Λίγα λόγια για το “More than a game”
Κλείνοντας τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου «More than a game» του Δημήτρη Ραπίδη από τις Εκδόσεις Απρόβλεπτες μου έμεινε μια γλυκόπικρη γεύση. Καταρχάς ας εξηγηθώ γιατί γλυκόπικρη. Γλυκιά επειδή πολύ απλά έχουμε να κάνουμε με ένα απολαυστικό βιβλίο, καλογραμμένο και γεμάτο από ενδιαφέρουσες ιστορίες και πικρή επειδή βάζει, σκοπίμως το ποδόσφαιρο στο βάθος, έχοντας στη βιτρίνα του την πολιτική και τα βρώμικα παιχνίδια που παίζονται (και) στο όνομά του. Φυσικά και η ανάγνωση ενός τέτοιου βιβλίου, την ίδια ώρα μάλιστα που στο Κατάρ διεξάγεται ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που δίχασε, και θα συνεχίσει να το κάνει για πολλά χρόνια, το κοινό, ποδοσφαιρικό και μη, με δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο. Η μπάλα κυλάει στο χορτάρι με το αίμα χιλιάδων εργατών να είναι ακόμα νωπό και όλοι εμείς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο να βρισκόμαστε στη μέση μιας πάλης με την ηθική, με τον εαυτό μας, με όλους αυτούς που μισούσε (ορθώς) ο Γκράμσι και δεν πρόκειται να γλιτώσουμε ποτέ από δαύτους. Τους αδιάφορους. 35 μοναδικές ιστορίες από πολλές μεριές του πλανήτη με την μπάλα να αλλάζει πάσες από πόδια σκοτεινών πολιτικών σε αυτά των ποδοσφαιριστών, ανδρών και γυναικών προσπαθώντας να παραμείνει αμόλυντη και καθαρή.
Η μπάλα δεν λεκιάζεται είχε πει κάποτε ο σπουδαίος Ντιέγκο Μαραντόνα και νομίζω πως ο Δημήτρης Ραπίδης αυτό προσπαθεί να μας πει στις σελίδες του βιβλίου του. Όσο κι αν λεκιάζονται τα πάντα γύρω της. Το ποδόσφαιρο ως το λαοφιλέστερο σπορ παγκοσμίως θα μπλέκει, δυστυχώς, πάντα με την πολιτική για καλούς και κακούς λόγους. Θα μας δίνει χαρές και απογοητεύσεις και φυσικά θα αποδεικνύει γιατί είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι για όλους αυτούς τους φίλους του που έχουν μάθει να το βλέπουν σε όλα του τα επίπεδα. Μια μπάλα που κυλάει στο χόρτο και μαγεύει τα πλήθη, πολλές φορές φτάνοντάς τα και στην πλήρη αποχαύνωση, μπορεί παράλληλα να γίνει -όπως λέει και ο συγγραφέας- πεδίο έκφρασης, διεκδίκησης, πολιτικής σύγκρουσης και αντιπαράθεσης. Το «More than a game» προσπαθεί να ρίξει φως σε όλα αυτά τα επίπεδα και -αν με ρωτάτε- το καταφέρνει.
