Μπαϊ φαρ!

Σ αυτό το blog σπάνια γράφω καλά πράγματα για την ομάδα μου. Προτιμώ να τονίζω τα τρωτά, εκείνα που μ ενοχλούν ή που πρέπει ν αλλάξουν. Όμως αυτός ο Παναθηναϊκός που παρακολούθησα στα δύο φιλικά με Ιντερ και Μίλαν με υποχρεώνει να βγάλω το καπέλο στον Νίκο Νιόπλια και να πω πως αυτός ο Παναθηναϊκός ή καλύτερα αυτή η φιλοσοφία που εκφράζει ο Παναθηναϊκός στο γήπεδο είναι ό,τι καλύτερο θυμάμαι τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Δεν παραγνωρίζω ότι βρισκόμαστε σε φάση προετοιμασίας, δεν παραγνωρίζω ούτε τις ελλείψεις των αντιπάλων, ούτε τον βαθμό ετοιμότητάς τους.

Αυτό που εγώ βλέπω, είναι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τον Παναθηναϊκό να προσπαθεί να παίξει παιχνίδι κυριαρχίας απέναντι σε αντιπάλους που παλιά μόνο στο άκουσμά τους θα ταμπουρωνόταν πίσω και θα έλπιζε σε μια δυό φάσεις. Ο Παναθηναϊκός πιέζει ψηλά για να κλέψει τη μπάλα, όχι από «υποχρέωση», η μετάβαση απ την άμυνα στην επίθεση γίνεται ακαριαία και πάντα υπάρχει ένα πλάνο, ένας τρόπος να φτάσει στο τέρμα με οργανωμένο τρόπο και όχι στην τύχη.

Για μένα που τόσα χρόνια μπούχτισα να βλέπω βαθειές γιόμες απ την άμυνα στην επίθεση αυτό είναι βάλσαμο για τα μάτια μου.

Το να κάνεις πέντε πεντακάθαρες φάσεις για γκολ απέναντι στη Μίλαν στο πρώτο ημίχρονο και στο δεύτερο να έχεις δοκάρι, ένα κανονικό γκολ που μόνο ο διαιτητής δεν είδε (η μπάλα πέρασε τη γραμμή ένα μέτρο), άλλες 3 τουλάχιστον σπουδαίες ευκαιρίες για γκολ και απέναντί σου η Μίλαν να έχει μια καθαρή φάση στο 87’ και μια-δυό ακόμα φάσεις αναμπουμπούλας (όχι καθαρές ευκαιρίες) αποτυπώνουν ανάγλυφα το τι συνέβη σήμερα τα ξημερώματα στο Ντιτρόϊτ.

Η εικόνα του Παναθηναϊκού δεν άλλαξε ούτε απ τις πολλές αλλαγές του δευτέρου ημιχρόνου.

Ατομικά θα ήθελα να σταθώ σε μερικά σημεία.

– Στην πρώτη του εμφάνιση με την πράσινη φανέλα ο Ζαν Αλέν Μπουμσόνγκ έπαιξε σχεδόν ολόκληρο 90λεπτο και έδειξε πως μαζί με τον Καντέ μπορεί να συνθέσει ένα εξαιρετικό κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Ανίκητος στο ψηλό παιχνίδι, έγκαιρος στις τοποθετήσεις του, με σωστές απομακρύνσεις (όχι διωξίματα πανικού), έδειξε να υστερεί μόνο όταν ο αντίπαλος τον έχει μπροστά του με τη μπάλα στο χόρτο, όπου φάνηκε κάπως αργός.

– Ο Καντέ που παρακολουθούμε στα φιλικά είναι πολύ καλύτερος απ τον περσινό Καντέ, πιο σίγουρος, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και πολύ καλός στα μαν του μαν.

– Επιτέλους καλό παιχνίδι απ τον Γκοβού. Ανασταλτικά «κατάπιε» όποιον επιχειρούσε να τον περάσει στο κέντρο, ενώ στην επίθεση είχε ένα τετ-α-τετ, πέτυχε το γκολ που εξέθεσε τους διαιτητές, ενώ πιστώνεται μια καταπληκτική ασίστ στον Σισέ στο πρώτο μέρος. Ακόμα πάντως προσαρμόζεται αφού είναι ο παίκτης εκείνος που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον «ψάχνεται» για το πού θα δώσει τη μπάλα, πράγμα λογικό γι αυτή την περίοδο.

– Ο Νίνης συνεχίζει σε υψηλές στροφές πραγματοποιώντας εμφανίσεις κλάσης. Εύχομαι μόνο να είναι υγιής, γιατί πραγματικά φέτος μπορεί να είναι η χρονιά του.

– Ο Λέτο ξεκίνησε άσχημα, αλλά σε αντίθεση με πέρυσι που στα μισά παιχνίδια ήταν εξαφανισμένος, σήμερα όσο περνούσε η ώρα ανέβαινε βγάζοντας πείσμα και διάθεση στο γήπεδο. Αν γίνει και λίγο πιο ομαδικός … (ζητάω πολλά, το ξέρω)

– Ο Μαρίνος είναι σίγουρο πως θα φάει τη θέση του Σεϊταρίδη. Ο Γιούρκας πάντως δεν μοιάζει με τον γνωστό τουρίστα – πιλότο ακριβών σπορ αυτοκινήτων. Το θέμα είναι πότε θα κλατάρει … Το δεύτερο θέμα είναι μήπως τους προλάβει όλους ο Λουκάς (μπρρρρρρρρ)

– Αριστερά πίσω πρόβλημα. Ο Σπυρόπουλος δεν μπορεί με τίποτα, ο Νιόπλιας θα πρέπει να ετοιμάσει γρήγορα τον Ιωαννίδη, ενώ η μόνη αξιόπιστη εναλλακτική είναι ο Καντέ, κάτι τέτοιο όμως θα χαλάσει το κέντρο της άμυνας.

– Βύντρα και Σαριέγκι μπήκαν στο γήπεδο κι αμέσως θυμηθήκαμε τις παλιές καλές στιγμές της ομάδας με τις στραβοκλωτσιές και τις μπάπα μπούπα απομακρύνσεις.

– Αν ο Καραγκούνης συνεχίσει να παίζει τόσο λίγο (δηλαδή λιγότερο από 30 λεπτά ανά παιχνίδι) ίσως να το σκεφτώ να αγοράσω και διαρκείας φέτος! (μην με παρεξηγείτε, μπορεί να φταίει η υπερβολική δόση καφεϊνης)

Αυτά τα ολίγα και καλημέρα σας – καληνύχτα μας …