Οι ομάδες του Μουντιάλ 2014: Ιράν
3 λόγοι για τους οποίους μπορεί κάποιος να την υποστηρίξει:
- Γιατί, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, το Ιράν προσφέρει απλόχερα γέλιο μέσω των εξαιρετικών κωμικών του! Και δεν είναι μόνο ο ποδοσφαιρόφιλος Ομίντ Τζαλίλι, τον οποίο είχαμε απολαύσει μιλώντας για το θρυλικό μπαράζ Αυστραλία-Ιράν. Είναι και ο Maz Jobrani, ιδρυτικό μέλος της κωμικής ομάδας ‘Axis of evil‘, που είναι αυτό ακριβώς που καταλαβαίνεις: μια ομάδα stand up κωμικών προερχόμενη από χώρες της Μέσης Ανατολής στις οποίες πιθανόν και να πίστευες πως οι άνθρωποι απαγορεύεται να γελάνε. Η ομιλία του Jobrani σ’ ένα παλιότερο συνέδριο Ted μπορεί να βασίζεται σε μια σειρά στερεοτυπικών αντιλήψεων σχετικά με τους Ιρανούς αλλά παρ’ όλα αυτά παραμένει ένα από τα πιο αστεία bit που έχω δει τα τελευταία χρόνια.
- Γιατί θεωρεί τις ΗΠΑ ως βασική πηγή των περισσότερων κακών που συμβαίνουν σ’ αυτόν τον πλανήτη τα τελευταία 150 χρόνια, θεώρηση που πολλές φορές προσφέρει μια δόση συμπάθειας σε οποιονδήποτε εναντιώνεται στα ‘θέλω’ της. Και το Ιράν το κάνει. Με ένα τρόπο φυσικά που σηκώνει ακόμα μεγαλύτερη κουβέντα αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια για κάποιον που μισεί τους Αμερικάνους περισσότερο απ’ ότι ο Μπράιαν των Μόντι Πάιθον μισούσε τους Ρωμαίους.
- Γιατί, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται και αυτό, αυτή την περίοδο η χώρα έχει στις καλλιτεχνικές τάξεις της έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες του κόσμου, τον Ασγκάρ Φαραντί, του οποίου οι τρεις τελευταίες ταινίες είναι και οι τρεις κινηματογραφικά διαμάντια που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που μπορεί να φανταστεί κάποιος ακούγοντας για “Ιρανικό κινηματογράφο”. Δεν πρόκειται για βαριές, κουλτουριάρικες ταινίες που απευθύνονται σε φανατικούς σινεφίλ που θα στριμώχνονταν ακόμα και στις σκάλες μιας αίθουσας φεστιβάλ για να δούνε ένα 4ωρο φιλμ από την Εσθονία που δείχνει μια αλκοολική και τον άνεργο άντρα της να κοιτάνε, χωρίς να μιλάνε, έναν γεμάτο υγρασία τοίχο για 18 συνεχόμενα λεπτά. Μιλάμε για ποιότητα δοσμένη με τον πιο απλό τρόπο, με καθημερινά σενάρια και δυνατούς ανθρώπινους διαλόγους που σε κρατάνε καρφωμένο στην καρέκλα χωρίς να χρησιμοποιήσουν ούτε ένα κινηματογραφικό εφέ.
3 λόγοι για τους οποίους μπορεί κάποιος να μην την υποστηρίξει:
- Γιατί δεν ξεχνάει πως μιλάμε για μια ομάδα που εξανάγκασε τον τότε αρχηγό της, Μεχντί Μαχνταβίκια και μερικούς ακόμα παίκτες να αποσυρθούν άρον-άρον από την εθνική ομάδα επειδή τόλμησαν να φορέσουν πράσινα διακριτικά στα χέρια, θέλοντας να στηρίξουν τις διαμαρτυρίες των συμπατριωτών τους για νοθεία στις εκλογές.
- Γιατί στην αποστολή δεν υπάρχει ούτε ένας παίκτης που να γνωρίζει ο μέσος Ευρωπαίος ποδοσφαιρόφιλος ώστε να βρει ένα επίκεντρο στήριξης, σε αντίθεση με πριν μια δεκαετία που στην ενδεκάδα της αναγνώριζε το όνομα του Αλί Νταεΐ, του Αλί Καρίμι και του Μεχντί Μαχνταβίκια.
- Γιατί εξαιτίας των προγόνων της, των φημισμένων Περσών, έχασε αμέτρητες ώρες μπάλας στην αλάνα με την παρέα, αναγκαζόμενος να διαβάζει για τον Δαρείο και τον Ξέρξη και να αποστηθίζει άπειρες χρονολογίες μαχών που μια μέρα μετά το διαγώνισμα σβηνόταν αυτόματα από τη μνήμη, η οποία θεωρούσε πιο σημαντικό δεδομένο για να κρατήσει το πόσο είχε τελειώσει το προηγούμενο ντέρμπι μίσους με την ομάδα της κάτω γειτονιάς.
11 σχόλια σχετικά με το “Οι ομάδες του Μουντιάλ 2014: Ιράν”
Και δυο επιπλεον λογοι να τους συμπαθησει κανεις:
α) γιατι οι Ιρανες ειναι απο τις ομορφοτερες εκ φυσεως γυναικες του κοσμου (true fact)
β) γιατι το 1998 μας χαρισαν,μαζι με τους αιωνιους αντιπαλους Αμερικανους,ενα απο τα πιο καλτ παιχνιδια στην ιστορια των μουντιαλ (καλτ = ανευ ενδιαφεροντος βαθμολογικου,ουτε καν σε μαθηματικη βαση,ή ιδιαιτερως ποιοτικο,κι ομως ακρως ενδιαφερον για χιλιους μυριους λογους)
Και του Βαχίντ Χασεμιάν διάολε, και του Βαχίντ Χασεμιάν.
Λοιπόν, μ´ έβαλες και είδα τα έργα του Ιρανού αν και είχα ορκιστεί, μετά από βασανιστήρια με παιδιά που κυνηγάνε παπούτσια και Κορεάτες γκέι, ότι δε θα ξαναδώ ανατολίτικες ταινίες. Ε, υπερέβαλες νομίζω…Μόνο ”το παρελθόν” είδα αλλά ε, μια συμπαθητική ρεαλιστική ταινία μου φάνηκε με τη συνηθισμένη μουρτζουφλιά και βαρίδια και στο καλημέρα…Θα δω και τις άλλες, πάντως μάλλον ξαναβάζω τη Ρωσία ως όριο ανατολικά, και για ν´ αντιπροτείνω κάτι, αν δεν την έχεις δει, δες τη ”Ρώσικη κιβωτό”, αυτό είναι σύγχρονο αριστούργημα και ομορφιά…
Κι εγώ την ίδια αρνητική προδιάθεση είχα για τις ταινίες εξ ανατολής (με κάποιες, λίγες εξαιρέσεις βέβαια) αλλά με τον Φαραντί αναθεώρησα.
Δοκίμασε και το πιο γνωστό και πιο καλό απ’ τα τρία, το ‘A seperation’ κι αν και αυτό δεν σου κάνει κλικ τότε σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Που ειναι το σομπρερο που ξεραμε καποτε?
“Πού ‘ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, που ‘χες λουλούδια μες στην καρδιά…”
Αυτοι ειστε λοιπον κυριοι…
Έλα μαζί μας προς το Φως Πανάγο, ακολούθησε μας, μην μένεις πίσω στο Σκοτάδι, άκουσε τις σειρήνες του Κισλόφσκι και του Κάφκα.
Μεγαλώσαμε πλέον, δεν γίνεται να μαλώνουμε ακόμα για τα τουίτ του Αλαφούζου και να μας γράφεις για τις αναμνήσεις σου από τον Βόκολο.
Πανάγο εγώ σε στηρίζω. Έχει αφήσει μουστάκι ο άλλος και φοράει φουλάρι ακόμα και με 35 βαθμούς υπό σκιάν…
1.Λεωνιδας βοκολος γαμει και δερνει,αρρωστο στοπερ…
2.Εσυ με καφκα εγω με θωμαιδη.Δικες ειναι και οι δυο…
3.Εσυ μπορει να μεγαλωσες,εγω μια χαρα πιπινι ειμαι ακομα…
Ελαιθ νομιζω πρεπει να επιβαλλουμε την ταξη,τελικος τσουλου χωρις σχολια και εδω συζητανε για ιρανικο σινεμα,εχει ξεφυγει το πραμα…
Ιράν, για τον Χάσεμπουρ (πωσταδιάλα λεγόταν) που έπαιζε στην ΑΕΛ στις αρχές της δεκαετίας του 80′. Ο μοναδικός που μπορούσε να εκτελέσει κόρνερ με σέντρα τότε σε μια ομάδα, που ατάλαντη δεν την έλεγες!