Ένας περίεργος ποδοσφαιρικός αγώνας
Το παιχνίδι βρισκόταν μόλις στο 15ο λεπτό και χάναμε ήδη με 2-0. Ιδέα δεν είχαμε πάρει πως συνέβη αυτό. Νομίζαμε πως η ομάδα είχε στηθεί τέλεια αλλά αυτός, ο περίεργος αντίπαλος, μας την έκανε ύπουλα. Δεν προλάβαμε να καταλάβουμε τίποτα. Είχαμε τη μπάλα στα πόδια μας και μόλις αυτή χανόταν, γιατί θα χαθεί η ρουφιάνα δεν γίνεται να μη χαθεί σε ένα ολόκληρο παιχνίδι, την έπαιρναν και, με δύο πάσες, έφταναν στην εστία μας, εκεί που με δύο σουτ, σκόραραν δύο τέρματα. Δύο τέρματα καθόλου όμορφα, το αντίθετο μάλιστα, αλλά τόσο σημαντικά γι’ αυτούς και τόσο βασανιστικά για εμάς.
Ο προπονητής μας ωρυόταν από τον πάγκο πως δεν έπρεπε να επιτεθούμε αλλά να παγώσουμε το ρυθμό του αγώνα. «Αν συνεχίσουμε έτσι μέχρι το 30′- 35′ θα έχουμε φάει κι άλλο γκολ και τότε όλα θα έχουν χαθεί, παγώστε το ρυθμό, σκεφτείτε έξυπνα για το συλλογικό καλό, και κόψτε τις ντρίμπλες και τα τσαλιμάκια». Έβλεπα το δεκάρι, και αρχηγό μας, τον οργανωτή και ηγέτη μας, να έχει γεμίσει με άγχος κάθε σπιθαμή του προσώπου του και να μην μπορεί καλά καλά να πάρει ανάσα αλλά να προσπαθεί να μας βάλει σε μια τάξη. Ο δεξιός μας εξτρέμ έδειχνε να μην καταλαβαίνει, σπάζοντας την ισορροπία των γραμμών, έκανε επίθεση ένας προς πέντε αμυντικούς, λες και ήταν ο Μαραντόνα σε εκείνο το παιχνίδι με τους Άγγλους το ’86 στο Μεξικό. Μόνο που εκείνος ο Αργεντινός Θεός δεν καταλάβαινε από τίποτα, και δε τον ένοιαζε κιόλας να καταλάβει.
Αλλαγή μόλις στο 30′ και στη θέση του αρτίστα βρέθηκε ο αναπληρωματικός μας δεξιός μπακ. Περίεργα πράγματα ώρες ώρες, θα σκέφτηκαν πολλοί. Το ταλέντο δεν του περίσσευε, είχε όμως ο άτιμος κοφτερό μυαλό και μπορούσε να κρατήσει με θρησκευτική ευλάβεια (αν και δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτός ο όρος) τη θέση του, βοηθώντας να μείνουν κοντά οι γραμμές και να λειτουργήσει αυτή η ασπίδα που είχε στο μυαλό του ο προπονητής μας. Όταν δεν μπορείς να κερδίσεις καλό είναι να μη χάσεις με πολλά. Φεύγοντας από το γήπεδο θέλαμε να έχουμε τις λιγότερες απώλειες, δεν είναι άλλωστε όλες οι μάχες ίδιες, και η μάχη εκείνης της μέρας έδειχνε χαμένη. Δυστυχώς κανένας δεν μπορεί να κερδίζει συνέχεια και μερικοί κωλοπαιδαράδες εχθροί έχουν -δυστυχώς και πάλι- τη δύναμη να σου επιβληθούν. Το μόνο που περιμέναμε ήταν να ακούσουμε τον ήχο της σφυρίχτρας και να κατευθυνθούμε προς τα αποδυτήρια. Να ηρεμήσουμε, έχοντας στην πλάτη μας το 2-0, και να οργανώσουμε την τελική μας αντεπίθεση. Αν φυσικά αυτό ήταν εφικτό.
Οι περισσότεροι έδειχναν χαμένοι, απογοητευμένοι, ακόμα και ο αριστερός μας πλάγιος μπακ, ίσως ο μεγαλύτερος χαβαλές που έχει γνωρίσει ποδοσφαιρική ομάδα, είχε ξεσπάσει σε λυγμούς, μονολογώντας πως δεν πρέπει να χαθεί αυτό το παιχνίδι. «Είναι αυτή η αναμέτρηση που δεν πρέπει να χαθεί. Είναι ο μεγάλος τελικός και διάολε ναι, είμαστε καλύτεροι από αυτούς. Αγωνιστήκαμε τόσο καιρό για να φτάσουμε εδώ και αυτοί, αυτοί ούτε που κατάλαβε κανένας πως βρέθηκαν απέναντί μας, και θα μας κερδίσουν κιόλας». «Σκεφτείτε συλλογικά, παγώστε το ρυθμό και περιμένετε» συνέχισε ήρεμος ο κόουτς. Ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας, ένας τύπος που πίστευε σε κάθε μεταφυσική χαζομάρα που μπορούσε να σκεφτεί ανθρώπινος νους, σηκώθηκε απ΄τον ξύλινο πάγκο και άρχισε να προσεύχεται σε μια γλώσσα που, οι περισσότεροι, ακούγαμε για πρώτη φορά. Κοιταχτήκαμε σαν βλάκες και κάναμε το ίδιο. Όχι γιατί περιμέναμε κάτι από τις προσευχές, δεν ήταν άλλωστε η μέρα μας, αλλά γιατί θα δίναμε περισσότερη δύναμη σε αυτόν που, για να το κάνει όλο αυτό, λογικά θα είχε χάσει κάθε ελπίδα. Αφού τελειώσαμε και με αυτό τρέξαμε για τον αγωνιστικό χώρο. Εκεί μας περίμενε χαμογελώντας ύπουλα το «θεριό» με το 2-0 υπέρ του.
Τους δώσαμε τη μπάλα και αρχίσαμε απλά και μόνο να αμυνόμαστε, προσπαθώντας, να μη φτάσει η μπάλα στην εστία μας. Όσες φορές αυτή έφτασε απειλώντας μας, ο τερματοφύλακας μας την απέκρουσε με φαντεζί ενέργειες, και λίγη ώρα αργότερα, καταφέραμε να σκοράρουμε και να μειώσουμε το σκορ σε 2-1. Χάναμε, ναι, και λογικά δεν θα καταφέρναμε να κερδίσουμε αλλά ξέραμε πως παλεύαμε και πως ήδη ο κόσμος στην κερκίδα είχε λάβει το μήνυμα και μπορούσε να σκεφτεί με αισιοδοξία για τη συνέχεια. Δυστυχώς το 2-1 έμεινε μέχρι το τέλος και χάσαμε αυτό που νομίζαμε πως δεν θα χάναμε ποτέ από αυτούς. Το τρόπαιο του πρωταθλητή. Όταν όμως μπήκαμε και πάλι στα αποδυτήρια, και ας είχαμε χάσει, είδα ξαφνικά πολλά χαμόγελα. Ακόμα και ο εξτρέμ, που είχε βγει αλλαγή, ήρθε και μας έδωσε τα εύσημα για την ομαδική προσπάθεια, κάτι που κατάλαβε ακόμα και αυτός εκείνη τη μέρα. Πως η μονάδα πρέπει να λειτουργεί για το σύνολο, αναλόγως την περίσταση, και όχι για την πάρτη της. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και θα θυμάμαι πάντα εκείνη την χαμένη κούπα, και εκείνη την ύπουλη ήττα, αλλά αυτό που θα θυμάμαι περισσότερο απ’ όλα, είναι εκείνη η ομαδικότητα που δείξαμε στα δύσκολα. Μερικοί κακομαθημένοι αλήτες, που παίζαμε, τις περισσότερες φορές, για τον εαυτό μας και δεν δίναμε πάσα ούτε από το δεξί στο αριστερό.
Πονάνε οι ήττες. Όσοι έχουν κλωτσήσει κάπου, κάποτε, μια μπάλα μπορούν να το καταλάβουν πολύ καλά. Αυτό που πονάει όμως περισσότερο και από γκολ στο 90′ είναι όταν ξέρεις πως σε μια δύσκολη και περίεργη κατάσταση δεν έκανες αυτό που έπρεπε. Δεν έδωσες αυτό που μπορούσες. Αυτό που ήταν σωστό και χρήσιμο για το σύνολο, λειτουργώντας ως άμυαλη μονάδα. Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας έχει τρία αποτελέσματα, τρία επίπεδα ανάγνωσης, όμως μια δύσκολη κατάσταση της καθημερινότητάς μας μπορεί να έχει πολλά περισσότερα μιας και μπορεί να επηρεαστούν, όχι 22 παίκτες, αλλά εκατοντάδες, ακόμα και χιλιάδες, άνθρωποι με μια λάθος ανάγνωση. Οι ιστορίες, απ’ την άλλη, δεν γράφονται πάντα ευχάριστα και δεν γράφονται μόνο για κάτι καλό. Μερικές φορές όμως μπορούμε να βοηθήσουμε όλοι ώστε να αλλάξει αυτό το «κακό» σενάριο και να γίνει «καλό», λίγο καλύτερο ίσως, και πολύχρωμο, από μουντό και σκοτεινό. Σαν εκείνο το παιχνίδι που δεν έμεινε στο 2-1 για την ομάδα μας, αλλά έγινε 2-2 στο 90′, και το κερδίσαμε με 2-3 στην παράταση, χαρίζοντας χαμόγελα και αισιοδοξία για τη συνέχεια. Γιατί, και συγγνώμη που δεν το έγραψα πιο πάνω, την επόμενη σεζόν το πήραμε το κύπελλο.
Το κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους των μελωδιών του John Lennon
