ΙΤΑΛΙΑ 1934

Στις 8 Οκτωβρίου 1932 η FIFA στο 21ο συνέδριό της αποφάσισε να αναθέσει τη διοργάνωση του 2ου Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Ιταλία. Εκείνη την εποχή τη γειτονική μας χώρα κυβερνούσε ο Μπενίτο Μουσσολίνι ο οποίος είχε ανέλθει στην εξουσία το 1922. Ο «Ντουτσε» έδωσε εντολή και μέσα σε χρόνο ρεκόρ τελειοποιήθηκαν οι αθλητικές εγκαταστάσεις που εκείνη την εποχή θεωρήθηκαν υπερσύγχρονες.

Ο δικτάτορας είδε την ανάληψη του Μουντιάλ του 1934 σαν την καλύτερη προπαγάνδα για τη χώρα του. Από οργανωτικής πλευράς τα πάντα ήταν τέλεια ενώ ο Μουσολίνι ανακαίνισε ακόμα και τα μέσα συγκοινωνίας. Η Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία αριθμούσε εκείνη την εποχή 50 μέλη και 32 από αυτά δήλωσαν συμμετοχή. Έτσι αποφασίσθηκε για πρώτη φορά να διεξαχθεί προκριματική φάση για να επιλεγούν οι 16 ομάδες που θα έπαιρναν μέρος στα τελικά. Η κάτοχος του τροπαίου όμως , η Ουρουγουάη, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την «Ιταλοποίηση» των αστεριών της Ενρίκε Γκουαϊτα και Ραϊμούντο Όρσι δεν συμμετείχε στα τελικά. Για λόγους που αφορούσαν διαμάχες των ομοσπονδιών με τους παίκτες (επαγγελματοποίηση του ποδοσφαίρου) δεν κατέβασαν τις καλύτερες ομάδες τους και η Αργεντινή με τη Βραζιλία. Όσον αφορά την Παραγουάη και τη Βολιβία εκείνη την εποχή είχαν πόλεμο μεταξύ τους και φυσικά δεν συμμετείχαν. Η Αγγλία με τη Σκοτία και την Ουαλία δεν αποδεχόταν ακόμα την διοργάνωση και απείχαν. Μόνο το ΕΙΡΕ έσπασε το Βρετανικό μέτωπο και πήρε μέρος στα προκριματικά, αποκλείστηκε όμως από το Βέλγιο στη διαφορά τερμάτων. Από την προκριματική φάση αποχώρησαν για διάφορους λόγους η Χιλή, το Περού και η Τουρκία.

Η Ελλάδα συμμετείχε για πρώτη φορά στα προκριματικά, κληρώθηκε όμως με τη διοργανώτρια Ιταλία, έχασε με 4-0 στο Μιλάνο και 2ος αγώνας δεν έγινε, έτσι αποκλείστηκε.

Οι Η.Π.Α. δήλωσαν συμμετοχή την τελευταία στιγμή και αποφασίστηκε να διεκδικήσουν την πρόκρισή τους σε αγώνα μπαράζ με το Μεξικό τρεις μόλις ημέρες πριν την έναρξη των τελικών!!!! Οι Αμερικάνοι κέρδισαν 4-2 και προκρίθηκαν στα τελικά.

Την εποχή εκείνη οι μεγάλες δυνάμεις ήταν η Αυστρία του Ούγκο Μαϊσλ , η περιβόητη Wunderteam (ομάδα-θαύμα), η Τσεχοσλοβακία του Πλάνιτσκα και η Ισπανία του Θαμόρα. Η Ιταλική κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να ενισχύσει όσο το δυνατον περισσότερο τη «σκουάντρα ατζούρα» είχε χορηγήσει την υπηκοότητα στους Αργεντινούς Λουϊζίτο Μόντι και Ατίλιο Ντεμαρία όπως και στους Ουρουγουανούς Ενρίκε Γκουαϊτα και Ραϊμούντο Όρσι. Ο Ντεμαρία έπαιζε στην Ίντερ (ο Μουσολίνι την είχε μετονομάσει σε Αμπροζιάνα) , ο Γκουαϊτα στη Ρόμα ενώ οι Μόντι και Όρσι έπαιζαν στην μεγάλη Γιουβέντους της εποχής που αποτελούσε και τη βάση της Εθνικής, καθώς σε αυτήν αγωνιζόταν και ο τερματοφύλακας Τζιαμπιέρο Κόμπι καθώς και οι Τζιοβάνι Φερράρι και Λουϊτζι Μπερτολίνι. Η μεγάλη βέβαια προσωπικότητα της εθνικής Ιταλίας ήταν ο επιθετικός της Ίντερ Τζουζέπε Μεάτσα ενώ βασικοί στην ομάδα ήταν και οι Εράλντο Μοντσέλιο και Άντζελο Σκιάβιο της Μπολόνια, ο Λουϊτζι Αλεμάντι της Ιντερ και ο Ατίλιο Φεράρις της Ρόμα.

Οι ομάδες που προκρίθηκαν στα τελικά δεν χωρίστηκαν σε ομίλους αλλά κληρώθηκαν μεταξύ τους σε νοκ-άουτ αγώνες. Η Ιταλία ήταν τυχερή αφού αντιμετώπισε τον ευκολότερο αλλά και πιο κουρασμένο αντίπαλο, τις ΗΠΑ, και τις διέλυσε με 7-1 , με τον Σκιάβιο να πετυχαίνει χατ-τρικ και τον Όρσι άλλα δύο γκολ. Στην Φλωρεντία (Στάδιο Τζιοβάνι Μπέρτα) η Γερμανία συνέτριψε το Βέλγιο με 5-2 (το μεγάλο αστέρι ο Κόνεν πέτυχε 3 γκολ) , στο Τορίνο (Στ. Μπενίτο Μουσολίνι) η Βουντερτίμ νίκησε 3-2 τη Γαλλία σε ένα συγκλονιστικό παιγνίδι ,το οποίο κρίθηκε στην παράταση (καν. Αγ. 1-1), στο στάδιο Ασκαρέλι της Νάπολι η Ουγγαρία επιβλήθηκε 4-2 της Αιγύπτου, στο Λουίτζι Φερράρις της Γένοβα η Ισπανία νίκησε 3-1 τους Βραζιλιάνους, οι Ελβετοί επιβλήθηκαν 3-2 των Ολλανδών, στην Μπολόνια (Λιτοριάλε) οι Σουηδοί κατέβαλαν 3-2 την Αργεντινή και στο Λιτόριο της Τεργέστης οι Τσεχοσλοβάκοι έβγαλαν έξω τους Ρουμάνους με σκορ 2-1.

Στα προημιτελικά κληρώθηκαν οι δύο σχολές του Δούναβη (Αυστρία-Ουγγαρία), η Ισπανία με την Ιταλία, η Γερμανία με τη Σουηδία και η Τσεχοσλοβακία με την Ελβετία. Η Βούντερτιμ νίκησε πιο εύκολα απ’ ότι δείχνει το τελικό σκορ τους Ούγγρους με 2-1. Οι Γερμανοί επιβλήθηκαν με το ίδιο σκορ επί των Σουηδών ενώ οι Τσεχοσλοβάκοι κέρδισαν 3-2 τους Ελβετούς. Στο μεγάλο ματς οι Ισπανοί και οι Ιταλοί παρέμειναν στο 1-1 και μετά την παράταση και χρειάστηκε επαναληπτικός για να ξεκαθαρίσει ο νικητής. Τελικά η «σκουάντρα ατζούρα» με γκολ του Μεάτσα στο 11ο λεπτό του επαναληπτικού νίκησε με 1-0 και βρέθηκε στους τέσσερις.

Αντιμέτωποι στα ημιτελικά τέθηκαν η Αυστρία με την Ιταλία και η Τσεχοσλοβακία με τη Γερμανία. Οι Αυστριακοί διέθεταν την καλύτερη ομάδα του τουρνουά ,όμως είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στους πολύ ισχυρούς διοργανωτές. Το παιγνίδι ήταν συγκλονιστικό και οι «ατζούρι» με γκολ του Γκουαϊτα νίκησαν 1-0 και πέρασαν στον τελικό όπου θα αντιμετώπιζαν τους Τσεχοσλοβάκους που είχαν καταβάλλει τους Γερμανούς με 3-1. Σε εκείνη τη διοργάνωση εφαρμόσθηκε για πρώτη φορά ο μικρός τελικός με την Γερμανία να νικάει τους απογοητευμένους Αυστριακούς στην Νάπολι με 3-2 και να κατακτά την τρίτη θέση.

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ

Στις 10 Ιουνίου 1934 το γήπεδο Partita Nazionale Fascista (Εθνικό Φασιστικό Κόμμα) φόρεσε τα γιορτινά του προκειμένου να υποδεχθεί τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η Ιταλία – κυρίως λόγω έδρας- ήταν το μεγάλο φαβορί, όμως η Τσεχοσλοβακία εκείνη την εποχή διέθετε πραγματικά μεγάλη ομάδα. Το α’ ημίχρονο έληξε χωρίς τέρματα και το παιγνίδι ήταν μοιρασμένο. Στην επανάληψη οι Τσεχοσλοβάκοι είχαν την πρωτοβουλία και κατάφεραν να προηγηθούν στο 70’ με τον Πουκ και να παγώσουν το γήπεδο. Μάλιστα στο 75’ ο Σομπότκα έχασε ανεπανάληπτο τετ-α-τετ και στο 78’ ο Σβόμποντα είχε σουτ στο δοκάρι. Στο 80’ όμως με ένα σπάνιας ομορφιάς γκολ ο Ραϊμούντο Όρσι ισοφάρισε σε 1-1. Το γκολ αυτό θεωρήθηκε από τα ομορφότερα μέχρι τότε στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Το ματς έληξε 1-1 και οδηγήθηκε στην παράταση. Οι Ιταλοί περισσότερο ψύχραιμοι και έχοντας το ψυχολογικό πλεονέκτημα πια, και με τη συμπαράσταση 50000 «τιφόζι» κατάφεραν στο 95’ με τον Σκιάβιο να βρουν για δεύτερη φορά το δρόμο προς τα δίχτυα και να κερδίσουν το κύπελλο. Μέσα σε γενικό παραλήρημα ο Μουσολίνι έδωσε το τρόπαιο στα χέρια του Τζιαμπιέρο Κόμπι. Η Ιταλία ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΣΚΟΡΕΡ ΤΟΥ 1934

1. Όλντριχ Νέγιεντλι (ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ) 5 γκολ
2. Άντζελο Σκιάβιο (ΙΤΑΛΙΑ), Εντμούντο Κόνεν (ΓΕΡΜΑΝΙΑ) 4 γκολ
3. Ραϊμούντο Όρσι (ΙΤΑΛΙΑ), Λίοπολντ Κίεχολτζ (ΕΛΒΕΤΙΑ) 3 γκολ

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ

Τζουζέπε Μεάτσα (ΙΤΑΛΙΑ)
Ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών ήταν ο Τζουζέπε Μεάτσα που εκτός από το Μουντιάλ του 1934 κέρδισε ως αρχηγός της Ιταλίας και αυτό του 1938. Ο Μιλανέζος άσος ξεκίνησε στη θέση του σέντερ φορ και ήταν ο καλύτερος της δεκαετίας του ’30. Στο παγκόσμιο κύπελλο της Ιταλίας ο ομοσπονδιακός τεχνικός Βιτόριο Πότσο τον έβαλε λίγο πιο πίσω και έτσι ο Μεάτσα έγινε ο μεγάλος διεμβολιστής και τροφοδότης των γκολ. Ο «Πεπίνο» συμπλήρωσε 53 διεθνείς συμμετοχές και 33 γκολ με την Εθνική ομάδα ,ρεκόρ το οποίο κατέρριψε πολύ αργότερα το Λουϊτζι Ρίβα. Γεννήθηκε στις 23 του Αυγούστου του 1910 και σε ηλικία 17 ετών άρχισε τη λαμπρή του καριέρα στην Ίντερ. Το 1937 μεταπήδησε στη Μίλαν αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός το 1939 ουσιαστικά διέκοψε τη σταδιοδρομία του. Στη συνέχεια αγωνίστηκε περιστασιακά (μέχρι το 1945) στη Γιουβέντους ,στη Βαρέζε και στην Αταλάντα ενώ εργάστηκε ως τεχνικός στην Ιντερ. Οι Μιλανέζοι προς τιμήν του μετονόμασαν το στάδιο «Σαν Σιρο» σε «Τζουζέπε Μεάτσα».

Ματίας Ζίντελαρ (ΑΥΣΤΡΙΑ)
Ήταν το πρώτο βιολί, το μεγάλο αστέρι της «Βούντερτιμ». Ο Ματίας Ζίντελαρ, ο «άνθρωπος από χαρτί» όπως ήταν γνωστός επειδή φαινόταν πολύ «εύθραυστος», αγωνιζόταν στην επίθεση και υπήρξε ένας από τους πιο τεχνίτες ποδοσφαιριστές της εποχής του. Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο και το παρατσούκλι που του κόλλησαν «Μότσαρτ του ποδοσφαίρου». Ο Ζίντελαρ γεννήθηκε στη Βιέννη στις 10 Φεβρουαρίου του 1903 και ξεκίνησε την καριέρα του στην Αούστρια σε ηλικία 20 ετών ,ενώ έκανε και ένα πέρασμα από τις γερμανικές Χέρτα Βερολίνου και Αματέρ. Στην εθνική Αυστρίας έκανε ντεμπούτο το 1926 ενώ το παιγνίδι της ζωής του το έκανε εναντίον της Ουγγαρίας (8-2). Σε εκείνη την αναμέτρηση στη Βιέννη είχε πετύχει τρία γκολ και είχε δημιουργήσει τα άλλα πέντε!!! Συμπλήρωσε 43 διεθνείς συμμετοχές με 27 γκολ αλλά το τέλος του δεν θα το ζήλευε κανείς. Ο Ζίντελαρ ήταν Εβραίος και το 1939 τον πρόδωσε στους ναζί ένας συμπαίκτης του στην εθνική. Ο προδομένος άσος αυτοκτόνησε με αέριο το 1939 πριν καταλήξει στους σχετικούς θαλάμους των Γερμανών…

Φράντισεκ Πλάνιτσκα (ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ)
Ο Πλάνιτσκα υπήρξε ένας από τους κορυφαίους προπολεμικούς γκολκίπερ. Μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας της Τσεχοσλοβακίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934 οφείλεται στις εκπληκτικές επεμβάσεις του. Στον τελικό ωστόσο χρεώνεται λάθος αντίδραση στο εκπληκτικό πάντως σουτ του Όρσι που έφερε την ισοφάριση. Ο Πλάνιτσκα γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1904 και έκανε σπουδαία καριέρα με τη φανέλα της Σλάβια Πράγας την οποία φόρεσε περισσότερες από 700 φορές πριν αποσυρθεί το 1939. Συμπλήρωσε 74 διεθνείς συμμετοχές, ρεκόρ που καταρρίφθηκε το 1966 από τον Λάντισλαβ Νόβακ. Έπαιξε και στο παγκόσμιο κύπελλο του 1938, ενώ στον προημιτελικό με τη Βραζιλία αγωνίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα με σπασμένο χέρι!!! Χωρίς αυτόν η Τσεχοσλοβακία έχασε και αποκλείστηκε στον επαναληπτικό. Ο Πλάνιτσκα εξακολούθησε να αγωνίζεται μέχρι τα 65 χρόνια σε αγώνες παλαιμάχων.

Όλντριχ Νέγιεντλι (ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ)
Ο Νέγιεντλι ήταν ο πρώτος σκόρερ του Μουντιάλ του 1934 αλλά τα πέντε γκολ που σημείωσε δεν ήταν αρκετά για να δώσουν στην ομάδα του τον παγκόσμιο τίτλο. Ο Σλοβάκος στην καταγωγή επιθετικός σκόραρε σε όλα τα παιγνίδια που έδωσε πλην του τελικού. Γεννήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου του 1909 και αγωνίστηκε στις Τσέμπρακ, Κόζιτσε, Ρακόβνικ και Σπάρτα Πράγας. Με την τελευταία έκανε μεγάλη καριέρα και παραμένει μέχρι και σήμερα ο πρώτος της σκόρερ όλων των εποχών με 148 γκολ!! Ντεμπούτο στην εθνική ομάδα έκανε το 1931 εναντίον της Πολωνίας και τελείωσε την διεθνή του καριέρα έχοντας 43 συμμετοχές και 29 γκολ με τη φανέλα της εθνικής ομάδας της Τσεχοσλοβακίας.

Το δεύτερο παγκόσμιο κύπελλο πέρασε στην ιστορία σαν το μοναδικό που ο κάτοχος του τροπαίου δεν υπερασπίστηκε τον τίτλο του. Η Ουρουγουάη δεν συμμετείχε στην τελική φάση της διοργάνωσης.

Τον τελευταίο του αγώνα με τη φανέλα της εθνικής Ιταλίας έδωσε ο αρχηγός της «σκουάντρα ατζούρα» Τζιανπιέρο Κόμπι στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Παράλληλα έγινε ο πρώτος γκολκίπερ που σαν αρχηγός κέρδισε το Μουντιάλ. Το ρεκόρ του ισοφάρισε το 1982 ο Ντίνο Τζοφ, που σήκωσε και αυτός το τρόπαιο σαν αρχηγός πάλι της Ιταλικής ομάδας.

Το γήπεδο που φιλοξένησε τον τελικό ονομαζόταν εκείνη την εποχή Partita Nazionale Fascista και σε μετάφραση, Εθνικό Φασιστικό Κόμμα. Μετά την πτώση του φασισμού στην Ιταλία μετονομάστηκε σε «Φλαμίνιο» και ήταν η έδρα των Λάτσιο και Ρόμα μέχρι την κατασκευή του «Ολύμπικο» για τους Ολυμπιακούς αγώνες της Ρώμης.

Μία αποβολή σημειώθηκε στη διάρκεια του τουρνουά. Στον αγώνα Αυστρίας – Ουγγαρίας ο Ούγγρος Ιμρε Μάρκος είδε την κόκκινη κάρτα του Ιταλού διαιτητή Φραντζέσκο Ματέα.

Χαρακτηριστικό του Μουντιάλ του 1934 ότι ακόμα και η διοργανώτρια Ιταλία χρειάστηκε να δώσει προκριματικούς αγώνες. Αντίπαλός της η Ελλάδα την οποία κέρδισε 4-0 στο Μιλάνο. Επαναληπτικός δεν έγινε.

Στο Μουντιάλ ήταν παρούσα για πρώτη φορά και η Αφρική. Η Αίγυπτος ήταν η πρώτη χώρα της «μαύρης ηπείρου» που συμμετείχε σε τελική φάση, στην οποία προκρίθηκε νικώντας την Παλαιστίνη.