Νόμοι ευφυείς περί το κακόν

Η περίπτωση του τέως ποδοσφαιριστή του Απόλλωνα Καλαμαριάς και νυν της Skoda Ξάνθης Ρόμαν Βάλνερ, έκανε ευρύτερα γνωστό στο ποδοσφαιρικό κοινό της Ελλάδας έναν κανονισμό που ισχύει γιά τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και που αμφιβάλλω αν ποτέ κάποιος μπήκε στην ουσία του.
Εγώ θα αντιπαρέλθω όλο τον θόρυβο που δημιουργήθηκε στο τέλος της σεζόν όχι γιατί δεν έχω άποψη, αλλά γιατί δεν υπάρχει κάτι ακόμα να προσθέσουμε στα όσα έχουν ήδη λεχθεί και γραφτεί.
Θα επιχειρήσω όμως να μπω στην ουσία της όλης υπόθεσης και να ρωτήσω:
Τί λογική έχει μιά τέτοια ρύθμιση;
Γιατί ένας εργαζόμενος να μην μπορεί να αλλάζει αφεντικό πάνω από δύο φορές τον ίδιο χρόνο και μάλιστα ανεξαρτήτως χώρας;
Είναι σωστό και δίκαιο κάτι τέτοιο;
Δεν παραβιάζει στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα ένας τέτοιος κανονισμός;
Κι απ την άλλη τί ακριβώς προστατεύει;
Τί επιβραβεύει;
Την συνέπεια του ποδοσφαιριστή και την προσύλωσή του στον σύλλογο που εργάζεται;
Αστεία πράγματα δηλαδή…
Θέλετε μήπως να ασχοληθούμε με το νόημα των ρυθμίσεων περί κοινοτικών παικτών;
Οπου ο κάθε μέτριος ποδοσφαιριστής επειδή έχει…γαλλικό ή ιταλικό διαβατήριο ενώ προέρχεται απ την…Καζαμπούμπου είναι προτιμότερος στην αγορά εργασίας από έναν άλλον που είναι πολύ καλύτερος αλλά δεν έχει αυτό το μαγικό χαρτί;
Μήπως κάποιοι νομίζουν πως έτσι προασπίζουν το εθνικό τους προϊόν;
Γιατί αν θέλουν να το προασπίσουν τότε ας μην ασχολούνται καθόλου με διαβατήρια και ας κοιτούν τον τόπο γέννησης και μόνο.
Τώρα θα μου πείτε πως Βραζιλιάνοι παίζουν στην Εθνική Μεξικό, άλλοι Βραζιλιάνοι στην Εθνική Τουρκίας και δεν συμμαζεύεται.
Είναι κι αυτό ένα στοιχείο των “εθνικιστικών” μας ψευδαισθήσεων χωρίς κανένα θετικό πρακτικό αντίκρυσμα στο ποδόσφαιρο.
Πρόσφατη άλλωστε είναι η υπόθεση της βιομηχανίας πλαστών ευρωπαϊκών διαβατηρίων που ανθούσε στην Αργεντινή.
Τελικά μερικοί νόμοι υπάρχουν γιά να εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο κακές προθέσεις και συμφέροντα.
Ο χώρος του ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση…