Ελληνικό ποδόσφαιρο χωρίς το manual

Μετά από απαίτηση πολλών φίλων μας με e-mail, τηλεφωνήματα, γράμματα και απειλητικές επιστολές ανοίγουμε μία νέα κατηγορία κειμένων εδώ στο sombrero. Αφού ήδη ασχολούμαστε με ταινίες, μπορούμε να ασχοληθούμε και με ορισμένα ποδοσφαιρικά βιβλία. Ειδικά τώρα που είναι καλοκαίρι και ο περισσότερος κόσμος βρίσκει τον απαιτούμενο χρόνο να διαβάσει κάτι.

Εγκαινιάζουμε τη νέα στήλη μας λοιπόν με ένα ελληνικό βιβλίο. Έχει τίτλο “Σκίσε το manual” και είναι γραμμένο από τον δημοσιογράφο Βασίλη Σαμπράκο. Ο Σαμπράκος είναι γενικά από τις συμπαθείς μορφές της ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας, κατόρθωμα όχι εύκολο, καθώς παρά τις γνωστές του οπαδικές προτιμήσεις είναι ιδιαίτερα αποδεκτός και από οπαδούς αντιπάλων. Σε αυτό παίζει ρόλο και το προφίλ του μη-φανατισμένου που έχει και το γεγονός ότι προσπαθεί να είναι αρκετά αντικειμενικός. Κατά τη δική μου γνώμη όμως φτάνει στο αντίθετο άκρο του “δημοσιογράφου-οπαδού” στο σημείο του “δημοσιογράφου καλού παιδιού” που έχει έναν καλό λόγο για όλους (παίκτες-προπονητές), που δεν θα κακοχαρακτηρίσει κανέναν και που στο τέλος της ημέρας θα μείνει στα κλισέ και θα αποφύγει να πει μερικές φορές τα πράγματα με το όνομά τους.

Γι’ αυτό το βιβλίο του ήταν μια πολύ μεγάλη έκπληξη για μένα. Στο “Σκίσε το manual” πρωταγωνιστής είναι ο δημοσιογράφος Δημήτρης Αλεξάνδρου, ένα φανταστικό πρόσωπο που κατά διαβολική σύμπτωση φέρνει πολύ στο προφίλ του συγγραφέα. Βρισκόμαστε σε μια… εναλλακτική Ελλάδα στην οποία οι ομάδες έχουν άλλα ονόματα και μαζί τους παράγοντες, παίκτες και προπονητές. Ο δημοσιογράφος δικτυωμένος καθώς είναι αποφασίζει να στήσει 11 αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο στόχος του δεν είναι απλά να βγάλει χρήματα και με αυτά να εξαφανιστεί, αλλά να φτιάξει ένα σημαντικό αρχείο με συνομιλίες και αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία που θα τα χρησιμοποιήσει για να εκθέσει τα όσα γίνονται με μοναδικό στόχο να γκρεμιστεί το σάπιο οικοδόμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, να “σκιστεί” το manual και το ποδόσφαιρο να ξαναφτιαχτεί από την αρχή.

Το ενδιαφέρον στο βιβλίο είναι ότι έχουμε αρκετά flashbacks με τον πρωταγωνιστή να θυμάται διάφορα γεγονότα από την δημοσιογραφική του καριέρα. Το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι όλες αυτές οι ιστορίες παρά τα αλλαγμένα ονόματα είναι προφανές ότι είναι πραγματικές με πολλούς διαφορετικούς πρωταγωνιστές που έχουν απασχολήσει την καθημερινότητά μας. Έτσι, το μυθιστόρημα αυτό επί της ουσίας είναι μια καταγραφή της βρωμιάς του ελληνικού ποδοσφαίρου με αρκετά σημαντικά γεγονότα που δίνουν ακόμα και στον πιο αθώο να καταλάβει πώς λειτουργεί το άθλημα στη χώρα μας. Και είναι σίγουρα μια πράξη θαρραλέα από την πλευρά του συγγραφέα να εκθέσει τόσο κόσμο, παρά το γεγονός ότι οι λιγότεροι αμύητοι θα χρειαστούν βοήθεια για να καταλάβουν σε ποιον γίνεται η κάθε αναφορά. Προσωπικά δεν το περίμενα ποτέ από ένα “καλό παιδί” που με έχει συνηθίσει στην “καθωσπρέπει” δημοσιογραφία.

Το βιβλίο δεν θα σας πεθάνει στην αγωνία, ούτε είναι κάποιο που έχει τόσο συναρπαστική πλοκή. Αποτελεί όμως το λιγότερο μια βάση δεδομένων για να βγουν οι τσίμπλες και από τους πιο άπιστους που εξακολουθούν να νομίζουν ότι τα πράγματα που ακούγονται κατά καιρούς είναι υπερβολές από ζηλόφθονες αντιπάλους. Δυστυχώς το πρόσφατο παρελθόν απέδειξε ότι το ποδόσφαιρο μας δεν αλλάζει, όσο ο οπαδισμός απαιτεί τη νίκη με κάθε τίμημα και όσο η ΕΠΟ, οι ΠΑΕ και η πολιτεία δεν αποφασίζουν να ξεβρωμίσουν το ποδόσφαιρό μας.