«Μπορείς να χάσεις, αλλά όχι χωρίς να τα έχεις δώσει όλα»
Αν δείξεις σε κάποιον άσχετο με το ποδόσφαιρο μια φωτογραφία του Ντιέγκο Λουγκάνο δύσκολα θα φανταστεί το επάγγελμά του. Αρκετά ευγενική φυσιογνωμία, σχεδόν “ιντελεκτουέλ”, με το μαλλάκι του ανέμελο. Δεν έχει αυτή τη φάτσα του βαρυποινίτη όπως π.χ. ο συμπατριώτης του Αρέβαλο Ρίος ή οι αντίστοιχοι Χιλιανοί με τα τατουάζ και τα κουρέματα. Αν είσαι ο επιθετικός και δεν τον ξέρεις μπορεί και να πεις “μα τι φλώρος είναι αυτός που με μαρκάρει”. Όλα αυτά μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής τη σέντρα. Και αυτός ο συμπαθής ξανθούλης να μεταμορφωθεί σε ένα αμυντικό τέρας. Σε έναν παίκτη που θα κάνει τα πάντα για τη νίκη. Θα κλωτσήσει, θα χτυπήσει, θα ματώσει, θα συρθεί κάτω, θα κάνει το φάουλ, το πέναλτι, θα δει την κίτρινη και την κόκκινη. Κατ’ αρχήν ας βάλουμε τα πράγματα στη σειρά τους. Αν δηλώνεις ότι ποδοσφαιρικό σου ίνδαλμα είναι ο Πάολο Μοντέρο, πρέπει αυτό και μόνο να προϊδεάζει τον αντίπαλο. Και στο κάτω κάτω, ο Λουγκάνο είναι ο άνθρωπος που έχει φορέσει τις περισσότερες φορές από κάθε άλλον το περιβραχιόνιο της σελέστε. Λέτε να γινόταν κάποιος αρχηγός της Ουρουγουάης επειδή είναι προσηνής και καλούλης; Ας είμαστε σοβαροί.
Τα compilations με τον Λουγκάνο είναι πολλά στο Ίντερνετ, αλλά δύσκολα θα βρεις κάποιο με την τεχνική του ή με στιγμές μαγείας. Άντε να βρεις τα γκολ του. Τα περισσότερα είναι γεμάτα τάκλιν σαν να μην υπάρχει αύριο, όπου μπάλα και αντίπαλος γίνονται ένα και ονομάζονται απλά “ο στόχος”. Ότι πιάσουμε. Βέβαια για κάποιους κι αυτά στιγμές μαγείας είναι. Και φυσικά όταν σηκωθούμε (ή ακόμα και πριν από αυτό, όπως βλέπουμε στην παρακάτω φωτογραφία) η κλασσική κίνηση. Σαν τον Κολοκοτρώνη με το χέρι να δείχνει την μπάλα, λες και θα πείσει κανέναν. Κι αν η μπάλα δεν είναι κάπου εκεί κοντά και έχει εκσφενδονιστεί, τότε άλλη κίνηση με τα χέρια να δείχνουν κάτι στρογγυλό. Πιο ειλικρινές θα ήταν να σήμαινε “ΟΚ, δεν του έκοψα και το κεφάλι”, παρά το “βρήκα μπάλα” που θέλει να μας πείσει.
Ο Ντιέγκο Λουγκάνο δεν φοβάται να τσαλακώσει την εικόνα του, να ανοίξει κόντρες. Όπως για παράδειγμα με το καλόπαιδο Πάολο Γκερέρο. Μια κόντρα με ιστορία δέκα και πλέον ετών. Από τη πρώτη φορά που η μοίρα τους έφερε αντιπάλους σε ένα Κόπα Αμέρικα, το 2007 στο Ουρουγουάη-Περού. Το μισό ματς πρέπει να πέρασε με έναν από τους δύο να βρίσκεται κάτω (συχνότερα τον Γκερέρο), με κλωτσιές, αγκωνιές, σπρωξιές και ότι άλλο μπορούσε να συμβεί. Το Περού κέρδισε με 3-0 πάντως και ο Γκερέρο σκόραρε το τελευταίο γκολ στο 88′. Ήταν η αρχή μιας έχθρας ετών.
Το βίντεο έχει τίτλο Round 1 και 2, αλλά στην πραγματικότητα το μέτρημα έχει χαθεί
Ένα χρόνο αργότερα οι δυο παίκτες βρέθηκαν αντιμέτωποι στο Μοντεβιδέο, ο Λουγκάνο πρόλαβε και εκνεύρισε τον Γκερέρο, αυτός ήταν έξαλλος και έβρισε το διαιτητή, είδε την κόκκινη μόλις στο 39′ και άφησε το Περού με 10 παίκτες να φάει έξι ολόκληρα γκολ. Το 2011 ο Λουγκάνο έριξε μια μεγαλοπρεπέστατη αγκωνιά στον δόλιο τον Γκερέρο για την οποία πήρε μόλις κίτρινη (κανονικά έπρεπε να ήταν κόκκινη και αφαίρεση των πολιτικών δικαιωμάτων) και ο Γκερέρο βγήκε στα κανάλια να διαμαρτυρηθεί δείχνοντας το χτυπημένο στόμα του, ενώ παρ’ ότι τα χρόνια πέρασαν και για τους δύο η τελευταία δυνατή τους κόντρα ήταν το 2016 σε ένα Σάο Πάολο-Φλαμένγκο, όταν και ο Λουγκάνο σε μια φάση άνευ νοήματος έριξε μια γεμάτη αγκωνιά. Χωρίς ίχνος ντροπής μετά από εκείνο το ματς αποκάλεσε κλαψιάρη τον Γκερέρο και ότι εδώ και 10 χρόνια μόνο γκρινιάζει και πρέπει κάποια στιγμή να το ξεπεράσει. Μάλιστα σε ερώτηση για το τι έλεγαν μεταξύ τους είπε: «Εγώ απλά του είπα ότι αν θέλει να το συζητήσουμε, μπορεί να έρθει από το σπίτι του Κριστιάν Κουέβα (Περουβιανός συμπαίκτης του Λουγκάνο στη Σάο Πάολο) που θα είμαι το βράδυ. Εκείνος είπε όχι γιατί φοβήθηκε ότι θα τον χτυπούσα».
Ήταν την ίδια χρονιά που οι οπαδοί της ομάδας του έκαναν ντου στο προπονητικό κέντρο του συλλόγου για να διαμαρτυρηθούν για τις εμφανίσεις των παικτών. Μιλάμε τώρα για Λατινική Αμερική και οργανωμένους, όχι για διαμαρτυρία συνταξιούχων του ΙΚΑ. Ο Λουγκάνο σαν να μη συμβαίνει τίποτα, εμφανίστηκε ημίγυμνος για να απαντήσει στις απορίες των φανατικών. Το ντου κατέληξε σε αγκαλιές των οπαδών με τον Ουρουγουανό, με τον οποίον έβγαζαν selfies. Και αν αναρωτιέστε από πού να πήρε άραγε ο Ντιέγκο, η απάντηση είναι απλή. Από τον πατέρα του Αλφρέδο Λουγκάνο που κι αυτός ήταν κεντρικός αμυντικός, “ένας σκληρός άνθρωπος” όπως λέει ο Ντιέγκο.
Το Νοέμβριο του 2005 η Ουρουγουάη αποκλείστηκε από την Αυστραλία στα πέναλτι και δεν πήρε την πρόκριση για το Μουντιάλ. Ο Λουγκάνο σκασμένος (στα ξεκινήματά του στην εθνική) γύρισε μετά από ένα κουραστικό ταξίδι στην πατρίδα του νωρίς το πρωί. Στο αεροδρόμιο τον περίμενε ο πατέρας του. Κανονικά ο μπαμπάς είναι εκεί για να σε παρηγορήσει, να σε πάρει αγκαλιά, να σου πει ένα “δεν πειράζει αγόρι μου”. Ο κυρ-Αλφρέδο υποδέχεται τον γιο του με κατεβασμένα μούτρα λέγοντάς του «Πριν φύγουμε για Κανελόνες [σ.Σ. η μικρή πόλη καταγωγής του] θα σε πάω μια βόλτα από το Μοντεβιδέο για να δείτε τι κάνατε στον κόσμο». Ο Ντιέγκο Λουγκάνο λοιπόν υποχρεώθηκε να γυρίζει όλο το πρωί μέσα στην πόλη για να διαπιστώσει με τα μάτια του το… κακό και τη θλίψη που αυτός κι οι συμπαίκτες του έφεραν σε ολόκληρη χώρα. Ήταν η τιμωρία του.
«Δεν υπήρχε παιδάκι που να μην πήγαινε στο σχολείο με σκυμμένο το κεφάλι, ούτε ένας υπάλληλος που να μην κοιτούσε το πάτωμα, στα λεωφορεία δεν ακουγόταν τίποτα. Μια απόλυτη ησυχία, σαν να ήταν όλη η χώρα σε κηδεία»
Όλη η παλιοπαρέα ακούει με προσοχή τον αρχηγό πριν το ματς με το Μεξικό
Εκτός από τον πατέρα του πολλά έμαθε και από το ίνδαλμά του Πάολο Μοντέρο που διαδέχτηκε άλλωστε στην αρχηγία της εθνικής. Από τα αγαπημένα παιδιά του Όσκαρ Τάμπαρες, ο Λουγκάνο δεν φοβήθηκε να κοντραριστεί ούτε με την Ομοσπονδία, ούτε και με συμπαίκτες του μετά από ήττες. Πέντε χρόνια αργότερα, στα γήπεδα της Ν. Αφρικής η Ουρουγουάη έφτανε στην 4η θέση. Οι 800 χιλιάδες από το 1,5 εκατομμύριο κατοίκων του Μοντεβιδέο βρίσκονταν στους δρόμους και έκλαιγαν από χαρά. Η κατανάλωση φαγητού αυξήθηκε, ενώ και οι γεννήσεις σε εννιά μήνες έσπασαν κάθε ρεκόρ. Η Ουρουγουάη ζει για την μπάλα.
–Είναι υποχρεωτικό να είσαι χασάπης για να φοράς το “2” στην Ουρουγουάη; (σ.Σ. στη Λ. Αμερική το 2 είναι σέντερ μπακ)
– Όχι, όχι. Κάποτε ήταν έτσι. Εμείς είμαστε αγγελούδια σε σύγκριση. Για μένα είναι υποχρεωτικό να πάω στην επαφή γιατί χάνω στην ταχύτητα. Η προσωπικότητα του Ουρουγουανού αμυντικού δεν είναι τα χτυπήματα. Είναι να δίνει τα πάντα στο χορτάρι, να είναι πιστός στον κόσμο και τους συμπαίκτες του.
(Από συνέντευξη)
Ο Λουγκάνο έπαιξε σε αρκετές ομάδες και αγαπήθηκε σχεδόν σε όλες με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αλλά στην Τουρκία (με τη Φενέρ) και στη Βραζιλία (στη Σάο Πάουλο) λατρεύτηκε. Στην Πόλη, οι οπαδοί της Φενέρ τον σήκωσαν στα χέρια στο αεροδρόμιο για να τον αποχαιρετίσουν όταν πήρε μεταγραφή για τη ΠΣΖ. Κέρδισε εθνικά πρωταθλήματα, διεθνείς διασυλλογικούς τίτλους, αλλά αυτό που πάνω από όλα τον έκανε γνωστό και αγαπημένο στον κόσμο ήταν η εθνική Ουρουγουάης. Εκεί που εκτός από την 4η θέση στο Μουντιάλ του 2010, ένα χρόνο αργότερα κέρδισε το Κόπα Αμέρικα του 2011.
Αφίξεις αεροδρομίου έχουμε δει. Κόσμο να αποθεώνει παίκτη που φεύγει σπάνια.
Σχεδόν στα 38 του πλέον, ο Ντιέγκο Λουγκάνο αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του και πολλά καλάμια και κεφάλια αντιπάλων θα ηρεμήσουν. Η Σάο Πάολο του έκανε πρόταση να πάρει ένα πόστο στον σύλλογο και ο Ουρουγουανός δέχτηκε. Στο τελευταίο του παιχνίδι αποθεώθηκε. Αρχηγός και εκεί, έχοντας πάρει το περιβραχιόνιο από τον τεράστιο Σένι. Ο ίδιος, ταπεινός έξω από το γήπεδο και αρκετά ήρεμος, δεν θέλει να γίνει αγώνας προς τιμή του, καθώς δεν θεωρεί ότι δικαιούται ίδια τιμή με τον Σένι. Η είδηση της αποχώρησής του έφερε μηνύματα αγάπης από παίκτες όπως ο Σουάρες ή ο Γκοντίν. Ο Λουγκάνο ήταν η ψυχή της Ουρουγουάης, μιας χώρα που μπορεί να βγάζει τεράστια φορ και χαφ, αλλά στο DNA της έχει πάντα το σκληρό παιχνίδι, την αυτοθυσία και αρκετές φορές τα δολοφονικά χτυπήματα. Ο αρχηγός τα είχε όλα αυτά και ήταν και μια μεγάλη προσωπικότητα. Κι ο τίτλος του κειμένου, μια φράση του προς τους συμπαίκτες του πριν το Ουρουγουάη-Αγγλία του 2014, τα λέει όλα. Το όνομά του θα περάσει στο πάνθεον της σελέστε, είτε μας αρέσει σαν παίκτης, είτε όχι.
3 σχόλια σχετικά με το “«Μπορείς να χάσεις, αλλά όχι χωρίς να τα έχεις δώσει όλα»”
Η αντίδραση του Λουγκάνο, σε φάση “μας κούρασες μωρή λουλού” στο 1:06 του πρώτου βίντεο, όπου ύστερα από την αγκωνιά που του ρίχνει, η καρωτίδα του Γκερέρο φτάνει στο σβέρκο, νομίζω αποτυπώνει πλήρως το μεγαλείο του τίμιου αυτού CB
Σε στιλ “τι θα γίνει; θα παίξουμε και λίγη μπάλα;”
Στην περιοδο του Μουντιαλ της Αφρικης (οπου παρεπιπτοντως η Ουρουγουαη για μενα ηταν η πιο κ@υλ*τικη ομαδα σε μια ντεκαβλεν διοργανωση,τες πα) ειχα διαβασει για ενα ζευγαρι Ουρουγουανων που ξεκινησαν με το αρχαιο υτοκινητο τους απο Μοντεβιδεο,περασαν με πλοιο τον Ατλαντικο και απο Βορειες ακτες Αφρικης,Μαροκο νομιζω,οδηγησαν ως τη Ν.Αφρικη για να δουν οι θεοπαλαβοι την ομαδα τους.Οταν το εμαθε ο Λουγκανο,τους εδωσε λεφτα να περασουν καθοτι χαλασαν μια περιουσια και μιση να φτασουν εκει, τους εδωσε τζαμπα εισητηρια για αγωνα(ή αγωνες,δεν θυμαμαμι),τους βρηκε μερος να μεινουν με εξοδα δικα του και των συμπαικτων του,και γενικως τους φροντισε.Οπως θα λεγε κι ο αλλος Ντιεγκο,ο δικος μας,απ’την απο δω μερια του Λα Πλατα: ”ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ ΣΑΝ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΝΟ”. Τελος.