Μια συγκινητική επιστροφή

Κάπου στα ανατολικά της Τσεχίας, στην πόλη Μπρνο, βρίσκεται το γήπεδο ‘Ζα Λουζανκάμι’, χωρητικότητας 50.000 θεατών. Το ‘Λουζάνκι’, όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι, αποτελούσε την έδρα της τοπικής Ζμπροϊόφκα Μπρνο για αρκετές δεκαετίες. Σ’αυτό έζησε και τη μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της, το 1978 όταν και κατέκτησε το μοναδικό της πρωτάθλημα. Το 2001 όμως η ομάδα αναγκάστηκε να μετακομίσει στο μικρότερο αλλά πιο σύγχρονο Δημοτικό Στάδιο Σρμπσκα, καθώς το γηρασμένο ‘Λουζάνκι’ δεν ικανοποιούσε πλέον τα κριτήρια της ΟΥΕΦΑ και της Τσέχικης Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου.

Όπως συμβαίνει σε αρκετές αντίστοιχες περιπτώσεις το σχέδιο ήταν πως το γήπεδο θα ανακατασκευαστεί ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή η ομάδα να επιστρέψει στην ιστορική της έδρα. Τα χρόνια όμως περνούσαν, τα κεφάλαια που χρειαζόταν για να ξεκινήσει η αναδιαμόρφωση του δεν βρισκόταν από πουθενά και έτσι, 14 χρόνια μετά, το μέρος αποτελούσε ιδανικό σκηνικό ταινίας τρόμου: αμέτρητα δέντρα και θάμνοι είχαν κατακλύσει τον αγωνιστικό χώρο αλλά και τις κερκίδες φτιάχνοντας ένα τέλειο σπίτι για τα πουλιά και τους άστεγους.

Όλα αυτά μέχρι πριν λίγους μήνες όταν ο 37χρονος αρχηγός της ομάδας Πετρ Σβανκάρα, μετά και από παραινέσεις αρκετών φίλων του, αποφάσισε ότι θέλει να κλείσει την καριέρα του παίζοντας ένα τελευταίο παιχνίδι μέσα στο γήπεδο που μεγάλωσε αυτός και δεκάδες χιλιάδες άλλοι συμπολίτες του. Τα όσα ακολούθησαν είναι ένα μικρό ποδοσφαιρικό παραμύθι.

Ο Σβανκάρα δημοσιοποίησε την ιδέα πως θέλει να ξαναζωντανέψει το ‘Λουζάνκι’ και η ανταπόκριση ήταν άμεση και συγκινητική. Εκατοντάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών συνεισέφεραν οικονομικά μέσω crowdfunding και πολλοί περισσότεροι δούλεψαν εθελοντικά για να αποκτήσει ξανά το εγκαταλελειμμένο γήπεδο μια φυσιολογική εικόνα. Δεκάδες οπαδοί έδιναν το παρών κάθε μέρα με τσάπες, φτυάρια και σκούπες και ξόδευαν πολλές ώρες στο γήπεδο ξηλώνοντας φυτά και καθαρίζοντας τις κερκίδες.

Έτσι, στις 27 του Ιούνη και μετά από αμέτρητες ώρες εθελοντικής δουλειάς εκατοντάδων απλών φιλάθλων το ‘νεκρό’ για τόσα χρόνια γήπεδο άνοιξε κανονικά τις πόρτες του για να φιλοξενήσει ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Μια ομάδα παλαιμάχων της Ζμπροϊόφκα – ανάμεσα στους οποίους και ο Σβανκάρα – αντιμετώπισε τη “χρυσή” ομάδα του 1978, που στο ίδιο μέρος είχε σηκώσει το πολυπόθητο πρωτάθλημα, παρουσία 35.000 οπαδών, οι οποίοι πρόλαβαν να εξασφαλίσουν ένα πολυπόθητο εισιτήριο.

Το υπέροχο βίντεο του όλου εγχειρήματος αποδεικνύει ότι μερικές φορές η θέληση αρκεί για να πραγματοποιηθούν κάποια όνειρα που αρχικά φαίνονται ανέφικτα και δικαιολογεί και τα δάκρυα αρκετών εκ των παλαιμάχων που αγωνίστηκαν, των οπαδών που βρέθηκαν ξανά στις κερκίδες στις οποίες έζησαν πολλές συγκινήσεις στο παρελθόν και φυσικά του Σβανκάρα που αποκάλυψε στο σχετικό αφιέρωμα της Guardian πως “μετά το παιχνίδι όταν αποχαιρέτησα τους φιλάθλους έκλαψα πολύ, δεν ντρέπομαι να το πω”.

Σχετικά κείμενα:
Ο φίλος
Γκρεμίζοντας το «δεύτερο σπίτι σου»
Τα γήπεδα δεν πεθαίνουν ποτέ