Η αγκαλιά της ψυχής (νο2)

Κάθε μεγάλος θρίαμβος έχει τις στιγμές και τις εικόνες που τον περιγράφουν καλύτερα. Μέσα και έξω από το γήπεδο. Ειδικά σε μέρη όπου το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ παραπάνω από μία διασκέδαση. Τον Δεκέμβριο του 2014 το πανέμορφο Ελ Σιλίντρο ήταν γεμάτο με κόσμο παθιασμένο, κόσμο με τεράστια αγωνία και προσμονή. Η Ράσινγκ Κλουμπ ήθελε νίκη για να πάρει την πρώτη της κούπα μετά από 13 χρόνια. Για όσους το ξέχασαν ή δεν το είχαν δει, μπορούν να διαβάσουν το τότε κείμενό μας. Για όσους βαριούνται, η Ράσινγκ κέρδισε 1-0 με γκολ του Ρίκι Σεντουριόν και το μπλε κομμάτι της πόλης Αβεγιανέδα πανηγύρισε έξαλλα. Μέσα σε όλες τις φωτογραφίες ξεχώρισε η παραπάνω. Το κλάμα ενός παππού, αγκαλιά με το εγγονάκι του.

Τη φωτογραφία τράβηξε η Κλάρα Μέντες, δικηγόρος και οπαδός της Ράσινγκ που εκείνο το βράδυ βρισκόταν στο γήπεδο με τη 2η της ιδιότητα. “Έχω διαρκείας στη συγκεκριμένη θέση, πάντα βρίσκομαι εκεί. Το κάνω για να νιώθω ότι έρχομαι πιο κοντά στον πατέρα μου που έχει πεθάνει. Ήταν η πρώτη φορά που είδα ένα συναίσθημα τόσο φυσικό, έπρεπε να βρίσκεσαι εκεί για να το νιώσεις. Αγκάλιασε ο παππούς τον εγγονό και εγώ τους έβγαλα μια φωτογραφία”. Η Κλάρα ανέβασε τη φωτογραφία στο Ίνσταγκραμ, κάποιος φίλος της την έβαλε στο τουίτερ και έγινε διάσημη σε όλη την Αργεντινή. Ο μπαμπάς τού μικρού επικοινώνησε με την κοπέλα και έτσι η φωτογράφος συνάντησε ξανά τον παππού Χουάν και τον εγγονό Οκτάβιο, για να τα πουν πιο ήρεμα από κοντά, σε μια συζήτηση που λογικά θα είχε να κάνει με τη Ράσινγκ στο συντριπτικό της ποσοστό.

Τον Χουάν τον εντόπισαν γρήγορα τα ΜΜΕ της χώρας. “Έχω πέντε γιους και μόνο οι δύο είναι Ράσινγκ” είπε με παράπονο που κάθε φυσιολογικός οπαδός καταλαβαίνει (το βλέπω σε φίλους που τα παιδιά τους πάνε να αλλαξοπιστήσουν). “Έχω μόνο έναν εγγονό, τον Οκτάβιο. Πριν τρία χρόνια έκανα επέμβαση στο ισχίο και περπατάω με μπαστούνι, αλλά είχα υποσχεθεί στον Οκτάβιο ότι θα τον πήγαινα στο γήπεδο να μας δει πρωταθλητές”. Μια υπόσχεση του παππού στο εγγόνι για ποδόσφαιρο, πρέπει να τηρείται, ανεξάρτητα από το μέγεθος της θυσίας. Αυτό το πιστεύουν κι οι παίκτες της ομάδας που δεν θα μπορούσαν να αδιαφορήσουν , ειδικά ο Μιλίτο που είναι και σημαία της. Επικοινώνησε με τον Χουάν και συναντήθηκαν.

Πολλοί έκαναν σύγκριση αυτής της ιστορίας, με μια άλλη ιστορική ποδοσφαιρική φωτογραφία. Την αγκαλιά της ψυχής. Τα δάκρυα χαράς, τα συναισθήματα που το ποδόσφαιρο μπορεί να δώσει, η συμμετοχή στη χαρά μαζί με τα αγαπημένα σου άτομα. Κι αν κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει την σημασία του τίτλου, ο Χουάν μέσα σε λίγα λόγια περιέγραψε τα συναισθήματά του για τη δική του αγκαλιά ψυχής:

Έζησα στα χρόνια της μεγάλης Ιντεπεντιέντε.
Της μισητής Ιντεπεντιέντε.
Είδα τους Κόκκινους να κερδίζουν το Κόπα Λιμπερταδόρες εφτά φορές στη ζωή μου, ενώ εμείς κερδίσαμε την Απερτούρα του 2001 και κανένα άλλο τρόπαιο από το 1967.
Αυτή η αγκαλιά με τον εγγονό μου ήταν σαν μια “τελετή παράδοσης”, ελπίζοντας ότι αυτός θα έχει περισσότερη τύχη από μένα γιατί το να υποστηρίζεις την Ράσινγκ δεν είναι εύκολο. Αυτό ήταν ό,τι μπορούσα να του δώσω. Το να είσαι Ράσινγκ, σε τρώει από μέσα, αλλά δεν θα το άλλαζα για κανένα άλλο πράγμα στον κόσμο.