Το αντίο ενός σπουδαίου παίκτη-οπαδού

Το Μονουμεντάλ είναι γεμάτο. Οι οπαδοί της Ρίβερ έχουν εξαφανίσει τα εισιτήρια από τις πρώτες μέρες που ανακοινώθηκε ότι η ομάδα θα τιμήσει τον Φερνάντο Καβενάγκι με μια ειδική γιορτή μετά το τέλος του πρωταθλήματος. Ο εκφωνητής του γηπέδου ανακοινώνει την είσοδο του μεγάλου πρωταγωνιστή. Ο Καβενάγκι μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο συνοδευόμενος από τα παιδιά του και τη γυναίκα του. Όλοι τους φοράνε μπλούζες της Ρίβερ. 60.000 άνθρωποι στις κερκίδες σηκώνονται όρθιοι για να αποθεώσουν τον 34χρονο. Στο ένα πέταλο είναι τοποθετημένο ένα τεράστιο πανό που τον δείχνει να φιλάει το σήμα στη φανέλα. Ένα ιδανικό τέλος για μια καριέρα που μπορεί να μην ήταν ανάλογη των προσδοκιών αλλά είχε σίγουρα ένα χαρακτηριστικό που θα ζήλευαν πολλοί: αγάπη. Μπόλικη οπαδική αγάπη.

Άνοιγμα παρένθεσης. 6 Μαρτίου 2001. Η Ρίβερ υποδέχεται στο Μονουμεντάλ την Γκουαρανί από την Παραγουάη, στα πλαίσια του Κόπα Λιμπερταδόρες. Οι ‘Μιλιονάριος’ είναι μπροστά στο σκορ με 2-0 και αυτό τους δίνει την ευκαιρία στα τελευταία λεπτά να ξεκουράσουν παίκτες. Στο 73′ μπαίνει στον αγώνα ο 18χρονος Καβενάγκι, για το ταλέντο του οποίου λέγονται ήδη πολλά. Το ντεμπούτο τα επιβεβαιώνει όλα. Ασίστ στον Σαβιόλα στο 85′ και γκολ στο 90′ στην πρώτη σου εμφάνιση είναι κάτι παραπάνω από ονειρική πρεμιέρα, ειδικά αν είσαι και οπαδός της ομάδας στην οποία αγωνίζεσαι.

Ακολουθούν τρεις πολύ πετυχημένες σεζόν. Η ομάδα κερδίζει τρία πρωταθλήματα, ο πιτσιρικάς σκοράρει ακατάπαυστα (72 γκολ σε 119 ματς!) και η κερκίδα τον λατρεύει. Άλλωστε, το μόνο καλύτερο από το να έχεις έναν χαρισματικό επιθετικό στην ομάδα σου είναι αυτός ο σκόρερ να είναι και δικό σου παιδί. Το 2004 παίρνει τη μεγάλη απόφαση να δοκιμάσει την τύχη του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η Ρίβερ βάζει στο ταμείο της 6,5 εκατομμύρια και ο Καβενάγκι καταλήγει στη Ρωσία και τη Σπάρτακ Μόσχας.

Εφτά χρόνια αργότερα και την ώρα που η καριέρα του έχει πάρει την κατιούσα (με εξαίρεση τα δυο πρώτα χρόνια στη Γαλλία στα οποία θύμισε τον παλιό, καλό “Cavegol”), η αγαπημένη του Ρίβερ εκπέμπει σήμα κινδύνου. Έχει μόλις υποβιβαστεί για πρώτη φορά στην ιστορία της, τα οικονομικά της είναι σε τραγική κατάσταση και ο κόσμος της είναι απελπισμένος και εξοργισμένος ταυτόχρονα. Ο Καβενάγκι δεν το σκέφτεται και πολύ (χρόνια μετά, αποκάλεσε τη συγκεκριμένη απόφαση την καλύτερη της ζωής του, καθώς “με βοήθησε να ωριμάσω σαν άνθρωπος”).

Μιλάει με τους διοικούντες και τους ενημερώνει ότι θέλει να γυρίσει για να βοηθήσει. Στα πλαίσια της στήριξης αυτής προσπαθεί να μην επιβαρύνει το ταλαιπωρημένο ταμείο της ομάδας και έτσι η συμφωνία ολοκληρώνεται με τις μικρότερες δυνατές απολαβές. Μαζί του επιστρέφει στο Μονουμεντάλ και ο γνωστός μας Αλεχάντρο Ντομίνγκες που έχει τον ίδιο ατζέντη αλλά και μια πορεία καριέρας που είναι εντυπωσιακά ίδια: 2001-04 στη Ρίβερ, μεταγραφή στη Ρωσία, πέρασμα από άλλες χώρες και επιστροφή στη Ρίβερ της β’ εθνικής.

Με ηγέτη και πρώτο σκόρερ (19 γκολ) τον Καβενάγκι, οι ‘Μιλιονάριος’ επιστρέφουν άμεσα στην πρώτη κατηγορία και ο αναγεννημένος Αργεντινός αποφασίζει να δοκιμάσει ξανά την τύχη του στην Ευρώπη. Ίδια απόφαση, ίδια κατάληξη: Δυο χρόνια μετά η Ρίβερ ανακοινώνει για μια ακόμα φορά την απόκτηση του σε μια προσπάθεια να επιστρέψει στους τίτλους μετά από τα πέτρινα χρόνια που έχουν προηγηθεί. Αν και έχει πλέον πατήσει τα 31 και ταλαιπωρείται συχνά-πυκνά από τραυματισμούς, βοηθάει όσο μπορεί (το κοντέρ του σταματάει στα 21 γκολ) την ομάδα να επιστρέψει στην κορυφή. Πρώτο πρωτάθλημα μετά από 6 χρόνια, πρώτο Σουνταμερικάνα στην ιστορία της και πρώτο Λιμπερταδόρες από το 1996 κι όλα αυτά μέσα σε 1,5 χρόνο!

Το μοτίβο είναι πλέον γνωστό: Επιτυχία με τη Ρίβερ, αποθέωση από την κερκίδα, αποχώρηση για την Ευρώπη. O “el torito”, με αποτυπωμένο πλέον πάνω του το Λιμπερταδόρες (αφού είχε υποσχεθεί πως θα το κάνει τατουάζ αν το σήκωνε η Ρίβερ), κάνει ένα σύντομο πέρασμα από την Κύπρο και τελικά τον Δεκέμβρη του 2016, κουρασμένος από τους συνεχόμενους τραυματισμούς, ανακοινώνει το πρόωρο φινάλε. Κλείσιμο παρένθεσης.

Όσο οι οπαδοί τον αποθεώνουν, ο Καβενάγκι χαιρετάει έναν-έναν όλους τους παίκτες που δέχτηκαν την πρόσκληση να συμμετέχουν σ’αυτή τη γιορτή (“Το σημερινό είναι μια γιορτή, δεν είναι ένας αποχαιρετισμός όπως τον ονόμασαν, γιατί δεν πρόκειται να φύγω ξανά από αυτή την ομάδα”). Και δεν είναι ούτε λίγοι, ούτε τυχαίοι. Η λίστα προκαλεί ανατριχίλα σε όλους τους οπαδούς της Ρίβερ: Αιμάρ, Γκαγιάρδο, Ντίαζ, Φραντσέσκολι, Σαβιόλα, Πλασέντε, Ορτέγκα, Ντεμικέλις, ‘Τσόρι’ Ντομίνγκες. Οι παίκτες χωρίζονται σε ενεργούς και παλαίμαχους, ο Καβενάγκι παίζει και με τους δυο, το τελικό σκορ δεν ενδιαφέρει κανέναν.

Πριν το ματς έχει προηγηθεί ροκ συναυλία, μετά το ματς ακολουθούν οι χαιρετούρες και οι δηλώσεις των προσκεκλημένων. Όταν φτάνει η σειρά του επιλέγει προσεκτικά τις λέξεις του: “Το μόνο που έχω να πω είναι ευχαριστώ. Είμαι περήφανος που είμαι οπαδός της Ρίβερ και περήφανος που είμαι μέρος αυτής της ομάδας. Κρατάω αυτές τις στιγμές για μια ζωή. Είναι σαν όνειρο για μένα. Νιώθω προνομιούχος που το έζησα όλο αυτό”.

Αυτό ήταν και το φινάλε ενός παίκτη παίκτης που μπορεί να μην έγινε ποτέ αυτό που περίμεναν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο (ανάμεσα τους και αμέτρητοι οπαδοί του Championship Manager, στο οποίο αποτελούσε ιδανική επιλογή για κάθε επίθεση) αλλά με την προσφορά του στις καλές και στις δύσκολες στιγμές (ειδικά στις δύσκολες) της Ρίβερ, κέρδισε πανάξια μια θέση δίπλα στους θρύλους της ομάδας.