Σαν σαπουνόπερα

Μια ρημάδα ίωση με έχει τσακίσει αυτές τις μέρες και δεν μπόρεσα να γράψω νωρίτερα για τον αγώνα της Κυριακής στο Χαριλάου. Είμαι σίγουρος ότι αν κάποιος “φίλος του ποδοσφαίρου” (αμφιβάλλω αν υπάρχουν τέτοιοι στην Ελλάδα, αλλά λέμε τώρα) παρακολουθεί τα παιχνίδια της ΑΕΚ φέτος θα είναι αρκετά ευχαριστημένος σαν θεατής. Γκολ, ανατροπές, χαμένες ευκαιρίες, τραυματισμοί, αποβολές, διαιτητικές αποφάσεις που προκαλούν συζήτηση. Ότι χρειάζεται ένας ποδοσφαιρικός αγώνας για να κρατήσει το ενδιαφέρον ψηλά.

Από την άλλη, για τους οπαδούς της ΑΕΚ η ομάδα τους είναι απίστευτα προβλέψιμη και επαναλαμβανόμενη. Κάτι σαν τα παλιά σίριαλ του Φώσκολου. Εκεί που πάντα υπήρχε ένας σίριαλ κίλλερ με κάποιο όνομα  τύπου “Ευλογητός”, “Σταυροφόρος”, “Άνθρωπος-Σκιά” ή κάτι τέτοιο. Εκεί που οι άνθρωποι δεν λέγονταν Κώστας, Γιάννης, Γιώργος, αλλά Ριχάρδος, Ιουστίνος, Τυπάλδος και που στο τέλος της ημέρας πάντα ήξερες ότι μια απαγωγή θα συμβεί και οι απαγωγείς θα ζητάνε λύτρα της τάξεως των 100 εκατομμυρίων δολαρίων.

Μόνο που στην ΑΕΚ δεν υπάρχει happy ending, καθώς δεν σκοράρει σε κάθε ματς στις καθυστερήσεις, δεν κερδίζει ακόμα και όταν παίζει καλύτερα γιατί για όταν παίζει χειρότερα δεν το συζητάμε και φυσικά δεν έχει χαφ με 6 γκολ, καθώς μέχρι κι ο πρώην πρώτος της σκόρερ δεν μπορεί να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα με τίποτα φέτος. Αντίθετα, η πορεία του αγώνα είναι λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη. Γκολ με κεφαλιά από στημένη φάση (βλέπε Έβερτον, βλέπε Βασλούι, βλέπε Μπάτε, βλέπε Άρη) με κάποιον αντίπαλο να είναι μονίμως αμαρκάριστος, χαμένες ευκαιρίες που κάνουν για κάποιο διαφημιστικό της Νόβα (τελευταίο παράδειγμα η τριπλή φάση του Χαριλάου), διαιτητικές αποφάσεις που ως δια μαγείας πάντα όταν είναι “δύσκολες” είναι εναντίον της ομάδας και τέλος προβλήματα στην άμυνα μικρά ή μεγάλα ανάλογα με το ματς, έλλειψη ποιότητας στα κεντρικά χαφ και… αναπηρία-γκαντεμιά στους καλούς επιθετικούς της.

Έτσι και στο Χαριλάου. Μετά από ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα του Άρη, ο Σάχα έπιασε ένα, έπιασε δύο, αλλά δεν μπορούσε να μαρκάρει και τον Αμπρέου στο κόρνερ. Ένα πρώτο ημίχρονο πεταμένο στα σκουπίδια με αδυναμία της ομάδας να κυκλοφορήσει την μπάλα και να δημιουργήσει έφερε το λογικό 1-0. Αντίθετα, στο δεύτερο ημίχρονο τα πράγματα άλλαξαν. Ο Άρης έπεσε πολύ, η ΑΕΚ ανέβηκε αρκετά και το παιχνίδι άλλαξε εντελώς μορφή. Κυρίως ανέβηκε ο Σκόκκο που όταν αποφασίζει να εμφανιστεί στον αγωνιστικό χώρο μπορεί μόνος να αλλάξει το παιχνίδι. Κι εκεί που γίνεται το 1-1 και λες “έτσι όπως παίζουμε δεν γίνεται να μην κερδίσουμε”, θυμάσαι ότι είσαι η φετινή ΑΕΚ και λες “κάτσε να δούμε πώς θα καταφέρουμε να μην κερδίσουμε”. Και βλέπεις τον Μπλάνκο να γκρεμίζει το δοκάρι, βλέπεις τον Καφέ να κάνει κακές επιλογές, βλέπεις το πουλέν του Μπάγεβιτς, τον μικρό μάγο, να κουτουλάει πάνω στους αντιπάλους στις αντεπιθέσεις και να μην μπορεί να πετύχει την εστία ενώ είναι μόνος και τότε λες “α, ναι… έτσι θα τα καταφέρουμε”. Και το ματς τελειώνει και πάλι δεν έχεις κερδίσει. Και βλέπεις τη βαθμολογία και είσαι στους μισούς βαθμούς από τους πρώτους. Τους πρώτους που επίσης δεν κατάφερες να κερδίσεις ενώ ήσουν καλύτερος ή έστω όχι χειρότερος. Τους πρώτους που ακόμα και όταν σέρνονται κάπως καταφέρνουν να παίρνουν τη νίκη.

Και τότε αρχίζεις και σκέφτεσαι για τον θείο από την Αμερική που θέλει να σώσει την ΑΕΚ και σε κόβει κρύος ιδρώτας (και αυτή τη φορά δεν είναι από την ίωση). Γιατί μιλάμε για την ΑΕΚ και όχι για τα σίριαλ του Φώσκολου που τα ευχάριστα πράγματα έρχονται από την Αμερική: