Η Μίλγουολ, ένας αστυνομικός, μια ταινία και ένα βιβλίο

Ταξιδεύουμε πίσω στη δεκαετία του 1980. Η Αγγλία και το ποδόσφαιρό της μαστίζονται από το φαινόμενο του χουλιγκανισμού. Το πρόβλημα θα γίνει διεθνές, θα σοκάρει όλη την Ευρώπη με τα γεγονότα του Χέιζελ. Οι αγγλικές ομάδες θα μείνουν εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων τα επόμενα χρόνια και η κυβέρνηση θα ψάξει τρόπους για να καταπολεμήσει το πρόβλημα. Μια προσέγγιση είναι μέσω της αστυνομίας. Από το 1985 και μετά, αρκετοί μυστικοί αστυνομικοί θα διεισδύσουν στα firms των ομάδων (αυτό που αντίστοιχα εμείς θα λέγαμε συνδέσμους, αλλά δεν είναι ακριβώς το ίδιο), προσπαθώντας να συλλέξουν στοιχεία, να βρουν τους υπαίτιους και να προστατέψουν το ποδόσφαιρο της χώρας. Απώτερος σκοπός το Μουντιάλ του 1990. Μπορεί το 1986 το ταξίδι στο Μεξικό να μην είναι τόσο εύκολο και απλό για τους χουλιγκαν, αλλά η Ιταλία είναι μια μπίρα δρόμος. Πρέπει μέχρι τότε το πρόβλημα να έχει συμμαζευτεί κάπως.

Αστυνομικοί ξεκινούν μια δεύτερη ζωή και προσπαθούν να διεισδύσουν ανάμεσα στους οπαδούς ομάδων όπως η Τσέλσι, η Άρσεναλ, η Γουέστ Χαμ, η Σίτι και η Γιουνάιτεντ του Μάντσεστερ και φυσικά η Μίλγουολ. Μπορεί εκείνα τα χρόνια για πολύ κόσμο οι Bushwackers να ήταν δυο υπεργραφικοί Νεοζηλανδοί που έδιναν σόου στα ρινγκ του “κατς” στο WWE, στην Αγγλία όμως το ίδιο όνομα δεν προκαλούσε θυμηδία, αλλά τρόμο. Ήταν το όνομα της διαβόητης firm της Μίλγουολ που ξεκίνησε τα 70s που θα έγραφε ιστορία μαζί με άλλα καλόπαιδα της  άλλων ομάδων. Και η αιτία που η ζωή του Τζέιμς Μπάνον άλλαξε για πάντα. Μάλλον προς το καλύτερο, όπως θα δούμε στο τέλος.

Ο Τζέιμς Μπάνον στις μέρες μας

Ο Μπάνον ήταν γιος αστυνομικού που θα μπορούσε άνετα να είχε καταλήξει στην άλλη πλευρά του νόμου. Φασαριόζος από μικρός, αποβλήθηκε από το σχολείο και τελικά τον κέρδισε ο νόμος και η τάξη, ακολουθώντας τελικά τα βήματα του πατέρα του. Τα ταλέντα του Μπάνον τον έκαναν ιδανικό υποψήφιο για να εισχωρήσει στους οπαδούς της Μίλγουολ στο νοτιοανατολικό Λονδίνο, την περιοχή που ήξερε καθώς μεγάλωσε εκεί. Μελέτησε πολύ, διάβασε την ιστορία της Μίλγουολ και μαζί με τον συνεργάτη του Κρις προσέγγισαν τους οπαδούς της Μίλγουολ. Ο ίδιος ήταν μόλις 21 ετών και δύσκολα μπορούσε κάποιος να φανταστεί ότι ήταν αστυνομικός. Ο αρχιφύλακας Κρις ήταν ο “γαμπρός” του. Για να τα καταφέρουν να μπουν για τα καλά μέσα στους χούλιγκαν έπρεπε να συμμετέχουν σε “πεσίματα” σε οπαδούς της Πάλας και της Γουέστ Χαμ. Ο Μπάνον διηγείται χαρακτηριστικά ότι μια φορά στο τρένο αναγκάστηκε να παρακολουθεί χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, έναν οπαδό της Μίλγουολ με τον οποίο προσπαθούσε να χτίσει φιλία να δέρνει έναν άτυχο άνθρωπο που υποστήριζε την Κρίσταλ Πάλας (είχε ένα σηματάκι στο πέτο) και βρισκόταν στο τρένο μαζί με την οικογένειά του. «Όρμηξε πάνω του, του έδωσε μια μπουνιά και μετά του έριξε 3-4 ακόμα μπροστά στα παιδιά του που πρέπει να ήταν 4 και 6 ετών. Άρχισα να τραγουδάω το “No one likes us” και κάπως έτσι σταμάτησε.»

No one likes us, no one likes us
No one likes us, we don’t care!
We are Millwall, super Millwall
We are Millwall from The Den!!!

Οι ιστορίες του Μπάνον είναι πολλές. Πιο τρομακτική αυτή που διηγείται για τους 15 οπαδούς της Μίλγουολ που βρέθηκαν μέσα σε μια κερκίδα με 8.000 οπαδούς της Άρσεναλ. Δεν βρέθηκαν εκεί κατά λάθος, πήγαν επίτηδες για να δείξουν ότι δεν μασάνε. Όταν τραγούδησαν το γνωστό σύνθημα, αμέσως όλοι απομακρύνθηκαν, οι 15 απομονώθηκαν και το γήπεδο πάγωσε. Ήταν αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα σιγής πριν τον χαμό. Οι (με αυτοκτονικές τάσεις) οπαδοί της Μίλγουολ βρέθηκαν μόνοι τους περιτριγυρισμένοι από τον κόσμο της Άρσεναλ. Το ξύλο ξεκίνησε, ο Μπάνον βρέθηκε μέσα στο γήπεδο, τον συνέλαβαν, αλλά αυτός που τον έπιασε ήταν μάλλον κάποιος άπειρος αστυνομικός. Αντί να τον οδηγήσει στη σήραγγα και σε κάποια κλούβα, τον πήγε χωρίς να καταλάβει προς τους 10.000 οπαδούς της Μίλγουολ. Ο αστυνομικός άρχισε να φοβάται βλέποντας τις αντιδράσεις των συνοπαδών, χαλάρωσε το κράτημά του και ο Μπάνον ξέφυγε, πήδηξε μέσα στο κοινό των “συνοπαδών” του ως ένας ροκ σταρ και κάπως έτσι ο θρύλος του στο οπαδικό κίνημα μεγάλωσε (ή τουλάχιστον έτσι υποστηρίζει, οι οπαδικές ιστορίες ξύλου είναι πάντα εξίσου αξιόπιστες με αυτές των ψαράδων για το πόσο μεγάλο ψάρι έπιασαν).

Το ιστορικό ματς κυπέλλου του 1988 το οποίο διηγείται παραπάνω ο Μπάνον. Έμεινε γνωστό ως “η Μάχη του Χάιμπουρι” και είχε ως αποτέλεσμα 48 συλλήψεις, ένα κατεστραμμένο βαγόνι τρένου και δυο σπασμένες παμπ. Όλα ξεκίνησαν όταν κάποιοι οπαδοί της Μίλγουολ πήγαν επίτηδες στην εξέδρα των αντιπάλων. Η Άρσεναλ κέρδισε με 2-0.

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, ήταν πολλές φορές που ο Μπάνον κινδύνεψε να φάει σοβαρό ξύλο και άλλες τόσες οι φορές που παραλίγο η μυστική του ταυτότητα να τιναχτεί στον αέρα. Μια τέτοια έγινε όταν ένας αστυνομικός με τον οποίο γνωρίζονταν από παλιά τον είδε και πήγε να τον χαιρετίσει έξω από το γήπεδο. Ο Μπάνον που κρατούσε στα χέρια ένα παγωτό (είχε κεράσει όλο το παρεάκι παγωτά), για να σώσει την κατάσταση έριξε το παγωτό στη μούρη του συναδέλφου του. Στη συνέχεια υπέμεινε την εικονική σύλληψη και κάπως έτσι έσωσε την ψεύτικη ταυτότητά του. Μια ταυτότητα σύμφωνα με την οποία ήταν ο Τζιμ Φορντ, 21 ετών, με φιλενάδα και παιδί και… διακοσμητής (ναι, η φαντασία της λονδρέζικης αστυνομίας κάπως ξέφυγε εδώ).

Φυσικά, όπως φαντάζεται κανείς, ήταν πολύ δύσκολο να μπει μέσα σε ένα γκρουπ ατόμων τέτοιων ενδιαφερόντων, να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και γίνει μέλος τους. Χρειάστηκαν πολλές ώρες στην παμπ των Bushwackers, όπου ο Μπάνον άρχισε να πηγαίνει μαζί με τον Κρις σε άσχετες ώρες αρχικά ώστε να έρθει σε επαφή με το προσωπικό της, να δημιουργήσει από εκεί μια σχέση κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και στη συνέχεια, με την έναρξη της ποδοσφαιρικής σεζόν, να πλησιάσει και τους ίδιους τους χούλιγκαν. Με την πάροδο του χρόνου τα κατάφερε, αλλά όπως είπαμε και πριν, έπρεπε αρκετές φορές να προσπαθήσει για να μην προδώσει την ταυτότητά του.

Σε μια περίπτωση, τα παλικάρια της Μίλγουολ του είπαν να κάνει πλάκα σε έναν γνωστό μικροέμπορο ναρκωτικών που βρισκόταν στην ίδια παμπ μαζί τους. Του είπαν να παραστήσει τον αστυνομικό και να τον συλλάβει. Πράγματι, ο Μπάνον το έκανε και όπως λέει ο ίδιος το έκανε τόσο πειστικά που οι θαμώνες της παμπ πάγωσαν. Ο ίδιος, για να δικαιολογηθεί, είπε ότι τα είχε μάθει τόσο καλά και πειστικά βλέποντας μια σειρά στην τηλεόραση. Όπως λέει σε συνέντευξή του στην Independent ήταν μια από τις φορές που ο συνεργάτης του τον κατηγόρησε ότι απολαμβάνει υπερβολικά πολύ τον ρόλο του.

Το τρέιλερ της ταινίας Ι.D.

Με αυτό το πρόβλημα καταπιάνεται και η cult ταινία I.D. του 1995. Μια από τις πιο γνωστές ταινίες για χούλιγκαν, δείχνει τα χρόνια της πλέον, το I.D. γυρίστηκε το 1995 και ασχολείται με έναν μυστικό αστυνομικό που μπαίνει μέσα στους χούλιγκανς. Το σενάριο είναι βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα και σε έναν βαθμό στα όσα έγραψε ο Μπάνον για την εμπειρία του από το 1987 ως το 1989. Θεωρείται από τις καλύτερες που βγήκαν για το συγκεκριμένο θέμα, όπως είπαμε δεν έχει γεράσει καλά, αλλά βλέπεται ακόμη καθώς σε αρκετά σημεία είναι αρκετά ωμή και ρεαλιστική. Πολλά από τα όσα έχει πει ο Μπάνον βρίσκονται μέσα εκεί, αν και έχουν αλλάξει πράγματα όπως ονόματα ορισμένων ομάδων (της Μίλγουολ για παράδειγμα), γηπέδων και φυσικά των firms.

Ο Μπάνον υποστηρίζει ότι δεν υποκίνησε και δεν ξεκίνησε ποτέ κάποιον καβγά και ότι συνεχώς ακροβατούσε πάνω σε μια πολύ λεπτή γραμμή. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν είχε συμμετοχή σε επεισόδια. «Ποτέ δεν έτρεξα πάνω σε κάποιον να τον χτυπήσω, αλλά αν κάποιος ερχόταν πάνω μου και ήθελε να με χτυπήσει, πίστεψέ με, θα τον χτυπούσα πρώτος», θα πει στη Sun. Μετά από δύο χρόνια η επιχείρηση ήρθε σε άδοξο τέλος. Η αστυνομία, φοβούμενη τις ανορθόδοξες μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν και το γεγονός ότι πολλά στοιχεία αμφισβητήθηκαν στο δικαστήριο, μάζεψε πίσω τον Μπάνον (και όλους τους συναδέλφους του) και μάλιστα τον έβαλε σε δουλειά γραφείου (που όπως ξέρει όποιος έχει δει έστω και μία τηλεοπτική σειρά με αστυνομικούς, είναι ό,τι χειρότερο μετά από το να τους απαγορέψεις να τρώνε ντόνατ). Ο Μπάνον μπήκε 21 ετών στους Bushwackers και στα 23 βρέθηκε σε ένα γραφείο (σαν τον Βικ Μάκι στο αγαπημένο The Shield). Δεν το άντεξε και παραιτήθηκε.

Από τις ημέρες του Μουντιάλ του 1990

Ο Μπάνον ήθελε να κάνει τη μεγάλη ζωή. Πέρασε διάφορες φάσεις στη ζωή του, δουλεύοντας ως γαλατάς, μέχρι να γράψει αυτό που θα ήταν η βάση για την ταινία I.D. στην οποία ήθελε μάλιστα να παίξει. Πέρασε στον τομέα των ανακαινίσεων, έκανε επενδύσεις, αλλά τίποτα δεν τον γέμιζε με την αδρεναλίνη που ένιωθε όπως όταν ήταν στους Bushwackers. Ήθελε διασημότητα. Μετά από πολλά οικονομικά πάνω και κάτω, αποφάσισε να επενδύσει ξανά στην προσωπική του ιστορία. Αυτή τη φορά σε βιβλίο. Το Running with the Firm έγινε τελικά best seller και από τότε η ζωή του βασίζεται σε αυτή την επιτυχία. Εκπομπές, συνεντεύξεις, podcasts, ντοκιμαντέρ, μέχρι και stand up κάνει. Όπου μπορεί να βρεθεί και να μιλήσει για εκείνη τη διετία, θα πάει. Είναι ο κλασικός τύπος που θα ξεζουμίσει κάθε ευκαιρία για μερικά χρήματα και διασημότητα. Προσπαθεί να κάνει το άκρως πετυχημένο βιβλίο του ταινία (με μια αναζήτηση που κάναμε, ακόμα δεν έχει γυριστεί), να γράψει κι άλλα βιβλία (πάντα με εγκληματίες) που θα μεταφερθούν στην τηλεόραση και γενικά να μιλάει για τις εμπειρίες του. Ο χουλιγκανισμός τελικά καταπολεμήθηκε σε μεγάλο ποσοστό στην Αγγλία, όχι βέβαια χάρη στη βοήθεια του Τζέιμς Μπάνον. Το 1990 στο Μουντιάλ της Ιταλίας περίπου 5.000 Άγγλοι οπαδοί πήγαν… εξορία στη Σαρδηνία στη φάση των ομίλων αρχικά και απομονώθηκαν, τα επεισόδια περιορίστηκαν, αλλά η πορεία της Αγγλίας μέχρι τον ημιτελικό τους έφερε και στην ηπειρωτική Ιταλία.