Υπερεκτιμημένος ή αδικημένος: η καριέρα του Μιχάλη Κωνσταντίνου

Τη στιγμή που γεννιέται η ιστορία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ακατέργαστη ύλη. Για να πάρει σχήμα και να μπορέσουμε όλοι εμείς να περπατήσουμε δίπλα της θα πρέπει πολύ απλά να εμφανιστεί κάποιος -ή κάτι- που θα την αλλάξει. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία μας ένα βράδυ του 2001, μήνα Μάιο, σε κάποιο τραπέζι ενός πασίγνωστου ξενοδοχείου. Δύο πρόεδροι/ιδιοκτήτες ομάδων του ελληνικού πρωταθλήματος συζητούσαν έχοντας συντροφιά γνωστό δημοσιογράφο της εποχής. Ο ένας ήταν ο Σωκράτης Κόκκαλης, ισχυρός άνδρας του Ολυμπιακού, και ο άλλος ο Βαγγέλης Μυτιληναίος, του Ηρακλή. Ανάμεσα στα ακριβά πιάτα και τα κρασιά που έρχονταν κι έφευγαν με μοναδική ταχύτητα ο Μυτιληναίος βάζει φωτιά στη συζήτηση λέγοντας στον συνομιλητή του το ποσό που του πρότεινε ο Παναθηναϊκός για τον νεαρό επιθετικό του Ηρακλή, Μιχάλη Κωνσταντίνου. «Δυόμιση δις δραχμές μου δίνουν, συν τρεις παίκτες». Ο Κόκκαλης, αφού άφησε το κρασί του και σκέφτηκε αυτό που μόλις είχε ακούσει, του είπε. «Αν το ποσό που μου λες ισχύει, πάρε τηλέφωνο αμέσως και δέξου πριν ξημερώσει. Οι άνθρωποι τα πρωινά σκέφτονται πιο καθαρά και ίσως μέχρι τότε έχουν αλλάξει γνώμη». Ίσως το συμπλήρωσε και με το γνώριμό του χο-χο-χο. Κάπως έτσι, σύμφωνα λοιπόν με το μύθο, ο Μιχάλης Κωνσταντίνου ντύθηκε στα «πράσινα» το καλοκαίρι του 2001. Με την απόσταση του χρόνου να έχει μεγαλώσει επικίνδυνα από τότε, και την ιστορία να έχει πάρει μυθικές διαστάσεις μέχρι τις μέρες, μας ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν έγινε ακριβώς έτσι. Η ιστορία άλλωστε, που έχει μεταμορφωθεί σε θρύλο, καταφέρνει πάντα να επισκιάσει την αλήθεια και το ποδόσφαιρο φυσικά και δεν μπορεί να μείνει εκτός αυτής της λογικής. Ας ξετυλίξουμε όμως το κουβάρι της ιστορίας.

Ο «Μιχαλάκης» γεννήθηκε το 1978 στο Παραλίμνι της Κύπρου και άρχισε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο από πολύ μικρός μιας και ο πατέρας του ήταν και ο ίδιος ποδοσφαιριστής και μάλιστα από τους μεγάλους σκόρερ της εποχής του. Βλέποντας τον πατέρα του να ματώνει τα δίχτυα ο μικρός γράφτηκε στην τοπική Ένωση με μοναδικό όνειρο να πατήσει στα χνάρια του. Τα πρώτα χρόνια στην ακαδημία της ομάδας ήταν πολύ δύσκολα για την ψυχοσύνθεση ενός μικρού παιδιού μιας και το ψιλόλιγνο σώμα του δεν τον βοηθούσε, καθόλου για την ακρίβεια, για να βρει χώρο και χρόνο συμμετοχής. Από τα 14-15 περίπου, όταν δηλαδή δυνάμωσε αρκετά, άρχισε να κερδίζει ολοένα και περισσότερο χρόνο και κάπως έτσι, μαζί με τις συμμετοχές, άρχισαν να έρχονται και τα γκολ. Την ίδια περίοδο, κι αφού είχε προωθηθεί στην πρώτη ομάδα, τον ανακάλυψε ο Πασχάλης Παπαδόπουλος και έγινε πολύ γρήγορα ο μάνατζέρ του βλέποντας στα πόδια του, εκτός των σουτ που γινόταν όλο και πιο συχνά γκολ, και γεμάτους τραπεζικούς λογαριασμούς.

Ο Κωνσταντίνου θα ανακηρυχθεί πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα Κύπρου μόλις στα 18 του, με τον προπονητή της ομάδας Γκερντ Πρόκοπ να δηλώνει πως το Παραλίμνι βρήκε επιθετικό για τουλάχιστον μια δεκαετία, σε μια δήλωση που δικαίως θεωρήθηκε αφελής μιας και οι μεγάλες ομάδες της Κύπρου είχαν ήδη αρχίσει να χτυπούν την πόρτα της διοίκησης για να τον κάνουν δικό τους. Τελικά, το καλοκαίρι του 1997 και ενώ ο Κυπριακός αθλητικός Τύπος περιμένει να δει σε ποια μεγάλη ομάδα της δικής τους χώρας θα συνεχίσει την καριέρα του ο Κωνσταντίνου, ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης ανακοινώνει την απόκτησή του με τον 19χρόνο να το μαθαίνει την ώρα που φυλούσε σκοπιά μιας και εκείνη την περίοδο υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία. Ο μύθος μάλιστα λέει πως την ίδια περίοδο ο Κωνσταντίνου είχε βρεθεί πολύ κοντά στη Νότιγχαμ Φόρεστ, όχι όμως λόγω των ποδοσφαιρικών του προσόντων αλλά επειδή έβγαινε στην Κύπρο με την κόρη σημαντικού διοικητικού στελέχους της ομάδας, με την ίδια -αφού τελείωσε τις δουλειές που είχε στην Κύπρο και φεύγοντας για το Νότιγχαμ- απαίτησε από τον πατέρα της να τον φέρει στην ομάδα για να είναι μαζί. Άβυσσος η ψυχή (και οι απαιτήσεις) των πλούσιων γόνων.

Την ίδια περίοδο ο Ηρακλής φιλοξενούσε την εθνική ομάδα του Κουβέιτ και ο πρόεδρος της ομάδας, Πέτρος Θεοδωρίδης, ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με τον μάνατζερ του Κουβέιτ, Γιώργο Γκούμα. Ο Γκούμας, εκείνη την εποχή, εκτός από μάνατζερ ήταν και αντιπρόεδρος του Παραλιμνίου και κάπως έτσι ο Κωνσταντίνου προτάθηκε στον Ηρακλή με τον προπονητή της ομάδας Γιώργο Παράσχο να δίνει τελικά το πράσινο φως ώστε να ολοκληρωθεί η μετακίνηση. Το ντεμπούτο του νεαρού δεν ήταν αυτό που οι περισσότεροι -σύμφωνα με όλα αυτά που είχαν ακούσει και διαβάσει- περίμεναν. Το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Κάτι η ελλιπέστατη προετοιμασία, κάτι το νέο περιβάλλον, κάτι οι απαιτήσεις του κόσμου οδήγησαν σε μία άκρως προβληματική αρχή που όμως, σιγά-σιγά, με μπόλικη δουλειά, με τον Παράσχο να τον έχει συνεχώς με ατομικές προπονήσεις, έφτασαν τον νεαρό Κύπριο στο να εξελιχθεί σε κορυφαίο σκόρερ εκείνων των ετών αλλά και να κατανοήσει τα βασικά του ποδοσφαίρου καλύτερα. Στα τέσσερα χρόνια που αγωνίστηκε με τα χρώματα του Γηραιού ο Μιχάλης Κωνσταντίνου σκόραρε 60 γκολ σε 119 εμφανίσεις με κορυφαία επίδοση τα 22 τη σεζόν ’99-’00, με τον ποδοσφαιρικό κόσμο της χώρας να περιμένει όχι το αν αλλά το πότε θα έρθει η μεταγραφή του για μια ομάδα της πρώτης τετράδας.

Τελικά αυτή η ομάδα δεν ήταν ούτε ο Ολυμπιακός (που είχε γραφτεί εντόνως εκείνη την περίοδο), ούτε ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ αλλά ο Παναθηναϊκός. Ένας Παναθηναϊκός που έψαχνε τον παίκτη που θα έμπαινε στα παπούτσια του Κριστόφ Βαζέχα και θα οδηγούσε -και πάλι- το τριφύλλι στους τίτλους. Η συμφωνία ολοκληρώθηκε και όταν έγιναν γνωστές οι περισσότερες λεπτομέρειες η κοινή αίσθηση ήταν η ίδια που έχει κάποιος όταν έχει ξυπνήσει μετά από μια δίχως όρια βραδιά κραιπάλης που οδήγησε τελικά σε ένα ανυπόφορο χανγκόβερ. Ο Ηρακλής πήρε 2.5 δις δραχμές (με τη συμφωνία να περιλαμβάνει και μέρος των τηλεοπτικών δικαιωμάτων) με 240 εκατομμύρια από αυτά να μπαίνουν στα ταμεία της ομάδας του Παραλιμνίου. Η αμοιβή του παίκτη ήταν 2.4 δις δραχμές για συμβόλαιο τριών ετών και υπήρχε όρος για χρήματα που θα έμπαιναν -και πάλι- στα ταμεία του Ηρακλή αν ο παίκτης έπαιρνε μεταγραφή για ομάδα του εξωτερικού. Ο Ηρακλής -κρατηθείτε- ήταν δικαιούχος σε τέτοια περίπτωση για το 50%. Λογικό κι επόμενο λοιπόν να θεωρούν πολλοί στον Παναθηναϊκό ότι πήραν όχι τον Μιχάλη Κωνσταντίνου (που ήταν ένας εξαιρετικός επιθετικός εκείνης της εποχής) αλλά τον Κύπριο Μάρκο Φαν Μπάστεν. Ίσως και τον Ολλανδό. Τα πρώτα «Μιχαλάκη είσαι τρέλα με την πράσινη φανέλα» ηχούσαν ήδη στον Αττικό ουρανό δίνοντας παράλληλα δικαίωμα στην ελπίδα των φίλων του ΠΑΟ για κάτι καλό.

Αυτά που έζησε ο Μιχάλης Κωνσταντίνου με την φανέλα του Παναθηναϊκού στα 5 χρόνια που υπήρξε παίκτης της ομάδας δεν μπορούν να χωρέσουν σε ένα βιβλίο. Πόσο μάλλον σε ένα μικρό κείμενο. Η καυτή Λεωφόρος και η λατρεία από μεγάλη μερίδα των οπαδών. Οι σπουδαίες ευρωπαϊκές εμφανίσεις τόσο του ίδιου όσο και της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ και το κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Το νταμπλ του 2004 και η σπουδαία εμφάνισή του στον τελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Το μοιραίο πέναλτι που έκανε στον Βενετίδη σε εκείνο το 1-1 για το πρωτάθλημα το 2002 που οδήγησε και στον ξυλοδαρμό του διαιτητή της αναμέτρησης Μάκη Ευθυμιάδη. Ο «πολεμικός» αγώνας της Ριζούπολης, που δεν έπρεπε καν να αρχίσει, και όλα όσα ακολούθησαν το 2003. Τα λίγα γκολ για το πρωτάθλημα και εκείνη η οβίδα που έγραψε το 0-1 στο Καμπ Νου, με τον Παναθηναϊκό να παίζει τους σπουδαίους Καταλανούς ως ίσος μπροστά σε ένα απίστευτα εχθρικό κοινό. Οι εξωγηπεδικές ιστορίες και οι έρωτες που του χρέωναν κάθε βδομάδα ενώ ο ίδιος ήταν σε μόνιμη σχέση και οι ομηρικοί καυγάδες με τους προπονητές του. Ο Μαρκαριάν σε μια προπόνηση βλέποντάς τον να μη μπορεί να βρει δίχτυα μετά από μία καλά σχεδιασμένη επίθεση του είχε πει το μυθικό: Μα καλά πως είχες σκοράρει εκείνα τα 22 γκολ στον Ηρακλή, με 22 πέναλτι, με τον νεαρό επιθετικό να αποχωρεί από την προπόνηση ντροπιασμένος. Φυσικά και μια τέτοια ιστορία, με τα καλά και τα κακά της, δεν θα μπορούσε να κλείσει διαφορετικά από μια προδοσία με τον Κωνσταντίνου το καλοκαίρι του 2005 να αφήνει τον ΠΑΟ για τον αιώνιο αντίπαλο Ολυμπιακό και να γίνεται από αγαπημένος και ήρωας σε μισητός και προδότης για τους φίλους των πρασίνων. Όταν η μοίρα μάλιστα τα έφερε έτσι ώστε να σκοράρει στο ντεμπούτο του ως παίκτης του Ολυμπιακού με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, κλειδώνοντας και τη νίκη με 0-2 στο ΟΑΚΑ το γυαλί δεν είχε απλά ραγίσει μα είχε γίνει τόσα κομμάτια όσα και τα μηδενικά στους τραπεζικούς του λογαριασμούς.

Τα τρία χρόνια που αγωνίστηκε με τον Ολυμπιακό ταλαιπωρήθηκε αρκετά από τραυματισμούς, σκόραρε λίγα τέρματα αλλά κατάφερε να πανηγυρίσει 3 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα εισπράττοντας αγάπη από μεγάλη μερίδα και των φίλων των Πειραιωτών. Κάτι που έδειξε περίτρανα το μαχητικό του χαρακτήρα και τον επαγγελματισμό του. Το 2014 με τη φανέλα της ΑΕ Λεμεσού ολοκληρώθηκε η καριέρα του ως ποδοσφαιριστής ενώ παραμένει πρώτος σκόρερ της Εθνικής Κύπρου με 32 γκολ (σε 85 εμφανίσεις). Τι ποδοσφαιριστής ήταν όμως ο Μιχάλης Κωνσταντίνου; Σε μια χώρα που το άθλημα περνά -δυστυχώς- πάντα (ή σχεδόν πάντα) σε δεύτερη μοίρα και μεγαλύτερη αξία έχει ο μηδενισμός κάποιου ως αθλητής και ως άνθρωπος, ο Μιχάλης Κωνσταντίνου ήταν ένας προδότης και χασογκόλης. Ένα «ποδοσφαιρικό» παλτό από αυτά που κοστίζουν πανάκριβα δίχως να το αξίζουν και γι’ αυτό άκουσε πολλά στις ποδοσφαιρικές αρένες που αγωνίστηκε και διάβασε ακόμα περισσότερα, και χειρότερα, στις έντυπες και διαδικτυακές «αρένες» που πολλές φορές η γνώμη και η άποψη κάποιου μπορεί να είναι πιο άθλια ακόμα κι από το χειρότερο υβριστικό σύνθημα που ακούστηκε σε κάποιο γήπεδο. Καμουφλαρισμένη πάντα με την «εγκυρότητα» και το «ήθος» του γραφέα. Σε ένα γραπτό άλλωστε μπορεί το μπούλινγκ να βαφτιστεί τρολάρισμα και η κακία χιούμορ, τόσο εύκολα όσο εύκολο είναι να βάλουμε ένα ποτήρι νερό.

Αν με ρωτάτε, ως φίλος του ποδοσφαίρου που πρόλαβε όλη την καριέρα του Κωνσταντίνου όσο αγωνίστηκε στα γήπεδα της χώρας μας, θυμάμαι έναν ποδοσφαιριστή που έδινε σε κάθε παιχνίδι το 101% από αυτό που μπορούσε. Υστερούσε στο κομμάτι της τεχνικής μιας και δύσκολα μπορούσε να επιτεθεί με πρόσωπο, ως επιθετικός περιοχής που ήταν, αλλά μπορούσε να κάνει ένα σωρό δουλειές εντός του αγωνιστικού χώρου. Άριστος στο παιχνίδι με πλάτη και τρομερός στον αέρα σε ένα ποδόσφαιρο που -20 χρόνια πριν- είχε τρομερές διαφορές με αυτό των ημερών μας. Επιθετικός με πολύ καλά τελειώματα, αν φυσικά έβρισκε τον χώρο μιας και ο ίδιος δεν μπορούσε να τον δημιουργήσει για τον εαυτό του. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που μπορώ, εύκολα κιόλας, να τον θεωρήσω αδικημένο αλλά και υπερτιμημένο. Δεν ήταν η σπάνια κλάση αλλά ήταν σίγουρα ένας από τους ικανότερους επιθετικούς της εποχής του για το ποδόσφαιρο της χώρας μας και μπορούσε να κάνει εξαιρετικά πράγματα έχοντας στο πλάι του ικανούς πλάγιους παίκτες. Στις μέρες μας ζει στην Κύπρο, ήσυχος και ταπεινός όπως όταν έπαιζε ποδόσφαιρο, παραμένει παντρεμένος με τον μεγάλο του έρωτα, την Εβελίνα, κόρη του προπονητή του στον Παναθηναϊκό, Γιάννη Κυράστα, (η πρώτη μάλιστα γνωριμία των δυο τους είχε γίνει στο εκτός έδρας ματς του Παναθηναϊκού με τη Μαγιόρκα για το Τσάμπιονς Λιγκ του 2002) και βλέπει τον μεγάλο του γιο να έχει ακολουθήσει τα χνάρια του και να αγωνίζεται ως επιθετικός κι αυτός με τους μικρούς του ΑΠΟΕΛ.