Σάββατο απόγευμα με καλεσμένους στο σπίτι

Ε λοιπόν ναι. Το ομολογώ.
Αυτό το Σάββατο, δεν είδα ποδόσφαιρο. Δεν έφαγα τα νύχια μου με τον Παναθηναϊκό, δεν διασκέδασα με τα «χινάρια» της ΑΕΚ και του Αρη, δεν εξεπλάγην από την νίκη των «χωριατών» επί των «κανονιέρηδων», δεν χάρηκα καν με την ήττα της μισητής μου Μαδρίτης.
Γιατί αυτό το Σάββατο είχαμε καλεσμένους στο σπίτι.
Κι έτσι από νωρίς φτιάχναμε ουζομεζέδες, γεμίζαμε τα βάζα με κρακεράκια και ξηρούς καρπούς, τσεκάραμε την κάβα μας, πεταγόμασταν μέχρι το ζαχαροπλαστείο γιά φοντανάκια και παστούλες, ανακατεύαμε το τσουκάλι με το βραδυνό φαγητό, ρίχναμε μιά ματιά στον φούρνο μην μας καεί το σουφλέ-μπρόκολο και γενικώς περί πολλών τιρβάζαμε, ελάχιστα ποδοσφαιρικών.
Η τηλεόραση παρ όλ αυτά παρέμενε ανοιχτή και όλο ρίχναμε μιά κλεφτή ματιά σε φωτοβολίδες και σπασμένα καθίσματα, κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι, ενώ με το δάχτυλο δοκιμάζαμε το τζατζίκι.
Σε λίγο ήρθαν οι καλεσμένοι, κάποιοι ρωτούσαν γιά τα σπασμένα καθίσματα που πεισματικά η τηλεόραση επέμενε να δείχνει, αλλά εμείς δεν γνωρίζαμε τί να πούμε.
Αντ αυτού απαντούσαμε:
-Σας αρέσει η τυροκαφτερή; Ο παππούς την έφτιαξε!
Αργότερα τα μικρά στρίγγλιζαν, το ουζάκι βάρυνε τα μάτια, διάφορα κεφάλια περνούσαν μπροστά απ την τηλεόραση με κατεύθυνση την τουαλέττα και τανάπαλιν, το βράδυ τέλειωσε, αλλά η απορία παρέμεινε.
«Αυτά τα καθίσματα, γιατί τελικά έσπασαν;»
Ισως καταλάβουμε όταν χωνέψουμε το σουφλέ-μπρόκολο, ίσως πάλι όχι.
Βλέπετε, μερικά πράγματα καταπίνονται αμάσητα και δεν χωνεύονται εύκολα…