Το γράμμα του προδομένου οπαδού
Είναι η μοίρα του σύγχρονου ποδοσφαίρου να έχει γίνει μια επιχείρηση όπου λίγοι βάζουν το συναίσθημα πάνω από το χρήμα. Γι’ αυτό εξαιρέσεις όπως ο Νέντβεντ, ο Τζέραρντ, ο Μπουφόν, ο Γκιγκς, ο Τότι, ο Μπατιστούτα μάς γεμίζουν λίγο παραπάνω από εξίσου καλούς συναδέλφους τους που όμως κάποια στιγμή προτίμησαν το προσωπικό συμφέρον από την αγάπη για έναν σύλλογο. Είναι δικαίωμα του καθενός να προτιμήσει τα χρήματα, την καλύτερη επαγγελματική επιλογή (κι αυτοί που αναφέραμε άλλωστε δεν έπαιζαν τζάμπα), είναι όμως κι αυτό το άτιμο το ποδόσφαιρο κάτι που ακόμα και σήμερα κρατάει κάπου το συναίσθημα και σε κάνει να τιμάς όσους το βλέπουν έτσι.
Ο Γκονζάλο Ιγκουαΐν δεν έκανε όνομα στη Νάπολι, δεν έπαιξε τόσα πολλά χρόνια εκεί, δεν είναι καν Ιταλός. Έχει κάθε δικαιολογία που αποφάσισε μετά τη Ρίβερ και τη Ρεάλ να πάει σε μια ακόμα πολύ μεγάλη ομάδα, μεγαλύτερη από τη Νάπολι. Κάθε δικαιολογία όμως έχει κι ο οπαδός της Νάπολι να νιώσει προδομένος γιατί του έδινε πολύ παραπάνω από ένα χειροκρότημα, του έδινε την ανόθευτη, άνευ όρων αγάπη του. Ειδικά σε ένα μέρος όπως ο “ιδιαίτερος” Νότος της Ιταλίας, εκεί που ένας άλλος Αργεντινός έγινε θεός. Ο Ιγκουαΐν κουβάλησε στις πλάτες του τη Νάπολι, έφτασε πιο κοντά από κάθε άλλον να επαναλάβει τον άθλο του Ντιέγκο (και να εξιλεωθεί στα μάτια των συμπατριωτών του) και λατρεύτηκε. Όλα αυτά όμως ξεχάστηκαν, όταν τα λεφτά από το Τορίνο ήρθαν. Είπαμε, γούστο του, αλλά όποιος έχει νιώσει την φυγή κάποιου ήρωά του δεν μπορεί να το ξεπεράσει έτσι απλά.
Μεταξύ αυτών κι ο Ντανιέλε “Ντεσιμπέλ” Μπελίνι. Ένας κλασσικός Ναπολιτάνος που κάνει την ιδανική δουλειά. Είναι ο εκφωνητής του σταδίου Σαν Πάολο, αυτός που ξεσηκώνει τον κόσμο της ομάδας, ένας τυχερός οπαδός που συνδυάζει τη δουλειά του με την αγάπη του. Ένας άνθρωπος που πέρσι βαρέθηκε να φωνάζει το όνομα του Γκονζάλο, καθώς τα κατορθώματα του επιθετικού τον έκαναν να προβοκάρει τους οπαδούς της Νάπολι, με το κοινό του τρομακτικού γηπέδου να θυμίζει ρωμαϊκή αρένα που αποθεώνει τον αγαπημένο της μονομάχο. Εννιά φορές συνεχόμενα, με την τρίχα να σου σηκώνεται:
Ο Μπελίνι ένιωσε κι αυτός προδομένος από την φυγή του Γκονζάλο. Θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια που έγραφε σαν γνήσιος Ιταλιάνος ραβασάκια στις κοπέλες στο σχολείο και έγραψε τη δική του “κάρτα” για τον πρώην (πλέον) αγαπημένο του, εξηγώντας με απλά και όμορφα λόγια τη σχέση οπαδού-επαγγελματία ποδοσφαιριστή και τι τελικά έχει σημασία για τον κάθε φίλαθλο:
“Όταν ήμουν μικρός ερωτευόμουν πάντα τις πιο ωραίες του σχολείου. Ήμουν κοντός και δεν ήμουν όμορφος και παρά τα γράμματα αγάπης που τους έγραφα και την διάθεσή μου να κουβαλάω τις τσάντες του δεν είχα κανένα αποτέλεσμα. Σήμερα, έχω αλλάξει, αγάπησα την Βάλε και με αγαπάει κι αυτή και έχουμε σχεδόν δυο γιους (λέω σχεδόν γιατί ο Λορέντσο θα μας έρθει τον Σεπτέμβριο).
Όταν ερωτευόμουν και δεν είχα ανταπόκριση, πληγωνόμουν; Ναι. Όταν το κορίτσι που αγαπούσα με αγνοούσε, έλεγα σε όλους ότι έτσι κι αλλιώς δεν ενδιαφερόμουν γι’ αυτήν; Ναι, επίσης.
Γιατί το έλεγα; Επειδή κάποιες φορές ερωτευόμαστε κάποιον ή κάτι που δεν θέλει να τον ερωτεύονται. Μπορεί να περάσεις μαζί του ένα ωραίο απόγευμα ή δυο χρονιές, αλλά χωρίς αγάπη. Δίνουν και παίρνουν, τους αποκαλούν επαγγελματίες. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι πανηγύρισα και σχεδόν έκλαψα από χαρά για τον Ιγκουαΐν (ειδικά την μέρα του ρεκόρ) και δεν μπορώ να αρνηθώ ότι όσα άκουσα και διάβασα με απογοήτευσαν, αλλά όπως λέω πάντα, η δύναμη της Νάπολι είναι οι οπαδοί της.
Έχουμε πέσει και έχουμε σηκωθεί πολλές φορές. Στο λεξιλόγιό μας δεν υπάρχει “η δουλειά”, υπάρχει “η μάχη”. Είμαστε συνηθισμένοι να υποφέρουμε. Οι πρωταθλητές έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι οπαδοί στις εξέδρες με τις φανέλες τους γαλάζιες όπως ο ουρανός θα βρίσκονται για πάντα εκεί”.
15 σχόλια σχετικά με το “Το γράμμα του προδομένου οπαδού”
Υπεροχο…
Πραγματική ανατριχίλα όμως το βίντεο…
Εντάξει αεκτζής και γω, τα ίδια, ξέρουμε εμείς..
Δύο παρατηρήσεις μόνο.. τον μπατιστουτα τον λατρεύω αλλά δεν μπορεί να μπει στην λίστα δίπλα σε τοτι τζεραρντ και μπουφον, έφυγε για να πάρει πρωτάθλημα και πήρε και είναι και μάγκας αλλά έφυγε, θα έπρεπε σίγουρα να έχεις στην θέση του τον αλλεσαντρο ντελ πιερο, ρώτα σε όλη την ιταλια να δεις, ά και τον γκιγκς δεν θα εβαζα γιατί δεν έχει νόημα;, ήταν στην κορυφή, με πολλά λεφτά αγάπη και τίτλους, δεν βίωσε πέτρινα χρονια ούτε υποβιβασμούς, αααα το βίντεο είναι κορυφαίο
@Jese είχα και άλλους στο αρχικό κείμενο (ντελ Πιέρο, ντι Νατάλε) αλλά μαζεύτηκαν πολλά λινκς παρέα και επίσης είπα θα λένε ότι έβαλα την μισή Γιουβέντους.
Ο Μπατιστούτα έμεινε στην πτώση της Φιορεντίνα και ουσιαστικά έφυγε βοηθώντας την ομάδα του οικονομικά.
Εγώ θα διαφωνήσω για Μπουφόν και Νέντβεντ. Και οι δυο αλλού έφτιαξαν όνομα (πόσο περισσότερο ο Τσέχος) και τα λεφτά τους έφεραν στο Τορίνο (ο Μπουφόν ήταν-μπορεί να παραμένει- ρεκόρ μεταγραφής για τερματοφύλακα). Αντίθετα ο Ντελ Πιέρο θα ήταν πολύ πιο ταιριαστός, γιατί παρτά τη θητεία του στην Πάντοβα, όνομα έγινε στη Γιουβέντους.
Όσο για τον Μπατιστούτα, θα τον έβαζα στη λίστα, όχι τόσο γιατί έμεινε στη Φιορεντίνα στις αρχές των 90’s. Έτσι κι αλλιώς μόλις είχε πάει εκεί. Απλά μπορούσε να’χε φύγει πολύ νωρίτερα και είχε αρνηθεί πολλά περισσότερα λεφτά σε συμβόλαια, μέχρι να πάει τελικά στη Ρώμη, σε μια εποχή που ο Cecchi Gori είχε μπει σε μετεωρική πτώση, συμπαρασέρνοντας και την ομάδα στη χρεωκοπία.
Ρε παιδια, με καθε καλη διαθεση, τι να πουμε κ οι πανιωνιοι που καθε χρονο μας παιρνει ο τιγρης με το πουρο τη μιση ομαδα στο τζαμπα..? Ενω μεσα στη σεζον ακουμε “ποσο πολυ τους βοηθησε ο πανιωνιος…”??? Οταν τα κανει ο γαυρος ειναι κατακριτεα, οταν τα κανει ο μελισσαν ειναι γιατι ερχεστε οποτε επιτρεπεται..? Και επαναλαμβανω οτι αναρωτιεμαι με καθε καλη διαθεση… Δειτε το σαν μια ευκαιρια για αυτοκριτικη το ερωτημα μου.
Εγω θα εβαζα το νονι λιμα στη λιστα παρεμπιπτοντως… 🙂
@berberos
Όσο αφορά το σχόλιο για τον πανιώνιο (όχι γενικά) μάλλον είσαι σε λάθος site, , πραγματικά μπαίνω στο σομπρέρο για να μην διαβάζω κάτι τέτοια.. sorry, φιλικά στο λέω
Θωμα, φιλικα οπως κ συ θαθελα περισσοτερες εξηγησεις. Βλεπεις δεν μπαινω σε αλλα σαιτ παρα μονο εδω. Θα χαρω να μου εξηγησεις που πιστευεις πως εχω λαθος.
Αν έχω καταλάβει καλά, γιατί δεν κάνω κουμάντο εγώ στο σάιτ, το σομπρέρο είναι πέρα και πάνω από τον οπαδισμό, ενώ τον αποδέχεται ρεαλιστικά και τον εξυμνεί σε κάποιες ακραίες του μορφές, αποφεύγει εντέχνως την οποιαδήποτε σχέση μαζί του. Ας πούμε ότι κρατάει μόνο ότι καλό υπάρχει εκεί..
Το σχόλιο σου φίλε μου, ήταν καθαρά οπαδικό, καλώντας μας μάλιστα να κάνουμε αυτοκριτική.. Δεν με προσβάλει αλλά δεν μου αρέσει να το βλέπω εδω.
Ας κρατήσουμε καθαρό το σομπρέρο
Αν και βαριέμαι να ανοίξω τέτοια κουβέντα, το θέμα του Ολυμπιακού έχει να κάνει με δανεισμούς, με μεταγραφές που επιστράφηκαν, ανθρώπους του Ολυμπιακού που πέρασαν από τον Πανιώνιο (διορίστηκαν θα έλεγα) και όλη αυτή τη σχέση των δύο ομάδων.
Δεν βρίσκω κάποια σχέση με τον Μπουμάλ ή τον Μπακασέτα για παράδειγμα με όλα αυτά. Αν εσύ ως Πανιώνιος νιώθεις προδομένος από αυτούς έχεις κάθε δικαίωμα ως “Νεοσμυρνιώτης” Μπελίνι να το εκφράσεις (αν και πάλι όπως και στην περίπτωση του Ιγκουαΐν, έχει μεγάλη συζήτηση το όλο θέμα).
Για μένα σε τέτοιες περιπτώσεις (όπως του Ιγκουαΐν) δεν θεωρώ ότι κάποιος παίκτης είναι υποχρεωμένος να μείνει με το ζόρι. Ειδικά όταν δεν έχει άμεση σχέση με τον σύλλογο. Από την άλλη καταλαβαίνω πάντα τον φίλαθλο που βλέπει τον ποδοσφαιριστή να έχει την ομάδα του ως απλά μια δουλειά. Αντί για τον Μπελίνι π.χ., θα μπορούσε να υπάρχει ο αντίστοιχος Γιουβεντίνος που θα τα βάλει τώρα με τον Πογκμπά.
@balkou κι ο Μπατιστούτα έπαιξε σε αρκετές ομαδες πριν τη Φιορεντίνα, συνεπώς για μένα Μπουφόν και Νέντβεντ δεν είναι πιο κάτω, ειδικά όταν ακολούθησαν την ομάδα στα δύσκολα.
Elaith αυτο ακριβως εννοω κ γω. Προσωπικα ξενερωνω με τις σχεσεις οσφπ πγςς τα τελ χρονια αλλα πανιωνιος ειμαι απ το 82 που πηγα πρωτη φορα γηπεδο οποτε επιτρεψτε μου να θεωρω την ομαδα μου κατι ξεχωριστο (οπως προφανως συμβαινει σε ολους τους οπαδους ολων των ομαδων). Αφορμη για το σχολιο μου ηταν η αναφορα του αρθρου στον πριγκηψ του νερετβα αλλα ισως δεν το διατυπωσα σωστα κ παρεξηγηθηκε ο θωμας. Κλεινοντας συνυπολογιστε πως σαν οπαδος μικρης ομαδας εχω δει το εργο “φυγη παικτη” αμετρητες φορες οποτε εχω ενα ελαφρυντικο για την “κλαψα”…
Κηρ σομπρερω δεν βρηζω, να παιρασει.
Μα εννοείται ότι θεωρείς την ομάδα σου κάτι ξεχωριστό και γι’ αυτό την υποστηρίζεις.
Η περίπτωση Ντούσαν για μένα ήταν η μεγαλύτερη προδοσία ποτέ στον ελληνικό αθλητισμό.
Νομίζω ότι ούτε του Αποστολάκη συγκρίνεται.
Στο μπάσκετ ίσως του Φασούλα να μπορούσα να συγκρίνω.
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε προδοσία και απλή φυγή. Στην πρώτη πρέπει να υπάρχει δέσιμο του παίκτη, πολυετής παρουσία και μετακόμιση σε κάποιον εχθρό. Για να στο πω και στα δεδομένα Πανιωνίου, είναι άλλος να φεύγει ο Φάνης Χριστοδούλου π.χ. και άλλο να φεύγει ο Τζεμπούρ.
😛
Κι ομως ο χοντρος ειχε δειξει ιωβειο υπομονη για πολλα χρονια οποτε δεν του κρατησα καμια κακια οταν εφυγε για το βαζελο, σε αντιθεση με τον τζιμουρη που του δοθηκε η ευκαιρια να ξεδιπλωσει την (τεραστια) ταλενταρα του σε επιπεδο σουπερ λιγδ (κ στον εθνικο αστερα ηταν καλος αλλα φουτμπολ λιγδ..), οποτε αυτος με πειραξε περισσοτερο. Επισης στην περιπτωση φανη μιλαμε για μια υπο διαλυση ομαδα, ενω στη μπαλα ηταν καλο φεγγαρι με τσακιρη ευρωπες κλπ… Το παραδειγμα του φασουλα πιο κοντα στην αντιληψη μου. Ενηγουεη αρκετα με τον πανιωνιο, καλη συνεχεια κ καλες βουτιες ευχομαι!