Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η ιστορία του πιο τρελού τερματοφύλακα

Το ποδόσφαιρο της Λ. Αμερικής το λατρεύεις για δύο πράγματα. Το θέαμά του και όλη αυτή τη γραφικότητα που το περιβάλλει και το κάνει να ξεχωρίζει. Μέσα στη γραφικότητα φυσικά είναι κι οι ιστορίες με τους τερματοφύλακες, τους λίγο ως πολύ παλαβούς τερματοφύλακες. Ρενέ Χιγκίτα, Χόρχε Κάμπος, Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ και στην κορυφή ο Ούγκο Ορλάντο Γκάτι. Γενικά καταλαβαίνεις ότι αν τερματοφύλακας έχει παρατσούκλι “Ελ Λόκο” δεν είναι ό,τι καλύτερο. Από τον τερματοφύλακα θες μια σιγουριά. Να είναι πιο βαρετός και από ασφαλιστή που ήρθε σπίτι σου. Να είναι πιο σταθερός και από τους Σκόρπιονς στις περιοδείες τους. “Ο Τρελός” όμως ήταν ένας σόουμαν. Με την κορδέλα του, τα μακριά στενά παντελονάκια και τη φάτσα κομπάρσου σε γουέστερν που παίζει κάποιον ανώνυμο Ινδιάνο που ο Τζον Γουέιν σκοτώνει πριν καπνίσει ένα τσιγαράκι.

Ο Γκάτι ξεκίνησε την καριέρα του από την Ατλάντα. Όταν πήγε να δοκιμαστεί στην παιδική ομάδα έφαγε… 14 γκολ. Στο ίδιο παιχνίδι. Έβαλε τα κλάματα και έφυγε για τα αποδυτήρια, αλλά ο προπονητής τον κράτησε. Ήταν από τους πρωτοπόρους τερματοφύλακες στο παιχνίδι έξω από την περιοχή. Του άρεσε να παίζει με την μπάλα, να συμμετέχει στη δημιουργία, να κοντρολάρει με το στήθος, να κάνει κεφαλιές, να προωθείται, να βγαίνει σαν μανιακός από την περιοχή για να κόψει κάποιον αντίπαλο, να εκτελεί πλάγια. Αγαπημένη του κίνηση, να βγαίνει τελευταία στιγμή στην έξοδο και να μπλοκάρει την μπάλα ακριβώς πάνω από το κεφάλι του αντιπάλου επιδεικτικά. Είχε και έφεση στην απόκρουση πέναλτι, στην μεγάλη του καριέρα απέκρουσε 26 φορές κάποιο χτύπημα.

Η Ρίβερ έδωσε αρκετά χρήματα για να τον πάρει καθώς ο Αμαντέο Καρίσο ήταν στα 37 του. Τελικά ο Γκάτι έμεινε στην σκιά του τεράστιου Καρίσο αφού ο τελευταίος έπαιξε για πέντε σεζόν ακόμα. Έφυγε για άλλα μέρη και για τον Καρίσο είχε δηλώσει: “Ποτέ δεν άκουσα τις συμβουλές του Καρίσο, λογικό αφού ήξερα παραπάνω από αυτόν”. Στη συνέχεια πήγε στη Χιμνάσια όπου έκανε τα καλύτερά του ματς και φυσικά τις καλύτερές του τρέλες. Ήταν μια πραγματική ατραξιόν του πρωταθλήματος. Κόσμος ταξίδευε μέχρι την Λα Πλάτα για να τον δει ή πήγαινε σε εκτός έδρας ματς της Χιμνάσια, παρ΄ ότι δεν υποστήριζε καμία ομάδα.

Το γήπεδο της Χιμνάσια γεμάτο, μέχρι και ένα πουλί στο δοκάρι παρακολουθεί τον Γκάτι

Τελείωσε την καριέρα του στην Μπόκα στην οποία πήγε στα 32 του και έφτασε να παίζει μέχρι τα 44 του. Εκεί με μία από τις 26 του αποκρούσεις σε πέναλτι έδωσε το πρώτο Λιμπερταδόρες στην ιστορία του συλλόγου απέναντι στην Κρουζέιρο. Στο Μπομπονέρα κέρδισε τρία πρωταθλήματα, ακόμα ένα Λιμπερταδόρες και ένα Διηπειρωτικό. Θεωρείται από τους θρύλους του κλαμπ. Όταν στη δεκαετία του ’70 τον ρώτησαν γιατί κάνει όλες αυτές τις παλαβομάρες απάντησε με ειλικρίνεια: “Το ποδοσφαιρικό θέαμα που προσφέρουμε στο κοινό είναι θλιβερό και νιώθω την υποχρέωση να κάνω ορισμένα παράξενα πράγματα που θα διασκεδάσουν και θα δώσουν χαρά στον κόσμο”. Ο Γκάτι έπαιζε για να κερδίσει, αλλά κυρίως έπαιζε και για να ψυχαγωγήσει το κοινό (τώρα αν αυτό είναι συμβατό με τους οπαδούς μιας ομάδας έτοιμους να πάθουν εγκεφαλικό για κάθε ντρίμπλα ή προώθηση του Γκάτι είναι άλλο ζήτημα). Όταν έπαιζε στην Ατλάντα είχε τιμωρηθεί για μια αγωνιστική από τη διοίκηση γιατί σε ένα ματς αποφάσισε να… δώσει πάσα σε έναν συμπαίκτη του σουτάροντας την μπάλα πρώτα στο οριζόντιο δοκάρι της εστίας του για να πάει μετά εκεί που έπρεπε.

“Σε ένα παιχνίδι αποφάσισα να μείνω στη γραμμή και μη φύγω από την εστία. Πολύ γρήγορα ένιωσα σαν ένα πνεύμα να με σπρώχνει να πάω να ανακατευτώ στο παιχνίδι”

Η γραφικότητα όπως είπαμε και στην αρχή είχε και άμεση σχέση με την εξωτερική εμφάνιση. Την εποχή που οι περισσότεροι τερματοφύλακες φορούσαν μαύρα, ο Γκάτι φορούσε ροζ, πορτοκαλί ή μπορντό εμφανίσεις. Από τους πρώτους μακρυμάλληδες εκείνα τα χρόνια και από τους πρώτους που αποφάσισαν να φοράνε ομοιόμορφο σορτσάκι (στενό και αρκετές φορές μακρύ)-φανέλα-κάλτσες. Και φυσικά ο πρώτος που είχε… προσωπική διαφήμιση στη φανέλα, ξεχωριστή από της ομάδας. Μια εταιρεία ηλεκτρονικών παιχνιδιών και το εστιατόριο “Παπαράτσι” διαφημίζονταν στη φανέλα του, ενώ η Μπόκα είχε άλλους χορηγούς. Μετά για κανά δύο σεζόν είχε την ίδια διαφήμιση με την υπόλοιπη ομάδα, μέχρι που το 1984 η Μπόκα δεν βρήκε σπόνσορα, αλλά ο Γκάτι βρήκε γι’ αυτόν μια τράπεζα να διαφημίζεται στη φανέλα του.


Αριστερά ο Γκάτι με την ατομική του διαφήμιση, δεξιά η φανέλα της Μπόκα

Οι ιστορίες είναι δεκάδες για την τρέλα του ανθρώπου. Του πετούσαν φρούτα και αυτός τα έτρωγε, ξάπλωνε μπροστά στην εστία του και έκανε ηλιοθεραπεία. Μια φορά απέναντι στην Μπόκα (ως παίκτης της Χιμνάσια) είχε προωθηθεί και η μπάλα βγήκε πλάγιο υπέρ της Μπόκα με τον Γκάτι να είναι κάτω από τη σέντρα. Ήξερε ότι δεν προλάβαινε να γυρίσει, οπότε άρχισε να μαλώνει για την μπάλα με τον αντίπαλο παίκτη μέχρι να διακοπεί το ματς και να κερδίσει χρόνο. Πάλι κόντρα στην Μπόκα, οι οπαδοί της του πέταξαν μια σκούπα και αυτός άρχισε να σκουπίζει την περιοχή του την ώρα του αγώνα. Πριν από κάθε ματς έπινε λίγο κρασί. “Έριχνε το “χεσόμετρό” μου πιο χαμηλά, δεν χεζόμουν από φόβο. Αυτό που ο Βαλντάνο ονομάζει “φόβο της σκηνής”, είναι το ίδιο πράγμα με άλλες λέξεις, ο Χόρχε είναι πιο κουλτουριάρης”. Στα λίγα ματς που έπαιξε με την εθνική Αργεντινής ταξίδεψε σε αρκετά κρύα μέρη. Στο χιονισμένο Κίεβο, απέναντι στην ΕΣΣΔ, είχε στην εστία ένα μπουκαλάκι ουίσκι για να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει το κρύο. Κάθε λίγο έπινε και μια γουλιά. “Ήταν το καλύτερο μου παιχνίδι γιατί στο τέλος δεν ήξερα τι έκανα” δήλωσε.

Υπερ-καλτ διαφήμιση με τον Γκάτι να πίνει τζιν την ώρα του αγώνα και να σκοράρει

Όταν ο 18χρονος Όσκαρ Ρουτζιέρι πήγε στην Μπόκα, ο Γκάτι τον πλησίασε. “Μικρέ, πίνεις κρασί;”, τον ρώτησε. Ο Ρουτζιέρι απάντησε αρνητικά. “Από σήμερα θα τρως μαζί μου” του είπε ο Λόκο. Ο Όσκαρ μέσα στη χαρά, πήρε την ίδια μέρα τηλέφωνο την μάνα του, τους φίλους του και όποιον άλλον ήξερε, για να τους πει ότι τον κάλεσε για φαγητό ο τεράστιος Γκάτι. Τελικά η αλήθεια ήταν διαφορετική. Η Μπόκα στα γεύματα έβαζε ένα μπουκάλι κρασί σε κάθε τραπέζι. Ο Γκάτι βρήκε τρεις πιτσιρικάδες να κάθονται μαζί του και φυσικά έπινε μόνος του το μπουκάλι κρασί.

Η ασίστ με την Εστουδιάντες

Το 1981 με συμπαίκτη τον Μαραντόνα (με τον οποίο έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, αλλά την κρατάμε για άλλη φορά) κατέκτησε το πρωτάθλημα. Εξαιτίας ενός λάθους του, είχε χάσει τη θέση βασικού για μεγάλο διάστημα. Όταν ο προπονητής αποφάσισε να του δώσει ξανά μετά από καιρό φανέλα βασικού σε ένα ματς απέναντι στην Εστουδιάντες, έκανε μια τρέλα που την έσωσε τελευταία στιγμή πάνω στη γραμμή ένας συμπαίκτης του. Αγέρωχος ο Γκάτι, λίγα λεπτά αργότερα έκανε μια έξοδο σχεδόν μέχρι το κέντρο για να κόψει έναν αντίπαλο, δεν άφησε την μπάλα στον αμυντικό του και έφτασε στη μεσαία γραμμή για να τη δώσει στον Περότι. Ο τελευταίος έκανε ένα σλάλομ και σκόραρε το μοναδικό γκολ του αγώνα, ένα κρίσιμο γκολ για την κούπα. Οι περισσότεροι συμπαίκτες αντί να αγκαλιάσουν τον σκόρερ, πήγαν στον Γκάτι. Το γκολ ήταν δικό του.

Όπως έχει γίνει αντιληπτό, εκτός από τις τρέλες και τις καλές αποκρούσεις, ο Γκάτι είχε και πολλά, πάρα πολλά λάθη. Και αυτά ουσιαστικά του στοίχισαν την καριέρα του, καθώς έχοντας ξεπεράσει τα 40 είχε χάσει την εκρηκτικότητα, αλλά συνέχιζε να παίζει ριψοκίνδυνα. Τον Οκτώβριο του 1987 κάνει μια τραγική εμφάνιση απέναντι στη Νιούελ’ς. Αποφασίζει να κάνει κόλπο και να τσιμπήσει την μπάλα πάνω από τον αντίπαλο την τελευταία στιγμή. Γίνεται το 0-1. Οι φανατικοί της “La 12” τον γιουχάρουν. Αρκετοί τον βρίζουν. Λίγο αργότερα τρώει μια κεφαλιά που περνάει μέσα από τα χέρια του και γίνεται το 0-2. Ο κόσμος αρχίζει να σφυρίζει σε κάθε επαφή του με την μπάλα. Χωρίς να φταίει ιδιαίτερα δέχεται και τρίτο γκολ. Στα αποδυτήρια ζητάει αλλαγή και ζητάει συγγνώμη. Μένει για αρκετό καιρό εκτός αγώνων, παίζει σποραδικά. Στο επόμενο πρωτάθλημα ξεκινάει βασικός στην πρεμιέρα απέναντι στην άσημη Ντεπορτίβο Αρμένιο. Κάνει μια τραγική έξοδο, δέχεται το γκολ κι η Μπόκα χάνει. Ο προπονητής τον αφήνει εκτός ομάδος οριστικά. Είναι το τελευταίο επίσημο ματς του Ούγκο Ορλάντο Γκάτι. Φεύγει με άσχημο τρόπο.

Το αντίο του Γκάτι στα 54 του…

Δέκα χρόνια αργότερα η Μπόκα αποφασίζει να τον τιμήσει. Η τρέλα του Γκάτι συνεχίζεται ακόμα και στο αντίο. Δεν γίνεται κανένα φιλικό της πλάκας τύπου “φίλοι Γκάτι”. Η Μπόκα παίζει σε φιλικό τουρνουά με αντίπαλο την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα. Εντάξει, δεν είναι και επίσημο ματς, αλλά είναι κανονικός αγώνας και ο Γκάτι είναι 54 ετών πια. Σε μια εντεκάδα που βρίσκεται και ο παλιός γνώριμός μας Φερνάντο Νάβας, ο Γκάτι με ξανθό μαλλί, κορδέλα και μπορδοροδοκόκκινη έντονη φανέλα κατεβαίνει για τελευταία φορά στο Μπομπονέρα. Ο κόσμος τον αποθεώνει, το αντίο του τρελού, ενός τύπου που με τα καλά και τα άσχημά του έγραψε τη δική του ιστορία στο ποδόσφαιρο μιας χώρας και θεωρείται από τους καλύτερους τερματοφύλακες της Λατινικής Αμερικής.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Ιστορίες για το τζάκι, ποδόσφαιρο Λατινικής Αμερικής, Προσωπογραφίες

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Η Γουίμπλεντον αναστήθηκε χάρη στους οπαδούς της

Βράδυ Τρίτης 28 Μαΐου 2002. Η παμπ ‘The Fox and Grapes’ στο Γουίμπλεντον, στο νοτιοδυτικό Λονδίνο, είναι μισογεμάτη κυρίως από θαμώνες. Σε μια γωνιά μια μεγάλη παρέα σκυθρωπών ανθρώπων ξεχωρίζει. Η επιλογή του μαγαζιού δεν είναι τυχαία. Η παμπ είναι τόσο παλιά που τη χρησιμοποιούσαν για να αλλάζουν ρούχα οι πρώτοι παίκτες της Γουίμπλεντον το μακρινό […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Για τον Άνχελ

Το Σαν Λορένσο-Μπολίβαρ ήταν το πρώτο επίσημο παιχνίδι μετά από τη διακοπή για το Μουντιάλ για τις δυο ομάδες, ένας ημιτελικός Λιμπερταδόρες. Επί της ουσίας εν μέσω προετοιμασίας μια που πρωτάθλημα δεν γινόταν αυτή την περίοδο. Η ομάδα του Μποέδο κέρδισε ένα φάουλ μόλις στο 5′. Ο Ρομανιόλι πήρε την μπάλα, σημάδεψε στο σωστό σημείο […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

7 σχόλια σχετικά με το “Η ιστορία του πιο τρελού τερματοφύλακα”

  1. Ο/Η Dreamdim λέει:

    Δεν γινεται αυτο…….αφου τελειωσα την αναγνωση του βιου του ασυναισθητα βουρκωσα,εσκυψα και φιλησα την εικονα του.Τιτανοτεραστιος!

  2. Ο/Η Μπρούνο Κόντι - Μέρος 1 από 2 λέει:

    Αγαπητέ Elaith,

    Κάτι το παρουσιαστικό, κάτι το διαφημιστικό, κάτι τα βίντεο με τις χειρότερες γκάφες που έκανε (ως επί το πλείστον σε μεγάλη ηλικία), είναι εύκολο να παρεξηγήσει κάποιος τον Ούγο Γάτι και να τον βάλει στο ίδιο σακούλι με τον Ρενέ Ιγίτα. Η αλήθεια είναι πως στα νιάτα του ο Γάτι ήταν ένας πολύ καλός τερματοφύλακας. Τόσο καλός που σε ολόκληρο το Κόπα Λιμπερταδόρες του 1977 δέχθηκε μόλις 3 γκολ σε 13 αγώνες και χάρισε στην Μπόκα το κύπελλο αποκρούοντας το καθοριστικό τελευταίο πέναλτι του Βαντερλέι της Κρουζέιρο. Τόσο καλός που, πριν από το Μουντιάλ του 1978, ο Μενότι βρισκόταν σε δίλημμα για το ποιον θα επέλεγε ανάμεσα στον Γάτι και τον Φιγιόλ.

    Ο Ουβάλδο Φιγιόλ, αν και νεότερος, ήταν πιο συντηρητικός και προτιμούσε να μην απομακρύνεται από την εστία του. Βέβαια, ο Φιγιόλ είχε στη Ρίβερ την επιπλέον ασφάλεια που έδινε από τη θέση του λίμπερο ο Ντανιέλ Πασαρέλα. Αντίθετα, εν μέρει λόγω ανάγκης και εν μέρει λόγω χαρακτήρα, ο Γάτι ήταν ένας από τους πρώτους τερματοφύλακες που δοκίμασαν να παίξουν «μπακότερμα». Άλλωστε, ο Γάτι είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως επιθετικός, κάτι που ο ίδιος υποστήριζε ότι του έδινε την ικανότητα να προβλέπει τις κινήσεις των αντιπάλων επιθετικών. Οι δύο τερματοφύλακες πίστευαν ότι οι διαφορές που είχαν στο αγωνιστικό στιλ αντανακλούσαν τις διαφορές που είχαν και ως χαρακτήρες, με τον Φιγιόλ να είναι πιο προσγειωμένος και τον Γάτι πιο εξωστρεφής (ή, για τους επικριτές του, πιο επιδειξιομανής).

  3. Ο/Η Μπρούνο Κόντι - Μέρος 2 από 2 λέει:

    Ένας τραυματισμός του Γάτι στο γόνατο και η αργοπορημένη εμφάνισή του σε μια προπόνηση, οδήγησε τελικά τον Μενότι να επιλέξει τον Φιγιόλ και να αποκλείσει τον Γάτι από την αποστολή. Πάντως, πολλοί πιστεύουν ότι ο Μενότι είχε ήδη καταλήξει στον Φιγιόλ και απλώς αναζητούσε το κατάλληλο πρόσχημα. Η πίεση από τη δικτατορική κυβέρνηση της Αργεντινής για την κατάκτηση του Μουντιάλ ήταν πολύ μεγάλη για να ρισκάρει ο Μενότι με τον ριψοκίνδυνο Γάτι. Επίσης, ο Μενότι δεν ήθελε να στερηθεί τους αυτοματισμούς και τη φιλία που είχαν Φιγιόλ και Πασαρέλα από την κοινή θητεία τους στη Ρίβερ. Ο Φιγιόλ αναδείχθηκε καλύτερος τερματοφύλακας της διοργάνωσης, δικαιώνοντας έτσι τον Μενότι. Προς τιμήν του, ο Γάτι υπερασπίστηκε αργότερα τον Φιγιόλ στη διαμάχη που είχε με τον Μπιλάρδο και τελικά του στοίχισε τη συμμετοχή στο Μουντιάλ του 1986.

    Στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του, με τίτλο “The Outsider: A History of the Goalkeeper”, ο Τζόναθαν Γουίλσον υποστηρίζει ότι με το αγέρωχα εκκεντρικό του στιλ ο Γάτι προσπαθούσε να αποκτήσει ψυχολογικό πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων του. Ο Γουίλσον πιστεύει ότι για τον ίδιο ακριβώς λόγο ο Γάτι είχε υιοθετήσει το λουκ Ινδιάνου πολεμιστή και τις εμφανίσεις με έντονα χρώματα. Ο συγγραφέας ερμηνεύει με το ίδιο πνεύμα τις κατά καιρούς κραυγαλέες δηλώσεις του τερματοφύλακα, πχ ότι είχε την ικανότητα να «μαγεύει» την μπάλα και να την κάνει να αστοχεί.

    Να είστε πάντα καλά,
    εσείς τα παιδιά του Σομπρέρο
    και οι αναγνώστες σας!
    Καλό καλοκαίρι!

  4. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    Ο γιωργος μυρτσος της αργεντινης… Σιγουρα ωραιος τυπος…

  5. Ο/Η Elaith λέει:

    Κι ο Χιγκίτα ήταν καλός τερματοφύλακας πάντως, δεν ήταν μόνο ο σκορπιός.
    Στο κείμενο αναφέρεται ότι ήταν θρύλος της Μπόκα και κατέκτησε τίτλους μαζί της. Στη Χιμνάσια όμως ήταν η καλύτερη περίοδός του, εκεί έκανε τις καλύτερες εμφανίσεις του όπως έχει πει κι ο ίδιος.
    Τα χρόνια στην Μπόκα ήταν κατά κύριο λόγο καλά, αλλά είχε και μεγάλες περιόδους που έχανε τη θέση του από κάποιον αναπληρωματικό.
    Έκανε πολλά πράγματα που δεν υπήρχαν πιο πριν ή τα τελειοποίησε. Αυτή η έξοδος με το στήθος προτεταμένο και τα χέρια ανοιχτά ήταν κάτι που δούλεψε πολύ.

    Τώρα από εκεί και πέρα υπάρχουν ένα σωρό ιστορίες και γεγονότα που δεν μπήκαν μέσα, το κείμενο άγγιξε τις 1500 λέξεις χωρίς καν την ιστορία με τον Ντιέγκο μέσα. Οπότε είναι δύσκολο να αναφερθούν όλα όσα έχει κάνει. Εδώ ακόμα και στα 60-70 του συνεχίζει να προκαλεί με τις κατά καιρούς δηλώσεις του για θέματα όπως Μέσσι-Κριστιάνο κτλ, είναι ο ίδιος όπως και τότε. Για χρόνια με στήλη στην As και παρουσία σε τηλεοπτικές εκπομπές της Ισπανίας.

  6. Ο/Η Μπρούνο Κόντι λέει:

    Elaith,

    Αγαπώ το ποδόσφαιρο και μου αρέσει να γράφω γι’ αυτό. Θέλω να νιώθω ότι είμαι κι εγώ ένας από σας, ένας ακόμα από την παρέα. Είπες εσύ μια ιστορία και θέλησα να πω κι εγώ.

    Στη Χιμνάσια ο Γάτι έπαιξε από τα 25 μέχρι τα 30. Στην Μπόκα από τα 32 μέχρι τα 44. Τα τελευταία χρόνια στην Μπόκα ο Γάτι ήταν ήδη υπερβολικά μεγάλος σε ηλικία, κάτι που δυστυχώς φαινόταν στην απόδοσή του. Λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο της παρουσίας του σε κάθε ομάδα, τα χρόνια του στη Χιμνάσια ήταν κατά μέσο όρο τα καλύτερα. Όμως πιστεύω ότι έφτασε στα υψηλότερα γι’ αυτόν επίπεδα απόδοσης τις πρώτες του χρονιές στην Μπόκα, όταν κατέκτησε δύο διαδοχικά Κόπα Λιμπερταδόρες (1977-1978), ένα Διηπειρωτικό (1977) και κοντράρισε στα ίσα τον σπουδαίο Φιγιόλ για τη θέση του βασικού τερματοφύλακα στην εθνική Αργεντινής.

    Να είστε πάντα καλά.

  7. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    …ειδικά στην πρώτη παράγραφο είσαι σκέτη απόλαυση ρε sobrero!!!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *