Ο Χότζσον και η επιστροφή της νοοτροπίας του παρελθόντος

Την Αγγλία την ερωτεύθηκα το 1996. Λίγο πριν αρχίσει το Ευρωπαϊκό. Παιδάκι στη Β’ Γυμνασίου -μέσω μίνι καύσωνα- πηγαίναμε με τον κολλητό μου σε καφετέρια στο κέντρο που έβγαζε “πανί” και βλέπαμε τους αγώνες. Ακούγαμε φανατικά Iron Maiden (και ένα σωρό άλλες μπάντες του NWOBHM) και πριν τις εξετάσεις αράζαμε στο Eurosport και βλέπαμε τις εκπομπές για το Γιούρο. Εκεί λάτρεψα τους νέους μου μεγάλους ήρωες. Πάνω απ’ όλους φυσικά ο Πολ Γκασκόιν. Θυμάμαι το σύνθημα Football’s Comin’ Home και πόσο πολύ ήθελαν οι Άγγλοι να επιστρέψουν στις επιτυχίες μετά το Μουντιάλ του ’66. Τη μοναδική τους μεγάλη στιγμή μέχρι τότε. Τη μοναδική τους κορυφαία στιγμή -ίσως- για πάντα. 20 χρόνια μετά συνεχίζω να τους λατρεύω. Συνεχίζω να τους “ακολουθώ”. Συνεχίζω να τους πιστεύω. Οι μεγάλες αγάπες (και οι πρώτοι έρωτες) άλλωστε δεν μπορούν να σβήσουν για κανένα λόγο. Έτσι δεν είναι;

Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τους Άγγλους, αυτό δεν είναι άλλο από την υπερβολή. Όσα χρόνια παρακολουθώ ποδόσφαιρο αν υπήρχε μια φορά που τα τρία λιοντάρια άξιζαν κούπα αυτή ήταν το 1996. Ομάδα με σπουδαίο ταλέντο, καλό προπονητή και ένα έθνος από πίσω να σπρώχνει προς την κορυφή. Μέχρι εκείνο το πέναλτι του Σάουθγκέιτ στον ημιτελικό με τους Γερμανούς. Σε μια αναμέτρηση που οι Άγγλοι ήταν ελαφρώς καλύτεροι. Σε μια αναμέτρηση που στέρησε το όνειρο προς την κορυφή. Από τότε και έπειτα οι Άγγλοι ποτέ δεν ήταν οι καλύτεροι, άσχετα αν έτσι παρουσίαζαν οι ίδιοι τους εαυτούς τους.

Όταν ο Ρόι Χότζσον ανέλαβε τις τύχες της ομάδας, το πρώτο πράγμα που φάνηκε ξεκάθαρα ήταν ο ρεαλισμός. Ο Άγγλος μάνατζερ έδειχνε ξεκάθαρα σε όλους με τι ακριβώς είχε να κάνει. Έλεγε πως έχει να διαχειριστεί ένα ποιοτικό ρόστερ αλλά σε καμία περίπτωση ένα ρόστερ από κορυφαίους ποδοσφαιριστές. Από την άλλη υπήρχε πλάνο για να μπουν σιγά-σιγά στην ομάδα νεαροί και ελπιδοφόροι ποδοσφαιριστές. Κάπως έτσι -στα μάτια πολλών- θυσιάστηκε μια καλή παρουσία σε Μουντιάλ (αυτό του 2014) για να χτιστεί μια ομάδα που θα μπορέσει -επιτέλους- να διεκδικήσει ένα Γιούρο στα ίσα από τα λοιπά μεγαθήρια. Ακόμα και οι μεγάλοι πολέμιοι των Άγγλων άρχισαν να πιστεύουν πως ίσως έχει φτάσει η ώρα για μια καλή πορεία σε μεγάλη διοργάνωση. Ίσως και ένας τίτλος. Η ομάδα είχε εξαιρετική πορεία στα προκριματικά. Ο Χότζσον έδειχνε να έχει βρει τη “χημεία”, το σύστημα και τους παίκτες που πάνω τους θα διεκδικούσε το Γιούρο και όλοι (εχθροί και φίλοι της ομάδας) περιμέναμε να τη δούμε στους ομίλους και τα νοκ άουτ. Ο όμιλος άλλωστε ήταν βατός.

Με την έναρξη κόντρα στους Ρώσους τα πάντα βρέθηκαν υπ ατμόν. Το πλάνο που ο ίδιος είχε στα προκριματικά (και είχε παρουσιάσει και στην πρόβα τζενεράλε με τους Πορτογάλους, λίγες μέρες πριν το Γιούρο) έδειχνε να βρίσκεται σε υγιή περίπατο και οι επιλογές ξένισαν όλους τους φίλους -και όχι μόνο- της ομάδας. Ο σπουδαίος Γουέιν Ρούνεϊ έπρεπε να βρίσκεται στην 11αδα, ασχέτως αν έδειχνε σε μέτρια κατάσταση. Ο Στέρλινγκ το ίδιο. Ο Κέιν το ίδιο. Ο Ράσφορντ έπρεπε να πάρει ευκαιρίες και ο Βάρντι δεν γίνονταν να μην παίζει. Κάπως έτσι ο Ρούνεϊ έγινε το οχτάρι της ομάδας δίπλα στον μοναδικό κόφτη, τον Ντάιερ, με τον νεαρό Άλι να έχει ένα πιο δημιουργικό και ελεύθερο ρόλο. Αυτοί οι τρεις δεν είχαν αγωνιστεί σε κανένα παιχνίδι των προκριματικών μαζί, ούτε σε φιλική αναμέτρηση. Και δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν για το καλό της ομάδας. Όταν μάλιστα στον πάγκο υπάρχει ο Μπάρκλεϊ, για τη θέση του Ρούνεϊ, και δεν του δίνεις καμία ευκαιρία τότε δεν μπορείς να μη θεωρείς πως οι επιλογές δεν γίνονταν αποκλειστικά με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Δεν θα κάνω ανάλυση (προπονητής δεν είμαι) απλά θα πω ότι ο Χότζσον άλλαξε το δικό του πλάνο, στην έναρξη του Γιούρο και κάπως έτσι άλλαξε και τις τύχες μιας ομάδας που δεν τις άξιζε να αποκλειστεί από τους μαχητικούς και συγκινητικούς Ισλανδούς. Μια ομάδα που μπορούσε να φτάσει ψηλότερα και σίγουρα άξιζε να βρίσκεται στην οχτάδα και -γιατί όχι- και ακόμα παραπάνω.

Στο πρόσωπο του Κέιν φάνηκε όλη η νοοτροπία του παρελθόντος, μια νοοτροπία που είχε εξαφανιστεί στα προκριματικά. Πολύ καλός παίκτης αλλά, “όχι Χάρι μου, δεν είσαι κορυφαίος ακόμα” (και δεν ξέρω αν θα γίνεις και ποτέ). Θυμάμαι τον Άνταμ Τζόνσον όταν είχε πάρει το πρωτάθλημα με τη Σίτι και αποτελούσε παράλληλα και ενεργό μέλος της εθνικής να δηλώνει πως έχει τελειοποιήσει τις κινήσεις του Μέσι. Οι Άγγλοι δημοσιογράφοι τον πίστευαν και η καριέρα του από τότε άρχισε μια φθίνουσα πορεία. Να βλέπεις τον Κέιν να προσπαθεί να εκτελέσει τα φάουλ όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν από τα πιο αστεία πράγματα που έχω δει στη ζωή μου, εντός πάντα των τεσσάρων γραμμών ενός γηπέδου. Πόσο μάλλον όταν ο ίδιος εκτελούσε και τα κόρνερ. Το ίδιο έκανε και ο Ράσφορντ κόντρα στους Ισλανδούς, ίσως το ίδιο να έκανε και ο Σμόλινγκ αν είχε βρεθεί δίπλα στο σημαιάκι και δεν υπήρχε χρόνος. Αστεία πράγματα, όπως μπορείτε να καταλάβετε. Ο Χότζσον διέλυσε το δικό του όμορφο πλάνο, απέτυχε παταγωδώς και ορθώς δήλωσε παραίτηση αμέσως μετά τον αποκλεισμό-φιάσκο από τους Ισλανδούς και μένει να δούμε ποιος (και με τι νοοτροπία) θα αναλάβει τις τύχες και την ηλεκτρική καρέκλα της ομάδας. Οι ήττες είναι δυσκολότερο να τις διαχειριστείς όταν δεν τις περιμένεις και οι Άγγλοι βρίσκονται πολύ κοντά στο να κολλήσουν την ταμπέλα “loser” σε μια γενιά γεμάτη ταλέντο και είναι αυτοί και μόνο οι υπαίτιοι.