρωτάκουστο το να διοργανωθεί Μουντιάλ σε εποχή/μέρες/ώρες που δεν έχουν συνηθίσει.

  7. Ο/Η Πενιαρολιστας λέει:

    Δεδομένου ότι η διοργάνωση ονομάζεται παγκόσμιο κύπελλο, φυσικό και επόμενο είναι κάποιες φορές να μην διοργανώνεται από προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες, καθώς κάθε ήπειρος και κάθε μέρος του πλανήτη μπορεί να βάλει υποψηφιότητα προκειμένου να αναλάβει την διεξαγωγή. Το Κατάρ όμως δεν μπορείς να το δεις σαν μια τέτοια επιλογή καθώς είναι προφανές πως το κριτήριο επιλογής, όπως αναφέρεται και στο άρθρο, ήταν τα λεφτά. Να σημειωθεί επίσης πως χθες δημοσιεύθηκε βίντεο από Δανέζικο τηλεοπτικό αθλητικό μέσο που κατά την διάρκεια του ρεπορτάζ τους είπαν να σταματήσουν να βιντεοσκοπούν καθώς δεν επιτρέπεται. Είναι ξεκάθαρο πλέον πως η FIFA δεν έχει κανένα πρόβλημα να κοροϊδεύει τους φιλάθλους κατάματα. Το πρόβλημα όμως για εμένα είναι άλλο…αν η FIFA προκειμένου να βελτιώσει την εικόνα του κόσμου για το συγκεκριμένο Μουντιάλ (και να βγάλει πιο πολλά λεφτά βεβαίως!) “στήσει” το συγκεκριμένο παγκόσμιο και δώσει στον κόσμο ένα ματς ανεπανάληπτο…τελικό Αργεντινή-Πορτογαλία (με αυτόν τον τρόπο όλοι θα ξεχάσουν τα δικαιώματα των εργατών και οποιασδήποτε κοινότητας, καθώς αυτό που θα παρακολουθήσει ο κόσμος θα είναι ένα ματς βγαλμένο από τα πιο τρελά ποδοσφαιρικά όνειρα κάθε φιλάθλου) θα είναι ίσως μια από τις πιο μαύρες σελίδες στη ιστορία του αθλήματος

  8. Ο/Η thanosleeds λέει:

    @duendes ναι προφανώς και ιδανικό να μοιράζονται τα Μουντιάλ σε όλες τις ηπείρους. Σίγουρα οι ώρες διεξαγωγής θα είναι πρόβλημα για εμάς, όπως είναι πολλές φορές πρόβλημα γι’αυτούς.
    Όπως και να΄χει η όλη ιστορία με το Κατάρ είναι ένα ατελείωτο σίχαμα.

  9. Ο/Η Dinos λέει:

    «Δεν θα δω ούτε ένα παιχνίδι αυτού του Μουντιάλ. Το Κατάρ δεν είναι ποδοσφαιρική χώρα! Χωρίς θέρμη, χωρίς γεύση».
    «Είναι μια οικολογική καταστροφή, με όλα αυτά τα κλιματιζόμενα γήπεδα… τι τρέλα, τι βλακεία. Αλλά πάνω απ’ όλα, πάνω απ’ όλα, μια ανθρώπινη φρίκη… πόσες χιλιάδες θάνατοι, για να χτιστούν αυτά τα γήπεδα και να διασκεδάσει το πλήθος για δύο μήνες… και κανείς δεν νοιάζεται… Μια καρικατούρα του τι μπορεί να φέρει μέσα του ο άνθρωπος ως ακραία βρωμιά!».
    «Το μόνο νόημα αυτής της εκδήλωσης, το ξέρουμε όλοι, είναι το κέρδος. Ξέρω ότι δεν τους νοιάζει και ότι εγώ δεν θα αλλάξω το πρόσωπο του κόσμου. Το να λέμε ότι δεν παίζουμε, να λέμε ότι δεν θα το μεταδώσουμε τηλεοπτικά, ότι δεν το διαφημίζουμε κλπ… Είναι αρκετά εφικτό. Μερικές φορές στη ζωή, πρέπει να πάρεις αποφάσεις, ακόμα κι αν μας κοστίσει. Το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ένα γεγονός που λάτρεψα από μικρός, που περίμενα και παρακολουθήσω με πάθος».
    «Είτε η Γαλλία κερδίσει, είτε χάσει, τίποτα δεν έχει σημασία! Στη ζωή, υπάρχουν πράγματα πολύ πιο σημαντικά από το ποδόσφαιρο! Αντίθετα, θα ξαναδώ όλα τα επεισόδια του Colombo, έχω πολύ καιρό που τα έχω δει».
    «Και βγάλτε λεφτά για όσους κλείνουν τα μάτια τους και κρύβονται πίσω από το μικρό τους δάχτυλο λέγοντας ‘δεν είναι δική μας ευθύνη, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα…’ κράτη, ομοσπονδίες, ραδιοτηλεοπτικοί φορείς, διαφημιστές κ.λ.π. Αν μπορείτε να το κάνετε, απλώς πάρε μια απλή απόφαση».

    Ερίκ Καντονά

  10. Ο/Η Paolo Rossi λέει:

    Κάποιες παρατηρήσεις: 1) Το Μουντιάλ δεν δόθηκε στην Αργεντινή το ’78, αλλά μια ολόκληρη δεκαετία πριν το πραξικόπημα, το ’66. Δεν είχε επομένως η απόφαση καμία σχέση με την χούντα που ήταν στην εξουσία το ’78. 2) Οι συγκρίσεις που γίνονται με το Κάταρ είναι εντελώς άστοχες, μεταξύ άλλων γιατί η Αργεντινή ήταν ουσιαστικά η μόνη υποψήφια για το ’78, καθώς το Μεξικό απέσυρε την υποψηφιότητά του όταν του δόθηκε η διοργάνωση του ’70, αντιθέτως στην τελική φάση επιλογής το Κάταρ είχε συνυποψήφιες χώρες την Αυστραλία, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και την Ν. Κορέα, προσωπική μου άποψη είναι ότι η Αυστραλία έπρεπε να είχε επιλεγεί. Να ήταν το Κάταρ η μόνη υποψήφια χώρα, να πεις εντάξει, δεν μπορεί και να εξαναγκαστεί κάποια χώρα να αναλάβει Μουντιάλ χωρίς την θέλησή της, όταν όμως υπήρχαν άλλες πολύ καταλληλότερες υποψηφιότητες η επιλογή του Κάταρ το λιγότερο εγκληματική μπορεί να χαρακτηριστεί. 3) ‘Οτι και να πούμε για την ΦΙΦΑ, και μπορούμε να πούμε και να της καταλογίσουμε πολλά, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι σε αντίθεση με π.χ. την ΟΥΕΦΑ μέχρι εκείνο το σημείο ήξερε να τηρεί κάποια προσχήματα και κάποιες ισορροπίες, στην περίπτωση της Ρωσσίας, ότι παρασκήνιο και να υπήρξε δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι ήταν η σωστή επιλογή, αν υπήρξε δωροδοκία, το πιό σωστό θα ήταν να πει κανείς ότι έγινε η σωστή επιλογή για λάθος λόγους. 4) Σε σχέση με τις συγκρίσεις που γίνονται με το ’78, κάτι άλλο που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και το οποίο καθιστά τις συζητήσεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εργατών, ΛΟΑΤΚΙ κ.ο.κ. εντελώς άνευ νοήματος είναι το γεγονός ότι οι μοναρχίες του Κόλπου είναι ιδιόκτητα κράτη με την κυριολεκτική έννοια, δεν είναι απλώς κάποια καθεστώτα, όπως συνέπεσε στην Αργεντινή το Μουντιάλ με μια στρατιωτική χούντα στην εξουσία, τα κράτη αυτά ανήκουν σε συγκεκριμένες οικογένειες, η Σ.Αραβία στους Σαούντ, το Κουβέιτ στους Σαμπάχ, το Κάταρ στους Θανί κ.ο.κ. Το Ντουμπάι π.χ. πως χτίστηκε, τώρα ανακάλυψαν τι γίνεται με τους ξένους εργάτες; Δεν μπορούμε να συζητάμε για ανθρώπινα δικαιώματα σε κράτη όπου η εξουσία ασκείται τόσο αυθαίρετα, ένα μόνο πράγμα μπορούσε να γίνει, μποϋκοτάζ από την επόμενη κιόλας μέρα που δόθηκε το Μουντιάλ στο Κάταρ, τα υπόλοιπα είναι γελοιότητες. Ο μόνος λόγος να το πρακολουθήσει κάποιος είναι γιατί είναι το τελευταίο με 32 ομάδες, ας σκεφτούμε τι θα γίνει το ’26, με 46 ομάδες σε 3 χώρες, ο θεσμός αυτός πάει προς πλήρη εξευτελισμό και απαξίωση.

  11. Ο/Η Brazilakis λέει:

    Το Κατάρ είναι ένα σκοταδιστικό κι αποκρουστικό καθεστώς, το δε πρότζεκτ αυτού του μουντιάλ πιο τραγικό κι από τη σούπερ λιγκ 2. Από κει και πέρα όμως με εξοργίζει η υποκρισία γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γιατί δε θυμάμαι όλες αυτές τις ευαίσθητες ψυχές να λένε κάτι για τη Γαλλία το 98, που 4 χρόνια πριν είχε οργανώσει στη Ρουάντα γενοκτονία με ένα μύριο θύματα κι άλλα πέντε στις γύρω χώρες, στον εμφύλιο που ακολούθησε. Ίσως γιατί αυτοί ήταν μπας κλας μαύροι, χωρίς ράπερ και Λεμπρόν στο πλευρό τους, ή πιασάρικα μότο στυλ “I can’t breath”. Ούτε το 94 για τις ΗΠΑ, αν κι εκεί καταλαβαίνω ότι από τη στιγμή που οι λαοί χωρίζονται, σύμφωνα με τον Μονταλμπάν, σ’ αυτούς που βομβαρδίζουν κι αυτούς που βομβαρδίζονται, δε λέει να προκαλείς τους γιάνκηδες. Επίσης, βλέπω ότι όλη η αντίδραση, πέρα από τα εργατικά ατυχήματα, είναι για την καταπίεση των ΛΟΑΤΚΙ, απαξιώνοντας κάθε τι άλλο. Το Κατάρ χρηματοδοτεί -και ίσως κατευθύνει- αγαθές «ΜΚΟ» όπως τον ΙΣΙΣ και τη μουσουλμανική αδελφότητα, που έχουν αναλάβει να καθαρίσουν την περιοχή από χριστιανικούς (επίσης μπας κλας) πληθυσμούς. Ή τις γυναίκες, που αν κάποια βιαστεί, στη συνέχεια, λόγω σαρίας, καταδικάζεται σε θάνατο για μοιχεία! Αυτά συμβαίνουν όμως όταν περιμένεις το Χόλιγουντ να σου πει τι είναι ανθρώπινο δικαίωμα και τι όχι.

    Οι κελεμπίες δεν μπήκαν στο ποδόσφαιρο με αυτό το μουντιάλ. Έχουν ομάδες κολοσσούς στην ιδιοκτησία τους και είναι χορηγοί σε όλες τις διοργανώσεις. Όταν τους λένε για ανθρώπινα δικαιώματα, γελάνε γιατί ξέρουν ότι το πιο σημαντικό από αυτά στη Δύση είναι το δικαίωμα στον πλουτισμό. Απολαμβάνουν να αγοράζουν ψυχές και το δείχνουν. Καλό, λοιπόν, είναι να ξέρει κάποιος από τους εκατομμυριούχους που κλωτσάνε το τόπι εκεί κάτω, κι έχουν πλουτίσει από το σύστημα του οποίου σημαντικός παράγοντας είναι οι κελεμπίες, ότι αφού πάρεις τα φράγκα, το να κουνάς πολύχρωμες σημαιούλες δε σε κάνει επαναστάτη αλλά π@*&#νακι. Εκτός αν όλο αυτό χρησιμεύει ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ για το πούλημα της ψυχής τους στα πετροδόλαρα. Ας αφήσουν λοιπόν στην άκρη τα ανθρώπινα δικαιώματα· δεν είναι μόδα, είναι ο πιο σημαντικός θεσμός μιας κοινωνίας και είναι κατάντια να προσαρμόζεται στις επιταγές της pax-americana, μέσω μιας αμφιβόλου ηθικής πολιτική ορθότητα.

    ΥΓ1. Οι δυτικές εταιρείες που πήραν τις εργολαβίες εκεί κάτω, είναι άσχετες με τους θανάτους;
    ΥΓ2. Φίλε Ντουέντες, το άρθρο εξηγεί πλήρως τη γάγγραινα του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Μια παρατήρηση μόνο. Το 1934 το καθεστώς του Μουσολίνι και γενικότερα ο φασισμός όχι απλά ήταν αποδεκτός, αλλά και εξυμνούνταν στην Ευρώπη από μεγάλο μέρος της διανόησης και του πολιτικού κόσμου. Ακόμα και στην Ελλάδα -που την απειλούσε από το 1922- είχε φανατικούς θαυμαστές και μάλιστα όχι από τον χώρο που θα περίμενε το σύγχρονο πολιτικοποιημένο πρόβατο.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *