Οι μικρές και οι μεγαλύτερες μάχες της ζωής
Ο τομέας της ψυχολογίας στον αθλητισμό είναι ιδιαίτερα σημαντικός ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν πολλοί. Από τα “πάμε παλικάρια” του μέσου Έλληνα προπονητή και τα “11 αυτοί, 11 εμείς” μέχρι τα mind games του Special One πολλοί προπονητές προσπαθούν να δίνουν κίνητρο, κουράγιο και θέληση στους αθλητές τους, ειδικά σε εποχές που πολλοί από αυτούς έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής τους με τα χρήματα που βγάζουν και δεν έχουν ιδιαίτερη αγάπη για τη φανέλα που φοράνε αφού αλλάζουν ομάδες σαν τα πουκάμισα τατουάζ τους.
Η Ατλέτικο του Ντιέγκο Σιμεόνε αγωνίζεται να πάρει ένα πρωτάθλημα που θα πρόκειται για άθλο αν τα καταφέρει απέναντι σε δυο ομάδες τρομερά ισχυρές τόσο αγωνιστικά, όσο και εξαγωνιστικά και με σαφώς καλύτερα ρόστερ. Με βάση τις διδαχές του κόουτς Τσόλο η Ατλετικό έχει γίνει μια ομάδα συμπαγής που πεθαίνει σε κάθε ματς στο γήπεδο. Το πρόγραμμά της δεν βοηθάει ιδιαίτερα και παρ’ ότι βρίσκεται πρώτη αυτή την στιγμή, μάλλον είναι το αουτσάιντερ για την κατάκτηση του τίτλου. Το Σάββατο έδινε μια από τις πιο δύσκολες εκτός έδρας μάχες της στο Μπιλμπάο. Ο Σιμεόνε ήξερε ότι οι παίκτες χρειάζονταν μια έξτρα ψυχολογική ενίσχυση. Γι’ αυτό και προτίμησε να μην μιλήσει ο ίδιος.
Τον Οκτώβριο του 1991 η 13χρονη Ιρένε Βίγια πήγαινε στο σχολείο της στην Μαδρίτη μαζί με την μητέρα της. Έτυχε να είναι στο λάθος σημείο, την λάθος στιγμή. Μια βόμβα που είχε τοποθετήσει η οργάνωση των Βάσκων ΕΤΑ εξερράγη και η Ιρένε έχασε τα δυο της πόδια και τρία δάχτυλα από το ένα χέρι της. Η μητέρα της έχασε το ένα χέρι της. Η εικόνα της Ιρένε ήταν τόσο τραγική στο νοσοκομείο που ο πατέρας της μέσα στην θλίψη του ζήτησε από τους γιατρούς να μην κάνουν τίποτα και να αφήσουν την κόρη του να πεθάνει και να γλιτώσει το μαρτύριο της ζωής. Η Ιρένε όμως τελικά έζησε. Έφτασε στα 35 της, είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας, έχει έντονη πολιτική δράση καθώς αντιτίθεται σε κάθε προσπάθεια διαλόγου με την ΕΤΑ και συμμετέχει σε πορείες, ενώ έχει γίνει και αθλήτρια. Και τι αθλήτρια… Παραολυμπιακή σκιέρ και μάλιστα πρωταθλήτρια στη χώρα της, ενώ ακόμα κι εκεί ένας τραυματισμός στην σπονδυλική της στήλη μετά από πτώση δεν την σταμάτησε. Η Ιρένε Βίγια το Σάββατο μίλησε στους παίκτες της Ατλέτικο.
“Η νίκη είναι πολύ κοντά στην ήττα, αλλά δεν πρέπει να σταματάς να πολεμάς. Πρέπει να είσαι πάντα σε εγρήγορση γιατί η ζωή θα σε ρίξει κάτω πολλές φορές. Πρέπει να σηκωθείς κάθε φορά όμως. Πρέπει να ξέρεις πώς να αντιμετωπίζεις κάθε επιτυχία, αλλά και κάθε εμπόδιο. Πρέπει να πολεμάς κάθε μέρα, χωρίς να αφήνεις τίποτα να σου ξεφεύγει.”
Η Ιρένε δεν χάιδεψε τα αυτιά των ποδοσφαιριστών. Τους τόνισε ότι είναι φοβερά τυχεροί στη ζωή τους σε σχέση με τον περισσότερο κόσμο και ότι όλα αυτά μπορούν να χαθούν από την μια μέρα στην άλλη αν δεν συνεχίσουν να μάχονται. Έδειξε φωτογραφίες από την ημέρα της βομβιστικής επίθεσης, τους μίλησε για τις δύσκολες στιγμές της ζωής της. Οι περισσότεροι παίκτες που δεν ήξεραν την Ιρένε συγκλονίστηκαν. Και από το αποτέλεσμα φαίνεται να είχε επιτυχία η ιδέα του Σιμεόνε. Με την πίεση της νίκης της Μπαρσελόνα (ειδικά από την στιγμή που έγινε εν μέσω διαιτητικών παραπόνων από την πλευρά της Εσπανιόλ), με την έξοδο στο Σαν Μαμές που είχε αλωθεί μόλις μια φορά φέτος και με το 1-0 να γίνεται γρήγορα, οι περισσότεροι είχαν ξεγράψει την Ατλέτικο. Οι κολτσονέρος όμως βρήκαν το κουράγιο και γύρισαν το ματς σε 1-2 (έχοντας μάλιστα και μια-δυο αποφάσεις των διαιτητών να πηγαίνουν ανάποδα) και συνεχίζουν να ονειρεύονται. Γιατί ξέρουν ότι στο τέλος της σεζόν ότι και να έχει γίνει, θα έχει γίνει δίνοντας τις μάχες μέχρι “ποδοσφαιρικού θανάτου”. Με το μαχαίρι στα δόντια που λέει και ο Σιμεόνε.
8 σχόλια σχετικά με το “Οι μικρές και οι μεγαλύτερες μάχες της ζωής”
Αν και η marca γράφει ότι ήταν μία κίνηση αποφασισμένη από καιρό, που δεν είχε σχέση με την Μπιλμπάο, δεν ήταν λίγο φάουλ ο συνδυασμός ομιλήτριας και αγώνα;
Φίλε sombrero, πραγματικά μακάρι να το πάρει η Ατλέτικο το πρωτάθλημα. Θα έχουμε να το λέμε για χρόνια! Τέτοιες ιστορίες είναι το ποδόσφαιρο.
υ.γ.: Από έναν φίλο της Ρεάλ.
Να προσθέσω πάντως για το συμβάν πωε θα συνφωνήσω με τον nikos10 από πάνω. Ήταν λίγο φάουλ αυτή η κίνηση, ή μάλλον το timing αφού έγινε πριν από τον αγώνα με την Μπιλμπάο.
Νίκο απαντάς στην ερώτησή σου νομίζω. Ο συνδυασμός ήταν τυχαίος καθώς τώρα συνέπεσε να βρίσκονται και οι δυο εκεί. Η ιδέα υπήρχε εδώ και καιρό από τον Σιμεόνε που ήξερε την περίπτωση.
Εμένα φάουλ δεν μου φαίνεται γιατί η ομιλία δεν είχε σκοπό να πει “φάτε τους Βάσκους που μου στερήσανε μια φυσιολογική ζωή”. Ήταν μια ομιλία καθαρά για τις δυσκολίες της ζωής και τη δύναμη που πρέπει να έχεις μέσα σου για να τις αντιμετωπίσεις.
Ρε τι κάνει ο Τσόλος φέτος ρε; Ο Κατάνιας; Δε μπορεί να το χωνέψει το μυαλό μου (και ας το βλέπουν κάθε βδομάδα τα μάτια μου)
Ρε δηλαδή αν πάρουμε αυτόν που πήρε την Ατλέτικο του 2-3 από τον Άρη και την έκανε ομάδα των “100 puntos” (εντάξει, φέτος θα χρειαστεί “μόλις” 97 για το πρωτάθλημα) και τον φέρουμε στον Ολυνμπιακό, του χρόνου “με το μαχαίρι στα δόντια” θα κάνουμε διπλά στο Ολντ Τράφορντ και κηδείες σε Παρίσι, Μαδρίτη και Βαρκελώνη;;;
Συμφωνώ μαζί σου, elaith. Δεν νομίζω, άλλωστε, ότι έχει δείξει τέτοια συμπεριφορά στο παρελθόν ο Σιμεόνε. Απλά είναι τόσο φορτισμένο το θέμα των εθνοτήτων στην Ισπανία, που θα περίμενα αντιδράσεις για το τάιμινγκ. Ειδικά από ένα ποδοσφαιρικό κοινό. Αν πράγματι δεν υπήρξαν αντιδράσεις, βγάζω το καπέλο μου στους Ισπανούς (Βάσκους και μη), για την ψύχραιμη και σωστή αντιμετώπιση.
Νίκο να πω την αλήθεια δεν έχω δει αντιδράσεις πέρα από τα σχόλια στην Μάρκα (που γενικά θυμίζουν δικά μας αθλητικά σάιτ) οπότε δεν ξέρω.
Πάντως ο Σιμεόνε δεν νομίζω να ασχολείται με τέτοια πράγματα όπως λες κι εσύ.
Στέφανε παρακολουθώ με ενδιαφέρον πάντα τα Τσολο-σχόλιά σου
🙂
Μια σημειωση, φετος ειναι εκει 3η χρονια… Ποιος προπονητης εμεινε τοσο στην Ελλαδα και με τοσο κακα αποτελεσματα (7η την 1η χρονια, 25 απο τον 1ο περσι) εκτος του Σαντος (και απο τοτε εχουμε αλλαξει μιση και βαλε ντουζινα)