Μόνο αγάπη για τους μουρλούς Ιρλανδούς

«Μπαίνει ένας μεθυσμένος Ιρλανδός σε ένα σάντουιτς-μπαρ στην Αγγλία και ρωτάει τον υπάλληλο: «Πόσο θέλεις για τα ρολά τυριού;» Ο υπάλληλος του απαντάει: «Σου δίνω δυο με μια λίρα». Ο Ιρλανδός τον κοιτάει με καχυποψία. «Πόσο θέλεις για το ένα;». «75 πένες» του λέει κοφτά ο υπάλληλος. Και του απαντάει με σίγουρο ύφος ο Ιρλανδός: «Καλά, θα πάρω το άλλο».

Δεν έχω πάει ποτέ στην Ιρλανδία (αν και μια βόλτα στα Cliffs of Moher ήταν και παραμένει ταξιδιωτικό όνειρο) και δεν έχω γνωρίσει κανέναν Ιρλανδό. Παρ’ όλα αυτά συμπαθώ τους Ιρλανδούς όσο ελάχιστους λαούς στον πλανήτη. Υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι που δικαιολογούν αυτή τη συμπάθεια μου: Ο Ρόρι Γκάλαχερ, οι Thin Lizzy, οι Waterboys, οι U2, οι Cranberries, o Ντέιβ Άλεν που τελείωνε κάθε κωμική του παράσταση υψώνοντας το ποτήρι του με το αλκοόλ και αποχαιρετώντας τους θεατές με την (τόσο επίκαιρη αυτές τις μέρες) ατάκα “Goodnight, thank you, and may your God go with you”, ο Ντίλαν Μοράν, ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο Όσκαρ Ουάιλντ κι αυτοί είναι μόνο λίγοι απ’όσους μπορώ να θυμηθώ χωρίς καν να ανοίξω κάποια σχετική λίστα στο ίντερνετ που θα μου υπενθυμίσει ποιοι άλλοι γεννήθηκαν στην Ιρλανδία.

Ακόμα και στο ποδόσφαιρο όμως, σε έναν τομέα που οι Ιρλανδοί έχουν να επιδείξουν απειροελάχιστες εθνικές διακρίσεις της πλάκας, κάποιους λίγους καλούς ποδοσφαιριστές και καμία συλλογική επιτυχία, η Ιρλανδία δεν σε αφήνει ασυγκίνητο σαν εξωτερικό παρατηρητή. Και ο λόγος βρίσκεται στις κερκίδες. Αδιαφορώντας για τις περιορισμένες δυνατότητες της ομάδας τους οι Ιρλανδοί προσφέρουν θέαμα εντός και εκτός των γηπέδων συνδυάζοντας την παθιασμένη υποστήριξη με τον χαβαλέ και το τζέρτζελο, κάτι που τους μετατρέπει σε κανονική ατραξιόν κάθε φορά που συγκεντρώνονται κάπου για να πιούνε καμιά μπύρα μπύρες και να τραγουδήσουν.

Ακολουθούν 13 (από τις δεκάδες που κυκλοφορούν στο ίντερνετ) επικές φωτογραφίες και μερικά εξτρά βίντεο που απαντούν ουσιαστικά στο ερώτημα “γιατί γουστάρουμε τόσο τους Ιρλανδούς”:

• Γιατί έχουν χιούμορ

• Γιατί δεν φοβούνται να αυτοσαρκαστούν (και όπως έχουμε ξαναπεί σαν τον αυτοσαρκασμό δεν έχει)

• Γιατί δεν μασάνε να προσθέσουν στο χιούμορ τους και παίκτες-θρύλους (πανό που σηκώθηκε στο Ιταλία-Ιρλανδία στο Euro 2012. Το ματς έληξε 2-0 υπέρ των Ιταλών)

• Γιατί έχουν μια χιουμοριστική απάντηση σε κάθε ποδοσφαιρικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν

• Γιατί πηγαίνουν στο γήπεδο για να διασκεδάσουν, αδιαφορώντας για το πόσο αστείοι ή γραφικοί φαίνονται (κι αυτό περνάει ακόμα και στα συνθήματα τους)

• Γιατί παραμένουν μουρλοί και γραφικοί ακόμα και με τους μπάτσους (και δεν διστάζουν και να τους φλερτάρουν, όπως μόνο αυτοί ξέρουν, όταν δούνε ανάμεσα τους μια ελκυστική μπατσίνα)

• Γιατί έχουν αδυναμία στην Άνγκελα Μέρκελ, για την οποία τραγουδούσαν το 2012 στους δρόμους της Πολωνίας “There’s only one Angela Merkel, she gave us the cash, we are on the lash, walking in a Merkelwonderland!”

—————

Κι αν παραδόξως δεν σας έπεισε κανένας από τους παραπάνω λόγους υπάρχει πάντα κι αυτή η μαγική στιγμή στις καθυστερήσεις του αγώνα με την Ισπανία στο προηγούμενο Euro, με το σκορ στο 4-0, που (θέλω να ελπίζω πως) βάζει τελεία στην κουβέντα.

Ας πιούμε λοιπόν στην υγειά των Ιρλανδών που το καλοκαίρι θα βρίσκονται στη Γαλλία, έτοιμοι να κατεβάσουν όση μπύρα υπάρχει σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων από το μέρος που μένουν, να διασκεδάσουν με την ψυχή τους (με ό,τι βρούνε μπροστά τους), να τραγουδήσουν, να χοροπηδήσουν (όπου μπορούν!) κι αν πανηγυρίσουν και κανένα γκολ ακόμα καλύτερα.