100 Χρόνια Μοναξιάς

Στις 28/12 διεξήχθη ένα παιχνίδι μεταξύ των «εθνικών» ομάδων Βασκωνιάς και Καταλωνίας στο Σαν Μαμές του Μπιλμπάο. Οι δύο ομάδες εκπροσωπούσαν τις αυτόνομες κοινότητές τους, που θα ήθελαν να είναι κάτι παραπάνω από απλώς αυτόνομες κοινότητες. Το ματς έγινε για να τιμήσουν την επέτειο των 100 χρόνων από το πρώτο παιχνίδι μεταξύ των δύο «εθνικών». Ήταν 3 Ιανουαρίου του 1905 όταν παίχτηκε το πρώτο μεταξύ τους παιχνίδι στο παλιό Σαν Μαμές Ασιστιέρον. Η Εουσκάντι με την Καταλούνια ήρθαν 1-1, όμως άλλα πράγματα είναι πιο σημαντικά.

Όπως ας πούμε ότι το παιχνίδι είχε 44.000 κόσμο, όσο χωράει το γήπεδο δηλαδή. Μεταξύ αυτών ήταν και 4.000 Καταλανοί, πράγμα εντυπωσιακό αν σκεφτεί κανείς ότι στην Ισπανία δεν υπάρχει κουλτούρα μετακίνησης οπαδών. Πριν το παιχνίδι χιλιάδες κόσμου μαζεύτηκε στο κέντρο του Μπιλμπάο και πήγε με πορεία στο γήπεδο κρατώντας πανό που έγραφαν «Ένα Έθνος, Μία Ομάδα» (στα Βάσκικα και τα Καταλανικά) και «Ένα Κράτος, Μία Ομάδα» (στα Αγγλικά, τα οποία και άφησαν στο κέντρο του γηπέδου. Το παιχνίδι το παρακολούθησαν από τα επίσημα οι Πρόεδροι του βάσκικου και καταλανικού κοινοβουλίου Ινίγκο Ουρκούλου και Αρτούρ Μας.

Η Καταλανική ομάδα είχε 10 παίχτες που ανήκουν στη Μπαρσελόνα (Πικέ, Ζόρτνι Άλμπα, Τσάβι, Μπουσκέτς, Μπαρτρά, Μοντόγια, Σέρζι Ρομπέρτο, Σάμπερ, Μασίπ και Ντεουλοφέου). Για τους Βάσκους τα πράγματα ήταν πιο μοιρασμένα, αλλά πάλι οι 19 από τους 23 ποδοσφαιριστές ανήκαν είτε στη Μπιλμπάο, είτε στη Σοσιεδάδ. Οι Βάσκοι προηγήθηκαν νωρίς, μόλις στο 3΄, με τον Αντούριθ, πρώτο σκόρερ της βάσκικης ομάδας με 8 γκολ σε 14 παιχνίδια. Είχαν και δοκάρι με τον ίδιο παίχτη λίγο αργότερα. Οι Καταλανοί αφού έχασαν αρκετές ευκαιρίες, κυρίως με το Νολίτο, ισοφάρισαν στο δεύτερο ημίχρονο, με το Σέρχιο Γκαρσία της Εσπανιόλ, επίσης πρώτο σκόρερ της Καταλανικής ομάδας, πάλι με 8 γκολ σε 14 παιχνίδια.

Το παιχνίδι δείχνει πολλά και τίποτα. Από τη μία ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής, κυρίως όσον αφορά εκείνους που παίζουν στη Μπάρσα, την Μπιλμπάο και τη Σοσιεδάδ έχουν τη διάθεση και την όρεξη να χαλάσουν τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές τους για να παίξουν ένα παιχνίδι που δεν υπάρχει σε κανένα καλεντάρι καμίας ΦΙΦΑ. Μόνο και μόνο για το συμβολικό της υπόθεσης, διότι είναι Καταλανοί ή Βάσκοι, το νιώθουν και δεν έχουν καμία αναστολή να το υποστηρίξουν. Δείχνει επίσης ότι σε περίπτωση που γίνει κανένα δημοψήφισμα και κάποιος από τους δύο ανεξαρτητοποιηθεί, οι ποδοσφαιριστές αυτοί θα κρεμάσουν τη φανέλα της Λα Ρόχα και θα φορέσουν εκείνη της Καταλωνίας ή της Βασκωνίας. Υπάρχει ακόμα τρομακτική υποστήριξη τόσο από το κοινό, όσο και από την τοπική πολιτική ηγεσία.

Από την άλλη δε σημαίνει και κάτι, διότι αυτού του τύπου τα παιχνίδια αποτελούν μια πρακτική έκφραση ενός ρομαντισμού ή εθνικισμού που ανήκει σε άλλες εποχές. Οι εξελίξεις σε αυτόν τον τομέα είναι ένα σκληρό και όχι και τόσο καθαρό πολιτικό παιχνίδι που χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να πετύχει το σκοπό του. Το ποδόσφαιρο είναι εξαιρετικά δημοφιλές και τόσο η Μπαρσελόνα, όσο και η Μπιλμπάο έχουν επενδύσει στη σχέση τους με τις τοπικές κοινωνίες για να μείνουν απ’έξω από το χορό. Το ποδόσφαιρο χρησιμοποιείται ως μέσο επίτευξης πολιτικών σκοπών, που δεν του αξίζει και δεν μπορεί να πετύχει τίποτα παραπάνω από το να τονώσει το λαϊκό αίσθημα υπέρ της ανεξαρτησίας των δύο περιοχών. Που δεν είναι και λίγο πράγμα βέβαια.