Μάριο Μπαλοτέλι: Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς

Υπάρχει μια υπέροχη έκδοση διηγημάτων του Κίπλινγκ με τίτλο “Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς και άλλες ιστορίες”. Εκτός του διηγήματος του τίτλου, αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν το “Η επιμόρφωση του Ότις Γιρ”. Το διήγημα αρχίζει με τη φράση “Θα σας διηγηθώ εδώ την ιστορία μιας αποτυχίας” και πιστέψτε με, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να αρχίσει κάποιος ένα κείμενο για τον Μάριο Μπαλοτέλι. Αφορμή γι’ αυτό εδώ το κείμενο στάθηκε μια κουβέντα που είχα με φίλους για το πόσο είναι εφικτό ο Ιταλός επιθετικός να ξαναγίνει ο σούπερ παίκτης του παρελθόντος. Αρκετοί θεωρούν ακόμα πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει. Η δική μου γνώμη είναι πως αυτό όχι μόνο δεν μπορεί να (ξανά)γίνει αλλά και πως κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Ναι, πολύ σωστά καταλάβετε. Για μένα ο σούπερ Μάριο δεν υπήρξε ποτέ μεγάλος παίκτης, δεν είχε ποτέ διάρκεια και αν ο Θεός δεν τον είχε προικίσει με σπάνιο ταλέντο και ακόμα σπανιότερη “τρέλα”, λογικά εν έτη 2016 ουδείς δεν θα έμπαινε στον κόπο να ασχοληθεί μαζί του.

Εδώ και μερικές μέρες ο Μπαλοτέλι έχει επιστρέψει στις προπονήσεις και την περίοδο προετοιμασίας της ομάδας που ανήκει. Της Λίβερπουλ. Τον Αύγουστο του ’14 ο Μπρένταν Ρότζερς είχε βγάλει από τα ταμεία της ομάδας το ποσό των 16 εκατομμυρίων λιρών για να φέρει στο Μέλγουντ τον παίκτη ως αντικαταστάτη του Λουίς Σουάρεζ. Πολλοί τον πίστεψαν και τότε, “είναι η τελευταία του μεγάλη ευκαιρία να αναγεννηθεί”, “ξέρει 100 καντάρια μπάλα”, “ξέρει την Πρέμιερ Λιγκ πολύ καλά από τα χρόνια στη Σίτι”, “τον πιστεύω-θα βοηθήσει” και άλλες τέτοιες ομορφιές στα όρια του αστείου. Τι κατάφερε ο σούπερ Μάριο την -καταστροφική- σεζόν 2014/2015 για την ομάδα; Να βρίσκεται μεταξύ πάγκου και εξέδρας και να σκοράρει ένα και μοναδικό τέρμα (σε 16 συμμετοχές) στην Πρέμιερ Λιγκ, εκείνο το νικητήριο τέρμα κόντρα στην αιώνια λούζερ Τότεναμ. Πέρυσι είχε δοθεί δανεικός στην -μέτρια- Μίλαν, συνέχισε μεταξύ πάγκου και εξέδρας και έριξε κι άλλο το τραγικό του ποσοστό, σκοράροντας ένα και μοναδικό γκολ για το πρωτάθλημα, σε 20 συμμετοχές. Με το τέλος της σεζόν, δήλωνε πανέτοιμος για το Γιούρο και υπάρχει φήμη πως το γέλιο του Κόντε -στο άκουσμα αυτής της δήλωσης- έφτασε σε μέρη που δεν υπάρχει ήχος. Φυσικά το “τρολάρισμα” από τον ίδιο τον παίκτη συνεχίστηκε και κατά την επιστροφή του στη Λίβερπουλ όταν δήλωνε πανέτοιμος για τη νέα πρόκληση και δυνατός για να διεκδικήσει τη Χρυσή Μπάλα του χρόνου. Και εκεί ακριβώς έγκειται το μεγάλο πρόβλημα του Μάριο Μπαλοτέλι. Η έλλειψη κάθε σοβαρότητας.

Ο Μπαλοτέλι διανύει το 26ο έτος της ηλικίας του και είναι γνωστός στον ποδοσφαιρικό πλανήτη σχεδόν μια δεκαετία. Ο Θεός του χάρισε απλόχερα τα πάντα πλην του σημαντικότερου συστατικού για να κάνει καριέρα. Του μυαλού. Ο σούπερ Μάριο έχει εξαιρετική τεχνική. Διαθέτει το τέλειο σώμα για να παίξει κάποιος ποδόσφαιρο. Είναι γρήγορος, με φοβερά τελειώματα και πολύ καλός με το κεφάλι (μιας και διαθέτει φοβερό άλμα). Επίσης έχει την οξυδέρκεια να κάνει την τέλεια πάσα. Και όμως δεν έχει κάνει ούτε μία γεμάτη σεζόν ποτέ επειδή δεν έχει το σημαντικότερο εξ αυτών. Το μυαλό. Αν διέθετε και αυτό θα ήταν για το ποδόσφαιρο ό,τι ακριβώς ο Λε Μπρον για το μπάσκετ. Μια απίστευτη μηχανή πολέμου, δύσκολο να αντιμετωπιστεί από την καλύτερη άμυνα και τις αρτιότερες τακτικές. Δυστυχώς όμως αυτό απουσιάζει από το κεφάλι του. Δεν είναι τυχαίο πως στην Ίντερ του Μουρίνιο (άσχετα αν κέρδισε το μυθικό τρεμπλ) σκούπιζε τον πάγκο για να παίζει βασικός ο Πάντεφ και ο Μιλίτο. Στη Σίτι του Μαντσίνι πήγε ως Μεσσίας και αναλώθηκε σε ένα σωρό σκάνδαλα και περιπέτειες εκτός γηπέδου. Μπορεί να ήταν ο άνθρωπος που έβγαλε την ασίστ στον Αγουέρο για να έρθει το νικητήριο τέρμα (και το πρωτάθλημα) κόντρα στην ΚΠΡ και ο MVP στον τελικό κυπέλλου κόντρα στη Στόουκ ένα χρόνο πριν, αλλά γεμάτη σεζόν δεν είχε ούτε εκεί. Παρεμπιπτόντως εκείνη η ασίστ στον Αργεντινό ήταν και η μοναδική του με τη φανέλα της Σίτι. Στη μέρα του ήταν (και ακόμα είναι) ικανός να διαλύσει την καλύτερη ομάδα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την εμφάνισή του επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε εκείνο το μυθικό 1-6 στο Ολντ Τράφορντ ή το παιχνίδι κόντρα στους Γερμανούς στο Γιούρο του 2012. Σωστά, κανείς. Το κακό είναι πως αυτές οι εμφανίσεις δεν ήταν τίποτα περισσότερο από παρενθέσεις κακών εμφανίσεων, τσαμπουκάδων με συμπαίκτες (και αντιπάλους) και τιμωριών.

Θα μπορούσε να είχε γίνει “Βασιλιάς”. Θα μπορούσε να είχε γίνει αυτό που είχε πει ότι θα γίνει στον Κριστιάνο, σε μια αναμέτρηση Μάντσεστερ-Ίντερ, όταν ο Πορτογάλος του είχε κάνει μια μεγαλοπρεπέστατη “ποδιά” και ο Ιταλός λίγο αργότερα τον κλώτσησε λέγοντάς του “κάποτε θα σε ξεπεράσω”. Ο Ρονάλντο είχε χαμογελάσει πονηρά λες και είχε δει την πορεία που πρόκειται να διανύσει ο Ιταλός. Από πολύ μικρός άλλωστε γνώριζε πως εκτός του ταλέντου για να γίνεις κορυφαίος χρειάζεται το μυαλό και η δουλειά. Κάτι που ο Μπαλοτέλι δεν έμαθε ποτέ και ούτε πρόκειται να μάθει. Στα 26 του όχι μόνο δεν έγινε “βασιλιάς” αλλά  δεν πρόκειται να γίνει και ποτέ. Αυτή τη στιγμή καμία μεγάλη ομάδα δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί πραγματικά γι’ αυτόν και το κακό είναι πως ούτε και κάποια μικρομεσαία. Αυτές δεν μπορούν να ρισκάρουν με το “σταριλίκι” του ημίτρελου κακομαθημένου Ιταλού. Αν υπάρχει κάποιο μέρος για να νιώσει “βασιλιάς” αυτό δεν είναι άλλο από την Κίνα. Εκεί -λογικά- θα μπορεί να κοροϊδεύει, να πουλάει τρέλα, να καπνίζει αδιάφορα και να τον θαυμάζουν πραγματικά ως Θεό για αυτό το σπάνιας ομορφιάς ένα γκολ που θα σκοράρει κάθε 10-15 αγώνες. Και όπως γράφει και ο Κίπλιγκ “καλό είναι να ευλογούμε τα κέρδη μας όσο ευλογούμε τις απώλειές μας”. Το τελευταίο ειλικρινά δεν νομίζω να το έχει κάνει ο Ιταλός σούπερ σταρ. Ποτέ.