Ωδή στον παντοτινό νικητή Ερίκ Αμπιντάλ

15 χρόνια καριέρας με θητεία σε κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες, πολλές διακρίσεις σε ομαδικό επίπεδο, που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων και δύο κατακτήσεις του Champions League με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, ωστόσο τις μεγαλύτερες νίκες του τις πέτυχε μόνος του, και μάλιστα δύο φορές, απέναντι στον πιο δύσκολο αντίπαλο, τον καρκίνο.

Ένας άνθρωπος που κατάφερε να γεφυρώσει οπαδικά μίση, όταν σε αγώνα της Ρεάλ Μαδρίτης με τη Λυόν, το μήνυμα “Animo Abidal” (“Αμπιντάλ περαστικά” σε ελεύθερη μετάφραση) εμφανίστηκε, εκτός από τις φανέλες των δύο ομάδων, και στους πίνακες του Μπερναμπέου, “αναγκάζοντας” τους Μαδριλένους οπαδούς να χειροκροτήσουν έναν κατά τ’άλλα μισητό “μπλαουγκράνα”. Ένας άνθρωπος που για χάρη του, σε αγώνα της Μπαρτσελόνα με τη Χετάφε, όλο το γήπεδο χειροκροτούσε καθ’όλη τη διάρκεια του 22ου λεπτού (το νούμερο της φανέλας του). Ένας άνθρωπος που μας έχει χαρίσει μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές σε τελικό Champions League, αφού λίγες μόλις εβδομάδες μετά την πρώτη του εγχείριση στο συκώτι, έπαιξε σε όλο το 90λεπτο στη νίκη της Μπαρτσελόνα επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 3-1, και στην απονομή ο Πουγιόλ του έδωσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και τον άφησε να σηκώσει πρώτος το τρόπαιο στον ουρανό του κατάμεστου Γουέμπλεϊ, μπροστά σε 85.000 θεατές και εκατομμύρια τηλεθεατές. Έναν χρόνο μετά ο Αμπιντάλ υποβλήθηκε σε νέα εγχείριση, μεταμόσχευσης αυτή τη φορά, αφού ο καρκίνος αποδείχθηκε σκληρός αντίπαλος, αλλά για μια ακόμη φορά ταπεινώθηκε από τον σπουδαίο Ερίκ, αφού ο Αμπιντάλ όχι απλά στάθηκε όρθιος, αλλά επέστρεψε ξανά στα γήπεδα.

Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος που έζησε αυτές τις στιγμές, έμελλε να βρεθεί τους τελευταίους μήνες της καριέρας του στη χώρα μας, όπου οι τυπικοί Ελληναράδες οπαδοί τον αντιμετώπισαν σαν συνταξιούχο που ήρθε για τα τελευταία ένσημα (όπως εγώ για παράδειγμα στο ματς με τη Γιουβέντους)

και τελικά να δώσει την τελευταία ποδοσφαιρική του παράσταση σε ένα ελληνικό νησί που πιθανότατα δεν θα πήγαινε ούτε για διακοπές, σε ένα γήπεδο με κοινό λιγότερο από 3.000 θεατές, σε έναν αγώνα που τελικά έληξε με ένα άνετο 5-0 υπέρ της ομάδας του. Είναι ευτυχές αλλά και σε μεγάλο βαθμό συμπτωματικό το γεγονός ότι αποθεώθηκε από συμπαίκτες και οπαδούς και της ομάδας του και των αντιπάλων, αφού θα μπορούσε εύκολα να γίνεται το ματς στη Λεωφόρο ας πούμε και να τελειώσει την καριέρα του εν μέσω ροχάλας και χριστοπαναγίας ή πολύ απλά να έχει στραβώσει για τον Ολυμπιακό το ματς με την Καλλονή και να τον βρίζουν οι οπαδοί της ομάδας του. Αυτό που σίγουρα δεν ήταν συμπτωματικό ήταν η εμφάνισή του. Αλάνθαστος στην άμυνα, κέρδισε σχεδόν όλες τις προσωπικές μονομαχίες, αφού αντιμετώπσε το ματς σαν έναν ακόμα από τους πολλούς τελικούς της καριέρας του, μην αφήνοντας σε κανέναν το παραμικρό περιθώριο να τον θυμάται σαν κάτι λιγότερο από αυτό που πάντα ήταν. Μαχητής και νικητής.