Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Σομπρεροματιά: Τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια της φάσης των 16

Το συγκεκριμένο κείμενο έπρεπε να έχει ανέβει χθες αλλά επειδή άνθρωποι είμαστε και βγαίνουμε συχνά εκτός προγράμματος, και χρονοδιαγράμματος, ανέβηκε σήμερα. Δεν πειράζει θα πείτε, και δίκιο θα έχετε, μιας και οι πιστοί του μπλογκ θα το διαβάζατε, με την ίδια λαχτάρα, ακόμα και αν ανέβαινε σε καμιά δεκαριά μέρες και σας ευχαριστώ. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Το Τσάμπιονς Λιγκ επέστρεψε λοιπόν με τέσσερα παιχνίδια, με τα δύο εξ αυτών να μπορούν εύκολα να χαρακτηριστούν σπουδαία, και όλα αυτά θα σας τα παρουσιάσω σήμερα μέσα απ’ την “ειδική ματιά” κάποιου που δεν μένει μόνο σε στατιστικά, προγνωστικά και λοιπά τεχνικά χαρακτηριστικά. Για να δούμε λοιπόν τι είδαμε (ή τι δεν είδαμε), την Τρίτη και την Τετάρτη, στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και στο πρώτο κομμάτι της φάσης των νοκ-άουτ αυτής.

Λονδρέζικη “παράσταση” στο Τορίνο

Η Τότεναμ βρίσκεται σε εξαιρετικά καλή περίοδο. Όλοι το γνωρίζουν αυτό. Κέρδισε εύκολα την Γιουνάιτεντ του Ζοσέ του Μουρίνιο. Πήρε μια “χρυσή” ισοπαλία στο Άνφιλντ, σε ένα παιχνίδι που εύκολα θα μπορούσε να το είχε χάσει και ακόμα πιο εύκολα να το κερδίσει, και φυσικά επικράτησε ακόμα πιο εύκολα της Άρσεναλ στο Γουέμπλεϊ. Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο. Παρουσιάζει σύγχρονο και ελκυστικό ποδόσφαιρο σε όλους τους αγνούς φίλους του αθλήματος. Η Γιουβέντους μπορεί να βρει σίγουρα ελαφρυντικό στην απουσία του Ντιμπάλα, μιας και αυτός είναι ο παίκτης που μπορεί να της δώσει πολλές “πινελιές μαγείας” και φυσικά να την ανεβάσει επίπεδο, αλλά βρε αδερφέ, όπου “αδερφέ” βάλτε τον Αλέγκρι, αυτή η εικόνα που παρουσίασε κόντρα στην Τότεναμ, δεν είναι εικόνα ομάδας εφάμιλλης της βαριάς φανέλας και της πλούσιας ιστορία της. Δεν γίνεται να βρίσκεσαι μπροστά στο σκορ, με 2-0 στο 10′, και από ‘κει και έπειτα απλά να περιμένεις με 11 παίκτες πίσω απ’ την σέντρα για να τελειώσει το παιχνίδι και να το “κλέψεις” με κλεφτοπόλεμο. Απλά δεν γίνεται αυτό. Πόσο μάλλον όταν έχεις απέναντί σου τον Χάρι Κέιν και τις υπόλοιπες “σφαίρες” του Ποκετίνο και όχι μια μικρομεσαία ομάδα της Ιταλίας.

Το 2-2 είναι σίγουρα δίκαιο και δίνει σαφές πλεονέκτημα στα “σπιρούνια”, χωρίς φυσικά κανένας να πρέπει να ξεγράψει τους Ιταλούς. Διαθέτουν μεγάλη ποιότητα, έχουν τον χαρακτήρα και το ειδικό βάρος της φανέλας, και επίσης έχουν τεράστια εμπειρία από τέτοιες μπαρουτοκαπνισμένες εξόδους, έχοντας την πλάτη στον τοίχο, σε ακόμα πιο δύσκολες έδρες και με πολύ μεγαλύτερες ομάδες. Αδύναμος κρίκος για τους Ιταλούς ήταν σίγουρα ο σπουδαίος Τζιανλουίτζι Μπουφόν. Ο καπιτάνο μετά από μεγάλη απουσία κλήθηκε να κατεβάσει ρολά (στα 40 του χρόνια) και φυσικά δεν τα κατάφερε. Δυστυχώς, στα δικά μου μάτια, ο αρχηγός της Γιούβε θυμίζει πλέον, όλο και περισσότερο, εκείνο τον γερασμένο θείο που συναντάμε στα οικογενειακά τραπέζια, πετάει εκείνη την εκνευριστική ατάκα “Εγώ θα κάτσω εδώ με την νεολαία” και μετά από καμιά ώρα τον βρίσκουμε να κοιμάται -ροχαλίζοντας- με τα παπούτσια στον καναπέ.

Κλοπή Ελβετικής εκκλησίας

Ο Γκουαρδιόλα μας έχει πρήξει φέτος. Απ’ τη μία έχει κάνει την Πρέμιερ Λιγκ να δείχνει όπως η πρώτη κατηγορία Σκωτίας την πρώτη σεζόν που είχε πέσει κατηγορία η Ρέιντζερς και απ’ την άλλη μας τρολάρει συνεχώς για τις πολλές απουσίες που όντως έχει, αλλά δεν έχουν επηρεάσει σε κανένα βαθμό την απόδοση της, εκνευριστικά εξαιρετικής, ομάδας που προπονεί και διαχειρίζεται. Σαν να μην έφτανε αυτό, στο ματς κόντρα στην Βασιλεία του Ράφαελ του Βίκι και με το σκορ στο 0-3, έριξε στο χορτάρι και τους “και καλά” τραυματίες Νταβίντ Σίλβα και Λερόι Σανέ (αυτός ήταν όντως τραυματίας μετά από γερή κλωτσιά που είχε δεχθεί) δίχως φυσικά να σκεφτεί καθόλου την διαλυμένη -σε εκείνο το χρονικό σημείο- ψυχοσύνθεση του αντίπαλου προπονητή και του φτωχού του ρόστερ.

Για να μην αναφέρω και την παρουσία του Φαμπιάν του Ντελφ -ως βασικού μάλιστα- στην 11αδα της Σίτι και στο αριστερό άκρο της άμυνας αυτής. “Τραυματίας δεν ήταν αυτός Πεπ;” “Πως έγινε τόσο γρήγορα καλά;” “Γιατί τον προτίμησες απ’τον νεαρό τον Ζιρτσένκο;” Αναπάντητα ερωτήματα του κόουτς της Βασιλείας σε αυτόν τον ποδοσφαιρικό χίπστερ, τον Πεπ. Τον άνθρωπο που μετά την Λα Λίγκα και την Μπουντεσλίγκα κάνει πλάκα και στην Πρέμιερ Λιγκ. Την λίγκα της καρδιάς μας. Και να σκεφτεί κανείς πως πριν λίγες μέρες ένας εκ των φανατικότερων οπαδών της Βασιλείας και κορυφαίος τενίστας όλων των εποχών (φυσικά και αναφέρομαι στον Ρότζερ Φέντερερ) είχε κατακτήσει το 20ο Γκραν Σλαμ της τεράστιας καριέρας του στην Αυστραλία, κάνοντας μάλιστα και νέο ρεκόρ. Σεβασμός μηδέν απ’ τον Πεπ. Χειρότερος κι απ’ τον τρελάρα τον Νίκο τον Κύργιο σε εκείνο το παιχνίδι με τον τραυματία Βαβρίνκα.

“Καλά κρασιά” στο Πόρτο

Το κρασί του Πόρτο είναι ένα κρασί φυσικό και  εμπλουτισμένο, που παράγεται αποκλειστικά από σταφύλια που προέρχονται από την Οριοθετημένη Περιοχή του Δούρου, στα Βόρεια της Πορτογαλίας περίπου 100 χλμ ανατολικά της πόλης. Οι παίκτες του δικού μας Σέρτζιο Κονσεϊσάο δεν νομίζω να πίνουν πολύ κρασί σαν σωστοί αθλητές που είναι, εκτός και αν αποφάσισαν κάτι τέτοιο λίγες ώρες πριν το παιχνίδι κόντρα στην Λίβερπουλ του Κλοπ. Αυτό το 0-5 και με τον τρόπο που αυτό ήρθε (τόσο εύκολα), ίσως μπορεί να απαντηθεί λόγω μιας οινοποσίας δίχως αύριο στα αποδυτήρια του Ντραγκάο, λίγες ώρες μάλιστα, πριν το σπουδαίο παιχνίδι με τους “κόκκινους” του Λίβερπουλ.

https://www.youtube.com/watch?v=Nv7hFdu8FoM

Απ’ την άλλη, εγώ προσωπικά θα πρέπει να ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη απ’ τον Μο Σαλάχ, μιας και όταν τον ανακοίνωσε η Λίβερπουλ, το περασμένο καλοκαίρι, μου είχε έρθει στο μυαλό εκείνος ο στίχος του Νίκου Καββαδία απ’ το ποίημα του “7 Νάνοι” μιας και δεν πίστευα, με τίποτα, στα όργια που βλέπουμε από δαύτον απ’ την αρχή της σεζόν. Εκείνο το “Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει” τρεμόπαιζε στα χείλη μου ειρωνικά, μιας και το παρελθόν του Αιγύπτιου με χαμένα τετ α τετ, συν η πώληση του Κουτίνιο, που είχα προβλέψει απ’ το ίδιο διάστημα (και ήρθε μερικούς μήνες αργότερα), με τρόμαζαν για το ποιος θα έπαιρνε το βάρος στην επίθεση της ομάδας και φυσικά ποιος θα σκόραρε κατά ριπάς, ασχέτως αν θεωρούσα πάντα τον Σαλάχ εξαιρετικό ποδοσφαιριστή, δεν έβλεπα στο πρόσωπό του τον “φονιά” της τρέχουσας σεζόν. O Σαλάχ και φυσικά ο Κλοπ (μιας και σίγουρα έχει πέσει πολύ σκληρή δουλειά στα τελειώματα του Αιγύπτιου) αξίζουν ένα δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα από όλους. Πολύ σημαντικό επίσης για τους “κόκκινους”, το γεγονός πως ο Φαν Ντάικ δείχνει να έχει δώσει στην ομάδα αρκετά καλή αμυντική λειτουργία, κάτι που εννοείται το περιμέναμε και είναι κάτι που θα παίξει τεράστιο ρόλο στα προημιτελικά της διοργάνωσης αλλά και στη μάχη της τετράδας στην Αγγλία. Μια μάχη που αναμένεται να κορυφωθεί τους επόμενους δύο μήνες. Ο Σαλάχ συνεχίζει να μας “κουφαίνει” και μακάρι να συνεχίσει έτσι και ακόμα καλύτερα.

Παριζιάνικα νιαουρίσματα

Αγίου Βαλεντίνου και αρκετοί δεν βγήκαν με τα αμόρε τους για να απολαύσουν ποδόσφαιρο (και να δεχθούν παντόφλες και γκρίνια) με την Παρί Σεν Ζερμέν να μην σέβεται καθόλου αυτό το γεγονός. Η Γαλλική ομάδα μάλιστα μας πλήγωσε τόσο πολύ όσο η ατάκα “Θέλω να μείνω μόνη να σκεφτώ” μια μέρα πριν κλείσει κάποιος ένα χρόνο σχέσης. Η Ρεάλ δεν βρίσκεται στα καλύτερά της και παραμένει τόσο πληγωμένη όσο όμως και ικανή για το καλύτερο. Το γνωρίζαμε και το περιμέναμε αυτό. Όσοι περίμεναν να δουν την Παρί να κάνει πάρτυ στο Μπερναμπέου ήταν βαθιά νυχτωμένοι και αυτό το υπογράφω και με τα δύο χέρια. Προσωπικά περίμενα αυτό που είδαμε όλοι απ’τον Ραμπιό (τα γράψαμε κιόλας αυτά εδώ στο Σομπρέρο) αλλά περίμενα να ακούσω επίσης και κραυγές μάχης -και όχι νιαουρίσματα- από χρυσοπληρωμένους σούπερ σταρ της ομάδας όπως ο Νεϊμάρ και ο Εμ Μπαπέ.

Ο Βραζιλιάνος ήταν υπερβολικά φλύαρος και αρκετά λίγος (δεν είμαι καθόλου σκληρός μαζί του) και ο Γάλλος τόσο ακίνδυνος όσο ο Γκρίζοσκώληκας όταν βρέθηκε για πρώτη φορά στο κρεββάτι με την Μισάντρεϊ στο Game Of Thrones. Το κοουτσάρισμα του Έμερι ήταν επίσης βγαλμένο απ’ το μπλοκάκι του Μπάμπη του Τεννέ και φυσικά αυτό που κρατάμε (πλην του γκολ του Ραμπιό) είναι το 100% αργεντίνικο μαρκάρισμα του Λο Σέλσο στον Ίσκο (αν θυμάμαι καλά) στο 20λεπτο της αναμέτρησης. Απ’ αυτά τα ωραία μαρκαρίσματα που γουστάρει ο Elaith και κάθεται και γράφει ολόκληρα κείμενα γι’ αυτά. Το τελικό 3-1 δίνει τεράστιο προβάδισμα στους Μαδριλένους, πληγώνοντας πολύ τον Ramon Llull και την στήλη του “Καταλανικά Νέα” στο μπλογκ μας, αλλά δεν ξεγράφει τους Παριζιάνους απ’ την υπόθεση-πρόκριση αν θέλετε και την δική μου -ταπεινή πάντα- γνώμη.

Και επειδή πολλά κειμενάκια (όχι όλα) τα γράφω με τη συνοδεία μουσικής, αξίζει να αναφέρω και την κάθε συντροφιά μιας και έπαιξε τον ρόλο της. Καλή παρέα στο συγκεκριμένο ήταν οι Nightstalker.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Champions League

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Όταν το Μπερναμπέου αποθέωσε τον ντελ Πιέρο

Ήταν 5 Νοεμβρίου του 2008 όταν το Μπερναμπέου υποδεχόταν τη Γιουβέντους στη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Λίγες μέρες πιο πριν, οι ομάδες είχαν βρεθεί στο Τορίνο για την 3η αγωνιστική και με γκολ (πανέμορφο) του ντελ Πιέρο και του Αμάουρι οι Ιταλοί κέρδισαν 2-1. Η Ρεάλ ήθελε και να πάρει εκδίκηση, αλλά και […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

9 σχόλια σχετικά με το “Σομπρεροματιά: Τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια της φάσης των 16”

  1. Ο/Η telisgds λέει:

    Να σταθουμε και λιγο στη φοβερη εμπνευση του Εμερι στην αλλαγη Καβανι-Μενιε και στις εσωτερικες αλλαγες που την ακολουθησαν.Κοινως πιεση μπροστα μηδεν,xαλαροτατα κατεβασματα της Ρεαλ, ο μικρος και ολομοναχος Εμπαπε δε κρατουσε μπαλα ουτε με αιτηση και κυριως εφαγες 2 γκολ απο τον κακιστο Μενιε

  2. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    Ο μπαμπης ο τεννες δεν θα ετρωγε τρια.

  3. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    Με αυτή την εμφάνιση του Buffon είδαμε για ακόμα μια φορά ότι δυστυχώς ο χρόνος είναι αμείλικτος

  4. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    Με Lo Celso και Yuri δεν ολοκληρωσε κανεις. Προφητικο το κειμενο για Ραμπιο μου θυμιζει λιγη απο την αρχοντια του Zidane στην γιουβε

  5. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    Ήταν όμως καλογυμνασμενο σωματείο η Παρι

  6. Ο/Η mitsmanen λέει:

    Απεχθες συνονθυλευμα αστερων η Παρι, φυσικα μπορει να νικησει 2-0 κια να οερασει στη ρεβανς αλλα εμενα μου θυμιζει νεοπλουτο ψευτομαγκα που στην πρωτη στραβη τα κανει πανω του.Για Σιτυ και Λιβερπουλ ουδεν σχολιον, απλα δυο λογια για την (μισητη κατα τ’αλλα) vecchia signora :ρε σεις, φανταζεστε ποτε την Γιουβε του Ταρντελλι και του Τζεντιλε να κερδιζει 2-0 στο τεταρτο και να κινδυνευει να χασει στο τελος;Θα τρωγανε τη μπαλλα (και μερικα παιδια για κολατσιο), θα τελειωνε το ματς εκει αναιμακτα και θα πηγαιναν στας Λονδρας για να δουν το Μπιγκ Μπεν και το Πικαντιλλυ, κανοντας ηδη πλανα για τους 8.Η μοντερνα Γιουβε ομως;;; O tempora, o mores…

  7. Ο/Η Brazilakis λέει:

    Έχω μια, αμυδρή, εντύπωση ότι η ΟΥΕΦΑ δεν πολυγουστάρει αυτό που κάνουν οι Καταριανοί και τους το δείχνει με κάθε ευκαιρία.

  8. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    @ mitsmanen: νομίζω οτι έχεις απόλυτο δίκιο, και όχι μόνο η Γιουβέντους του Ταρντελι και του Τζεντίλε αλλά ακόμα και αυτή του Μοντέρο. Απλά για την ιστορία, η Γιουβέντους του Ταρντέλλι και του Τζεντίλε είχε και Τζοφ, και μπροστά είχε Πλατινί και Μπόνιεκ, και προπονητή Τραπατόνι, οπότε όχι μόνο δεν θα έκανε 2-2 το 2-0, αλλά το πιθανότερο ήταν να το έκανε 3 ή 4-0. Άλλες εποχές. Μου θύμισες τα παιδικα μου χρόνια.

  9. Ο/Η mitsmanen λέει:

    https://www.youtube.com/watch?v=QqMwBK-tgrQ
    ”La Grinta” (ας πουμε=”ο τσαμπουκας”) οπως φωναζανε στη Ιταλια τον Ταρντελλι.Πηγε να κοψει το νημα της ζωης του Μεγαλου Τζιαννι Ριβερα καπακι με τη σεντρα.Ετσι,γιατι μπορουσε.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *