Shoot ball, not guns
Εδώ και μερικά χρόνια υπάρχει μια μόδα στη χώρα μας. Η μόδα του “θα γίνουμε σαν” που ακολουθείται από το όνομα κάποιου κράτους ώστε να ξεκινήσει μια πολιτική συζήτηση για το αν μοιάζουμε με την Ισλανδία ή την Πορτογαλία ή την Αργεντινή. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που ζουν σε αυτές τις χώρες. Άλλοι σε καλές συνθήκες και άλλοι σε τραγικές. Στους δεύτερους ανήκουν οι κάτοικοι της Βίγια Κάρκοβα, μιας περιοχής του Σαν Μαρτίν στα βόρεια της επαρχίας του Μπουένος Άιρες. Πολλές χιλιάδες άνθρωποι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, της πραγματικής όμως φτώχειας που δεν χρειάζεται να δεις κάποια αριθμητικά κριτήρια για να το καταλάβεις, σε μια από τις χειρότερες και πιο επικίνδυνες περιοχές της χώρας. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους έχουν χάσει τις δουλειές τους εδώ και χρόνια και παίρνουν ένα κρατικό επίδομα-βοήθεια, που πολύ συχνά χρησιμοποιείται ως μέτρο πίεσης από τους πολιτικούς για να τσιμπήσουν ψήφους.
Η ανήλικη εργασία είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα, ενώ αν έχεις την ατυχία να είσαι κορίτσι πρέπει να βοηθάς και στο σπίτι φροντίζοντας τα μικρότερα αδέρφια σου (και συνήθως είναι πολλά), μαγειρεύοντας και πλένοντας. Σύμφωνα με ένα άρθρο της Clarin του 2011, περίπου το 30% των παιδιών αυτών ζει χωρίς πατέρα, ενώ το 90% δεν έχει πρόσβαση στο δίκτυο ύδρευσης. Στην Κάρκοβα δεν υπάρχει σύστημα αποχέτευσης, δεν υπάρχει αέριο, για άσφαλτο ούτε λόγος καθώς στα περισσότερα σημεία το έδαφος είναι τα σκουπίδια, το ηλεκτρικό ρεύμα υπάρχει σε συνθήκες ημιπαρανομίας, ενώ το περισσότερο νερό που καταναλώνεται είναι ακατάλληλο.
Η λέξη επιλογή γι’ αυτά τα παιδιά υπάρχει μόνο στο αν θα ταξιδέψουν όλη τη νύχτα με το τραίνο για να επιστρέψουν από την πόλη του Μπουένος Άιρες όπου εξασκούν το πιο “αξιοπρεπές επάγγελμα” του χαρτοσυλλέκτη, μαζεύοντας οτιδήποτε χάρτινο υπάρχει, κυρίως χαρτόνια και εφημερίδες για να τα πουλήσουν. Γι’ αυτά τα παιδιά δεν υπάρχει η λέξη “σχολείο” ή “ξεκούραση”. Η εναλλακτική είναι η επίσκεψη στην κοντινή χωματερή προς εύρεση φαγητού ή οτιδήποτε άλλου μπορεί να χρησιμεύσει. Το πλεονέκτημα σε αυτή την περίπτωση είναι ότι τα παιδιά γυρίζουν νωρίτερα σπίτι τους μια που η χωματερή είναι σε μικρή απόσταση. Όπως είναι σύνηθες σε τέτοιες καταστάσεις, η περιοχή της Κάρκοβα έχει αυξημένη εγκληματικότητα, χρήση και εμπόριο ναρκωτικών και ύπαρξη συμμοριών.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που προσπαθούν. Ένας από αυτούς είναι ο ιερέας Χοσέ Μαρία ντι Πάολα ή για τους κατοίκους Πατέρας “Πέπε”. Με μεγάλο έργο σε διάφορες υποβαθμισμένες περιοχές όπου πολλές φορές δέχτηκε απειλές για τη ζωή του από συμμορίες, ο Πέπε πλέον τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στην Κάρκοβα. Με τη βοήθεια του δημάρχου Γκαμπριέλ Κατοπόδη (παντού υπάρχει ένας Έλληνας) κάνει ότι μπορεί για τους κατοίκους της περιοχής με το πρόγραμμά του “Ενώνοντας δρόμους” στην εκκλησία της Παρθένου της Λουχάν. Εκεί βρέθηκε πριν λίγο καιρό ο Σεμπαστιάν Μιράντα, Αργεντίνος που ζει στη Γαλλία και ανάμεσα στα πολλά του ενδιαφέροντα είναι και φωτογράφος ντοκιμαντέρ, προσπαθώντας να αναδείξει μέσα από τον φακό του κοινωνικά προβλήματα. Ο Σεμπαστιάν βρέθηκε κοντά στον ιερέα Πέπε και προσπάθησε να μάθει στα παιδιά τα βασικά της φωτογραφίας (θυμίζοντάς μας κάτι αντίστοιχο που είχαμε δει πέρσι στη Βραζιλία).
Καθώς έκανε μαθήματα σε ένα γκρουπ παιδιών, κάποια άλλα παιδιά έπαιζαν στο προαύλιο της εκκλησίας ποδόσφαιρο. Δεν θα μπορούσε να άλλωστε να είναι κάπως αλλιώς, μια που ο ιερέας Πέπε είναι ποδοσφαιρόφιλος και οπαδός της Ουρακάν. Μάλιστα, στην επίσκεψή του στο Βατικανό πήγε με μια φανέλα της ομάδας που κατά σύμπτωση είναι ο αιώνιος αντίπαλος της Σαν Λορένσο, ομάδας του Πάπα Φραγκίσκου. Το ποδόσφαιρο είναι κάτι σχεδόν σαν υποχρεωτικό μάθημα στην εκκλησία, καθώς τα παιδιά προστατευμένα από τον έξω κόσμο, ξεχνούν για λίγο το αβέβαιο μέλλον τους από το οποίο δύσκολα θα δραπετεύσουν. Έχουν μάθει να ζουν με τους ήχους των πυροβολισμών κάθε βράδυ, καθώς μαίνεται ένας πόλεμος μεταξύ δυο συμμοριών που αφήνει πίσω αρκετούς νεκρούς κάθε μήνα. Τα περισσότερα έχουν συγγενείς που ανήκουν σε μια από τις δυο συμμορίες, έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους και είναι πολύ πιθανό να γίνουν κι αυτά μέλη των συμμοριών ναρκωτικών. Η κάμερα του Σεμπαστιάν τα κατέγραψε να παίζουν (πολύ συχνά μαζί με τις καλόγριες), σαν οποιαδήποτε παιδιά ηλικίας 6 με 11 στον κόσμο. Η συλλογή με τίτλο “Shoot ball, not guns” πήρε το 1ο βραβείο στην κατηγορία “Campaign” του Sony World Photography Organisation. Εμείς διαλέξαμε μερικές από τις φωτογραφίες και εσείς αν ενδιαφέρεστε μπορείτε να τις δείτε όλες στο σάιτ του Σεμπαστιάν Μιράντα.
