Το τριπλό χατ τρικ του Τζακ Μπάλμερ
Με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να αποτελεί παρελθόν και την Ευρώπη (μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο) να μαζεύει τα κομμάτια της, οι Άγγλοι – μετά από 6 χρόνια πολέμου – έβαλαν μπρος για την επιστροφή στη μεγάλη τους αγάπη. Τη μπύρα. Το ποδόσφαιρο. Η σεζόν 1946/1947 ήταν η αφετηρία για να (ξανά)αρχίσει το επαγγελματικό φουτμπόλ και πάλι στο Νησί, με τη Λίβερπουλ του Τζώρτζ Κεϋ να κατακτά το πρωτάθλημα και να κάνει 5 τις κούπες της, βάζοντας παράλληλα τέλος σε ένα αρνητικό σερί 24 ετών (τα μισά απ’ αυτά βέβαια δεν είχε διεξαχθεί πρωτάθλημα).
Οι “κόκκινοι” είχαν την τύχη να έχουν το φονικότερο δίδυμο επιθετικών της μεγάλης κατηγορίας καθώς ο Κεϋ είχε πλαισιώσει τον Τζακ Μπάλμερ με τον Άλμπερτ Στάμπινς της Νιούκαστλ, με τους δύο κεντρικούς επιθετικούς να σκοράρουν από 24 τέρματα και να γίνονται οι ηγέτες εκείνης της θρυλικής ομάδας. Φυσικά η σεζόν έχει μείνει χαραγμένη σε όλους τους φίλους της Λίβερπουλ (αλλά και τους λάτρεις του Αγγλικού ποδοσφαίρου) και για το απίστευτο ρεκόρ του – μοναδικού – Τζακ Μπάλμερ. Στις 23 Νοεμβρίου του 1946 η Λίβερπουλ θα επικρατήσει της Άρσεναλ με 4-2 με τον Μπάλμερ να σημειώνει χατ τρικ (στο 15′ πέναλτι, στο 61′ μακρινό σουτ και στο 68′ προβολή) γράφοντας με χρυσά γράμματα – για πάντα – το όνομα του στα ρεκόρ του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Αυτό ήταν το τρίτο σερί χατ τρικ για τον ντελικάτο επιθετικό καθώς είχε προηγηθεί, στις 9 Νοεμβρίου, αυτό κόντρα στην Πόρτσμουθ και ακόμα ένα κόντρα στη Ντέρμπι στις 16 του ίδιου μήνα (σε αυτό το παιχνίδι μάλιστα είχε σημειώσει καρέ τερμάτων). Εννοείται πως αυτό το τριπλό χατ τρικ – και το ρεκόρ – κρατεί μέχρι και στις μέρες μας και, ειλικρινά, δε νομίζω να σπάσει και ποτέ. Ο Φερνάντο Τόρες είχε βρεθεί κοντά στο να το φτάσει το 2008 (με τη φανέλα της Λίβερπουλ) αλλά σταμάτησε στα δύο σερί χατ τρικ (23 Φεβρουαρίου με Μίντλεσμπρο και 5 Φεβρουαρίου με Γουέστ Χαμ).
O Τζακ Μπάλμερ ήταν γέννημα-θρέμα του Λίβερπουλ και αγωνίστηκε μόνο με τα χρώματα των “κόκκινων” σε επαγγελματικό επίπεδο, αν και είχε φορέσει και τη φανέλα της Έβερτον ως ερασιτέχνης. Μάλιστα η οικογένεια του ήταν γεμάτη από φανατικούς φίλους της Έβερτον (μαζοχισμό το λέμε αυτό στο χωριό μου) με κάποιους θείους του να έχουν υπάρξει και παίκτες των “μπλε” στα πρώτα χρόνια της ομάδας. Ο Μπάλμερ έμεινε στο Άνφιλντ μέχρι και το ’52 ως παίκτης – έχοντας την τιμή να είναι αρχηγός της ομάδας απ’ το ’47 μέχρι το ’49 – και απ’ το ’52 μέχρι και το ’55 ως βοηθός προπονητή. Ποιος να το περίμενε πως το παιδάκι που υπέγραψε κάποτε για 8 λίρες τη βδομάδα στη Λίβερπουλ, αφήνοντας τη δουλειά του πατέρα του ως χτίστης, και κατά τη διάρκεια του πολέμου βρέθηκε στο κέντρο της μάχης με το Βρετανικό στρατό, θα κατάφερνε στα 31 του χρόνια να μείνει για πάντα στην ιστορία. Λογικά ούτε ο ίδιος. Ο άνθρωπος που είχε χλευαστεί από μεγάλη μερίδα του κοινού στο Άνφιλντ για τη δήλωση του “Με πιάνει ρίγος όταν βλέπω τις τάπες κάποιου προς το μέρος μου”, δήλωση που είχε κάνει τα πρώτα χρόνια της καριέρας του (και αντέγραψε ο Μπέκαμ όταν τον κυνηγούσε ένα μουντό απόγευμα ο Τέρι ο Χαρλοκ ως παίκτη της Πρέστον), είχε μπει στο πάνθεον της σπουδαίας αυτής ομάδας χάρις των γκολ του και των εξαιρετικών του ενεργειών.
Κλείνοντας να πω πως το στήριγμα του στην επίθεση σε εκείνη τη σεζόν, ο σκληρός Άλμπερτ Στάμπινς, δεν κατάφερε να εξελιχθεί σε κορυφαίο παίκτη αν και έκανε μια αξιοπρόσεκτη καριέρα. Σημαντικό παράσημο βέβαια – εκτός του πρωταθλήματος του 1947 – ήταν η φωτογραφία του στο εξώφυλλο του Sgt. Peppers Lonely Heart Club Band των Beatles δίπλα στους Ντύλαν, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Άλντους Χάξλει, Καρλ Μαρξ, Μάρλον Μπράντο, Αϊνσταιν και Όσκαρ Ουάιλντ μεταξύ άλλων. Βέβαια αν ρωτήσετε εμένα θα σας πω πως η μορφάρα του Μπάλμερ με τα λιγοστά μαλλιά και το μουστάκι θα ταίριαζε καλύτερα. Άβυσσος η ψυχή των “σκαθαριών” θα μου πείτε.
