Ημερολόγια μοτοσικλέτας

Δεν είχα ποτέ κάποια συμπάθεια στις μηχανές, μηχανάκια, μοτοσικλέτες. Κυρίως μάλλον λόγω του φόβου μου ότι κάτι κακό θα μου συμβεί. Είμαι άνθρωπος του αυτοκινήτου. Καταλαβαίνω όμως την αγάπη και τη λατρεία που έχουν οι μηχανόβιοι για τα σιδερένια τους άλογα. Αν και το “μηχανόβιος” δεν μου αρέσει σαν λέξη και μου θυμίζει βιντεοκασέτα με Στάθη Ψάλτη. Δεν χρειάζεται άλλωστε να πιάνει τα 200 μια μοτοσικλέτα, να παίρνει τις στροφές αγγίζοντας το έδαφος για να την αγαπάς. Όσοι έχουν μηχανή, έχουν μία διαφορετική σύνδεση μαζί της. Σίγουρα κάτι τέτοιο ισχύει και στην περίπτωση του “Ρούσο”, του πρωταγωνιστή της σημερινής μας ιστορίας. Ο Ρούσο ζει στην πόλη Περέιρα, στην κεντροδυτική Κολομβία, στους πρόποδες των Άνδεων. Το «πρόποδες» δεν γνωρίζω αν είναι δόκιμο όταν μιλάμε για υψόμετρο 1.400 μέτρα, αλλά όταν ο μέσος όρος των Άνδεων είναι στα 4.000 μέτρα, ίσως να είναι και σωστό.

Η Περέιρα ανήκει στον “άξονα του καφέ” της Κολομβίας, μία περιοχή (το είχαμε αναφέρει όταν ασχοληθήκαμε ξανά με την περιοχή) με τέσσερα διαφορετικά τμήματα από τα οποία προέρχονται οι καλύτερες ποικιλίες καφέ της χώρας και είναι αναγνωρισμένη από την UNESCO. Η πόλη της Περέιρα μαζί με τα περίχωρα φτάνει περίπου το 1 εκατομμύριο κατοίκους και έχει τροπικό κλίμα, με τη χαμηλότερη θερμοκρασία να είναι κατά Μ.Ο. στους 17 βαθμούς. Αν ψάχνετε δροσιά, δεν θα τη βρείτε εύκολα. Εκτός από τον καφέ, είναι περήφανη και για την ομάδα της, την τοπική Ντεπορτίβο Περέιρα με το κίτρινο και κόκκινο χρώμα (ένας ωραίος συνδυασμός που δεν είναι και τόσο συχνός στο ποδόσφαιρο σε σχέση με άλλους). Οι Ματεκάνιας ιδρύθηκαν το 1944, αλλά κατάφεραν να πάρουν το πρώτο και μοναδικό τους πρωτάθλημα Κολομβίας το 2022. Δεν είναι κάποιο μεγαθήριο της χώρας, είναι μια κλασική ομάδα που το κοινό ακολουθεί χωρίς να περιμένει πολλά ως ανταπόδοση.

Μια πανοραμική εικόνα της Περέιρα με τη διάσημη γέφυρά της

Ο Ρούσο όμως δεν είναι κάποιος glory hunter. Δεν άρχισε να υποστηρίζει την ομάδα του τώρα. «Γεννήθηκα σε μια φάρμα και εκεί ο καφές είχε κίτρινο και κόκκινο χρώμα», θα πει.  Πήγε για πρώτη φορά στο γήπεδο μαζί με δύο συμμαθητές του και από τότε ερωτεύτηκε την ομάδα και τα χρώματά της. Την υποστηρίζει εδώ και πολλές πολλές δεκαετίες. Και στα καλά και στα άσχημα. Και στις μεγάλες στιγμές (όχι πολλές είναι αλήθεια) και στις άσχημες (όπως οι υποβιβασμοί και η χρεοκοπία). Και στα ενός και στα εκτός. Και όταν λέμε εκτός, μιλάμε για αποστάσεις. Και όταν μιλάμε για αποστάσεις, δεν μιλάμε για κάποιο αεροπλάνο. Μιλάμε για την αγαπημένη του μοτοσικλέτα, στα χρώματα της Ντεπορτίβο Περέιρα, πάνω στην οποία τον έχουν δει οι οπαδοί όλων σχεδόν των ομάδων της χώρας. Ο Ρούσο και η μοτοσικλέτα του έχουν πάει σε κάθε γήπεδο της Κολομβίας. Και κάθε πιθανό σημείο της μηχανής (από τους καθρέφτες μέχρι και το κράνος που φορά) έχει κάποιο μήνυμα και τα χρώματα της ομάδας.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by CONMEBOL Libertadores (@libertadores)

Το μίνι-αφιέρωμα που έκανε το Κόπα Λιμπερταδόρες στον Ρούσο και αποτέλεσε αφορμή για το άρθρο

Τη μοτοσικλέτα την πήρε πριν 34 χρόνια. Την έβαψε στα χρώματα του συλλόγου και από τότε έχει γυρίσει όλη τη χώρα με αυτή. «Είναι σαν να είναι η γυναίκα μου. Την αγαπώ πολύ», θα πει και σίγουρα πολλοί αναγνώστες μας με μηχανές θα πουν το ίδιο. Ο Ρούσο θυμάται την ιστορία από τότε που ταξίδεψε στην πόλη Μπαρανκίγια για να δει ένα παιχνίδι της ομάδας του. Η Μπαρανκίγια είναι ένα λιμάνι στα βόρεια της Κολομβίας, με θέα την Καραϊβική. Η απόσταση από την Περέιρα είναι περίπου 916 χιλιόμετρα από τη συντομότερη διαδρομή (σύμφωνα με τη Google). Κάτι λιγότερο από το Καλαμάτα-Αλεξανδρούπολη ας πούμε και σίγουρα όχι με τόσο καλούς δρόμους. Έκανε ταξίδι 36 ωρών και όπως κανείς θα φανταζόταν, δεν υπολόγισε καλά και ουσιαστικά δεν είδε μπάλα. Δεν τον πτόησε φυσικά αυτό. Μια άλλη φορά, ξεκίνησε για το Κάλι για να δει το μπαράζ ανόδου της αγαπημένης του Ντεπορτίβο. Η απόσταση μικρότερη, κοντά στα 200 χιλιόμετρα, μόνο που στη διαδρομή η μηχανή έμεινε. Για καλή του τύχη, ένα πούλμαν με οπαδούς της Περέιρα τον πέτυχε σταματημένο στον δρόμο, τον αναγνώρισε αμέσως και πήρε ΚΑΙ αυτόν ΚΑΙ τη μηχανή μαζί (γιατί σιγά μην την άφηνε), η οποία δέθηκε στο πίσω μέρος του πούλμαν και ταξίδεψε έστω και έτσι στο Κάλι.

Ο Ρούσο είναι φυσικά πασίγνωστος στους οπαδούς της ομάδας, αλλά και γενικότερα στους κατοίκους της πόλης. Μια όμορφη γραφικότητα, ένας άνθρωπος που δεν ενοχλεί κανέναν και έχει καταφέρει να συνδυάσει τις δύο αγάπες του: την Ντεπορτίβο Περέιρα και τη μοτοσικλέτα. Το σπίτι του είναι γνωστό στους περισσότερους στην περιοχή του, καθώς έχει μια τεράστια σημαία του συλλόγου απ’ έξω. Και φέτος είδε και καμάρωσε την ομάδα του στο Κόπα Λιμπερταδόρες. Όχι με μία απλή συμμετοχή στους ομίλους. Αλλά με πρόκριση πίσω από την Μπόκα, αφήνοντας εκτός την Κόλο Κόλο και στη συνέχεια στη φάση των 16 απέκλεισε την Ιντεπεντιέντε ντελ Βάγιε από το Εκουαδόρ.

Το σπίτι του Ρούσο (από μία παλιότερη συνέντευξή του)

Στα προημιτελικά, το όνειρο σταμάτησε απέναντι στη σαφώς ισχυρότερη Παλμέιρας με ένα 0-4 στο πρώτο παιχνίδι. Αλλά για έναν άνθρωπο που έχει φάει χιλιάδες χιλιόμετρα με κρύο και με ζέστη πάνω στην πιστή του μηχανή, γυρίζοντας όλη την Κολομβία για να δει την ομάδα στα χαμηλά, σίγουρα η φετινή πορεία είναι ό,τι καλύτερο. Άγνωστο αν πήγε σε κάποιο εκτός έδρας παιχνίδι στο Λιμπερταδόρες φέτος και αν το τόλμησε με τη μηχανή του. Τίποτα δεν θα προκαλούσε έκπληξη. Άλλωστε όπως λέει και μια ατάκα στην ταινία από την οποία πήραμε τον τίτλο για το κείμενο: «Η περιπλάνηση στην Αμερική με άλλαξε περισσότερο από όσο νόμιζα. Δεν είμαι εγώ πια. Τουλάχιστον, δεν είμαι ίδιος με αυτό που ήμουν».