Τραγουδώντας στην Κόλαση
Ψάχνοντας κανείς πληροφορίες για τη Νέα Ορλεάνη, διαπιστώνει σχετικά εύκολα ότι ένα από τα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κουλτούρας της πόλης είναι οι τζαζ κηδείες. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας κηδείας, μια μπάντα ακολουθεί τους συγγενείς του νεκρού στην πορεία τους μέχρι το νεκροταφείο, παίζοντας κάποιο πένθιμο εμβατήριο ή κάποιον μελαγχολικό ρυθμό. Όταν όμως ο νεκρός αφεθεί στην ‘τελευταία του κατοικία’ και η συνοδεία του πάρει το δρόμο της επιστροφής, το κλίμα σιγά-σιγά αλλάζει. Οι μελωδίες των μουσικών γίνονται πιο χαρούμενες και γρήγορες και ο κόσμος αρχίζει να χορεύει στο δρόμο (ένα χορό που πολλές φορές τον αποκαλούν “καθαρτικό”), σε μια προσπάθεια να τιμήσει το νεκρό και τη γεμάτη ζωή που έζησε αλλά και σε μια συμβολική κίνηση που δείχνει ότι η ζωή συνεχίζεται.
H Ρίβερ Πλέιτ ‘γεννήθηκε’ στις 25 Μαΐου του 1901 σε μια συνοικία δίπλα σε αυτή της Μπόκα. Μεγαλώνοντας κατέκτησε τα πάντα. Η ιστορία της είναι γεμάτη σπουδαίες επιτυχίες: Κατέκτησε πρωταθλήματα, κύπελλα, Λιμπερταδόρες, Σουνταμερικάνα, Διηπειρωτικό, ανέδειξε μερικούς από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, έφτιαξε μια από τις πιο φημισμένες ομάδες στην ιστορία του λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου, κουβάλησε περισσότερους από 15.000 οπαδούς (ανάμεσα τους κι έναν ολομόναχο τυφλό) στην άλλη άκρη της γης και ψηφίστηκε ως η 9η καλύτερη ομάδα του προηγούμενου αιώνα. Αν έπρεπε κάποιος να διαλέξει την πιο μεγάλη στιγμή της ιστορίας της όμως, θα έπρεπε να αδιαφορήσει για όλα αυτά τα αξιοσημείωτα κατορθώματα στα οποία οι ‘Μιλιονάριος’ βρέθηκαν στην κορυφή και να κοιτάξει πιο χαμηλά. Πολύ πιο χαμηλά. Για την ακρίβεια, στον πάτο.
Οι περισσότεροι θα σκεφτούν ότι η Ρίβερ ακούμπησε τον δικό της πάτο στα τέλη Ιουνίου του 2011, όταν και υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία. Αλλά εκείνο ήταν μόνο το πρώτο βήμα, όπως ακριβώς ένας δύτης ακουμπάει στο βυθό με το πρώτο πόδι. Ο πραγματικός πάτος βρίσκεται όταν και τα δυο πόδια πατήσουν γερά στον πυθμένα και βουλιάξουν και λίγο στο χώμα από το βάρος και για τη Ρίβερ αυτή η στιγμή ήρθε δυο περίπου μήνες μετά.
Ένα χειμωνιάτικο (για την Αργεντινή) και βροχερό απόγευμα του Αυγούστου του 2011, η Ρίβερ υποδεχόταν στην έδρα της την Τσακαρίτα Τζούνιορς. Ήταν η πρώτη αγωνιστική της δεύτερης κατηγορίας. Εκείνος ο αγώνας ήταν ο πραγματικός πάτος της, το απόλυτο ναδίρ μιας ένδοξης ιστορίας 110 χρόνων, η οριστική συνειδητοποίηση της τραγωδίας την οποία ζούσε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη, η μέρα που λογικά ακούστηκε η πρώτη, γεμάτη ειρωνεία και καζούρα, ερώτηση από φίλους και γνωστούς που υποστηρίζουν τους ‘άλλους’: “Mε ποιο μεγαθήριο παίζετε σήμερα;”
Το σοκ του υποβιβασμού αποτελούσε πλέον παρελθόν και μπροστά βρισκόταν μόνο η εφιαλτική αποδοχή της κατάστασης και ο αναπόφευκτος συμβιβασμός με αυτή. Όταν όλοι οι υπόλοιποι ‘μεγάλοι’ της χώρας ετοιμαζόταν για τη δεύτερη αγωνιστική της πρώτης κατηγορίας, κάνοντας σχέδια και όνειρα για τίτλους και φιέστες, η Ρίβερ Πλέιτ ετοιμαζόταν να ξεκινήσει την ανάβαση του δικού της Γολγοθά, μέσω μιας δύσκολης διαδρομής που δεν είχε ξανακάνει ποτέ.
Εκεί λοιπόν, σ’εκείνο το κρύο και μίζερο Αυγουστιάτικο απόγευμα εντοπίζω εγώ τη μεγαλύτερη και ομορφότερη στιγμή στην τεράστια ιστορία αυτού του συλλόγου. Και όχι φυσικά στο χόρτο του Μονουμεντάλ, αλλά στις κερκίδες. Εκεί που βρέθηκαν μερικές δεκάδες χιλιάδες ανώνυμοι οπαδοί, που έβαλαν στην άκρη τη θλίψη, το θυμό και τον εγωισμό τους, που πιθανόν τους φώναζε “Ρίβερ είσαι, είναι δυνατόν να τρέχεις χειμωνιάτικα να δεις αγώνα δεύτερης κατηγορίας;” και πήγαν να στηρίξουν μια ομάδα που μπορεί να μη θύμιζε αυτή με την οποία μεγάλωσαν και να μην έμοιαζε καθόλου μ’αυτή που οι ίδιοι ονειρευόταν αλλά ακόμα και άσχημη, ανίκανη και αποτυχημένη παρέμενε “η δικιά τους Ρίβερ”.
Η πιο ωραία στιγμή είναι αυτό το σχεδόν ανατριχιαστικό, ακόμα και για κάποιον τρίτο -όπως εμείς- που απλά εκτιμάει την αγνή οπαδική αγάπη, βίντεο στο οποίο μερικές χιλιάδες οπαδοί, άνθρωποι που μεγάλωσαν υποστηρίζοντας ένα μεγαθήριο του ποδοσφαίρου, που κατά κύριο λόγο τους πρόσφερε χαρές και μια αίσθηση ανωτερότητας και μεγαλείου, άνθρωποι που λογικά έχουν ζήσει θρυλικές νίκες και τις κατακτήσεις αρκετών τίτλων, άνθρωποι που βρέθηκαν ξαφνικά σε μια ποδοσφαιρική και οπαδική Κόλαση που θα έκανε πολλούς να το παίξουν αδιάφοροι ή να κλειστούν τις Κυριακές στα σπίτια τους από ντροπή, σ’ένα σκατένιο σημείο δηλαδή στο οποίο το μόνο που σε κρατάει δεμένο με την ομάδα είναι η γνήσια, μη ανταποδοτική αγάπη σου γι’αυτή και όχι κάποια προσδοκία για βραχυπρόθεσμες χαρές και πανηγύρια, σε μια κατάσταση που αν και απ’έξω βρωμάει αποτυχία και μιζέρια, μέσα της αρκετές φορές γεννιούνται πραγματικοί οπαδοί, χοροπηδάνε και τραγουδάνε μέσα στη βροχή, αδιαφορώντας για τις αμέτρητες καζούρες και τα άπειρα υποτιμητικά σχόλια των αντιπάλων, τραγουδάνε και χοροπηδάνε πικραμένοι αλλά και ταυτόχρονα χαρούμενοι, σαν τελείωμα τζαζ κηδείας που έχει μόλις αφήσει πίσω της το πένθος και προσπαθεί να σου υπενθυμίσει ότι η ζωή συνεχίζεται, χοροπηδάνε και τραγουδάνε όλο και πιο δυνατά όσο περνάει η ώρα, κάποιους στίχους που, πιθανόν, αμέτρητοι άλλοι έχουν φωνάξει αλλά λίγοι τους εννοούν πραγματικά, γιατί σχεδόν πάντα η θεωρία απέχει από την πράξη πολύ περισσότερο απ’όσο θα θέλαμε να απέχει, ένα τραγούδι που στον επίλογο του λέει “…εμένα δεν με νοιάζει που παίζεις, εγώ θα πηγαίνω παντού, γιατί Ρίβερ Πλέιτ σ’αγαπάω όλο και περισσότερο”.
7 σχόλια σχετικά με το “Τραγουδώντας στην Κόλαση”
Πάντως, το κλίμα δεν ήταν το ίδιο γιορτινό δύο μήνες πριν, στον αγώνα εναντίον της Μπελγκράνο (1-1) που στοίχισε στη Ρίβερ τον υποβιβασμό της στη β’ εθνική. Ο αγώνας διακόπηκε ένα λεπτό πριν συμπληρωθεί το ενενηντάλεπτο, με τους οπαδούς της Ρίβερ να ξηλώνουν τα καθίσματα, να τα εκσφενδονίζουν στον αγωνιστικό χώρο και να βάζουν (κυριολεκτικά) φωτιά στις εξέδρες του γηπέδου τους. Η αστυνομία απάντησε με αντλίες νερού, δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες. Τα έκτροπα συνεχίστηκαν και έξω από το γήπεδο, με συνολικό απολογισμό 70 τραυματίες (οι μισοί ήταν αστυνομικοί), 100 συλλήψεις και μεγάλες υλικές ζημιές.
Στο παρακάτω βίντεο, τα στιγμιότυπα του αγώνα (0:00-3:20), τα κλάματα κοινού και παιχτών (3:20-4:24), τα έκτροπα (4:24-6:50) και οι δηλώσεις των παιχτών (6:50-7:58):
https://www.youtube.com/watch?v=EZ3X2cWphak
Τις μέρες που ακολούθησαν τον μοιραίο αγώνα, οι γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης δέχονταν βροχή τηλεφωνημάτων από οπαδούς της Ρίβερ, ενώ η ζήτηση για αντικαταθλιπτικά αυξήθηκε κατακόρυφα. Αντίθετα, οι οπαδοί της Μπόκα γέμισαν τους τοίχους των συνοικιών του Μπουένος Άιρες με μία ευφάνταστη παραλλαγή ενός γνωστού τους συνθήματος: “RiBer, putos, te vamos a matar” (=«ΡίΒερ, πουτ*νας γιοι, εμείς θα σας ξεκάνουμε»).
Στο ντεμπούτο της στη β’ εθνική εναντίον της Τσακαρίτα (1-0), η Ρίβερ αγωνίστηκε ενισχυμένη με το σπουδαιότερο μεταγραφικό της απόκτημα για εκείνη την αγωνιστική περίοδο: τον γνωστό μας Αλεχάντρο Ντομίνγκες. Ο Τσόρι μπορεί να μην ήταν ο σκόρερ του μοναδικού γκολ της αναμέτρησης, όμως είχε δοκάρι και άλλη μία μεγάλη ευκαιρία με σουτ που αποκρούστηκε πάνω στη γραμμή (βλ. παρακάτω στιγμιότυπα).
https://www.youtube.com/watch?v=jSeZV4v_9Zw
Ο υποβιβασμός της Ρίβερ έγινε η αιτία να ανακληθεί η απόφαση για απαγόρευση των μετακινήσεων των οπαδών στους εκτός έδρας αγώνες των ομάδων τους. Αυτό έγινε επειδή οι υπόλοιπες ομάδες της β’ εθνικής ήθελαν να επωφεληθούν από τις αυξημένες εισπράξεις των εντός έδρας αγώνων τους εναντίον της Ρίβερ. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της αργεντίνικης ΕΠΟ: «Δεν θα προσαρμοστεί η Ρίβερ στη β’ εθνική. Θα προσαρμοστεί η β’ εθνική στη Ρίβερ»
Πολύ ωραίο άρθρο duendes, ωραία και τα σχόλιά σου Μπρούνο Κόντι.
Μπορεί να είμαι με την Boca, αλλά το κομμάτι είναι άψογο. Μέχρι δακρύων. Οπως οι κηδείες στη Νέα Ορλεάνη και αναδεικνύει το πραγματικό πάθος που μόνο οι νοτιοαμερικάνοι έχουν πλέον.
Μούρη, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Όταν έχω λίγο χρόνο, μου αρέσει να βάζω κι εγώ τη δική μου πινελιά στα άρθρα του Σομπρέρο.
«Ο πραγματικός πάτος βρίσκεται όταν και τα δυο πόδια πατήσουν γερά στον πυθμένα και βουλιάξουν και λίγο στο χώμα από το βάρος»: έτσι είναι.
Σας παρακολουθώ καιρό και ομολογώ ότι έχω διαβάσει σχεδόν ό,τι έχετε ανεβάσει. Συνεχίστε την καλή δουλειά. μπράβο και στους γάτους σαν τον Μπρούνο Κόντι που κάνουν τα άρθρα ακόμα καλύτερα.
Να λέμε και τα δικά μας ΑΕΚ – Απόλλων Σμύρνης 2-1 εισητηρια 19,385 β Εθνική πάνω από 25000 μεσα