Ήταν έμπειρος από τα 24 του ήδη – και δεν φταίει η συνοδευτική χαρακτηριστική καραφλίτσα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, γι’αυτό το συμπέρασμα. Ήταν ώριμος σε κάθε πάσα, σε κάθε αριστοκρατικό κοντρόλ στον αέρα, σε κάθε τρίπλα, σε κάθε του επαφή με την μπάλα. Το έβλεπες στο διαπεραστικό βλέμμα του, το καταλάβαινες στον τρόπο που χειριζόταν την μπάλα ανεξαρτήτως σημασίας αγώνα ή ποδοσφαιρικής δυσκολίας της κάθε στιγμής.
Ο Αντόνιο Λόμπο Αντούνες, ένας πολυβραβευμένος Πορτογάλος συγγραφέας του οποίου τα βιβλία έχουν εκδοθεί σε δεκάδες χώρες, βρέθηκε τη δεκαετία του 60′ στην Αγκόλα συμμετέχοντας με την ιδιότητα του στρατιωτικού γιατρού στην απέλπιδα προσπάθεια των Πορτογάλων να διατηρήσουν με πολέμους τις αποικίες που τους είχαν απομείνει στην Αφρική (προσπάθεια που είναι γνωστή και ως ‘Πορτογαλικός Αποικιακός […]
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑΜετά το αρκετά δύσκολο μουντιαλικό κουίζ που ταλαιπώρησε αρκετό κόσμο επιστρέφουμε με κάτι πιο αλέγκρο και καλοκαιρινό. Κάπου στα τέλη των 90s (την καλύτερη δεκαετία όλων των εποχών) η Pepsi αποφάσισε να μπει στα χωράφια της Panini και να φτιάξει μια δική της ποδοσφαιρική καμπάνια. Έτσι λοιπόν κυκλοφόρησε πλαστικά ποτήρια με ποδοσφαιριστές, καπάκια από μπουκάλια […]
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
10 σχόλια σχετικά με το “Φινέτσα”
Δεν υπαρχουν γαλλοι παικτες
Μεταφορικά ή κυριολεκτικά;
@Ανώνυμο: Ναι, βέβαια… ούτε γαλλικά τυριά, ούτε γαλλικά κρασιά επίσης. Ούτε φοντάν, ούτε Φοντέν, ούτε τίποτα.
Ο πιο ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής που έχω δει
τρομερός παίχτης,
αν και έπαιξε σε μισητές ομάδες, Γιούβε και Ρεάλ
πολύ καλός χειρισμός της μπάλλας και με τα δύο πόδια
καλός και στο ψηλό παιχνίδι,
ήταν εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο επιτάχυνε ή επιβράδυνε το ρυθμό του παιχνιδιού,
μαέστρος πραγματικός, ποδοσφαιριστής της παλιάς καλής αλάνας
θα τον θυμάμαι πάντα bianconero :-)!
Τον εκτίμησα μεγάλος, το 98′ ήμουν με τον Ρομπέρτο Κάρλος.
Κορυφαίος σαν παίκτης. Μου έκανε πάντα εντύπωση που δεν κρύβονταν ποτέ στα δύσκολα, όταν υπήρχε η ανάγκη να πάρει κάποιος την ευθύνη της επίθεσης. Το μόνο κρίσιμο παιχνίδι που μπορώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή που να μη ζητάει συνέχεια τη μπάλα και να τραβάει την ομάδα του μπροστά όταν ήταν πίσω στο σκορ, ήταν αυτό της Γαλλίας με εμάς το 2004.
Μέγας λεχρίτης σαν άνθρωπος. Δεν ξέρω πόσες κόκκινες μάζεψε στα χρόνια που έπαιζε, αλλά όσες είδα εγώ (πρέπει να είδα σχεδόν όλους τους αγώνες του από τα χρόνια με τη Ρεάλ) ήταν δίκαιες και τις περισσότερες φορές χωρίς πρόκληση από τον αντίπαλο. Θυμάμαι σε αγώνα της Ρεάλ με τη Μαγιόρκα μπήκε ο Μπασινάς αλλαγή, του έκλεψε τη μπάλα χωρίς να τον ακουμπήσει και ο Ζιζίς του έριξε ένα τάκλιν από πίσω στον αστράγαλο που είπα, πάει, του τό ‘σπασε. Γενικά, άμα στράβωνε που δεν του έβγαιναν αυτά που έκανε την κλωτσιά την είχε έτοιμη. Και δεν τον επαιζαν και ιδιαίτερα σκληρά, για τη θέση του και το πόσο επικίνδυνος ήταν για την αντίπαλη ομάδα.
Αυτό με τις κόκκινες είναι μεγάλη αλήθεια. Κι εγώ όσες μπορώ να θυμηθώ είναι κάτι άσχημες σκαριές και κάτι εκδικητικές κλωτσιές σε πεσμένους αντιπάλους μετά από κάποιο ψιλο-σκληρό τάκλιν.
Oι κρεατινες της γιουβε φταινε…
Αλητης αλγερινος παιχταρας…