Ημουνα νιος και γέρασα αλλά ο Λιτμάνεν το βιολί του

Όταν ήμουν μικρός, ο Γιάρι Λιτμάνεν ήταν μια από τις μεγάλες ποδοσφαιρικές μου αγάπες. Η συμπάθεια αυτή πήγαζε λίγο από το γεγονός ότι έπαιζε στον Άγιαξ σε μια περίοδο που οι Ολλανδοί ήταν άκρως ελκυστικοί και πολύ περισσότερο από το ότι φορούσε επάξια την φανέλα με το ’10’, σε μια εποχή που στα μάτια των πιτσιρικάδων τα δεκάρια ήταν προφήτες του θεάματος και ειδικοί απεσταλμένοι του ποδοσφαιρικού Θεού.

Τώρα πλέον έχω γίνει ολόκληρος μαντράχαλος, τα δεκάρια έχουν γίνει είδος προς εξαφάνιση αλλά ο Λιτμάνεν συνεχίζει να παίζει ακόμα μπάλα σε επαγγελματικό επίπεδο, έστω και στο πρωτάθλημα της Φινλανδίας. Και παρ’ όλο που βρίσκεται μια ανάσα πριν τα 40 του χρόνια, πιστός στο δόγμα του “Μάθε τέχνη κι άσ΄ τηνε κι αν πεινάσεις πιάσ΄ τηνε” (το οποίο σίγουρα θεωρεί μια μπούρδα και μισή ο θεούλης Mats Magnusson), εντυπωσιάζει ακόμα τον κόσμο με τα κατορθώματα του, όπως το παραπάνω νικητήριο ψαλιδάκι που έπιασε το Σάββατο, το οποίο αν επιχειρούσε ένας μέσος 40αρης θα ξόδευε στις επόμενες δυο εβδομάδες περισσότερο χρόνο στον ορθοπεδικό του απ’ ότι στο σπίτι του.