Σομπρεροματιά: Τα τέσσερα παιχνίδια της δεύτερης βδομάδας της φάσης των “16”

Την προηγούμενη Παρασκευή είχα ανεβάσει ένα κειμενάκι για τα πρώτα τέσσερα παιχνίδια της νοκ-άουτ φάσης των “16” του Τσάμπιονς Λιγκ και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα ανέβαζα ακόμα ένα και για τα επόμενα τέσσερα. Δεν θα μπορούσα άλλωστε να το στερήσω αυτό από κανένα πιστό φίλο αυτού εδώ του μπλογκ. Μπορώ να καταλάβω την τεράστια προσμονή που υπήρχε από πολλούς, για αυτό εδώ το κείμενο και γενικά επειδή είμαι καλός άνθρωπος και δύσκολα χαλάω χατίρια, αυτή εδώ τη στιγμή διαβάζετε το εν λόγω κείμενο. Πάμε όμως στο σημαντικότερο που δεν είναι άλλο απ’ την ποδοσφαιρική δράση που έλαβε χώρα την Τρίτη και την Τετάρτη και το κείμενο γι’ αυτές τις δύο μέρες δεν ανεβαίνει Πέμπτη αλλά Παρασκευή.

Εκεί που απαγορεύεται το λάθος

Στο Στάμφορντ Μπριτζ η Τσέλσι του Αντόνιο Κόντε υποδέχτηκε την Μπάρτσα του Ερνέστο Βαλβέρδε ως αουτσάιντερ και, αν και πραγματοποίησε ένα πολύ καλό τακτικά παιχνίδι, θα ταξιδέψει στη Βαρκελώνη με την πλάτη στον τοίχο και το σκορ να ξεκινά από το 1-1. Το έργο της φαντάζει πλέον ιδιαίτερα δύσκολο. Τι κι αν είχε δύο δοκάρια με τα εξαιρετικά σουτ του Γουίλιαν; Τι κι αν προηγήθηκε με τον Βραζιλιάνο διεθνή με ένα αρκετά όμορφο -και δουλεμένο- τέρμα; Τι κι αν απειλήθηκε ελάχιστα; Η Μπάρτσα βρήκε τον τρόπο να σκοράρει με τον Μέσι (με το πρώτο του γκολ κόντρα στους “μπλε”) και να αποδράσει με ένα σπουδαίο, για την ίδια, αποτέλεσμα. Για να συμβεί βέβαια αυτό έπρεπε να δούμε μια τεράστια γκάφα από τον νεαρό κεντρικό αμυντικό Αντρέας Κρίστενσεν, καθώς έκανε κάτι που δύσκολα βλέπεις από στόπερ ακόμα και σε τοπικό επίπεδο. Εκεί φυσικά βρίσκεται όμως το μεγαλείο ομάδων όπως η Μπαρτσελόνα. Αυτό το μεγάλο ή μικρό -αυτό το μοναδικό λάθος- να το μετατρέπουν εύκολα σε γκολ, σε δύσκολες έδρες και σε μέτριες μέρες γι’ αυτές.

Η κίνηση του Ινιέστα, με το που έφυγε η μπάλα απ’ τα πόδια του Κρίστενσεν, αλλά και η μυρωδιά αίματος που έφτασε αμέσως στα ρουθούνια του Αργεντίνου “μάγου”, για να κινηθεί αστραπιαία προς την περιοχή των “μπλε”, περικλείουν όλη την ουσία της επικεφαλίδας αυτής εδώ της παραγράφου. Το λάθος που απαγορεύεται να κάνεις και το λάθος που σίγουρα θα πληρώσεις. Πάντως αν ρωτάτε εμένα για το τι θα συμβεί στο Καμπ Νου, θεωρώ πως η Τσέλσι θα βρει σίγουρα κάποιο τέρμα. “Αυτή η σιγουριά θα με φάει” θα σκεφτείτε αρκετοί, αλλά εγώ δεν μπορώ να κρυφτώ. Από ‘κει και πέρα εξαρτάται πόσο θα αντέξει η άμυνά της στο σφυροκόπημα που αναμένεται να δεχθεί απ’ τα παλικάρια του Βαλβέρδε, μπροστά μάλιστα στο κοινό τους.  Εν κατακλείδι. Η Τσέλσι θα δεχθεί σίγουρα γκολ. Τον αριθμό δεν ξέρω.

Η κυνική Βαυαρική μηχανή του Χάινκες

Στο Μόναχο η παράσταση είχε μόνο ένα πρωταγωνιστή, ασχέτως αν πολλοί υποστήριζαν πως η Μπεσίκτας μπορούσε  να παίξει πολύ καλά έναν αρκετά κόντρα ρόλο για την ίδια. Είναι σαν να πηγαίνεις να δεις κάποιο μιούζικαλ και αντ’ αυτού να εμφανίζεται στη σκηνή μόνο ένας ηθοποιός. Αυτός, με χαμηλό φωτισμό και με τη συνοδεία πιάνου, κάπως έτσι αρχίζει έναν μίζερο -στα όρια του σκατόψυχου- μονόλογο. Η αίθουσα αρχίζει δειλά-δειλά να αδειάζει και ο ηθοποιός μένει να τα λέει μπροστά σε 3-4 άτομα με ακόμα δύο να κοιμούνται στον εξώστη. Ωραία είναι κι αυτά θα μου πείτε, αλλά στην παρούσα φάση θέλαμε κάτι ευχάριστο και αυτό το είδαμε μόνο απ’ την ομάδα του Γιούπ Χάινκες. Ας είναι.

Αν η αποβολή του Βίντα έπαιξε σημαντικό ρόλο σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο χρονικά σημείο – εκεί δηλαδή που οι δύο ομάδες είχαν αρχίσει να ξεψαρώνουν; Εννοείται πως ναι. Αν το γκολ του Μίλερ διέλυσε ουσιαστικά κάθε όνειρο της Μπεσίκτας για κάτι καλό – στο χρονικό σημείο που μπήκε; Ω! Ναι. Αν το τελικό 5-0 αδικεί την συνολική παρουσία των Τούρκων στη φετινή διοργάνωση αλλά και το πλούσιο και γεμάτο ρόστερ που διαθέτουν; Εδώ κι αν πρέπει να πούμε ναι. Βέβαια θα πρέπει να βγάλουμε και το καπέλο στους Βαυαρούς, μιας και πλέον θυμίζουν -σε αρκετά μικρότερο βαθμό εννοείται – την ομάδα προ-Γκουαρδιόλα. Μια ομάδα που είχε σαρώσει τα πάντα στο διάβα της και αρκετοί την συζητάμε ακόμα. Σκληρή, προσηλωμένη, κυνική. Μια Βαυαρική “μηχανή” με τον ικανότερο “τιμονιέρη” για την ίδια.

Ο Ντε Χέα και οι άλλοι

Για την ομάδα του Ζοσέ τα έχω γράψει αρκετές φορές και -δυστυχώς- έπεσα σε όλα μέσα. Γράφω “δυστυχώς” γιατί πλέον έχει αρχίσει να κουράζει επικίνδυνα και αυτούς που δε την υποστηρίζουν (όπως εγώ) αλλά την σέβονται απεριόριστα ως φανέλα και ιστορία (όπως πάλι εγώ). Σε μια έδρα που τα δύο τελευταία χρόνια η Λέστερ πήρε θετικό αποτέλεσμα και η Λίβερπουλ έκανε πάρτι για ένα ημίχρονο, η Γιουνάιτεντ κατάφερε να μην κάνει σοβαρή ευκαιρία και αν δεν είχε σε ακόμα μια σπουδαία μέρα τον τεράστιο Ντε Χέα ίσως να θεωρούνταν ήδη σχεδόν αποκλεισμένη. Υπάρχουν αρκετοί τραυματισμοί. Υπάρχει θέμα Μουρίνιο-Πογκμπά (;). Yπάρχει κακό κλίμα γενικότερα. Πλέον είναι ολοφάνερο πως δεν κυλάει τίποτα σωστά και πως η ομάδα είναι πιο βαρετή κι από αγώνα κέρλινγκ για τις θέσεις 6-7 σε Χειμερινή Ολυμπιάδα. Δεν είμαι σκληρός απέναντί της, δεν είμαι.

Η Σεβίλλη απ’ την άλλη σε πολλά σημεία της αναμέτρησης ήταν απολαυστική και πλέον γνωρίζει πολύ καλά πως αν σκοράρει ένα τέρμα στο Όλντ Τράφορντ, ίσως να είναι αυτή που θα βρεθεί στην οχτάδα. Πρέπει να πούμε πάντως ένα μεγάλο μπράβο στον νεαρό αμυντικό μέσο των Άγγλων, Σκοτ Μακ Τόμιναϊ που ήταν κάτι παραπάνω από πολύ καλός. Για τον Ντε Χέα πλέον ό,τι και να πει κάποιος είναι λίγο. Η επέμβαση στην κεφαλιά του Μουριέρ, με 5 μέτρα απόσταση και 0.27 του δευτερολέπτου για να αντιδράσει με το σώμα του να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση από τη μπάλα, είναι απλά μαγική και σίγουρα ένα από τα highlights της χρονιάς. Και επειδή θα με ρωτήσετε. Ας απαντήσω. Θεωρώ την Γιουνάιτεντ ακόμα φαβορί για την πρόκριση.

Ιταλική παγωμάρα στην Ουκρανία

Στην άλλη αναμέτρηση της ημέρας, στην Ουκρανία, ήρωας ήταν ακόμα ένας τερματοφύλακας. O διεθνής Βραζιλιάνος Άλισον (της Ρόμα) μπορεί να “κατέβασε ρολά” αλλά είδε τελικά την εστία του να παραβιάζεται δύο φορές και την ομάδα του να γλιτώνει (μόνο) με 2-1. Αν και θα μπορούσε -ασχέτως αν προηγήθηκε νωρίς με τον Σενγκίζ- να έχει ηττηθεί με ακόμα μεγαλύτερο σκορ και να έχει ουσιαστικά χάσει την υπόθεση-πρόκριση (πολύ κλισέ αυτό – ήθελα να το γράψω όμως). Πλέον η πρόκριση παραμένει ανοιχτή και θα οριστικοποιηθεί στην Ρώμη.  Η Σαχτάρ άλλωστε είναι μια εξαιρετική ομάδα. Δουλεμένη και γεμάτη παίκτες που γνωρίζουν άψογα τα μυστικά της μπάλας.

Για παράδειγμα, στην ισοφάριση ο Φακούντο Φερέιρα έδειξε στον Μανωλά λίγη απ’ αυτή την Αργεντίνικη αλήτικη μαγεία του Μπουένος Άιρες. Στο 2-1 ο Φρεντ έστειλε μετά από εκτέλεση φάουλ την μπάλα εκεί που κανένας τερματοφύλακας δεν μπορεί να αντιδράσει και έδειξε λίγη απ’ τη βραζιλιάνικη μαγεία του Μπέλο Οριζόντε. Αυτές οι δύο στιγμές, ας μην γελιόμαστε, περικλείουν μεγάλες ποσότητες ποδοσφαιρικής μαγείας. Μιας μαγείας που όλοι γουστάρουμε να βλέπουμε και η Σαχτάρ μας χαρίζει απλόχερα. Απ’ την άλλη θέλω να δω αντίδραση απ’ την Ρόμα στην Ιταλία, μιας και θέλω να υπάρχει σίγουρα -έστω μία- ιταλική ομάδα στην τελική οχτάδα αλλά και επειδή λατρεύω την ταινία La Grande Bellezza του Πάολο Σορεντίνο όσο λατρεύω και τον τεράστιο Φραντσέσκο Τότι. Εννοείται πως δεν θα είναι εύκολο αλλά όπως λέει και ο σπουδαίος Τόνι Σερβίλο, ως Τζεπ Γκαμπαρντέλα στην Γκαλάτεα Ράνζι, “Μην μου χαλάτε κάτι που θεωρώ τόσο σίγουρο”. Μια σιγουριά για το πάθος που περιμένουμε απ’ την Ρόμα και το κοινό της, την έχουμε όλοι άλλωστε. Ελπίζω μόνο η Σαχτάρ να μην εμφανιστεί ως Γκαλάτεα Ράνζι στον ρόλο της Στεφανίας.