Όσο ζω, χιλιόμετρα θα γράφω…

Ένας πιτσιρίκος μετά το τέλος του αγώνα και την ώρα που στο απέναντι πέταλο έχει στηθεί πανηγύρι πάει να πετάξει το κασκόλ του από την στεναχώρια του. Ο πατέρας του τον σταματάει και τον μαλώνει: “Αυτό δεν θα το ξανακάνεις ποτέ”. Προσταγή. Δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Τουλάχιστον όχι σ’ αυτήν την ηλικία. Ο πιτσιρίκος είναι πολύ μικρός ακόμα, δεν μπορεί να κατανοήσει και να αποδεχθεί εύκολα ούτε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι με μια μπάλα που την κλοτσάς κι άλλες φορές πάει στο δοκάρι, άλλες πάνω στον τερματοφύλακα κι άλλες γκελάρει στο χόρτο και καταλήγει στα δίχτυα από εκεί που δεν το περιμένεις, ούτε το ότι ο αγνός οπαδισμός δεν ενδιαφέρεται για την κατάληξη της μπάλας.

Γιατί αν η αγάπη του για την ομάδα ήταν το αποτέλεσμα της κατάληξης της μπάλας, εχθές στο ΟΑΚΑ στα δεξιά των επισήμων θα έβλεπες τα άσπρα καθίσματα του γηπέδου, μόνα κι έρημα. Δεν θα έβλεπες 25.000 τρελούς να τραγουδάνε και να χοροπηδάνε ακούραστα, δυο ολόκληρες ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι μετατρεπόμενοι σε θέαμα για βιντεοσκόπηση από την απέναντι κερκίδα. Τρελούς που δεν έχουν ζήσει ούτε πανηγύρια πρωταθλημάτων, ούτε χαρές κυπέλλων, ούτε καν χλιδάτα σεντόνια του Τσάμπιονς Λίγκ. Τρελούς που γεύτηκαν δυο υποβιβασμούς και αμέτρητα χρόνια ποδοσφαιρικής μετριότητας. Τρελούς που πληρώνουν από το υστέρημα τους κάθε χρόνο για να μπορούν να αποφασίζουν μόνοι τους για το μέλλον της ομάδας. Τρελούς που – οι περισσότεροι τουλάχιστον – για να φτάσουν εκεί, διέσχισαν την μισή χώρα, εν μέσω οικονομικής κρίσης, περνώντας 15 και 16 ολόκληρες ώρες μέσα σ’ ένα λεωφορείο μόνο στο κατέβασμα! Έφηβοι, γέροι, παιδάκια, γυναίκες, ολόκληρες οικογένειες. Χωρίς να υπάρχει λογική εξήγηση.

Και το κυριότερο και πιο εντυπωσιακό όλων: (Σε αντίθεση με τον μικρό πιτσιρίκο με την ‘εύκολη’ και ‘λογική’ αντίδραση στα συναισθήματα πίκρας και απογοήτευσης.) Κατ’ επιλογή!