Παίζοντας πάντα 50-50

Στη δεκαετία του ’90 είχα γνωρίσει ένα πρόεδρο ομάδας Β’ Εθνικής, απ τις καλές της εποχής και μου εξήγησε πολλά πράγματα γύρω απ το πώς λειτουργεί αυτό το (τέλος πάντων) ελληνικό σύστημα που αφορά το ποδόσφαιρο.

Εκείνο που μου έμεινε βαθειά χαραγμένο στη μνήμη, ίσως γιατί έμοιαζε με ανέκδοτο, ήταν ένας απ τους πιο διαδεδομένους τρόπους «πλευρίσματος» διαιτητή.

Μαθαίνουμε που λες ότι την Κυριακή μας σφυράει ο Αμεροληπτίδης.

Βάζουμε κάποιον δικό μας να τον συναντήσει.

– Κύριε Αμεροληπτίδη, εγώ και η ομάδα μας η Πέρα Αετοράχη, εκτιμούμε ιδιαίτερα το ήθος σας

– Καλοσύνη σας

– Ξέρουμε πως δεν είστε δεμένος σε άρματα και σφυράτε πάντα ό,τι βλέπετε

– Σας ευχαριστώ πολύ

– Το καρπούζι στη μέση το κόβετε πάντα κι αν πετάγονται κάτω τίποτα σπόρια, αυτό γίνεται κατά λάθος

– Είστε πολύ ευγενικός …

– Την αλήθεια λέω. Όχι μόνο εγώ. Ολη η πιάτσα έχει να το λέει για τον Αμεροληπτίδη

– Τι θέλετε ακριβώς να συζητήσουμε; Δεν είναι και πολύ σωστό να μιλάμε τώρα, την Κυριακή σας σφυρίζω με τα Ανω Χαλαστά

– Μην ανησυχείτε κύριε Αμεροληπτίδη. Κατ αρχήν δεν έχω καμιά σχέση με την Πέρα Αετοράχη. Κατά δεύτερον δεν θέλω να σας ζητήσω τίποτα κακό. Μια πολύ ηθική πρόταση θα σας κάνω και θα φύγω

– Ηθική … πρόταση; Δηλαδή;

– Κοιτάξτε … Όπως σας είπα, ο πρόεδρός μας ο κύριος Χυλοπίτας εκτιμά ιδιαίτερα το ήθος σας …

– Παρακάτω …

– Αν λοιπόν την Κυριακή μας παίξετε 50 – 50 και χάσουμε, θα σας δώσει σαν δώρο 50000 δραχμές

– Τι μου λέτε;

– Βεβαίως. Θα γίνουμε χορηγοί της δικαιοσύνης. Σταυροφόροι του 50-50!

– Καλό ακούγεται. Για συνεχίστε …

– Αν τώρα παίζοντας πάντα 50-50 έρθουμε ισοπαλία, θα πάρετε 150000 δραχμές

– Και για να καταλήξουμε …

– Αν τέλος παίζοντας πάντα 50-50 κερδίσουμε, τότε θα λάβετε ένα εκατομμύριο δραχμές.

– Πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση.

– Στην ουσία εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να μην μας αδικήσετε. Να σφυρίξετε 50 – 50, αυτό που κάνετε πάντα δηλαδή. Και τώρα σας χαιρετώ και ελπίζω να σκεφτείτε προσεχτικά την πρότασή μου …

Κάπως έτσι καλοί μου φίλοι επηρεάζονταν οι διαιτητές τη δεκαετία του ’90 και φαντάζομαι και παλιότερα. Ισως και πιο πρόσφατα.

Τώρα θα μου πείτε γιατί σας την είπα αυτή την ιστορία.

Γιατί όσο περνάνε οι μέρες και συνεχίζεται η συζήτηση (ο θόρυβος καλύτερα, γιατί συζήτηση δεν βλέπω) για τη διαιτησία, τόσο παγιώνεται μέσα μου η πεποίθηση πως δεν μιλάμε για το ίδιο πράγμα.

Τι είναι αλήθεια αυτό το 50-50;

Όταν λέμε 50-50, είμαστε σίγουροι πως εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα;

Για παράδειγμα, δεν υπήρχε σχεδόν κανένας που να αμφισβήτησε πως ο Δαλούκας αδίκησε προχθές τον Αρη.

Την προηγούμενη αγωνιστική όμως είχαμε τον Μαρινάκη να χαλάει τον κόσμο ότι αδικήθηκε με τον Ηρακλή. Την άποψή του δεν την συμερίστηκαν πολλοί μη Ολυμπιακοί (για να μην πω ούτε καν όλοι οι Ολυμπιακοί).

Ο Μαρινάκης λοιπόν και δυστυχώς οι περισσότεροι Ελληνες παράγοντες όταν λένε 50-50 εννοούν να μην αδικηθούν κατά την κρίση τους. Αν ευνοηθούν δεν τρέχει και τίποτα. Ας φωνάξει ο δίπλα που αδικήθηκε να ευνοηθεί κι αυτός στο επόμενο.

Μια άλλη συνηθισμένη εικόνα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι να διαμαρτύρονται και οι δύο ομάδες σε έναν αγώνα για τον διαιτητή, θεωρώντας πως αδικήθηκαν.

Γι αυτό λέω, όλοι αυτοί που φωνάζουν για το 50-50 και εννοώ τους παράγοντες κι όχι τους φιλάθλους, ας συμφωνήσουν πρώτα μεταξύ τους τι σημαίνει αδικία και τι εύνοια.

Γιατί έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε κάθε αγωνιστική όποιος χάνει να τα χώνει στους διαιτητές και μερικές φορές ακόμα κι όταν κερδίσει γιατί φοβάται μην θεωρηθεί πως ευνοήθηκε και «σφαχτεί» στον επόμενο αγώνα.

Για να καταλήξω, δεν νομίζω πως το 50-50 είναι θέμα συμφωνίας κυρίων.

Πρώτ απ όλα είναι θέμα ποδοσφαιρικής κουλτούρας την οποία ουδέποτε διαθέταμε και γι αυτό ποτέ δεν θα το δούμε.

Μέχρι να καταλάβουμε πως προστασία της επένδυσής μας δεν είναι να ασχολούμαστε όλη την ώρα με τη διαιτησία, επηρεάζοντάς την ή βρίζοντάς την, θα έχουμε το ποδόσφαιρο που μας αξίζει …