Η πρώτη περιοδεία του Βασιλιά: Η χρονιά που ο Πελέ έπαιξε 103 ματς
“Στην ιστορία του ποδοσφαίρου έχουν υπάρξει πέντε βασιλιάδες: O Ντι Στέφανο, ο Πελέ, ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα και ο Μέσσι.”
Η δήλωση αυτή ανήκει σε κάποιον που μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει δει αλλά και ζήσει από πολύ κοντά την εξέλιξη του παιχνιδιού τα τελευταία εβδομήντα χρόνια. Ο Σέζαρ Λουίς Μενότι δεν είναι μόνο ένας θρύλος της Αργεντινής που έχει περάσει με μεγάλη επιτυχία από όλα τα πιθανά πόστα, από παίκτης και προπονητής σε ομάδες και εθνικές έως τεχνικός διευθυντής και τηλεοπτικός αναλυτής. Είναι επίσης κι ένας ποδοσφαιρικός φιλόσοφος, υπεύθυνος για την γαλούχηση πολλών γενεών Αργεντινών που συνήθως καλούνται να επιλέξουν κάποια στιγμή στη ζωή τους πλευρά στο διαχρονικό δίλημμα “menottismo ή bilardismo”.
Σύμφωνα με τον Μενότι, αλλά και όλους τους λογικούς ανθρώπους, η κουβέντα περί συγκρίσεων των παικτών που έπαιξαν σε άλλες εποχές σταματάει κάπου εκεί. Δεν γίνεται να πάει πιο πέρα γιατί το ποδόσφαιρο που παίζεται σε κάθε εποχή παρουσιάζει τεράστιες διαφορές. “Δεν θέλω να τους συγκρίνω μεταξύ τους. Ο καθένας ήταν κορυφαίος στην εποχή του και έχει κερδίσει το δικαίωμα να κάθεται στο τραπέζι των βασιλιάδων”. Ανά καιρούς και ανάλογα με τα κέφια στη δήλωση αυτή προσθέτει μερικά παράπλευρα δεδομένα (πχ. πρόσφατα μίλησε και για τους «πρίγκιπες», τους παίκτες που θεωρεί ότι πλησίασαν κάπως στο υψηλότερο επίπεδο, αναφέροντας τους Ζιντάν, Ρονάλντο το Φαινόμενο και Ροναλντίνιο και λίγο πιο πίσω τους Μπεκενμπάουερ, Πλατινί και Λάουντρουπ) ή κάποιο επιπλέον σχόλιο για κάποιον εκ των βασιλιάδων. Στην τελευταία του τοποθέτηση, πριν μερικούς μήνες, ο Πελέ είχε την τιμητική του: “Ο Πελέ ήταν υπερφυσικός. Ήταν απίθανος. Κάθε παιχνίδι γι’αυτόν ήταν ένας τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ακόμα και το προπονητικό διπλό το αντιμετώπιζε σαν τελικό. Έκανε πράγματα που κανένας μας τότε δεν καταλάβαινε, που κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί.”
To 1958 ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο έφτανε με εμφατικό τρόπο στην κορυφή του κόσμου σε μια ηλικία που οι περισσότεροι ταλαντούχοι παίκτες απλά εύχονται να κληθούν στην αποστολή της εθνικής. Ο μικρότερος με διαφορά παίκτης του Μουντιάλ της Σουηδίας ήταν κι αυτός που έκλεψε την παράσταση με τα επιτεύγματα του: Πέτυχε το μοναδικό γκολ του προημιτελικού, έκανε χατ-τρικ στον ημιτελικό και πρόσθεσε άλλα δυο γκολ στον τελικό. Λίγες μέρες μετά το τέλος του τουρνουά ένα γαλλικό περιοδικό κυκλοφόρησε με μια μεγάλη φωτογραφία του συνοδευόμενη από το νέο του παρατσούκλι: “Ο νέος βασιλιάς”.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η ζωή του δεν άλλαξε ιδιαίτερα τους επόμενους μήνες. Στο βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο τα λεφτά δεν έτρεχαν από τα μπατζάκια και το μάρκετινγκ ήταν μια σχετικά άγνωστη έννοια. Ο Πελέ θυμάται ότι περισσότερο άλλαξε η ζωή των γονιών του παρά η δική του. Για πρώτη φορά η οικογένεια του λάμβανε προσκλήσεις για σημαντικές κοινωνικές εκδηλώσεις ενώ ο πατέρας του βρέθηκε από το πουθενά με ένα νέο αυτοκίνητο που τους έκανε δώρο ο δήμος, μιας και ο πιτσιρικάς δεν μπορούσε να το οδηγήσει. Ο ίδιος ο Πελέ έμενε ακόμα σε ένα νοικιασμένο διαμέρισμα μαζί με κάποιους συμπαίκτες του και, ως πολύ μικρότερος από όλους, σε αρκετές περιπτώσεις παρέμενε το παιδί για κάποιες χαμαλοδουλειές.
Όλα αυτά άρχισαν να αλλάζουν στην αρχή της νέας χρονιάς όταν στα γραφεία της Σάντος κατέφθασαν οι πρώτες προτάσεις, κυρίως από την Ευρώπη. Διάφοροι σύλλογοι ενδιαφέρθηκαν να μάθουν για την κατάσταση του παίκτη (ανάμεσα τους η Ίντερ και η Γιουβέντους) αλλά και για το ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουν την “ομάδα του Πελέ” σε κάποιο φιλικό. Οι Βραζιλιάνοι κατάλαβαν πως είχαν στα χέρια τους την κότα με τα χρυσά αυγά και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να οργανώσουν σωστά ένα πρόγραμμα για να μην παραμελήσουν τις επίσημες αγωνιστικές τους υποχρεώσεις αλλά και να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη. Και, όπως πιθανόν ξέρετε πλέον αρκετοί, δεν υπάρχει κανένας καλύτερος στο να οργανώσει ένα αγωνιστικό πρόγραμμα από τους Λατινοαμερικάνους. Μιλάμε άλλωστε για τους ανθρώπους που εντελώς συμπτωματικά εκείνη τη χρονιά διοργάνωσαν δυο Κόπα Αμέρικα μέσα σε λίγους μήνες (!) χρησιμοποιώντας την πασίγνωστη σε τέτοιες περιπτώσεις νοτιοαμερικάνικη λογική:
– Μα γιατί;
– Μα γιατί όχι;
Το σχέδιο ήταν εξαιρετικά απλό στο μυαλό τους. Όπως πάντα. Η Σάντος είχε να παίξει κάποιους αγώνες σε ένα διαπεριφερειακό τουρνουά, αρκετούς αγώνες στο βασικό πρωτάθλημα της εποχής, το Παουλίστα, και κάποια παιχνίδια για το νεοσύστατο τότε και μικρό σε διάρκεια πρωτάθλημα Βραζιλίας. Ενδιάμεσα υπήρχε ένα Κόπα Αμέρικα που διεξαγόταν στην Αργεντινή και μερικές σκόρπιες κενές εβδομάδες που τελικά γέμισαν με παιχνίδια προγραμματισμένα με τέτοιο τρόπο που θα προκαλούσε κρίση πανικού σε κάθε σημερινό ποδοσφαιριστή. Ο κόσμος είχε αποκτήσει νέο βασιλιά το προηγούμενο καλοκαίρι στη Σουηδία αλλά έπρεπε να τον θαυμάσει κι από κοντά με τον μόνο τρόπο που υπήρχε τότε: “Σύντομα σε ένα γήπεδο κοντά σας”.
Τους πρώτους μήνες του 1959 το πρόγραμμα περιλάμβανε μια περιοδεία σε χώρες της νότιας και κεντρικής Αμερικής. Το πρώτο παιχνίδι έγινε στη Λίμα του Περού στις 3 Γενάρη και αντίπαλος ήταν η πρωταθλήτρια Περού, Σπορτ Μπόις. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο αφού πάνω από 37.000 άνθρωποι ήθελαν να δουν αυτό το πιτσιρίκι για το οποίο άκουγαν τόσο καιρό στο ράδιο αλλά και τους υπόλοιπους αστέρες της Σάντος, όπως τον Ζίτο και τον Πέπε που ήταν κι αυτοί παγκόσμιοι πρωταθλητές. Η Σάντος επικράτησε εύκολα με 3-0 με τον Πελέ να σκοράρει δυο φορές. Η αρχή είχε γίνει, η μηχανή πήρε μπρος. Τον επόμενο 1,5 μήνα ο Πελέ και οι συμπαίκτες του έπαιξαν 14 αγώνες σε 7 διαφορετικές χώρες της περιοχής. Έχασαν μόνο έναν. O βασιλιάς έβαλε 15 γκολ.
Όταν επέστρεψε η ομάδα στη βάση της ο Πελέ μπήκε σχεδόν αμέσως ξανά στο αεροπλάνο. Προορισμός η Αργεντινή και το πρώτο Κόπα Αμέρικα της ζωής του. Στο τουρνουά συμμετείχαν εφτά ομάδες και είχε τη μορφή απλού πρωταθλήματος με ένα μόνο γύρο. Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές ξεκίνησαν με μια ισοπαλία απέναντι στο Περού αλλά σύντομα βρήκαν τα πατήματα τους και κέρδισαν τα επόμενα τέσσερα παιχνίδια, ανάμεσα τους κι ένα με την Ουρουγουάη που έμεινε στην Ιστορία για όλους τους λάθος λόγους.
Σε μια εποχή που στη Ν. Αμερική η κλωτσιά και η αγκωνιά ήταν έτσι κι αλλιώς σήμα κατατεθέν του αθλήματος και οι διαιτητές σφύριζαν μόνο σε περίπτωση που ξεπεταγόταν από το σώμα κόκαλο, αίμα ή κάποιο εσωτερικό όργανο, οι δυο ομάδες κατάφεραν να ανεβάσουν σε άλλο επίπεδο την κλωτσοπατινάδα. Κάπου στο 30′ η κατάσταση ξέφυγε και στον αγωνιστικό χώρο βρέθηκαν δεκάδες άνθρωποι που επιδίδονταν σε διάφορες πολεμικές τέχνες με αξιοζήλευτες ικανότητες. Στη συμπλοκή συμμετείχαν όλοι σχεδόν οι παίκτες, οι δυο πάγκοι, αρκετοί ντόπιοι αστυνομικοί με τα όπλα στα χέρια, ο μασέρ της Βραζιλίας, ακόμα και ο θρύλος της σελεσάο, Λεονίντας, που στα 50 του σχεδόν άφησε τη θέση του ραδιοφωνικού σχολιαστή και μπούκαρε για να ρίξει μερικές. Οι Βραζιλιάνοι έχασαν τρία δόντια αλλά κέρδισαν το ματς με 3-1.
Joga bonito
Στο τελευταίο παιχνίδι που θα έκρινε τον νέο πρωταθλητή Ν. Αμερικής η σελεσάο αντιμετώπισε την Αργεντινή που μετρούσε 5/5 έως τότε, οπότε ήθελε απλά μια ισοπαλία για να σηκώσει την κούπα. Σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Μονουμεντάλ οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν στο πρώτο ημίχρονο, ο Πελέ ισοφάρισε στην επανάληψη αλλά το σκορ δεν άλλαξε ξανά και η Αργεντινή κατέκτησε τον τίτλο. Ο Πελέ ολοκλήρωσε το τουρνουά με 8 γκολ και εκτός από πρώτος σκόρερ αναδείχθηκε και καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Αυτό ήταν και το μοναδικό Κόπα Αμέρικα που συμμετείχε.
Τέσσερις μόλις μέρες μετά τον άτυπο τελικό στο Μπουένος Άιρες ο βασιλιάς φορούσε τη φανέλα της Σάντος στην πρεμιέρα του διαπεριφερειακού τουρνουά Ρίο-Σάο Πάουλο, στο οποίο συμμετείχαν πολλές από τις μεγάλες ομάδες της χώρας, όπως η Κορίνθιανς, η Φλαμένγκο, η Βάσκο, η Παλμέιρας και η Σάο Πάολο. Μέχρι τότε η Βραζιλία δεν είχε εθνικό πρωτάθλημα, αφού οι μετακινήσεις ήταν ακόμα πολύ δύσκολες και ασύμφορες, οπότε αυτά τα τουρνουά μαζί με τα κλασικά περιφερειακά πρωταθλήματα ήταν ό,τι πιο σημαντικό είχε να επιδείξει το εγχώριο ποδόσφαιρο. Ο Πελέ βρήκε δίχτυα 6 φορές και η Σάντος κέρδισε για πρώτη φορά στην ιστορία της το συγκεκριμένο τουρνουά.
Το τουρνουά τέλειωσε στις 17 Μάϊου. Έξι μέρες μετά η Σάντος ήταν ήδη στην Ευρώπη, πανέτοιμη για την πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία στην οποία θα παρουσίαζε το «μαύρο διαμάντι» της σε φιλάθλους που διψούσαν να δουν κάτι διαφορετικό. Αν και τα παιχνίδια αυτά αποκαλούνται τυπικά “φιλικά”, η σημασία τους διαφέρει πάρα πολύ από αυτό που έχουμε εμείς σήμερα στο μυαλό μας. Την εποχή εκείνη, που η τηλεόραση δεν είχε μπει σε όλα τα σπίτια και οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις ήταν σε βρεφικό στάδιο, οι φίλαθλοι αλλά και οι παίκτες έδιναν στα παιχνίδια αυτά ξεχωριστή βαρύτητα. Πολύ λίγοι είχαν δει ομάδες από άλλες χώρες να παίζουν και απειροελάχιστοι ήταν αυτοί που είχαν παρακολουθήσει από κοντά μια ομάδα από άλλη ήπειρο. Κάθε παιχνίδι μεταξύ ομάδων άλλων χωρών αποκτούσε τρομερή αξία και γινόταν σχεδόν εθνική υπόθεση αφού οι ξένοι παίκτες ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Κάποια από τα πιο σπουδαία παιχνίδια της εποχής (και όχι μόνο) τυπικά ήταν φιλικά. Η συντριβή της Αγγλίας από την Ουγγαρία στο Γουέμπλεϊ με 3-6 που απέκτησε και το παρατσούκλι «Το ματς του αιώνα», η ρεβάνς των δυο ομάδων στην Ουγγαρία που έληξε 7-1 και ο αγώνας Γουλβς-Χόνβεντ, που αποτέλεσε την αφορμή για να δημιουργηθεί το κύπελλο πρωταθλητριών, είναι μόνο μερικά από αυτά.
Η αύρα της Σάντος, ως μια από τις ανερχόμενες δυνάμεις του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, και περισσότερο η φήμη του Πελέ, που ως τότε μεταφερόταν κυρίως από στόμα σε στόμα, μετέτρεπαν κάθε παιχνίδι σε εμπειρία ζωής. Οι ομάδες ήθελαν να δείξουν σε όλους ότι το δικό τους ποδόσφαιρο είναι καλύτερο από των ξένων, οι παίκτες ανυπομονούσαν να γίνουν αυτοί που θα σταματήσουν τον Πελέ με κάθε πιθανό τρόπο (σε αρκετά από αυτά τα φιλικά υπήρξαν εντάσεις και παράπονα για το ξύλο που έτρωγε ο Βραζιλιάνος) και οι φίλαθλοι έψαχναν τρόπους να βρεθούν στις κερκίδες για να έχουν μια ιστορία να διηγηθούν. Τα περισσότερα ματς έγιναν σε κατάμεστα γήπεδα και η δραστηριότητα όλης της πόλης επηρεαζόταν από αυτά. Κάποια μαγαζιά και θέατρα έκλειναν πιο νωρίς, σε αρκετά σχολεία οι μαθητές είχαν το ελεύθερο να φύγουν για να πάνε στο γήπεδο και στα υπόλοιπα που οι διευθυντές δεν ήταν τόσο χαλαροί οργανώνονταν μαζικές κοπάνες λίγη ώρα πριν τη σέντρα.
Περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι είδαν τον Πελέ να σκοράρει δυο φορές στο πρώτο ματς της περιοδείας στη Σόφια της Βουλγαρίας. Στις επόμενες 43 μέρες η Σάντος έπαιξε άλλα 21 παιχνίδια σε εννιά διαφορετικές χώρες! Στις περισσότερες πόλεις έφτανε, έπαιζε τον αγώνα και έφευγε αμέσως μετά για κάπου αλλού. Στην τουρνέ αυτή αντιμετώπισε αρκετά από τα μεγαθήρια της ηπείρου και απέδειξε σε όλους κάτι που φάνηκε πολλές φορές και τα επόμενα χρόνια. Ότι το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο βρισκόταν μάλλον σε καλύτερο επίπεδο από αυτό των μεγάλων ομάδων της Ευρώπης.
Παρά το απάνθρωπο πρόγραμμα η Σάντος έχασε μόνο τέσσερα από τα παιχνίδια αυτά. Στο πιο διάσημο από όλα, αντιμετώπισε στα μέσα Ιουνίου στη Μαδρίτη την ασταμάτητη Ρεάλ. Τη Ρεάλ του Ντι Στέφανο, του Πούσκας και του Χέντο. Μια υπερδύναμη που είχε κερδίσει και τα τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών που είχαν διεξαχθεί έως τότε. Για μέρες οι ισπανικές εφημερίδες διαφήμιζαν το παιχνίδι ως το μεγαλύτερο γεγονός της χρονιάς. Η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης θα αντιμετώπιζε την ανερχόμενη δύναμη από τη Βραζιλία. Ο σπουδαίος Αλφρέντο ντι Στέφανο θα κοντραριζόταν με τον επονομαζόμενο διάδοχο του σε ένα παιχνίδι που έμοιαζε με αλλαγή σκυτάλης, όπως ακριβώς και ο φετινός τελικός του Μουντιάλ. Ο 33χρονος Ντι Στέφανο απέναντι στον νεαρό Πελέ. Το γήπεδο γέμισε ασφυκτικά, η Ρεάλ επικράτησε με 5-3 αλλά ο Πελέ κέρδισε τις εντυπώσεις με το ώριμο παιχνίδι του και το γκολ που πέτυχε με μακρινό σουτ στην αρχή του αγώνα. Ο προπονητής των Ισπανών έσταζε μέλι γι’αυτόν και o Σαντιάγκο Μπερναμπέου ρωτούσε μετά το τέλος τους ανθρώπους της Σάντος αν πωλείται.
Πελέ και Πούσκας μετά τη λήξη του αγώνα
Οι Βραζιλιάνοι ζήτησαν να οριστεί μια ρεβάνς αλλά το αίτημα τους έπεσε στο κενό. Η Ρεάλ είχε στη διάθεση της δυο κενές εβδομάδες για να προετοιμαστεί για το παιχνίδι, την ώρα που η παρέα του Πελέ δυο μέρες πριν έπαιζε αγώνα στην Ολλανδία και τέσσερις μέρες πριν έδινε άλλο παιχνίδι στη Γερμανία! Τις επόμενες 12 μέρες η Σάντος έπαιξε άλλα τέσσερα ματς στην Ισπανία, διασύροντας ενδιάμεσα την Ίντερ με 7-1 σε ένα τουρνουά στη Βαλένθια με τον Πελέ να σκοράρει τέσσερις φορές (!) μπροστά σε 60.000 εκστασιασμένους Ισπανούς που στο τέλος τον αποθέωσαν όρθιοι. Την 13η μέρα μετά το ματς του Μπερναμπέου, αντιμετώπισε στο Καμπ Νου την πρωταθλήτρια Ισπανίας εκείνη τη σεζόν Μπαρτσελόνα των σπουδαίων Ούγγρων Κότσις και Τσίμπορ. Το αποτέλεσμα; 1-5 με δυο γκολ του Πελέ που αν και δεν ήταν επιθετικός σκόραρε 28 φορές στα 22 παιχνίδια της περιοδείας.
Μετά την επιστροφή από την Ευρώπη οι παίκτες της Σάντος ξεκουράστηκαν για 13 μέρες και στη συνέχεια επέστρεψαν στην συνηθισμένη τους… χαλαρή ρουτίνα. Έπαιξαν μέσα σε λίγους μήνες 38 αγώνες για το Καμπεονάτο Παουλίστα και τερμάτισαν στην πρώτη θέση, ισόβαθμοι με την Παλμέιρας. Ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 46 γκολ Πελέ σκόραρε και στους δυο από τους τρεις τελικούς αλλά η Παλμέιρας τελικά πανηγύρισε τον τίτλο κερδίζοντας το τρίτο ματς με 2-1. Ίδια ακριβώς εξέλιξη υπήρξε και στο πρωτάθλημα Βραζιλίας, το πρώτο εθνικό πρωτάθλημα στην ιστορία της χώρας. Η Σάντος έφτασε στον τελικό απέναντι στη Μπαΐα, ο Πελέ σκόραρε στους δυο από τους τρεις αγώνες αλλά ο τίτλος δεν κατέληξε στην πόλη της Σάντος γιατί στον τρίτο τελικό το «μαύρο διαμάντι» ήταν απών λόγω τραυματισμού, κάτι εξαιρετικά σπάνιο τότε για κάποιον που στον τομέα της προπόνησης και της ατομικής προετοιμασίας και διαχείρισης του σώματος αλλά και της φήμης του ήταν το ακριβώς αντίθετο από τον Γκαρίντσα. Ήταν ο τέλειος επαγγελματίας σε μια εποχή που ελάχιστοι ήξεραν τι σημαίνει αυτό.
Το αλλόκοτο 1959 ολοκληρώθηκε με τον Πελέ να έχει αγωνιστεί σε 103 παιχνίδια και να έχει σκοράρει 127 φορές. Σε εννιά περιπτώσεις έπαιξε δυο παιχνίδια μέσα σε 24 ώρες. Σε μια περίπτωση έπαιξε τρία παιχνίδια σε 48 ώρες! Σε έναν αγώνα στο πρωτάθλημα έκατσε και τέρμα αφού ο τερματοφύλακας της Σάντος τραυματίστηκε ένα μισάωρο πριν το φινάλε και οι αλλαγές ακόμα απαγορεύονταν. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των εφημερίδων έκανε τουλάχιστον τρεις καλές επεμβάσεις και κατάφερε να κρατήσει ανέπαφη την εστία του. Ήταν η πρώτη από τις τέσσερις φορές που χρειάστηκε να κάτσει για κάποια λεπτά στην εστία στη διάρκεια της καριέρας του. Σε καμία από αυτές δεν έφαγε γκολ!
Δυο σε ένα: Δεκάρι και τερματοφύλακας
Σε όλα τα παραπάνω νούμερα δεν συμπεριλαμβάνονται οι αγώνες με την ομάδα του στρατού, μια μικρή λεπτομέρεια που ξεχάσαμε να αναφέρουμε. Για ένα μεγάλο μέρος εκείνης της χρονιάς ο Πελέ ήταν ταυτόχρονα και φαντάρος! Η θητεία του φυσικά δεν ήταν η κλασική θητεία ενός φυσιολογικού ανθρώπου, αν και ο ίδιος ισχυρίζεται ότι τις μέρες που ήταν στο στρατόπεδο έκανε κανονικά αγγαρείες γιατί είχε έναν διοικητή που έβαζε την πειθαρχία πάνω από όλα. Όταν δεν ήταν έξω με άδεια για να παίζει και να ταξιδεύει με τη Σάντος, συμμετείχε σε αγώνες με την ομάδα του στρατού και η μοίρα το έφερε έτσι που στο Στρατιωτικό Πρωτάθλημα Ν. Αμερικής εκείνης της χρονιάς η Βραζιλία αντιμετώπισε στον τελικό πάλι την Αργεντινή. Πάνω στο χόρτο η στρατιωτική πειθαρχία πήγε περίπατο, ένας Αργεντινός χτύπησε άγαρμπα το αστέρι των Βραζιλιάνων, αυτός αντέδρασε εξίσου βίαια και ο διαιτητής απέβαλε και τους δυο. Η Βραζιλία κέρδισε πάντως τον τελικό και ο Πελέ έκλεισε την παλαβή εκείνη χρονιά με ένα χρυσό μετάλλιο στο λαιμό.
Μια χρονιά κατά την οποία υπενθυμίζουμε πως ήταν 18 ετών.
