Ζοσέ-Μάρκο: Το βίντεο
Η αρχική σκηνή του βίντεο είναι βγαλμένη από το αντισυμβατικό μυαλό του Σαμ Πέκινπα. Ο Ζοσέ χαιρετάει τον Μάρκο από απόσταση. Μελό αποχαιρετισμοί και εφετζίδικοι μονόλογοι φάτε την σκόνη μας. Λίγες κουβέντες. Σταράτες. Τα πολλά λόγια είναι καταφύγιο των “μικρών”. Τα αντρικά αντίο δεν μπορεί να ξεφτιλίζονται δημόσια, μπροστά στις κάμερες. Κοφτά, απλά νεύματα: “Θα σου τηλεφωνήσω”. (Τουλάχιστον αν είναι να ξεράσουμε τα εσώψυχα μας, ας το κάνουμε μόνοι μας αγκαλιά με ένα τηλέφωνο κι ένα ουίσκι στη μπανιέρα.)
Ο Ζοσέ μπαίνει στο σκοτεινό αμάξι. Το αμάξι ξεκινάει. “Οδηγέ σταμάτα. Πρέπει να κάνω κάτι ακόμα.” Ο Ζοσέ πετάγεται έξω και ξεχύνεται προς τον Μάρκο. Δημοσιογράφοι, κάμερα μαν, σεκιουριτάδες, τυχόν άσχετοι περαστικοί ακολουθούν κατά πόδας. Ο Ζοσέ δεν πτοείται. Στην τελική, έτσι είναι τα αγνά και αυθεντικά ανθρώπινα συναισθήματα, βρε αδερφέ. Αδάμαστα. Θα βγουν στην επιφάνεια ό,τι κι αν κάνεις, όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν είσαι.
Ο Πέκινπα τρώει σούτι από την σκηνοθετική καρέκλα καθώς δεν τον χωράει πλέον το σενάριο και αναλαμβάνει ο τύπος που σκηνοθετεί όλες τις ρομαντικές κομεντί της Τζούλια Ρόμπερτς και του Τζουντ Λο. Ο Μάρκο είναι ακόμα ακουμπισμένος στον τοίχο προσπαθώντας να στηρίξει κάπου την καταρρέουσα ψυχή του. Ο Ζοσέ τον πλησιάζει και τον αγκαλιάζει. Οι παρευρισκόμενοι χειροκροτούν λυτρωμένοι και γεμάτοι. Γκολ. Η αγάπη σκόραρε και σήμερα.
Στο μυαλό και των δυο αστράφτουν φλάσμπακ τόσων μηνών. Οι κούπες. Οι κλωτσιές του Μάρκο. Οι διαμαρτυρίες. Οι νίκες. Τα ξεσπάσματα του Ζοσέ. Οι φωνές. Ο αποχωρισμός. Άδικη ζωή. Καταραμένο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Άτιμη ξενιτιά. Ρουφιάνα εγωπάθεια. “Αυτή η νύχτα μένει, αιώνες παγωμένη, που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο”.
Ο Μάρκο κάποια στιγμή βαριέται στερεύει από δάκρυα και προσπαθεί να απεμπλακεί από την αγκαλιά του πρώην καθοδηγητή του. Ο Ζοσέ όμως εκεί. Επιμένει. Δεν είναι αρκετό ακόμα. Ο Μάρκο υποκύπτει. Ξαναχώνεται στην αγκαλιά του. Όταν δεν υπάρχει άλλο συναίσθημα πλέον για να βγει, ο Ζοσέ αποχωρεί από το σημείο καταρρακωμένος. Οι κάμερες τον παίρνουν ξανά από πίσω. Το πλάνο θυμίζει ταινία με τον Χιου Γκράντ να παριστάνει τον πρόεδρο-δήμαρχο-ηγέτη-πλανητάρχη-υπουργό και να αφήνει στην άκρη το υψηλό του αξίωμα, παραβλέποντας τους ακολούθους του, τα ΜΜΕ και την φιμέ του ζωή για να νιώσει λίγο κοινός θνητός, να αγαπήσει και να αγαπηθεί δημόσια. Ο Ζοσέ επιστρέφει στο αμάξι.
“Οδηγέ ξεκίνα. Αυτή είναι η αρχή μιας νέας ζωής”. Τίτλοι τέλους. Μελαγχολικό πιανάκι. Κλάμα.
