Ωδή στο Τσαφ

“Ποδοσφαιρικός όρος αναφερόμενος στην κλωτσιά στον αέρα λόγω κακής εκτίμησης της πορείας της επερχόμενης πάσας ή, σε ακραίες περιπτώσεις αμπαλίας, της σταθερής θέσης της μπάλας κατά την εκτέλεση ‘στημένου'”

Σε κάθε Τέχνη υπάρχουν και αυτοί που δημιούργησαν ένα τερατούργημα, όσο σπουδαίοι και να είναι (ήταν). Φυσικά υπάρχουν και οι κακοί ή μέτριοι που έφτιαχναν μόνο βλακείες νομίζοντας πως έχουν αγγίξει την τελειότητα.  Όπως νόμιζε ο σκηνοθέτης Εντ Γουντ πριν δεκαετίες. Αυτό δεν θα μπορούσε να μην συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Για κάθε ηρωικό και τέλειο τάκλιν που χάρισε μια κούπα, υπάρχει ένα σπουδαίο τσαφ που στέρησε τίτλο και βαθμούς αλλά έδωσε απλόχερα σε όλους εμάς τους λάτρεις του αθλήματος, τη χαρά του τρολαρίσματος. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο το τρολάρισμα υπάρχει πιο δυνατό από ποτέ. Αρκεί ένα λάθος για να παίξεις παντού ως ο Γκούφυ των γηπέδων. Μέσα σε ένα λεπτό ολόκληρος ο πλανήτης σε έχει “θαυμάσει” να κάνεις τη βλακεία σου και μέσα στα επόμενα λεπτά σε έχει ξεχάσει γιατί θαυμάζει μια νέα “Ωδή” στο λάθος. Τι θα ήταν άλλωστε το ποδόσφαιρο χωρίς το λάθος; Κάτι τόσο βαρετό όσο και το μονόπλανο του Μπέλα Ταρ στο έπος “Το άλογο του Τορίνο”. Εκεί που για δέκα λεπτά ο σπουδαίος Ούγγρος σκηνοθέτης μας δείχνει ένα παράθυρο και ένα άλογο να τρέχει, χωρίς μουσική, ενώ ένας γέρος ή μια γριούλα κοιτάζει τον τοίχο αναπολώντας τη χαμένη νιότη. Σας κούρασα; Ναι. Πάμε παρακάτω.

Το τσαφ το βιώνεις στα καλύτερά του όταν πηγαίνεις για “μπαλίτσα” με φίλους. Για ένα 7×7 βρε αδερφέ. Πάντα υπάρχει αυτός που θεωρεί πως ξέρει μπάλα – στην πραγματικότητα δεν μπορεί να την κοντρολάρει ούτε με την ασπίδα του Κάπτεν Αμέρικα – και παίζει τελευταίος για να “οργανώνω από πίσω αφού μπορώ και παράλληλα να μην περνάει μύγα”. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; Παίζει πίσω επειδή δεν μπορεί να ντριμπλάρει ούτε χαλασμένη υδρορροή και εννοείται είναι η χαρά του αντιπάλου μιας και δεν ακουμπάει την μπάλα παρά μόνο όταν του τη δίνει ο τερματοφύλακας από άουτ. Αυτός κάνει – εννοείται – λάθος πάσα, ζητάει συγνώμη και συνεχίζει τα τσαφ. Πετάει και το κλασσικό “Τι έχω πάθει σήμερα ρε φίλε; Δεν μπορώ να καταλάβω” και η ομάδα του γνωρίζει τη συντριβή με 8-1. Τα τσαφ του είναι πάντα τα καλύτερα και τα πιο απολαυστικά και συζητιούνται για μέρες μετά στον καφέ, το ποτό και γενικά όπου βρεθούν τα τρολ (φίλοι του).

Φυσικά η απογείωση του τσαφ είναι σε ένα παιχνίδι Μουντιάλ ή σε κάποιο νοκ – άουτ Τσάμπιονς Λιγκ από παίκτη με εμπειρία και ταλέντο που θαυμάζουν όλοι. Πόσα και πόσα έχουμε δει από παίκτες όπως ο Γκάραχερ, ο Κρις ο Σμόλινγκ και φυσικά ο Μέτσελντερ (δε τον θυμάστε οι περισσότεροι φαντάζομαι). Αλλά γιατί γίνεται το τσαφ; Πόσο δύσκολο είναι να βρεις τη μπάλα σωστά και να τη διώξεις ως άλλος Κούλης Καραταϊδης εκτός γηπέδου; Πόση ακρίβεια και τεχνική χρειάζεται για να κάνεις το σωστό “γκουπ” και να μη σκίσεις τον αέρα (και το καλσόν) χαρίζοντας στον αντίπαλο χαρά και στο θεατή το γέλιο; Πιστέψτε με, είναι πολύ δύσκολο. Ιδίως σε μικρότερες κατηγορίες που η μπάλα έρχεται συνεχώς από ψηλά σαν να την έχει εκτοξεύσει βαλίστρα. Σίγουρα χρειάζονται πολλά για να το γλιτώσεις. Αρκεί ένα μικρό σπρώξιμο για να χάσεις το βηματισμό σου. Αρκεί ο κόντρα ήλιος για να τυφλωθείς και να βρεις αέρα. Αρκεί μια μικρή λακούβα για να υψώσει τη μπάλα και να ακουστεί το κλασικό “Γεια σου τσολιά μου” από την κερκίδα. Αυτά και ακόμα περισσότερα.

Ας μη χλευάζουμε λοιπόν το τσαφ και τις αγνές του προθέσεις. Χωρίς αυτό το ποδόσφαιρο δεν θα ήταν το ίδιο και χωρίς τους μέτριους ποδοσφαιριστές το ποδόσφαιρο θα ήταν μια βαρετή ορχήστρα γεμάτη πρώτα βιολιά ή ένα μπαλέτο γεμάτο πριμαντόνες. Το τσαφ επιβάλλεται και κανονικά θα έπρεπε να δίνεται και βραβείο για το καλύτερο της σεζόν. Κάτι σαν τα Χρυσά Βατόμουρα του σινεμά. Από την άλλη, ας αγκαλιάσουμε αυτόν που το παθαίνει και ας του μιλήσουμε στοργικά μιας και δε νομίζω να μην έχει συμβεί σε κάποιον που έχει παίξει μπάλα. Όσο καλός ή κακός και να ήταν. Υψώνω το χέρι και δηλώνω πως “Ναι έχω κάνει τσαφ”. Εσύ;