Χαρούμενοι και χαζοχαρούμενοι

Οσο ανόητο και εμπαθές είναι να προσπαθείς να μειώσεις αυτά που πετυχαίνει ο Σισέ, άλλο τόσο βλακώδες είναι να προσπαθείς να υπερτιμήσεις αυτά που έχει πετύχει, λες και κατέβηκες σήμερα στη γη ή δεν υπάρχει κανένας πιο μεγάλος από σένα να σου πεί πώς τα έχωνε ο Γρηγόρης ο Χαραλαμπίδης που για πολλούς «ήταν ένα όρθιο αγγούρι, αλλά τη δουλίτσα του την έκανε», ή ακόμα πιο παλιά ο Αντώνης ο Αντωνιάδης που απλά ήταν … ψηλός.

Στην ιστορία πάντα θα υπάρχουν αυτοί που τα βάζουν εύκολα και αυτοί που θα τους τη λένε γιατί δεν μπορούν να τα βάζουν και δύσκολα, θεαματικά και με πολλά … κορδελάκια.

Γεγονός είναι πως ούτε ο Αντωνιάδης, ούτε ο Χαραλαμπίδης ήταν ακριβοπληρωμένοι σταρ που έπρεπε να θαυμάζεις ακόμα και το κιτς ντύσιμό τους, επειδή με κάθε τρόπο έπρεπε να προστατευθεί και να δικαιολογηθεί η επένδυση του πρόεδρα.

Αντίθετα. Κάθε τι που κάνει ο Γάλλος τυγχάνει ενός γενικότερου θαυμασμού από τον φιλοπαναθηναϊκά προσκείμενο τύπο, με τρόπο εξ ίσου εκνευριστικό με την εντελώς άδικη αμφισβήτηση της αξίας του και της προσφοράς του.

Και ως εδώ, προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα, είμαι συμβιβασμένος μ αυτή την ιδέα που στο κάτω-κάτω δεν είναι και ελληνική πατέντα, εδώ κάθε βδομάδα ασχολούμαστε με το ποια πηδάει ή δεν πηδάει ο Κριστιάνο ή αν του έκαναν μάγια.

Αλλά ότι θα φτάσουν στο σημείο οι Παναθηναϊκοί να τρώνε τα νύχια τους απ την αγωνία μη τυχόν και δεν φωνάξει ο Ντομενέκ τον Σισέ στην Εθνική Γαλλίας, ομολογώ πως δεν περίμενα ποτέ να το δω.

Ομαδική παράκρουση έχει καταλάβει το πράσινο στρατόπεδο και τους πράσινους ρεπόρτερς. Και δώστου δημοσιεύματα επί των δημοσιευμάτων του γαλλικού τύπου, δώστου δηλώσεις άλλων Γάλλων που καλούν τον εκκεντρικό τεχνικό με τα εκκεντρικά ματομπούκαλα να σκεφτεί σοβαρά την περίπτωση του Τσιβρίλ γιατί ο Μπενζεμάς τρακέρνει συχνά το Πορσικό και ο Ανρίς σκέφτεται πολύ τη κόρη του, δώστου δηλώσεις άλλων Γάλλων και Γαλλόφωνων που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα ότι το μουντιάλ θα είναι μπριζόλα χωρίς αλάτι αν δεν παίξει ο Τσιβρίλ, έρχεσαι κι εσύ και ζεις μια φρίκη, ένα τρόμο πώς να το κάνουμε.

Είχαμε τόσα χρόνια το άγχος μας με το πρωτάθλημα, με την Ευρώπη, με το πότε θα φύγει ο ραλίστας, τώρα αποκτήσαμε καινούργιο. Αν θα πάει ο Τσιβρίλ στην Εθνική Γαλλίας.

Για μισό λεπτό ρε λεβέντες. Εμένα, ως φιλάθλου του Παναθηναϊκού, τι μ ενδιαφέρει αν θα κληθεί ο παίκτης μου στην Εθνική της χώρας του;

Ορεξη έχω να τον χάνω κάθε τρεις και λίγο ή να γυρίζει τραυματισμένος και κουρασμένος;

Χέστηκα μετά συγχωρήσεως αν θα καλέσει ο Ντομενέκ τον Τσιβρίλ ή για να ακριβολογήσω, με τρώει η αγωνία μην τυχόν και τον καλέσει.

Δηλαδή πόσοι γούσταραν τώρα που έφυγε ο Σιμάο και έτρεχε στα Κόπα Αφρικα; Μην μου πείτε πως δεν ευχόσασταν από μέσα σας να αποκλειστεί γρήγορα η Μοζαμβίκη; Οσοι θα πουν όχι θα λένε ψέμματα και βλέπω τη μύτη τους να μακραίνει.

Το παραμύθι της παλιάς αρχοντοπερηφάνιας της ομάδος με τους πολλούς διεθνείς, απέθανε διά λόγους πρακτικότητος, κονόμας και επιβιώσεως.

Διότι τότε που καμαρώναμε ότι αγοράσαμε τον τάδε διεθνή παίκτη, οι αγωνιστικές υποχρεώσεις ήταν λιγότερες και για τις ομάδες και για τις εθνικές.

Τώρα αν πιάσουμε όλα τα παιχνίδια και τα βάλουμε κάτω, θα διαπιστώσουμε πως κανείς παίκτης δεν αντέχει να γκαζώνει στην ανηφόρα χωρίς … σπρώξιμο.

Κατά συνέπεια, ας περιοριστούμε να χαρούμε επειδή ο Τσιβρίλ κατά πως φαίνεται θα τραγουδήσει σε κάποιο δίσκο, ελπίζω όχι κάνοντας φωνητικά.

Ας αφήσουμε τον ίδιο να χαρεί εφ όσον κληθεί στην Εθνική της χώρας του. Διότι, εδώ που τα λέμε, κάτι τέτοιο θα αποτελεί μιά περίφημη προσθήκη για το βιογραφικό του. Το οποίο, ίσως, να χρειαστεί να το επιδείξει και σε κάποιο μεγαλύτερο μαγαζί. Απ αυτά που δεν πολυπαρακολουθούν το ελληνικό πρωτάθλημα και τις εξελίξεις στην R’ n’ B μουσική σκηνή.

Αντιθέτως, θα παρακολουθήσουν το μουντιάλ με ή χωρίς βουβουζέλες.

ΥΓ. Πώς είπατε; Πως εκτός του Τσιβρίλ θα χαρεί και ο Πατέρας γιατί θα μπορεί να τον μοσχοπουλήσει;

Ομολογώ πως αυτό δεν το είχα σκεφτεί …