Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε

Οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί με το ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια (και όχι μόνο τα τελευταία) έχει συνειδητοποιήσει πως όλα είναι ένας ατέρμονος κύκλος, στον οποίο όλοι είναι καταδικασμένοι να ζούνε τα ίδια πράγματα κάθε φορά. Το μόνο που αλλάζει είναι τα ονόματα. Παικτών, προπονητών και ομάδων.

Αυτές τις μέρες, για παράδειγμα, ζούμε την κλασσική φάση που πολλοί άνθρωποι είναι εκνευρισμένοι με την επίδειξη δύναμης που κάνει στο πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, παίρνοντας σφυρίγματα τα οποία φυσικά και δεν χρειάζεται γιατί το πιθανότερο είναι πως θα βρισκόταν στην κορυφή ακόμα κι αν έπαιζε με 10 παίκτες σε κάθε παιχνίδι από την αρχή. Έτσι, όταν ο Ολυμπιακός παίζει κρίσιμο ματς στην Ευρώπη, οι οπαδοί όλων των υπολοίπων ομάδων περιμένουν καρτερικά από τον καναπέ τους μια ξένη σφαλιάρα που θα τους δώσει μια πρόσκαιρη χαρά, βλέποντας το σαν ένα μικρό είδος εκδίκησης για τα όσα έχουν βιώσει σε παλιότερα εγχώρια παιχνίδια. Αν ο Ολυμπιακός χάσει η ειρωνεία πάει σύννεφο, ειδικά αν στο παιχνίδι υπάρχουν περίεργες διαιτητικές αποφάσεις που δεν συνάδουν με τα ελληνικά δεδομένα, οι οπαδοί του Ολυμπιακού εκνευρίζονται και θεωρούν ότι όλο αυτό το αντιολυμπιακό πανηγύρι είναι καθαρά αποτέλεσμα κομπλεξισμού, που δημιουργείται από τους αμέτρητους τίτλους που σηκώνει ο “Θρύλος”, ακούγονται τα κλασσικά “πονάτε καημένοι, καλά σας κάνει ο πρόεδρος, μακάρι να πάρει το φετινό πρωτάθλημα αήττητος και με 30 πέτσινα πέναλτι, αυτά θέλετε”, τα οποία με τη σειρά τους προκαλούν τις περισσότερες φορές την οπαδική αντίδραση Ιζνογκούντ θέλω-να-γίνω-χαλίφης-στη-θέση-του-χαλίφη, όπου ο νέος χαλίφης θα κάνει ακριβώς τα ίδια που έκανε και ο παλιός γιατί “όταν παλεύεις μέσα στο βούρκο δεν γίνεται να είσαι καθαρός” και “τόσες φορές μας έσφαξαν στο παρελθόν, μας παίρνει να κερδίσουμε άπειρα+1 μούφα πέναλτι και πάλι δεν θα έχει εξισορροπηθεί η αδικία” και έτσι η ζωή συνεχίζει να κυλάει απτόητη, ανάμεσα σε ιντερνετικά μπινελίκια για «μπαμπάδες» που σπέρνουν δεξιά κι αριστερά χιλιάδες «αλλόθρησκα» παιδιά βάζοντας απλά γκολ ή στήνοντας παιχνίδια και σε προκλητικά σεξουαλικά πρωτοσέλιδα δημοσιογράφων, που μετά εννοείται πως σοκάρονται στην πρώτη έκρηξη οπαδικής βίας σε κάποιο γήπεδο.

Όλα αυτά είναι εν μέρει αποδεκτά. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα ο κόσμος σε όλα τα θέματα. Ουτοπίες δεν υπάρχουν σ’αυτή τη ζωή. Κι αν υπήρχαν θα τις χρέωναν πανάκριβα αυτοί οι λίγοι που έχουν ήδη τα πάντα. Ο καθένας επιλέγει μια οπτική και μια στάση και πορεύεται μ’αυτή. Το μόνο ζητούμενο είναι να μην προσπαθεί μάταια ο ένας να μεταλαμπαδεύσει στον άλλον τη φιλοσοφία του. Η αγκαλιά του ποδοσφαίρου είναι τεράστια και χωράει κάθε καρυδιάς καρύδι.

Υπάρχει άπλετος χώρος στον κόσμο για να μαλώσουν, να βριστούν και να πλακωθούν όλοι αυτοί που έχουν καταλήξει με τον έναν (εκ πεποιθήσεως, “στη ζωή μόνο το αποτέλεσμα μετράει”) ή με τον άλλο τρόπο (από αντίδραση, “η εκδίκηση είναι γλυκιά”) στην ποδοσφαιρική κοσμοθεωρία “νίκη με κάθε τρόπο και κόστος”. Είναι η πλειοψηφία και βρίσκονται σε μεγάλα ποσοστά σε όλες τις ομάδες. Η μπαλίτσα δεν φταίει σε τίποτα για το πως την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, είναι πολύ μεγαλύτερη ιδέα από την φιλτραρισμένη οπτική του κάθε ποδοσφαιρόφιλου. Όπως έχει πει άλλωστε και ο ένας και μοναδικός Ντιέγκο: Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς η μπάλα δεν λεκιάζεται.

Το πρόβλημα είναι τεράστιο, ριζωμένο πλέον για τα καλά μέσα μας εξαιτίας της γενικότερης παιδείας με την οποία μεγαλώσαμε (μια βολική φυσικά προσέγγιση για την αποποίηση προσωπικών ευθυνών) και δεν πρόκειται να το λύσει ποτέ κανένας από μηχανής Θεός, όπως αυτός στον οποίο έχουμε εναποθέσει εδώ και λίγα χρόνια τις ελπίδες μας για να μας βγάλει και από τα σκατά της κρίσης. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συχνάζουμε σε διαφορετικά μέρη ώστε να μη χρειάζεται να απαντάμε κάθε φορά στις διάφορες οπαδικές κραυγές πραγματικού μίσους με την τιτανοτεράστια ατάκα του Λουίτζι Πιραντέλλο που βρίσκεται στον τίτλο αυτού του κειμένου.