(Φωτογραφία: REUTERS/Pablo La Rosa)
Οι παίκτες της εθνικής Ουρουγουάης πανηγυρίζουν μετά το δεύτερο παιχνίδι μπαράζ με την Ιορδανία στο Μοντεβίδεο την πρόκριση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, μια διοργάνωση που δεν θα μπορούσε να διεξαχθεί χωρίς την καλύτερη ομάδα της Λατινικής Αμερικής (η οποία – όπως πιθανότατα θα θυμάσαι – είχε ξεχωρίσει και στο προηγούμενο Μουντιάλ).
Πιστό στην παγκόσμια παράδοση που απαιτεί τον Δεκέμβρη να συγκεντρώνουμε σε λίστες ότι αξιόλογο πέρασε μπροστά απ’ τα μάτια μας ή ερέθισε τα αυτιά μας καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, το περιοδικό World Soccer… (Σε περίπτωση που δεν το έχεις ακούσει ποτέ ξανά στο παρελθόν, το ιστορικό αυτό περιοδικό έχει βάση του την Αγγλία […]
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Την ώρα που οι κάφροι των γηπέδων κυνηγιόντουσαν στο γήπεδο της Νίκαιας, σε φιλικό παιχνίδι, υπερασπιζόμενοι ως γνωστόν το μεγαλείο των ομάδων τους όπως μόνο αυτοί ξέρουν (“ξέρεις που έχω πάει εγώ ρε;”), ένας ηλικιωμένος κυριούλης έμπαινε μέσα στον αγωνιστικό χώρο και μάζευε τα αντικείμενα. Άγνωστο πόσοι από τους σταυροφόρους των κερκίδων τον αναγνώρισαν. Πιθανότατα […]
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
2 σχόλια σχετικά με το “Μικροί μόνο στο μάτι”
Δεν είμαι όψιμος φίλος της σελέστε,καθώς έχω αυτοανακυρηχτεί ουρουγουανάκιας από το μακρινό 1986 κατα την διάρκεια του καλύτερου μουντιαλ που εχω παρακολουθήσει ποτε, κρίση υπερβολική ίσως, καθώς ήμουν μόλις έξι ετών. Αν και μάλλον το θεωρω καλύτερο ακριβώς γιατί ήμουν έξι ατών. Σε εκείνη την ομάδα λοιπόν μεσουρανούσε ο Φραντσέσκολι αν θυμαμαι καλα(το τσεκαρα στο wiki αλλα κανω το μαλακα για να βαλω συναισθημα στην περιγραφη) και αν και δεν είχε πολύ καλή παρουσία στους αγωνες, εμενα για κάποιο λόγο που πλέον δε μπορώ να προδιορίσω με είχε ενθουσιάσει.
Πολλά χρόνια μετά στο μουντιάλ 2002 σε ένα παιχνίδι διαφημιση του ποδοσφαίρου όπως λένε και οι δημοσιογραφοι, αποκλειόμαστε(που επιτρεπετε τον α’ πλυθηντικό) απο την Σενεγάλη σε ένα επικό ματς (http://www.youtube.com/watch?v=EOCjT6s-lbQ) που ειχαμε γυρισει απο το 3-0 και αν ο μαλακας ο ψηλός ειχε βαλει το κεφαλι του κανονικά στο τελος θα το ειχαμε πάρει…
Εντυπωση μου είχε κάνει ένα άρθρο του Μπαζίνα στο “Ε” της ελεθεροτυπίας παραμονες μουντιάλ του ’98. Πολύ καλό, δεν το έχω πλέον, αν το έχει κανενας καλο θα ταν να ανεβει. Περιγραφει γλαφυρα την ανοδο και πτώση της εθνικης ουρουγουάης μέσα από τη μεταβαση στο modern football και την αδυναμία τους να προσαρμόσουν το ποδόσφαιρο-αλανας που οι ίδιοι έπαιζαν κάτι που είχαν νιώσει στο πετσι τους (http://www.youtube.com/watch?v=M5YLG57a2GE) το 1974. Αν και 4 χρόνια πριν στο μεξικο ήρθαν τεταρτοι, απεναντι στην Ολλανδία του Κρόιφ έμοιαζαν το λιγοτερο γραφικοί. Το ποδοσφαιρο είχε αλλαξει οριστικά κατι που οι συμπαθείς σελεστε έκαναν χρόνια να καταλάβουν….
Ποτέ δεν ήμουν κανένας μεγάλος φαν αλλά πάντα την συμπαθούσα και την εκτιμούσα, κάτι που νομίζω συμβαίνει με την πλειοψηφία των ανθρώπων που βλέπουν μπάλα. Και σίγουρα στο τελευταίο Μουντιάλ κέρδισε αρκετούς φιλάθλους και λόγω πορείας και λόγω του Φορλάν.