Η εξιλέωση του Αλιού Σισέ
13 Φεβρουαρίου 2002. Τελικός Κόπα Άφρικα. Η Σενεγάλη και το Καμερούν δεν έχουν καταφέρει σε 120′ αγώνα να βρούνε το δρόμο προς τα δίχτυα και λύνουν τις διαφορές τους στα πέναλτι. Μετά από 9 εκτελέσεις το σκορ είναι 3-2 υπέρ των Καμερουνέζων. Η Σενεγάλη πρέπει να ευστοχήσει στο τελευταίο της πέναλτι για να κρατήσει τις ελπίδες της ζωντανές. Όλο το βάρος της ευθύνης πέφτει στον Αλιού Σισέ.
Ο Σισέ δεν είναι απλά ο αρχηγός της ομάδας, είναι και ένας από τους καλύτερους παίκτες της σ’αυτό το τουρνουά και ένας από τους βασικούς λόγους που η Σενεγάλη βρίσκεται στον τελικό και διεκδικεί το πρώτο Κύπελλο Εθνών της Αφρικής στην ιστορία της. Τα ‘λιοντάρια της Τερανγκά’ έφτασαν μια ανάσα από τον τίτλο χάρη κυρίως στην άμυνα τους, αφού στα 7 παιχνίδια της διοργάνωσης δέχτηκαν μόλις ένα γκολ και ο Σισέ ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της άμυνας αυτής. Όμως όλα αυτά είναι παρελθόν πλέον, αφού η μοίρα της εθνικής κρίνεται από μια εκτέλεση πέναλτι.
Ο 26χρονος αμυντικός παίρνει φόρα και στέλνει το πέναλτι του χαμηλά και λίγο δεξιά. Ο τερματοφύλακας του Καμερούν διώχνει τη μπάλα με τα πόδια. Οι Καμερουνέζοι πανηγυρίζουν, οι Σενεγαλέζοι καταρρέουν, ο Αλιού Σισέ γίνεται ο μοιραίος παίκτης, ο “Ρομπέρτο Μπάτζιο της Σενεγάλης”.
Μετά το 9ο λεπτό έρχεται η σειρά του Σισέ
19 Ιουλίου 2019. Τελικός Κόπα Άφρικα. Η Σενεγάλη βρίσκεται για δεύτερη φορά στην ιστορία της σ’ένα τελικό, αυτή τη φορά απέναντι στην Αλγερία. Ένα κοινό στοιχείο συνδέει τις δυο αυτές γενιές των Σενεγαλέζων. Ο Σισέ. Ο αρχηγός της χρυσής εκείνης γενιάς της χώρας είναι πλέον αυτός που δίνει τις οδηγίες από τον πάγκο. Ο 43χρονος μακρυμάλλης προπονητής είναι πλέον μια από τις πιο γνώριμες φιγούρες της Αφρικής και αυτός που τα τελευταία χρόνια έχει επαναφέρει τη Σενεγάλη στο προσκήνιο.
Ο Σισέ ανέλαβε την εθνική Σενεγάλης το 2015 λίγο μετά το τέλος του Κόπα Άφρικα εκείνης της χρονιάς. Η Σενεγάλη είχε αποτύχει για μια ακόμα φορά και όλοι φοβόταν ότι μια ακόμα γενιά ταλαντούχων παικτών θα φύγει χωρίς να πετύχει κάτι σπουδαίο. Ο Σισέ εστίασε από την πρώτη στιγμή στο κομμάτι της τακτικής και της αμυντικής προσήλωσης, αφού σ’αυτό είχε εξειδικευτεί σαν ποδοσφαιριστής. Μέσα στα επόμενα χρόνια η Σενεγάλη έγινε μια ομάδα που δύσκολα δέχεται γκολ και που επιθετικά στηρίζεται στην ταχύτητα και στις εκλάμψεις των αστεριών της.
Το στυλ παιχνιδιού της ομάδας δέχτηκε έντονη κριτική από αρκετούς ανθρώπους του ποδοσφαίρου της χώρας. Ανάμεσα στους πιο φανατικούς επικριτικές βρίσκεται ένας παίκτης εκείνης της χρυσής γενιάς, ο Ελ Χατζί Ντιούφ, που σε κάθε ευκαιρία κατακρίνει τις επιλογές του παλιού συμπαίκτη του. Το θέμα όμως είναι ότι το στυλ αυτό αποδίδει. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε πριν λίγες μέρες ένας άλλος παλαίμαχος, ο Ντιομανσί Καμαρά: “Ναι, οι μέθοδοι του Σισέ μπορεί να μην ευχαριστούν τους πάντες αλλά δεν είμαστε η Βραζιλία”.
Με αυτή την τακτική η Σενεγάλη κατάφερε πέρσι κάτι που είχε πετύχει μόνο μια φορά στο παρελθόν, κι αυτή όταν ο Σισέ ήταν αρχηγός της: Να δώσει το παρών σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Τα ‘λιοντάρια’ βρέθηκαν στη Ρωσία το καλοκαίρι, κέρδισαν την προσοχή όλου του κόσμου με τη νίκη τους στο πρώτο ματς επί της Πολωνίας και τελικά έμειναν εκτός των νοκ άουτ ουσιαστικά στην… τρίχα, αφού στην ισοβαθμία με την Ιαπωνία έφτασαν να μετρήσουν οι κίτρινες κάρτες! “Θα προτιμούσαμε να αποκλειστούμε με κάποιον άλλο τρόπο αλλά δυστυχώς αυτοί είναι οι κανονισμοί και πρέπει να τους σεβαστούμε” είχε δηλώσει σχετικά λίγη ώρα μετά τον αποκλεισμό ο ίδιος ο Σισέ.
Με αυτόν τον ακραίο τρόπο η Σενεγάλη γύρισε νωρίς σπίτι της αλλά στα τρία αυτά ματς ο Σισέ πρόλαβε να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας. Λίγο η εντυπωσιακή πρώτη εμφάνιση της ομάδας του, λίγο η χαρακτηριστική φυσιογνωμία του, λίγο το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός μαύρος προπονητής του Μουντιάλ, λίγο το ότι ήταν ο πιο χαμηλά αμειβόμενος τεχνικός της διοργάνωσης και λίγο η αεικίνητη παρουσία του στον πάγκο βοήθησαν ώστε ο 43χρονος να συζητηθεί τόσο που στο τέλος η κουβέντα ξέφυγε και από τα ποδοσφαιρικά. “Με ρωτάτε αν είμαι σύμβολο του σεξ; Δεν ξέρω, θα πρέπει να ρωτήσετε τις γυναίκες” ήταν η απάντηση του σε μια σχετική ερώτηση. “Δεν πιστεύω πάντως ότι είμαι. Υπάρχουν εκατομμύρια Αλιού Σισέ στη Σενεγάλη και σ’όλο τον κόσμο”.
Λίγες μέρες μετά το τέλος του Μουντιάλ, και παρά τις νέες γκρίνιες για τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας και το κόψιμο κάποιων συγκεκριμένων παικτών, η ομοσπονδία της Σενεγάλης ανανέωσε το συμβόλαιο του προπονητή της για τρία ακόμα χρόνια, θέτοντας όμως ένα ξεκάθαρο και άμεσο στόχο: Η ομάδα να φτάσει στον τελικό του επόμενου Κόπα Άφρικα. Ο στόχος επετεύχθη.
Η Σενεγάλη βρίσκεται για δεύτερη φορά σε έναν τελικό και ο Σισέ είναι πλέον ο νέος ήρωας της χώρας, ο άνθρωπος πίσω απ’όλες τις μεγάλες στιγμές στην ποδοσφαιρική ιστορία της. Αρχηγός στον αφρικάνικο τελικό του 2002, αρχηγός στην πρώτη εμφάνιση σε Μουντιάλ το 2002, προπονητής στη δεύτερη εμφάνιση σε Μουντιάλ το 2018, προπονητής στον δεύτερο αφρικάνικο τελικό, 17 χρόνια μετά τον πρώτο!
Σ’έναν τελικό που απέναντι του θα βρει έναν προπονητή με τον οποίο τον συνδέουν πάρα πολλά πράγματα. O Αλγερινός Ντζαμέλ Μπελμάντι δεν έχει απλά την ίδια ηλικία με τον Σισέ (για την ακρίβεια είναι γεννημένοι με μια μόνο μέρα διαφορά!) αλλά μεγάλωσαν σχεδόν μαζί, στην ίδια περιοχή του Παρισιού. Ο Μπελμάντι γεννήθηκε εκεί, ο Σισέ βρέθηκε εκεί από πολύ μικρός, ψάχνοντας μια ευκαιρία για να ξεκινήσει την καριέρα του. Οι δυο τους βρέθηκαν αρκετές φορές αντίπαλοι σε τουρνουά ακαδημιών, έπαιξαν αντίπαλοι στο γαλλικό πρωτάθλημα (ο ένας με την Παρί και ο άλλος με τη Μαρσέιγ) και έφτασαν και οι δυο να γίνουν αρχηγοί των εθνικών τους ομάδων. “Νομίζω ότι είναι θέμα μοίρας το ότι συναντιόμαστε ξανά και μάλιστα σε τέτοιο αγώνα. Δεν νομίζω να έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο” σχολίασε πριν λίγες μέρες ο Αλγερινός τεχνικός.
Η παρουσία τους στον τελικό αποτελεί και μια μεγάλη δικαίωση για τα όσα ‘φωνάζει’ εδώ και χρόνια σε αρκετές συνεντεύξεις του ο Σισέ, ότι οι ομάδες της Αφρικής πρέπει να εμπιστευτούν περισσότερο τους ντόπιους προπονητές και να μην επιλέγουν συνεχώς Ευρωπαίους (οι περισσότερες ομάδες και αυτού του Κόπα Άφρικα είχαν στον πάγκο τους μη Αφρικανό τεχνικό).
Ανεξάρτητα από την έκβαση του τελικού και από το αν θα καταφέρει να επουλώσει ολοκληρωτικά τα ψυχολογικά τραύματα από εκείνο το χαμένο πέναλτι του 2002, ο Αλιού Σισέ έχει υπερκαλύψει σε μεγάλο βαθμό τις άσχημες αναμνήσεις από εκείνη την άτυχη στιγμή και έχει κερδίσει ήδη μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία του ποδοσφαίρου της Σενεγάλης. Και όχι μόνο για τα κατορθώματα του εντός γηπέδων. Ο Σισέ είχε δείξει ότι ξέρει να καθοδηγεί τους ανθρώπους ακόμα κι όταν δεν φοράει ποδοσφαιρικά παπούτσια και περιβραχιόνιο.
Λίγους μήνες μετά το Μουντιάλ του 2002, ένα πλοίο που κατευθυνόταν στην πρωτεύουσα έπεσε σε ισχυρή καταιγίδα και βυθίστηκε στα ανοιχτά της Σενεγάλης. Περισσότεροι από 1800 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ο Σισέ, που τότε έπαιζε στη Μπέρμιγχαμ, ζήτησε αμέσως άδεια από την αγγλική ομάδα, συγκέντρωσε τους παίκτες της εθνικής και μέσα σε μερικές μέρες διοργανώθηκε φιλικό με τη Νιγηρία, για να μαζευτούν χρήματα για τις οικογένειες των θυμάτων. Εκτός αυτών, ήταν ο πρώτος που συνείσφερε οικονομικά, μια κίνηση που ακολούθησαν μετά και οι υπόλοιποι παίκτες της Σενεγάλης. Μετά το τέλος του αγώνα δήλωσε στους δημοσιογράφους: “Έπρεπε να έρθω. Να μοιραστώ τον πόνο με τους ανθρώπους και να τους δείξω ότι είμαι εδώ μαζί τους. Oι δηλώσεις μόνες τους δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα”.
